สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 31
งงกะหลายคำตอบ
เงินเดือน 9000 ให้กำลังใจคนอื่นไม่ได้ ขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ควรเอาเวลาไปหาเงินเพิ่ม?
ชีวิตลำบาก ภูมิใจในความลำบากของชีวิตไม่ได้ ควรเอาเวลาไปหาเงินเพิ่ม?
มีงานที่เงินเดือนดีกว่า ควรเปลี่ยนงานใหม่ซะ แต่ไม่ได้นึกถึงภาระที่ต่างกัน เงื่อนไขที่ต่างกัน ราวกับ จขกท ไม่มีหัวคิด?
เงินเดือนน้อยนี่อาภัพนะ ให้กำลังใจ ให้ข้อคิด ภูมิใจ บ่น เสียใจ ร้องไห้ อ่านกระทู้ ฯลฯ ไม่ได้ ควรเอาเวลาไปหาเงินเพิ่ม
เงินเดือน 9000 ให้กำลังใจคนอื่นไม่ได้ ขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ควรเอาเวลาไปหาเงินเพิ่ม?
ชีวิตลำบาก ภูมิใจในความลำบากของชีวิตไม่ได้ ควรเอาเวลาไปหาเงินเพิ่ม?
มีงานที่เงินเดือนดีกว่า ควรเปลี่ยนงานใหม่ซะ แต่ไม่ได้นึกถึงภาระที่ต่างกัน เงื่อนไขที่ต่างกัน ราวกับ จขกท ไม่มีหัวคิด?
เงินเดือนน้อยนี่อาภัพนะ ให้กำลังใจ ให้ข้อคิด ภูมิใจ บ่น เสียใจ ร้องไห้ อ่านกระทู้ ฯลฯ ไม่ได้ ควรเอาเวลาไปหาเงินเพิ่ม
หมาดำน่ารัก ถูกใจ, The Ugly Duckling ถูกใจ, jinnyjoy ถูกใจ, กุ๊กไก่ฟูฟู ถูกใจ, Nightdragon ถูกใจ, ลุงพันกะปังคุง ถูกใจ, เด็กหญิงน้องพลอย ถูกใจ, ไส้กรอกอิสาน ถูกใจ, แม่น้องพราว ถูกใจ, เทียนลอย ถูกใจรวมถึงอีก 66 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 12
คุณต้องการบอกอะไรเหรอครับ?
ต้องการจะบอกว่า เงินเดือน 12,000 ที่ว่าน้อย แต่ 9,000 ของคุณน้อยกว่า ?
ต้องการบอกว่า ภาระคุณมากกว่า ต้องดูแลครอบครัว ?
คุณจะให้กำลังใจกับคนอื่นทำไมครับ ในเมื่อคุณก็ดูเหมือนจะขาด ?
ผมว่าแทนที่คุณจะไปอ่านกระทู้ชาวบ้านเงินเดือน 12,000 ชีวิตลำบาก แล้วมานั่งคิดว่าคุณ 9,000 + ภาระ ลำบากกว่ายังมีคุณอยู่
เอาเวลาไปคิดว่าทำอย่างไรตัวเองจะมีรายได้ 12,000 - 15,000 - 18,000 - 20,000 ไม่ดีกว่าเหรอครับ
กว่าจะได้เงินซักบาท มันต้องแลกด้วยอะไรมากมาย คุณคิดถูกแล้วครับ
แต่คุณคิดหรือเปล่าว่า สิ่งที่คุณเสีย ลงทุนลงแรงไปมากมายน่ะ เิงินที่ได้มามันทำให้คุณรู้สึกว่าคุ้มค่ากับสิ่งที่เสียไปหรือเปล่า
คนเรามี 24 ชั่วโมงเท่ากันนะครับ ทำไมคุณได้ 9,000 ทำไมบางคนได้ 90,000 ?
อย่าภูมิใจกับความลำบากเลยครับ ทำชัวิตให้ก้าวไปข้างหน้าดีกว่า
ต้องการจะบอกว่า เงินเดือน 12,000 ที่ว่าน้อย แต่ 9,000 ของคุณน้อยกว่า ?
ต้องการบอกว่า ภาระคุณมากกว่า ต้องดูแลครอบครัว ?
คุณจะให้กำลังใจกับคนอื่นทำไมครับ ในเมื่อคุณก็ดูเหมือนจะขาด ?
ผมว่าแทนที่คุณจะไปอ่านกระทู้ชาวบ้านเงินเดือน 12,000 ชีวิตลำบาก แล้วมานั่งคิดว่าคุณ 9,000 + ภาระ ลำบากกว่ายังมีคุณอยู่
เอาเวลาไปคิดว่าทำอย่างไรตัวเองจะมีรายได้ 12,000 - 15,000 - 18,000 - 20,000 ไม่ดีกว่าเหรอครับ
กว่าจะได้เงินซักบาท มันต้องแลกด้วยอะไรมากมาย คุณคิดถูกแล้วครับ
แต่คุณคิดหรือเปล่าว่า สิ่งที่คุณเสีย ลงทุนลงแรงไปมากมายน่ะ เิงินที่ได้มามันทำให้คุณรู้สึกว่าคุ้มค่ากับสิ่งที่เสียไปหรือเปล่า
คนเรามี 24 ชั่วโมงเท่ากันนะครับ ทำไมคุณได้ 9,000 ทำไมบางคนได้ 90,000 ?
อย่าภูมิใจกับความลำบากเลยครับ ทำชัวิตให้ก้าวไปข้างหน้าดีกว่า
Bartboy สยอง, Rivendell สยอง, สมาชิกหมายเลข 1007616 ถูกใจ, giexsiaq ถูกใจ, Egao ga hajimaru! ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 747676 ขำกลิ้ง, Anpan ถูกใจ, ตะลาล๊า ถูกใจ, คานเหล็กกล้าทาแล็กเกอร์ ถูกใจ, Pannaton ถูกใจรวมถึงอีก 77 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 15
จขกท คงต้องการแชร์ และระบายความทุกข์กับความท้อมั่ง เหมือนหลายๆคนที่ใช้พันทิป ระบายทุกข์ในใจ พวกที่จิกกัดก็อย่าไปจิกเขามากเลย ช่วยไรไม่ได้ก้อย่ากดกำลังใจ แค่เป็นกำลังใจและแนะนำวิธีที่จะทำให้ดีขึ้นกว่าเก่าน่าจะดีกว่า (ดักคอไว้ก่อน เพราะต้องคิดว่า ต้องมีแน่พวกชอบจิก)
สำหรับเรา สู้ๆนะคะ จขกท ชีวิตไม่สิ้นดิ้นกันไป บางครั้งท้อให้มองคนที่ด้อยกว่า แต่เมื่อใดที่คิดจะฮึดสู้ ให้มองคนที่ดีกว่าเราแล้วเอาเขาเป็นแรงผลักดัน ในโลกนี้ ไม่มีใครที่มีแต่สุขโดยไม่เคยทุกข์ และก็ไม่มีใครทุกข์จนไม่เคยสุข อยากให้มองว่ามันเป็นช่วงหนึ่งของชีวิตที่จะสร้างประสบการณ์และความเข้มแข็งให้กับชีวิตค่ะ สู้สู้
สำหรับเรา สู้ๆนะคะ จขกท ชีวิตไม่สิ้นดิ้นกันไป บางครั้งท้อให้มองคนที่ด้อยกว่า แต่เมื่อใดที่คิดจะฮึดสู้ ให้มองคนที่ดีกว่าเราแล้วเอาเขาเป็นแรงผลักดัน ในโลกนี้ ไม่มีใครที่มีแต่สุขโดยไม่เคยทุกข์ และก็ไม่มีใครทุกข์จนไม่เคยสุข อยากให้มองว่ามันเป็นช่วงหนึ่งของชีวิตที่จะสร้างประสบการณ์และความเข้มแข็งให้กับชีวิตค่ะ สู้สู้
Rivendell หลงรัก, Nightdragon ถูกใจ, หญิงไอซ์ ถูกใจ, คานเหล็กกล้าทาแล็กเกอร์ ถูกใจ, ตำไทยไม่ใส่ถั่ว ถูกใจ, เทียนลอย ถูกใจ, Espresso1z ซึ้ง, เพื่อที่จะเป็นคนดีกว่านี้ ถูกใจ, love2loveU ถูกใจ, skyrocket ถูกใจรวมถึงอีก 23 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 8
ขออนุญาต ถามนะครับว่าคุณเรียนจบอะไร ถ้าเงินเดือนขนาดนี้อยู่ไม่ได้แน่ในสังคมเมือง ผมเป็นคนหนึ่งปี 37 จบ ปวช.มา เงินเดือนแค่ 3,800 บาท แค่ค่าผ่อนรถก็หมดแล้ว เลยตัดสินใจเรียน ปวส.(ทำงานเช้า เรียนภาคค่ำ) จบมาเปลี่ยนงานใหม่ ค่าแรงเพิ่ม ตัดสินใจเรียนต่อวิศวะภาคค่ำ เช้าก็ทำงาน ยอมเหนื่อยมากๆๆๆ จบมาเปลี่ยนงานได้ทั้งประสบการณ์การทำงาน+วุฒิปริญญาตรี ใครๆก็สนใจ เงินเดือนสุดท้าย 30,000 บาท แต่ด้วยความที่เราอยากเป็นเจ้าของธุรกิจ ตัดสินใจออกงาน ปัจจุบันไม่บอกว่าได้เดือนละเท่าไหร่ แต่หลายเท่าของเงินเดือนงวดสุดท้าย (ผมลืมบอกไปว่า ช่วงที่เรียนภาคค่ำ ผมอาศัย กู้ กยศ. ครับ)
ที่ยกตัวอย่างไม่อยากให้คนอื่นบอกว่าเราเก่ง,ขยัน แต่อยากจะบอกว่า บางครั้งเราคิดอะไรมากไปและไม่ทำอะไร เหนื่อย ลองนั่งทบทวนว่าเราจะต่อยอดอะไรได้บ้าง ถ้าไม่คิดเรียนเพื่อ up ตัวเอง ลองหาอาชีพเสริมหลังเลิกงาน เผื่อในอนาคตคำว่าอาชีพเสริมอาจเป็นอาชีพหลักที่ทำเงินให้เราเป็นกอบเป็ยกำได้นะครับ หลายคนมีจังหวะชีวิตที่ไม่เหมือนกัน (ทำบุญเยอะๆนะครับ อนิสงค์มีจริงๆนะครับ)
ที่ยกตัวอย่างไม่อยากให้คนอื่นบอกว่าเราเก่ง,ขยัน แต่อยากจะบอกว่า บางครั้งเราคิดอะไรมากไปและไม่ทำอะไร เหนื่อย ลองนั่งทบทวนว่าเราจะต่อยอดอะไรได้บ้าง ถ้าไม่คิดเรียนเพื่อ up ตัวเอง ลองหาอาชีพเสริมหลังเลิกงาน เผื่อในอนาคตคำว่าอาชีพเสริมอาจเป็นอาชีพหลักที่ทำเงินให้เราเป็นกอบเป็ยกำได้นะครับ หลายคนมีจังหวะชีวิตที่ไม่เหมือนกัน (ทำบุญเยอะๆนะครับ อนิสงค์มีจริงๆนะครับ)
เบา เบา ถูกใจ, Anpan ถูกใจ, คานเหล็กกล้าทาแล็กเกอร์ ถูกใจ, เทียนลอย ถูกใจ, Pannaton ถูกใจ, LONGBridge ถูกใจ, Espresso1z ทึ่ง, เพื่อที่จะเป็นคนดีกว่านี้ ถูกใจ, skyrocket ถูกใจ, ไม่ใช่เม่าเข้าใจมั้ย ถูกใจรวมถึงอีก 24 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 64
ฉันอยากจะมาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ แต่ไม่ใช่วิธีโง่เง่าด้วยการบอกแค่ว่า สู้ต่อไป คุณทำดีแล้ว สักวันชีวิตคุณจะดีขึ้น
มันไม่ใช่ มันไม่ถูกนะ
ฉันอยากให้คุณมีชีวิตดีขึ้น แต่คุณต้องลุกมาทำมันนะ อย่าแค่ยอมรับยอมจำนนกับมัน ว่าเออ ผมทำดีที่สุดได้แค่นี้
ฉันไม่ชอบคำว่าต้นทุนชีวิตที่ไม่เท่ากัน คนต้นทุนต่ำมันประสบความสำเร็จไม่ได้ ไม่จริงหรอก หากคุณต้นทุนต่ำ คุณก็ถมมันด้วยความพยายามสิ
อย่าบอกว่าฉันดีแต่ปาก มาดูต้นทุนฉันกัน.. ฉันเกิดในครอบครัวขรกผู้น้อย เงินเดือนพ่อหลังหักทุกอย่างแล้วเหลือเดินละไม่ถึงสามพัน เมื่อยี่สิบปีก่อน แม้ฉันจบปอสี่ ฉันมีน้องอายุห่างจากฉัน 6 ปีอยู่หนึ่งคน ชีวิตครอบครัวเราเรียกได้ว่าขาดเงินทองมาตลอด บ้านเรามีแค่มอไซเก่าๆคันเดียว ัพ่อฉันเสียกระทันหันตอนฉันมอหก เงินบำเน็จถูกฝ่ายบัญชีที่เป็นเจ้าหนี้พ่อหักไปหมดด้วยดอกสูงลิ่ว แม่ฉันป่วยหนัก น้องฉันเรียนอยู่ประถม แต่ฉันไม่ท้อ ช่วงนั้นฉันอ่านหนังสือสอบเอ็น ถึงฉันเศร้าแต่ชีวิตฉันหยุดไม่ได้ ฉันอ่านหนังสือสอบอย่างหนัก ฉันเอ็นติดคณะวิศวะ คณะที่ฉันคิดว่าจะทำดงินให้ฉันมากที่สุด
ฉันเข้ามากทมด้วยรถไฟชั้นสามพร้อมเสื้อผ้าในถุงดำหนึ่งถัง ฉันโบกมือลาแม่ที่กัดฟันลุกมาส่งฉันที่สถานีรถไฟทั้งๆที่ป่วยหนักกับน้องชายตัวเล็กของฉันด้วยน้ำตานองหน้าว่า ถ้าฉันไม่อยู่เขาจะอยู่กันอย่างไร แต่ฉันต้องไป แม่อยากให้ฉันไป ไปสร้างชีวิตที่ดี พ่อก็คงอยากให้ฉันไป
ฉันเข้ามากรุงเทพแบบไม่รู้จักใคร มาแชห้องอยู่กับเพื่อนจังหวัดเดียวกัน แต่เพื่อนอยู่มอเอกชน ไกลจากมห่วิทยาลัยฉันพอควร ฉันเข้าเรียนปุ๊บฉันกู้ยืมเงินกยศปั๊บ ฉันเหลือติดตัวเดือนละไม่ถึง 500 ที่เหลือฉันให้แม่หมด ชีวิตช่วงนั้น ฉันโกงค่ารถเมล์ประจำเลย เลือกคนที่คันแน่นๆ ขึ้นประตูที่ไกลจากกระเป๋า พอกระเป๋ามา ลงรถเพื่อรอคันต่อไป วันๆนึงฉันกินข้าวได้แค่หนึ่งมื้อ สมัยนั้นข้าวที่บาร์ใหม่ยังจานละแค่สิบบาท บางวันไม่มีก็หิ้วท้องกลับมากินมาม่าที่ห้องตอนเย็น ฉันไม่เคยยืมตังเพื่อนเลย
ทุกวันศุกร์ฉันจะนั่งรถไฟชั้นสามกลับบ้าน ใช้เวลา 11-15 ชมตามมาตรฐานรฟท ฉันไม่มีเงินแม้จะซื้อน้ำขวดละแค่สามบาทบนรถไฟกิน ท้องฉันร้องจนปวด ฉันหิ้วท้องกลับมากินข้าวที่บ้าน ตอนนั้นน้ามาอยู่ดูแลแม่ที่นอนป่วนหนักแล้ว ฉันดีใจน้ำตาไหลทุกครั้งที่เห็นหน้าแม่ เป็นอย่างนั้นอยู่เกือบปีแล้วแม่ก็จากไป
จากนั้นฉันก็หันมาตั้งอกตั้งใจเรียน อาจเรียนไม่ดีเท่าคนอื่นเพราฉันทำงานพิเศษเยอะ ทั้งสอนพิเศษทั้งจนทพิพิธภัณฑ์ เวลาฉันเยอะกว่าคนอื่นหรือฉันจึง ทั้งทำงานทั้งเรียน ฉันฉลาดกว่าคนอื่นเหรอฉันจึงเรียนคณะนี้ได้ ปล่าวเลย ฉันพยายามต่างหาก
ช่วงเวลาสี่ปีในมหาวิทยาลัยมันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดอีกช่วงนึง เพราะฉันไม่มีกิน ฉันยากจน แต่ฉันโชคดีที่มีกำลังใจจากคู่ชีวิตของฉันที่คบกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ในเวลาสี่ปีฉันไม่มีขีวิตสบายเหมือนวัยรุ่นคนอื่น หรูสุดคือเชสเตอร์กริล สี่ปีกินไม่เกินสิบครั้ง ฉันได้ไปดูหนังแค่สองครั้งเองในเวลาสี่ปี
ฉันทุกข์มั้ย ฉันผ่านจุดนั้นมาแล้วจนไม่รู้สึก ฉันคิดแต่แค่ว่า ทำอย่างไรฉันจะมีชีวิตที่ดี ฉันอยากมีบ้าน มีรถยนต์ ได้ไปรพดีๆเวลาป่วย ได้ไปเที่ยว
ฉันชอบอ่านหนังสือฟรีๆ คอลัมน์ที่สัมภาษณ์คนที่ประสบความสำเร็จ ยิ่งคนที่เป็นเด็กบ้านนอก หนักเอาเบาสู้ ฉันยิ่งปลื้มมาก ฉันจะทำให้ได้อย่างเขา ไปไม่ถึงไม่เป็นไร อันนั้นมันวาสนา แต่มันดีที่รู้สึกว่ามีคนอย่างเราไปถึง
ตัดกลับมา ชีวิตฉันปัจจุบัน ฉันได้ทำงานที่ฉันรัก มีรายได้ที่ดี มีทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยฝันไว้ อาจไม่เท่าคนที่ต้นทุนสูงกว่า (ในที่ทำงานฉัน รุ่นน้องแต่ละคน ลูกคนใหญ่คนโต ลูกทูตฯ สารพัด) แต่ฉันภูมิใจในตัวเองว่าฉันต่อให้นะ ฉันมาจากจุดต่ำกว่าฉันก็มายืนตรงนี้ได้ เพราะฉันพยายาม ฉันไม่ใช่คนเก่งฉลาดปราดเปรื่องแต่ฉันพยายาม
ที่ฉันอยากจะบอกคุณคือ ฉันอยากให้คุณพยายาม พยายามให้มากกว่านี้ มองหาทางที่สร้างรายได้ให้คุณมากกว่านี้ คุณอาจจะคิดว่าคุณทำเต็มที่ นั่นแปลว่าคุณมาผิดทาง ลองเปลี่ยนทางใหม่ หาทางใหม่ดู แล้วถมความพยายามลงไป คนเราความสามารถไม่เหมือนกัน ไม่เท่ากันจริง แต่ความพยายามมันขึ้นกับเรา อย่าเอาไปเทียบกับใคร
น้องชายของฉัน เป็นคนหัวไม่ค่อยดี สมาธิไม่ดีเหมือนฉัน เค้าจบแค่ปวสทั้งๆที่ฉันให้เขาเรียปอตรีหลายครั้ง แต่สมองเขาไม่อำนวย แต่ทุกวันนี้เขาก็หาทางที่เหมาะกับเขา งานเกี่ยวกับงานช่าง เขาทำงานที่การท่า งานเขาอย่างน้อยก็เดือนละ 15000++ ต่อเดือนแล้ว
คุณลองมองหางานที่เหมาะกับคุณนะ ฉับเป็นกำลังใจให้
ฉันเข้าใจว่าคุณทุกข์ ฉันก็เคยทุกข์ ทุกข์จนเกินคำว่าทุกข์ แต่ชีวิตคนเราต้องก้าวเดินต่อ พระอาทิตย์ยังขึ้นทุกวัน เราต้องเลือกทางที่เหมาะกับเรา แล้วคุณจะผ่านไปได้ ที่สำคัญกว่าคือคุณจะภูมิใจในตัวคุณเอง
ไม่มีตวามทุกข์ใดที่เราผ่านมันไปไม่ได้
ต้นทุนชีวิตไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้เราไม่พยายามมีชีวิตที่ดี
ฝันให้ไกล ไปไม่ถึงช่างมัน อย่างน้อยก็ได้ไปไกลกว่าเดิม ที่เคยเป็นมา
มันไม่ใช่ มันไม่ถูกนะ
ฉันอยากให้คุณมีชีวิตดีขึ้น แต่คุณต้องลุกมาทำมันนะ อย่าแค่ยอมรับยอมจำนนกับมัน ว่าเออ ผมทำดีที่สุดได้แค่นี้
ฉันไม่ชอบคำว่าต้นทุนชีวิตที่ไม่เท่ากัน คนต้นทุนต่ำมันประสบความสำเร็จไม่ได้ ไม่จริงหรอก หากคุณต้นทุนต่ำ คุณก็ถมมันด้วยความพยายามสิ
อย่าบอกว่าฉันดีแต่ปาก มาดูต้นทุนฉันกัน.. ฉันเกิดในครอบครัวขรกผู้น้อย เงินเดือนพ่อหลังหักทุกอย่างแล้วเหลือเดินละไม่ถึงสามพัน เมื่อยี่สิบปีก่อน แม้ฉันจบปอสี่ ฉันมีน้องอายุห่างจากฉัน 6 ปีอยู่หนึ่งคน ชีวิตครอบครัวเราเรียกได้ว่าขาดเงินทองมาตลอด บ้านเรามีแค่มอไซเก่าๆคันเดียว ัพ่อฉันเสียกระทันหันตอนฉันมอหก เงินบำเน็จถูกฝ่ายบัญชีที่เป็นเจ้าหนี้พ่อหักไปหมดด้วยดอกสูงลิ่ว แม่ฉันป่วยหนัก น้องฉันเรียนอยู่ประถม แต่ฉันไม่ท้อ ช่วงนั้นฉันอ่านหนังสือสอบเอ็น ถึงฉันเศร้าแต่ชีวิตฉันหยุดไม่ได้ ฉันอ่านหนังสือสอบอย่างหนัก ฉันเอ็นติดคณะวิศวะ คณะที่ฉันคิดว่าจะทำดงินให้ฉันมากที่สุด
ฉันเข้ามากทมด้วยรถไฟชั้นสามพร้อมเสื้อผ้าในถุงดำหนึ่งถัง ฉันโบกมือลาแม่ที่กัดฟันลุกมาส่งฉันที่สถานีรถไฟทั้งๆที่ป่วยหนักกับน้องชายตัวเล็กของฉันด้วยน้ำตานองหน้าว่า ถ้าฉันไม่อยู่เขาจะอยู่กันอย่างไร แต่ฉันต้องไป แม่อยากให้ฉันไป ไปสร้างชีวิตที่ดี พ่อก็คงอยากให้ฉันไป
ฉันเข้ามากรุงเทพแบบไม่รู้จักใคร มาแชห้องอยู่กับเพื่อนจังหวัดเดียวกัน แต่เพื่อนอยู่มอเอกชน ไกลจากมห่วิทยาลัยฉันพอควร ฉันเข้าเรียนปุ๊บฉันกู้ยืมเงินกยศปั๊บ ฉันเหลือติดตัวเดือนละไม่ถึง 500 ที่เหลือฉันให้แม่หมด ชีวิตช่วงนั้น ฉันโกงค่ารถเมล์ประจำเลย เลือกคนที่คันแน่นๆ ขึ้นประตูที่ไกลจากกระเป๋า พอกระเป๋ามา ลงรถเพื่อรอคันต่อไป วันๆนึงฉันกินข้าวได้แค่หนึ่งมื้อ สมัยนั้นข้าวที่บาร์ใหม่ยังจานละแค่สิบบาท บางวันไม่มีก็หิ้วท้องกลับมากินมาม่าที่ห้องตอนเย็น ฉันไม่เคยยืมตังเพื่อนเลย
ทุกวันศุกร์ฉันจะนั่งรถไฟชั้นสามกลับบ้าน ใช้เวลา 11-15 ชมตามมาตรฐานรฟท ฉันไม่มีเงินแม้จะซื้อน้ำขวดละแค่สามบาทบนรถไฟกิน ท้องฉันร้องจนปวด ฉันหิ้วท้องกลับมากินข้าวที่บ้าน ตอนนั้นน้ามาอยู่ดูแลแม่ที่นอนป่วนหนักแล้ว ฉันดีใจน้ำตาไหลทุกครั้งที่เห็นหน้าแม่ เป็นอย่างนั้นอยู่เกือบปีแล้วแม่ก็จากไป
จากนั้นฉันก็หันมาตั้งอกตั้งใจเรียน อาจเรียนไม่ดีเท่าคนอื่นเพราฉันทำงานพิเศษเยอะ ทั้งสอนพิเศษทั้งจนทพิพิธภัณฑ์ เวลาฉันเยอะกว่าคนอื่นหรือฉันจึง ทั้งทำงานทั้งเรียน ฉันฉลาดกว่าคนอื่นเหรอฉันจึงเรียนคณะนี้ได้ ปล่าวเลย ฉันพยายามต่างหาก
ช่วงเวลาสี่ปีในมหาวิทยาลัยมันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดอีกช่วงนึง เพราะฉันไม่มีกิน ฉันยากจน แต่ฉันโชคดีที่มีกำลังใจจากคู่ชีวิตของฉันที่คบกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ในเวลาสี่ปีฉันไม่มีขีวิตสบายเหมือนวัยรุ่นคนอื่น หรูสุดคือเชสเตอร์กริล สี่ปีกินไม่เกินสิบครั้ง ฉันได้ไปดูหนังแค่สองครั้งเองในเวลาสี่ปี
ฉันทุกข์มั้ย ฉันผ่านจุดนั้นมาแล้วจนไม่รู้สึก ฉันคิดแต่แค่ว่า ทำอย่างไรฉันจะมีชีวิตที่ดี ฉันอยากมีบ้าน มีรถยนต์ ได้ไปรพดีๆเวลาป่วย ได้ไปเที่ยว
ฉันชอบอ่านหนังสือฟรีๆ คอลัมน์ที่สัมภาษณ์คนที่ประสบความสำเร็จ ยิ่งคนที่เป็นเด็กบ้านนอก หนักเอาเบาสู้ ฉันยิ่งปลื้มมาก ฉันจะทำให้ได้อย่างเขา ไปไม่ถึงไม่เป็นไร อันนั้นมันวาสนา แต่มันดีที่รู้สึกว่ามีคนอย่างเราไปถึง
ตัดกลับมา ชีวิตฉันปัจจุบัน ฉันได้ทำงานที่ฉันรัก มีรายได้ที่ดี มีทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยฝันไว้ อาจไม่เท่าคนที่ต้นทุนสูงกว่า (ในที่ทำงานฉัน รุ่นน้องแต่ละคน ลูกคนใหญ่คนโต ลูกทูตฯ สารพัด) แต่ฉันภูมิใจในตัวเองว่าฉันต่อให้นะ ฉันมาจากจุดต่ำกว่าฉันก็มายืนตรงนี้ได้ เพราะฉันพยายาม ฉันไม่ใช่คนเก่งฉลาดปราดเปรื่องแต่ฉันพยายาม
ที่ฉันอยากจะบอกคุณคือ ฉันอยากให้คุณพยายาม พยายามให้มากกว่านี้ มองหาทางที่สร้างรายได้ให้คุณมากกว่านี้ คุณอาจจะคิดว่าคุณทำเต็มที่ นั่นแปลว่าคุณมาผิดทาง ลองเปลี่ยนทางใหม่ หาทางใหม่ดู แล้วถมความพยายามลงไป คนเราความสามารถไม่เหมือนกัน ไม่เท่ากันจริง แต่ความพยายามมันขึ้นกับเรา อย่าเอาไปเทียบกับใคร
น้องชายของฉัน เป็นคนหัวไม่ค่อยดี สมาธิไม่ดีเหมือนฉัน เค้าจบแค่ปวสทั้งๆที่ฉันให้เขาเรียปอตรีหลายครั้ง แต่สมองเขาไม่อำนวย แต่ทุกวันนี้เขาก็หาทางที่เหมาะกับเขา งานเกี่ยวกับงานช่าง เขาทำงานที่การท่า งานเขาอย่างน้อยก็เดือนละ 15000++ ต่อเดือนแล้ว
คุณลองมองหางานที่เหมาะกับคุณนะ ฉับเป็นกำลังใจให้
ฉันเข้าใจว่าคุณทุกข์ ฉันก็เคยทุกข์ ทุกข์จนเกินคำว่าทุกข์ แต่ชีวิตคนเราต้องก้าวเดินต่อ พระอาทิตย์ยังขึ้นทุกวัน เราต้องเลือกทางที่เหมาะกับเรา แล้วคุณจะผ่านไปได้ ที่สำคัญกว่าคือคุณจะภูมิใจในตัวคุณเอง
ไม่มีตวามทุกข์ใดที่เราผ่านมันไปไม่ได้
ต้นทุนชีวิตไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้เราไม่พยายามมีชีวิตที่ดี
ฝันให้ไกล ไปไม่ถึงช่างมัน อย่างน้อยก็ได้ไปไกลกว่าเดิม ที่เคยเป็นมา
KhieoC ถูกใจ, หมาดำน่ารัก ซึ้ง, ทุกอย่าง มี สองด้าน ซึ้ง, Shine pure ถูกใจ, ournara ซึ้ง, Noname-1234 ถูกใจ, reJoyce ซึ้ง, madlyaek ถูกใจ, NyPaFruit ถูกใจ, petite elle ถูกใจรวมถึงอีก 5 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
น้ำตาแทบไหลเมื่อเงินเดือนเข้า (มนุษย์เงินเดือนยังไม่สิ้นชีวาก็ต้องสู้ต่อไป) กับการดิ้นรนในเืมืองใหญ่