เข้าใจความรู้สึกบัวนะที่รู้เรื่องกบแล้วร้องไห้เป็นวักเป็นเวน...เคยเป็นเหมือนกันอารมณ์เนี้ย

ตอนแรกที่นั่งดูก็เฮ้ย!อินง่ะ..คนข้างๆถามมันจะร้องไห้เวอร์ขนาดนั้น?..เฮ้ยคนเราเวลาเสียใจและตกใจกะอะไรมากๆมันร้องไห้ไม่หยุดจริงๆนะ..ตอนสมัยมหาลัย...-_-#ย้อนไกลนิดนุงบ่งบอกอายุ!แต่ไม่กี่ปี?ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนบัวตอนนี้เลย..แต่ไม่ใช่รู้ว่าแฟนทำผญ-ท้องนะ!แต่อารมณ์ประมาณคนๆหนึ่งหายไปจากชีวิตเราได้ครึ่งปี..ค่อนข้างนานนะในความรู้สึกเรา...เขาหายไปโดยไม่รำ่ลาไม่บอกเหตุผลซักคำ...ในฐานะคนรอ..รอที่จะบอกเธอว่าฉันรู้ใจตัวเองแล้วว่าที่ผ่านมาฉันรักเธอแต่ฉันยังไม่รู้ใจตัวเอง? รอที่จะบอกคนๆนั้นแต่เขาก็หายไป พอมารู้อีกทีวันที่เราส่งข้อความว่าคิดถึงซึ่งก็ทำใจอยู่นานว่าจะส่งดีรึเปล่า?ข้อความออกแนวตัดพ้อว่าไม่ติดต่อมาเลยนะ! แล้วเค้าก็โทรมาบอกว่า...ขอโทษนะพอดีมือถืออยู่กะแฟน? เพิ่งเห็นข้อความเลยโทรกลับ(╯﹏╰)แค่นั้นแหละบ่อน้ำตาแตกเลย! 555โอย...เขียนอะไรยืดยาว!แต่มันอินจริงๆ...แค่อยากแชร์ว่าอารมณ์ของบัวมันไม่ได้มากไปนะกับคนที่ตอนนั้น มันเศร้าจริงๆ