เราประหลาด อาจถึงขั้นโคตรแย่ที่คิดแบบนี้ใช่ไหม

เราเกลียดคำว่า รัก และความรู้สึกว่าคนนั้นเป็นห่วง
ซึ่งแสดงออกมาให้รู้ และมาจากใจจริงไม่ได้เเสเเสร้ง

ที่รู้สึกเกลียด เพราะรับรู้ได้ว่าเป็น แค่เศษเสี้ยว
ของความรู้สึกดีดีที่ใครบางคนมอบให้
เราไม่อยากได้ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยิน
ไม่อยากให้มาสนใจ รำคาญ
เพราะเรารู้ดีว่า ไม่ใช่คนแรกที่คนนั้นจะคิดถึง
ไม่ใช่คนแรกที่จะห่วงใย

ทั้งที่วันนี้กำลังท้อมากๆ และปกติเป็นคนเข็มแข็ง
จะเจออะไรโครตแย่แค่ไหน ก็จะไม่ร้องไห้
เพราะถ้าร้องออกมา ก็จะกลายเป็นแก้วที่แตกละเอียด
จะลุกขึ้นยืนยากมากๆ แต่วันนี้ทั้งอารมณ์เสียหงุดหงิด
อยู่เเล้ว ได้ยินเสียงบางคนที่เราตั้งใจหายไป ไม่ยากเจอ
ไม่อยากเห็นหน้า กลับทำน้ำตาไหลเพราะเจ็บใจ

กับประโยคที่ว่าหายไปไหน ทำไมโทรหาไม่ได้
ทำไมชอบทำตัวมีปัญหา ไม่รู้หรือยังไงว่ามีคน
เป็นห่วง พูดดีๆไม่เป็นหรือไง

ไม่ได้อยากให้มาสนใจ ใส่ใจ ห่วงใย