ผมมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทมากคนหนึ่งครับ
เราเป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน และยิ่งมาสนิทมากขึ้นหลังเรียนจบ ในตอนที่ทำงานแล้ว
เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นที่ผมสามารถเล่าทุกเรื่องให้ฟังได้
เธอมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ มีคำปรึกษาที่ดีเสมอ เราแชร์กันหลายต่อหลายเรื่อง
ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องงาน เรื่องความรัก ใครมาจีบเธอ หรือผมไปจีบใคร
ใจผมสับสนนิดๆเหมือนกันว่า จริงๆแล้วเราคิดยังไงกับเขากันแน่
เราชอบเค้ารึเปล่านะ หรือว่า เขาเป็นแค่เพื่อนที่ดีเท่านั้น
จนในวันหนึ่งเมื่อประมาณ ปีที่แล้ว
ระหว่างที่ผมสับสนในความรู้สึก ก็เป็นเธอที่ตัดสินใจถามผมก่อน
ว่าผมคิดยังไงกับเธอกันแน่ เราสองคนเป็นไปได้มั้ยที่จะคบกัน
เธอรู้จักผมดี เธอบอกว่า ไม่ต้องรีบตอบ ค่อยๆคิด
ผมกลับไปคิดอย่างละเอียด สิบตลบ แล้ววันรุ่งขึ้นก็ตัดสินใจ
ปฏิเสธเธอ
ผมรุ้สึกจริงๆว่า เธอคือคนสำคัญ เป็นคนที่ผมไม่อยากเสียไป
ความรักที่ผมให้เธอมันบริสุทธิ์ มันเป็นความปรารถนาดีจริงๆ
ผมคงรู้สึกแย่มากกว่า ถ้าวันหนึ่งเราเป็นคนรักและต้องเลิกกัน
ผมรู้ว่าเธอเสียใจ แต่จริงๆใจเธอ อาจจะสับสนเหมือนผมแหละ ว่าเราเป็นอะไรกันแน่
วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปี ที่ผมปฏิเสธเธอในครั้งนั้น
ตอนแรกผมกลัวนะครับว่า อาจต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป
แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น เราสองคนยังเป็นที่ปรึกษาให้กันได้
ผมไปชอบใคร ผมก็เล่าให้เธอฟังได้ เธอมีคนมาจีบ เธอก็เต็มใจเล่าให้ผมฟัง
เธอต้องการใช้รถ เอาของผมไปยืม ผมเงินขาดมือ ผมยืมเธอ
ตอนแรกมีแต่คนบอกว่า เพื่อนกัน ถ้ามีการบอกชอบกันไปแล้ว และไม่สมหวัง
อาจต้องเสียเพื่อนตลอดไป แต่เท่าที่เห็นก็รู้สึกว่า เคสแบบนั้นไม่ได้เกิดกับผม
ถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมากๆ
อยากถามครับ ว่าใครเคยไปบอกชอบเพื่อนตัวเอง หรือ มีเพื่อนตัวเองมาบอกชอบมั้ย
แล้วความสัมพันธ์เมื่อมีฝ่ายหนึ่งปฏิเสธไปแล้ว เป็นอย่างไร
ยังเป็นเพื่อนรักกันอยู่มั้ย หรือคบกันอยู่ แต่ไม่สนิทใจเท่าเดิมแล้ว
ใครเคยปฏิเสธรักจากเพื่อนของตัวเองบ้าง และ ยังสามารถเป็นเพื่อนกันต่อไปได้ไหมครับ
เราเป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน และยิ่งมาสนิทมากขึ้นหลังเรียนจบ ในตอนที่ทำงานแล้ว
เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นที่ผมสามารถเล่าทุกเรื่องให้ฟังได้
เธอมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ มีคำปรึกษาที่ดีเสมอ เราแชร์กันหลายต่อหลายเรื่อง
ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องงาน เรื่องความรัก ใครมาจีบเธอ หรือผมไปจีบใคร
ใจผมสับสนนิดๆเหมือนกันว่า จริงๆแล้วเราคิดยังไงกับเขากันแน่
เราชอบเค้ารึเปล่านะ หรือว่า เขาเป็นแค่เพื่อนที่ดีเท่านั้น
จนในวันหนึ่งเมื่อประมาณ ปีที่แล้ว
ระหว่างที่ผมสับสนในความรู้สึก ก็เป็นเธอที่ตัดสินใจถามผมก่อน
ว่าผมคิดยังไงกับเธอกันแน่ เราสองคนเป็นไปได้มั้ยที่จะคบกัน
เธอรู้จักผมดี เธอบอกว่า ไม่ต้องรีบตอบ ค่อยๆคิด
ผมกลับไปคิดอย่างละเอียด สิบตลบ แล้ววันรุ่งขึ้นก็ตัดสินใจ
ปฏิเสธเธอ
ผมรุ้สึกจริงๆว่า เธอคือคนสำคัญ เป็นคนที่ผมไม่อยากเสียไป
ความรักที่ผมให้เธอมันบริสุทธิ์ มันเป็นความปรารถนาดีจริงๆ
ผมคงรู้สึกแย่มากกว่า ถ้าวันหนึ่งเราเป็นคนรักและต้องเลิกกัน
ผมรู้ว่าเธอเสียใจ แต่จริงๆใจเธอ อาจจะสับสนเหมือนผมแหละ ว่าเราเป็นอะไรกันแน่
วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปี ที่ผมปฏิเสธเธอในครั้งนั้น
ตอนแรกผมกลัวนะครับว่า อาจต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป
แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น เราสองคนยังเป็นที่ปรึกษาให้กันได้
ผมไปชอบใคร ผมก็เล่าให้เธอฟังได้ เธอมีคนมาจีบ เธอก็เต็มใจเล่าให้ผมฟัง
เธอต้องการใช้รถ เอาของผมไปยืม ผมเงินขาดมือ ผมยืมเธอ
ตอนแรกมีแต่คนบอกว่า เพื่อนกัน ถ้ามีการบอกชอบกันไปแล้ว และไม่สมหวัง
อาจต้องเสียเพื่อนตลอดไป แต่เท่าที่เห็นก็รู้สึกว่า เคสแบบนั้นไม่ได้เกิดกับผม
ถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมากๆ
อยากถามครับ ว่าใครเคยไปบอกชอบเพื่อนตัวเอง หรือ มีเพื่อนตัวเองมาบอกชอบมั้ย
แล้วความสัมพันธ์เมื่อมีฝ่ายหนึ่งปฏิเสธไปแล้ว เป็นอย่างไร
ยังเป็นเพื่อนรักกันอยู่มั้ย หรือคบกันอยู่ แต่ไม่สนิทใจเท่าเดิมแล้ว