จากที่เคยตั้งกระทู้ถามเรื่องมะเร็งทีลำคอ สรุปแล้วพ่อเราเป็นจริงๆ เมื่อวานได้พาพ่อไปหาหมอตามที่นัด มาหลายรอบแล้ว
รพ แถวอนุสาวรีย์ มารอหมอตั้งแต่6โมงเช้า
กว่าจะได้ตรวจ11โมง พ่อยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า
คุณหมอก็ตรวจอาการและก็ดูที่คอว่าเป็นยังไง สรุปพ่อเราต้องพาตัดด่วนเพราะมีก้อนเนื้อใหญ่มาก หายใจไม่ออก ต้องเจาะคอ
พ่อเราก็หน้าเสียคือเรากับพ่อไม่ได้เตรียมตัวว่าจะต้องผ่าตัด พยาบาลชุดแรกได้พาพ่อไปตรวจร่างกายอีกรอบ เตรียมตัวเข้าห้องคนไข้
เราได้ยินพยาบาลคุยกันว่าห้องเตียงเต็ม แต่พยาบาลที่พามาเหมือนจะบอกว่านี้เคสด่วน ยังไงก็ต้องหาเตียง พยาบาลที่มารับพ่อก็ทำหน้า
เหมือนไม่เต็มใจ เวลานั้นประมาน4โมงกว่า
เราก็เหนพ่อว่ายังไม่ได้กินอะไรเลย ถามพ่อว่าหิวไหม พ่อก็พยักหน้า เราก็รีบลงไปซื้อขนมปัง และนมให้พ่อกินลองท้องก่อน
ตอนจ่ายตังค์ที่เซ่เว่นก็เห็นมีกล้วยก็เลยซื้ิอมาอันหนึง พอขึ้นมาบนห้องที่พ่อเตรียมตัว เรายังไม่ทันเข้าไปข้างในน่ะแต่ได้ยินเสียง คือพ่อเรา
กำลังยืนผูกเชือกกางเกงอยู่ นางพยาบาลก็พูดว่า ลุงขึ้นเตียง น้ำเสียงนี้ห้วนมาก ลุงขึ้นเตียง ห้วน กว่าครั้งเก่าอีก
และพยาบาลก็ผลักพ่อเราขึ้นเตียง บอกให้ขึ้นเตียงไม่ได้ยินหรอ พ่อเราก็หน้าเสีย เราเข้าไปพอดี สงสารพ่อมากๆ เราบอกว่าอย่าดุคุณลุงน่ะค่ะ
คุณลุงขี้น้อยใจคะ หูแกไม่ค่อยได้ยินด้วยคะ พยาบาลก็พูดว่าไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆซากๆเบื่อ เรานี่นะ อึ้งเลย
ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ พยาบาลก็เดินไป เราถามพ่อว่าหิวไหม
แกก็พยักหน้า พ่อไม่มีเสียงพูด ตาแกแดงๆ เรานี้น่ะน้ำตาไหลเลยสงสารพ่อมาก เราเอาน้ำให้เค้าดื่ม แระหยิบกล้วยที่ซื้อมาให้พ่อกินเพราะนี้
ก็4โมงกว่าแล้วพ่อกำลังหยิบกล้วยจะกิน พยาบาลคนเดิมมากระชาก กล้วยไปจากมือพ่อ และก็ทิ้งลงถังขยะ บอกไม่ต้องกินแล้ว เราบอกว่าลุง
ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้านะคะ พยาบาลก็บอกว่า ไม่ใช่เวลากิน และก็ไล่เราออกจากห้องนั้นไป เราไม่เข้าใจว่าทำไมพยาบาลต้องพูดน้ำเสียง
แบบนี้ กินไม่ได้ก็บอกดีๆสิ ใช้น้ำเสียงให้เหมือนคนมีการศึกษาหน่อยสิ นี้อะไร คุณมีปันหาส่วนตัวอะไรกับเราหรือเปล่า คือการทำงานของคุณ
เราเข้าใจ เราเข้าใจทุกอย่าง บางที เค้าอาจจะห้ามกินก่อนผ่าตัด อันนี้เราไม่รู้ เราอาจจะผิดเอง
แต่พยาบาลก็ไม่น่าจะทำกริยาแบบนี้ คำพูดคุณ คุณพูดดีๆหน่อยได้ไหม คุณเรียนมาก็สูงแต่มารยาทนี้ไม่ไหว และเราก็กลับบ้านไปทั้งเจ็บใจ
ว่าพยาบาลเป็นอะไรมากไหม วันนี้เราก็ไปเยี่ยมพ่อเราอีกรอบ พ่อเราเข้าห้องผ่าตัด นั่งรอประมาณ3ชม ให้เยี่ยมแค่1ชม เราคิดว่าถ้าเจอ
พยาบาล คนนั้นอีกเราจะถามชื่อเลยว่าคุณชื่ออะไร จะเอาไปร้องเรียนเลย แต่โชคดีไม่เจอ แวบแรกที่เห็นพ่อ น้ำตาไหลเลย พ่อสลึมสะลือจาก
การผ่าเอาชิ้นเนื้อออกไป ที่คอก็มีสายอย่างเต็มไปหมด เราสงสารพ่อมากๆ พ่อคงเจ็บหน้าดู พยาบาลก็เอาเ้ชือกมารัดทีคอไม่ให้สายยาง
ขยับเขยื้อน รัดแน่นมาก พยาบาลบอกว่ารัดไว้สัก10นาทีเดี๋ยวมาเอาออก เราก็เอามือพ่อมาจับบอกให้เค้าอดทนนะเดี๋ยวหายเรา
ก็จะได้กลับบ้าน ผ่านไปสัก15นาทีเชือกที่รัดที่คอพ่อก็มีเลือดไหลออก จากที่เจาะคอ เยอะมาก เราไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร
เราก็เดินไปตามพยาบาล บอกว่าคนไข้มีเลือดออกที่คอนะคะ ไม่รู้ว่าเกี๋ยวกับที่รัดหรือเปล่า ช่วยดูหน่อยได้ไหมคะ
พยาบาลบอกว่าเลือดออกไม่เยอะมากไม่ต้องกลัวตายหลอก
ถ้าจะตายก็ตายนานแล้ว คุณอย่ามารู้ดี ดูป้าเตียงข้างๆสิเลือดเต็มหมอน ยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย และพยาบาล
เดินไปที่อื่น ไม่ได้เดินไปดูพ่อเรา เราก็เดินมาหาพ่อ บอกท่านให้อดทนนะ เราไม่อยากให้ท่านเห็นน้ำตาเรา เราออกมานั่งร้องไห้ นั่งคิดทบทวน
ทำไมพยาบาล รพ นี้ถึงเป็นแบบนี้ เราพูดกับเค้าด้วยรอยยิ้ม มีหางเสียง ถามประโยคไม่กี่คำ แต่ได้รับคำตอบแบบเจ็บแสบ เป็นเพราะอะไร
เราไม่เข้าใจจริง หรือว่าเค้าเครียดในการทำงาน หรือมีปัญหาที่บ้าน หรือเพราะเป็น รพ รัฐบาล พี่ๆเพื่ิอน ช่วยตอบหน่อยได้ไหม
เพราะอะไร? เราจะได้เข้าใจพยาบาลมากขึ้น ยังไงเราต้องเจอกับเค้าอีกหลายวัน ขอบคุณมากๆคะ
ทำไมพยาบาลต้องพูดแบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ
รพ แถวอนุสาวรีย์ มารอหมอตั้งแต่6โมงเช้า
กว่าจะได้ตรวจ11โมง พ่อยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า
คุณหมอก็ตรวจอาการและก็ดูที่คอว่าเป็นยังไง สรุปพ่อเราต้องพาตัดด่วนเพราะมีก้อนเนื้อใหญ่มาก หายใจไม่ออก ต้องเจาะคอ
พ่อเราก็หน้าเสียคือเรากับพ่อไม่ได้เตรียมตัวว่าจะต้องผ่าตัด พยาบาลชุดแรกได้พาพ่อไปตรวจร่างกายอีกรอบ เตรียมตัวเข้าห้องคนไข้
เราได้ยินพยาบาลคุยกันว่าห้องเตียงเต็ม แต่พยาบาลที่พามาเหมือนจะบอกว่านี้เคสด่วน ยังไงก็ต้องหาเตียง พยาบาลที่มารับพ่อก็ทำหน้า
เหมือนไม่เต็มใจ เวลานั้นประมาน4โมงกว่า
เราก็เหนพ่อว่ายังไม่ได้กินอะไรเลย ถามพ่อว่าหิวไหม พ่อก็พยักหน้า เราก็รีบลงไปซื้อขนมปัง และนมให้พ่อกินลองท้องก่อน
ตอนจ่ายตังค์ที่เซ่เว่นก็เห็นมีกล้วยก็เลยซื้ิอมาอันหนึง พอขึ้นมาบนห้องที่พ่อเตรียมตัว เรายังไม่ทันเข้าไปข้างในน่ะแต่ได้ยินเสียง คือพ่อเรา
กำลังยืนผูกเชือกกางเกงอยู่ นางพยาบาลก็พูดว่า ลุงขึ้นเตียง น้ำเสียงนี้ห้วนมาก ลุงขึ้นเตียง ห้วน กว่าครั้งเก่าอีก
และพยาบาลก็ผลักพ่อเราขึ้นเตียง บอกให้ขึ้นเตียงไม่ได้ยินหรอ พ่อเราก็หน้าเสีย เราเข้าไปพอดี สงสารพ่อมากๆ เราบอกว่าอย่าดุคุณลุงน่ะค่ะ
คุณลุงขี้น้อยใจคะ หูแกไม่ค่อยได้ยินด้วยคะ พยาบาลก็พูดว่าไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆซากๆเบื่อ เรานี่นะ อึ้งเลย
ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ พยาบาลก็เดินไป เราถามพ่อว่าหิวไหม
แกก็พยักหน้า พ่อไม่มีเสียงพูด ตาแกแดงๆ เรานี้น่ะน้ำตาไหลเลยสงสารพ่อมาก เราเอาน้ำให้เค้าดื่ม แระหยิบกล้วยที่ซื้อมาให้พ่อกินเพราะนี้
ก็4โมงกว่าแล้วพ่อกำลังหยิบกล้วยจะกิน พยาบาลคนเดิมมากระชาก กล้วยไปจากมือพ่อ และก็ทิ้งลงถังขยะ บอกไม่ต้องกินแล้ว เราบอกว่าลุง
ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้านะคะ พยาบาลก็บอกว่า ไม่ใช่เวลากิน และก็ไล่เราออกจากห้องนั้นไป เราไม่เข้าใจว่าทำไมพยาบาลต้องพูดน้ำเสียง
แบบนี้ กินไม่ได้ก็บอกดีๆสิ ใช้น้ำเสียงให้เหมือนคนมีการศึกษาหน่อยสิ นี้อะไร คุณมีปันหาส่วนตัวอะไรกับเราหรือเปล่า คือการทำงานของคุณ
เราเข้าใจ เราเข้าใจทุกอย่าง บางที เค้าอาจจะห้ามกินก่อนผ่าตัด อันนี้เราไม่รู้ เราอาจจะผิดเอง
แต่พยาบาลก็ไม่น่าจะทำกริยาแบบนี้ คำพูดคุณ คุณพูดดีๆหน่อยได้ไหม คุณเรียนมาก็สูงแต่มารยาทนี้ไม่ไหว และเราก็กลับบ้านไปทั้งเจ็บใจ
ว่าพยาบาลเป็นอะไรมากไหม วันนี้เราก็ไปเยี่ยมพ่อเราอีกรอบ พ่อเราเข้าห้องผ่าตัด นั่งรอประมาณ3ชม ให้เยี่ยมแค่1ชม เราคิดว่าถ้าเจอ
พยาบาล คนนั้นอีกเราจะถามชื่อเลยว่าคุณชื่ออะไร จะเอาไปร้องเรียนเลย แต่โชคดีไม่เจอ แวบแรกที่เห็นพ่อ น้ำตาไหลเลย พ่อสลึมสะลือจาก
การผ่าเอาชิ้นเนื้อออกไป ที่คอก็มีสายอย่างเต็มไปหมด เราสงสารพ่อมากๆ พ่อคงเจ็บหน้าดู พยาบาลก็เอาเ้ชือกมารัดทีคอไม่ให้สายยาง
ขยับเขยื้อน รัดแน่นมาก พยาบาลบอกว่ารัดไว้สัก10นาทีเดี๋ยวมาเอาออก เราก็เอามือพ่อมาจับบอกให้เค้าอดทนนะเดี๋ยวหายเรา
ก็จะได้กลับบ้าน ผ่านไปสัก15นาทีเชือกที่รัดที่คอพ่อก็มีเลือดไหลออก จากที่เจาะคอ เยอะมาก เราไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร
เราก็เดินไปตามพยาบาล บอกว่าคนไข้มีเลือดออกที่คอนะคะ ไม่รู้ว่าเกี๋ยวกับที่รัดหรือเปล่า ช่วยดูหน่อยได้ไหมคะ
พยาบาลบอกว่าเลือดออกไม่เยอะมากไม่ต้องกลัวตายหลอก
ถ้าจะตายก็ตายนานแล้ว คุณอย่ามารู้ดี ดูป้าเตียงข้างๆสิเลือดเต็มหมอน ยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย และพยาบาล
เดินไปที่อื่น ไม่ได้เดินไปดูพ่อเรา เราก็เดินมาหาพ่อ บอกท่านให้อดทนนะ เราไม่อยากให้ท่านเห็นน้ำตาเรา เราออกมานั่งร้องไห้ นั่งคิดทบทวน
ทำไมพยาบาล รพ นี้ถึงเป็นแบบนี้ เราพูดกับเค้าด้วยรอยยิ้ม มีหางเสียง ถามประโยคไม่กี่คำ แต่ได้รับคำตอบแบบเจ็บแสบ เป็นเพราะอะไร
เราไม่เข้าใจจริง หรือว่าเค้าเครียดในการทำงาน หรือมีปัญหาที่บ้าน หรือเพราะเป็น รพ รัฐบาล พี่ๆเพื่ิอน ช่วยตอบหน่อยได้ไหม
เพราะอะไร? เราจะได้เข้าใจพยาบาลมากขึ้น ยังไงเราต้องเจอกับเค้าอีกหลายวัน ขอบคุณมากๆคะ