เรื่องนี้ผมอัพไว้ในบล็อคส่วนตัว พิมพ์ไว้นานแล้วครับ
สมัครสมาชิกพันทิพไว้นานมาก เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามา
ก็เลยอยากจะลองเอามาให้อ่าน
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ยังไงก็ติชมด้วยนะครับ
ผม…ผู้ชายธรรมดาๆคนนึง
ฉัน…ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่หน้าตาและนิสัยดีมากกก…
ฉันเจอเขาครั้งแรกในงานวันเกิด…
…ผมเจอเธอครั้งแรกในงานวันเกิด… ของผม
ฉันเอาของขวัญไปให้เขา…
…เธอเอาของขวัญมาให้ผม ทั้งๆที่เรา ยังไม่รู้จักกัน
…เธอยิ้มให้ผม
เขามองหน้าฉัน…
เรา ยิ้มให้กัน…
เพื่อนของเขา เป็นเพื่อนฉัน…
…เพื่อนของผม เป็นเพื่อนเธอ
ตอนนี้…เราเป็นเพื่อนกัน
…ครั้งแรกที่คุยกัน…
ฉันโทรหาเขา เขาไม่รับ…
…ผมโทรกลับ เธองอน
แต่สุดท้าย เราก็ได้คุยกัน(ดีๆ)
…ครั้งแรกที่สารภาพรัก…
เขาเอาดอกไม้มาให้ฉันที่โรงเรียน ปลื้มมากมาย…
…ผมเอาดอกไม้ไปให้เธอ อายสุดๆ
เธอให้รางวัลผม ฟอดนึง…
…เวลาเรียน…
…ผมชอบนั่งริมหน้าต่าง ลมมันเย็น
ฉันชอบนั่งริมประตู… ดูหนังสือ (การ์ตูน)
…อาหาร…
ผมชอบกินหวาน ไม่กินเผ็ด…
ฉัน…กินอะไรก็ได้ ที่ไม่เผ็ด ไม่หวาน…
…ว่างๆ…
…ผมชอบอ่านหนังสือ
ฉันชอบดูทีวี…
...สัตว์เลี้ยง...
…ผมเลี้ยงหนู
ฉันเลี้ยงแมว… (เออนะ)
…เสื้อผ้า…
ผมใส่สีดำ…แต่ชอบสีขาว
ฉันก็ชอบสีขาว…ก็ใส่สีขาว (น่ะสิ)
…ทรงผม…
ฉันตัดผมบ๊อบ กลม… น่ารัก หวีทุกวัน
…ผมไว้ผมยาว หยักศก หวีไม่เคยแตะ แต่ก็ไม่รกนะ
(เซอร์บาดใจ (><))
เราไม่ได้เรียนที่เดียวกัน…แต่ก็เรียนเหมือนกันน่ะ
เราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน…แต่เราก็คุยกันทุกวัน
เราไม่ได้กลับทางเดียวเดียวกัน…แต่เขาก็มาส่งฉันทุกวัน
เราชอบหนังคนละแนว…แต่เธอก็ยอมดูเรื่องที่ผมเลือก
เราฟังเพลงคนละสไตล์…แต่เขาก็ฟังเพลงที่ฉันชอบ
เราชอบเสื้อผ้าคนละแบบ…แน่นอนว่าเราใส่ไม่เหมือนกัน (เขาไม่ยอมใส่กระโปรงนี่นา)
เราเกลียดแมลงสาป
เรากลัวสัตว์เลื้อยคลาน
เราชอบเล่นเกมส์
และมีอีกหลายๆอย่างที่เป็นเรา
บางอย่าง เราชอบเหมือนกัน และอีกหลายๆอย่างที่เราชอบไม่ตรงกัน
แต่เราก็เข้าใจในตัวตน ที่แต่ละคนเป็นอยู่…
และ …
เหมือนว่าตอนนี้ จะไม่มีเขากับฉันแล้ว…
ก็เห็นมีแต่เรา…รักกัน
เธอชอบที่จะบอกผมเสมอ ว่า “รักนะ” ในทุกๆครั้งที่เจอหรือคุยกัน
แต่ … เขาก็เลือกที่จะยิ้ม มากกว่าที่จะพูดอะไรกลับมา
ผมรู้ว่าเธอ สวย เก่ง ฉลาด นิสัยดี และเธอเองก็เหมือนจะรู้ตัวในข้อนี้เหมือนกัน
แต่ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมเธอเลือกผม ….
ทั้งๆที่มีคนที่ดีกว่าอีกมากมาย ให้เธอเลือก แต่เธอก็เลือกผม…
ฉันรู้ ว่าบางอย่างเราอาจดู…ไม่เข้ากัน
และเขาเองก็ดูจะสงสัยว่าทำไม คนที่ฉันรัก ถึงเป็นเขา
นั่นก็เพราะ…เธอไม่เหมือนคนอื่นไง ไม่ได้ว่าแปลก…พิเศษต่างหาก
หัวใจมันบอกมาอย่างนั้น ทั้งที่จริงๆแล้วไม่รู้หรอก
ว่าพิเศษของเธอน่ะ มันอยู่ตรงไหน (ห่ะๆๆ)
เวลาฉันไม่สบาย เขาจะรีบมาดูแล ป้อนข้าว ป้อนยาถึงบ้านฉันเลยทีเดียว
ดูแลฉันดียิ่งกว่าพ่อฉันที่เป็นหมอซะอีก (ท่านว่าอย่างนั้น)
แต่เวลาเขาไม่สบาย เขากลับเลือกที่จะเงียบ หายไปเฉยๆ
ไม่โทรหา ไม่รับโทรศัพท์ จนกว่าจะหายดี ถึงโผล่มา…
“…ไม่อยากให้เป็นห่วง…”
นั่นคือเหตุผลที่เขาบอก
ไม่ห่วงเธอแล้วจะให้ไปห่วงแมวที่ไหน ??
เรามีปืนสองกระบอก…
…เรามีกันและกันตะหาก
ก็แค่อยากเล่นมุข…(หัวเราะ)
…(ยิ้ม)
ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ต้องมีฝ่ายหนึ่งยอม เรื่องถึงจะจบ
ร้อยละเก้าสิบเก้า…เป็นผม
แต่ครั้งนี้…ผมไม่ยอม ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่เธอก็หายไป…
ไม่มาเจอ… ไม่โทรหา… ไม่รับโทรศัพท์…
แต่ผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง…
ผมบ๊อบของเธอ ยาวขึ้นมาก…
ผิว จากที่ขาวอยู่แล้ว ก็ยิ่งขาวจัด
ผมมองหน้าเธอ
เธอยังคงหลับตา นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงคนป่วย
ป่วยหนักจนไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นนั่ง…
โรคร้ายที่ทำลายเธออย่างช้าๆ โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว…
และกว่าจะรู้… ก็สายไป
เธอปิดบังผม ด้วยการหาเรื่องทะเลาะ แล้วเลือกที่จะจากมา
ด้วยเหตุผลของเธอที่ว่า
“ไม่อยากให้ผมเสียใจ…”
แต่ผมเสียใจ … ไม่ใช่เพราะว่าเธอปิดบัง
แต่เสียใจ ที่น่าจะมีเวลาด้วยกันมากกว่านี้
เสียใจ…ที่สุดท้าย ต้องเป็นแบบนี้
เธอลืมตาขึ้นมองผมช้าๆ ยิ้มให้ผม แล้วบอกผมว่า… ขอโทษ
ผมร้องไห้ ก้มลงกอดเธอไว้แนบอก
พร่ำบอกเธอว่าคิดถึงเธอมากแค่ไหน…
ผมกอดเธอไว้จนกระทั่งเธอหลับไป ด้วยใบหน้าที่ยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม
ผมรอเธอ…รอให้เธอตื่นขึ้นมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
ผมรอเธอ…รอที่จะออกไปเที่ยวด้วยกัน
ผมรอเธอ…รอให้เธอมาเดินเคียงข้างผมเหมือนเดิม
แต่จนวันนี้…เธอก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีก
.
.
.
ผม…ผู้ชายธรรมดาๆคนนึง
เธอ…คนที่ผมรักสุดหัวใจ
วันนี้…ไม่มีเรา
ผมเจอเธอครั้งสุดท้าย นานมากแล้ว
แต่อย่างน้อยๆ เธอจะยังคงอยู่ในใจผมตลอดไป
จะสายไปไหม… ถ้าจะบอกเธอว่า “รัก”
.
.
.
ขอบคุณ…ที่ทำให้รู้จักคำคำนี้
ขอบคุณ…ที่ทำให้รู้ว่าครั้งนึงในชีวิต เคยมีความสุขมากแค่ไหน
ขอบคุณ…สำหรับภาพความทรงจำดีๆ ที่มีอยู่เต็มหัวใจ
ขอบคุณ…ที่ทำให้วันนี้ รู้ว่า ครั้งหนึ่งในชีวิต
ฉันเคยได้รักเธอ…
จากบันทึกหลายๆหน้าของ Ring’s Heart Diary
อุทิศแด่ – หนูแหวน นางสาว มณฑิรา อนุศาสนนันท์
หญิงผู้เป็นดั่งดวงใจ …
มิถุนายน 2008
From the pages of diary ...
สมัครสมาชิกพันทิพไว้นานมาก เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามา
ก็เลยอยากจะลองเอามาให้อ่าน
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ยังไงก็ติชมด้วยนะครับ
ผม…ผู้ชายธรรมดาๆคนนึง
ฉัน…ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่หน้าตาและนิสัยดีมากกก…
ฉันเจอเขาครั้งแรกในงานวันเกิด…
…ผมเจอเธอครั้งแรกในงานวันเกิด… ของผม
ฉันเอาของขวัญไปให้เขา…
…เธอเอาของขวัญมาให้ผม ทั้งๆที่เรา ยังไม่รู้จักกัน
…เธอยิ้มให้ผม
เขามองหน้าฉัน…
เรา ยิ้มให้กัน…
เพื่อนของเขา เป็นเพื่อนฉัน…
…เพื่อนของผม เป็นเพื่อนเธอ
ตอนนี้…เราเป็นเพื่อนกัน
…ครั้งแรกที่คุยกัน…
ฉันโทรหาเขา เขาไม่รับ…
…ผมโทรกลับ เธองอน
แต่สุดท้าย เราก็ได้คุยกัน(ดีๆ)
…ครั้งแรกที่สารภาพรัก…
เขาเอาดอกไม้มาให้ฉันที่โรงเรียน ปลื้มมากมาย…
…ผมเอาดอกไม้ไปให้เธอ อายสุดๆ
เธอให้รางวัลผม ฟอดนึง…
…เวลาเรียน…
…ผมชอบนั่งริมหน้าต่าง ลมมันเย็น
ฉันชอบนั่งริมประตู… ดูหนังสือ (การ์ตูน)
…อาหาร…
ผมชอบกินหวาน ไม่กินเผ็ด…
ฉัน…กินอะไรก็ได้ ที่ไม่เผ็ด ไม่หวาน…
…ว่างๆ…
…ผมชอบอ่านหนังสือ
ฉันชอบดูทีวี…
...สัตว์เลี้ยง...
…ผมเลี้ยงหนู
ฉันเลี้ยงแมว… (เออนะ)
…เสื้อผ้า…
ผมใส่สีดำ…แต่ชอบสีขาว
ฉันก็ชอบสีขาว…ก็ใส่สีขาว (น่ะสิ)
…ทรงผม…
ฉันตัดผมบ๊อบ กลม… น่ารัก หวีทุกวัน
…ผมไว้ผมยาว หยักศก หวีไม่เคยแตะ แต่ก็ไม่รกนะ
(เซอร์บาดใจ (><))
เราไม่ได้เรียนที่เดียวกัน…แต่ก็เรียนเหมือนกันน่ะ
เราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน…แต่เราก็คุยกันทุกวัน
เราไม่ได้กลับทางเดียวเดียวกัน…แต่เขาก็มาส่งฉันทุกวัน
เราชอบหนังคนละแนว…แต่เธอก็ยอมดูเรื่องที่ผมเลือก
เราฟังเพลงคนละสไตล์…แต่เขาก็ฟังเพลงที่ฉันชอบ
เราชอบเสื้อผ้าคนละแบบ…แน่นอนว่าเราใส่ไม่เหมือนกัน (เขาไม่ยอมใส่กระโปรงนี่นา)
เราเกลียดแมลงสาป
เรากลัวสัตว์เลื้อยคลาน
เราชอบเล่นเกมส์
และมีอีกหลายๆอย่างที่เป็นเรา
บางอย่าง เราชอบเหมือนกัน และอีกหลายๆอย่างที่เราชอบไม่ตรงกัน
แต่เราก็เข้าใจในตัวตน ที่แต่ละคนเป็นอยู่…
และ …
เหมือนว่าตอนนี้ จะไม่มีเขากับฉันแล้ว…
ก็เห็นมีแต่เรา…รักกัน
เธอชอบที่จะบอกผมเสมอ ว่า “รักนะ” ในทุกๆครั้งที่เจอหรือคุยกัน
แต่ … เขาก็เลือกที่จะยิ้ม มากกว่าที่จะพูดอะไรกลับมา
ผมรู้ว่าเธอ สวย เก่ง ฉลาด นิสัยดี และเธอเองก็เหมือนจะรู้ตัวในข้อนี้เหมือนกัน
แต่ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมเธอเลือกผม ….
ทั้งๆที่มีคนที่ดีกว่าอีกมากมาย ให้เธอเลือก แต่เธอก็เลือกผม…
ฉันรู้ ว่าบางอย่างเราอาจดู…ไม่เข้ากัน
และเขาเองก็ดูจะสงสัยว่าทำไม คนที่ฉันรัก ถึงเป็นเขา
นั่นก็เพราะ…เธอไม่เหมือนคนอื่นไง ไม่ได้ว่าแปลก…พิเศษต่างหาก
หัวใจมันบอกมาอย่างนั้น ทั้งที่จริงๆแล้วไม่รู้หรอก
ว่าพิเศษของเธอน่ะ มันอยู่ตรงไหน (ห่ะๆๆ)
เวลาฉันไม่สบาย เขาจะรีบมาดูแล ป้อนข้าว ป้อนยาถึงบ้านฉันเลยทีเดียว
ดูแลฉันดียิ่งกว่าพ่อฉันที่เป็นหมอซะอีก (ท่านว่าอย่างนั้น)
แต่เวลาเขาไม่สบาย เขากลับเลือกที่จะเงียบ หายไปเฉยๆ
ไม่โทรหา ไม่รับโทรศัพท์ จนกว่าจะหายดี ถึงโผล่มา…
“…ไม่อยากให้เป็นห่วง…”
นั่นคือเหตุผลที่เขาบอก
ไม่ห่วงเธอแล้วจะให้ไปห่วงแมวที่ไหน ??
เรามีปืนสองกระบอก…
…เรามีกันและกันตะหาก
ก็แค่อยากเล่นมุข…(หัวเราะ)
…(ยิ้ม)
ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ต้องมีฝ่ายหนึ่งยอม เรื่องถึงจะจบ
ร้อยละเก้าสิบเก้า…เป็นผม
แต่ครั้งนี้…ผมไม่ยอม ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่เธอก็หายไป…
ไม่มาเจอ… ไม่โทรหา… ไม่รับโทรศัพท์…
แต่ผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง…
ผมบ๊อบของเธอ ยาวขึ้นมาก…
ผิว จากที่ขาวอยู่แล้ว ก็ยิ่งขาวจัด
ผมมองหน้าเธอ
เธอยังคงหลับตา นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงคนป่วย
ป่วยหนักจนไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นนั่ง…
โรคร้ายที่ทำลายเธออย่างช้าๆ โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว…
และกว่าจะรู้… ก็สายไป
เธอปิดบังผม ด้วยการหาเรื่องทะเลาะ แล้วเลือกที่จะจากมา
ด้วยเหตุผลของเธอที่ว่า
“ไม่อยากให้ผมเสียใจ…”
แต่ผมเสียใจ … ไม่ใช่เพราะว่าเธอปิดบัง
แต่เสียใจ ที่น่าจะมีเวลาด้วยกันมากกว่านี้
เสียใจ…ที่สุดท้าย ต้องเป็นแบบนี้
เธอลืมตาขึ้นมองผมช้าๆ ยิ้มให้ผม แล้วบอกผมว่า… ขอโทษ
ผมร้องไห้ ก้มลงกอดเธอไว้แนบอก
พร่ำบอกเธอว่าคิดถึงเธอมากแค่ไหน…
ผมกอดเธอไว้จนกระทั่งเธอหลับไป ด้วยใบหน้าที่ยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม
ผมรอเธอ…รอให้เธอตื่นขึ้นมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
ผมรอเธอ…รอที่จะออกไปเที่ยวด้วยกัน
ผมรอเธอ…รอให้เธอมาเดินเคียงข้างผมเหมือนเดิม
แต่จนวันนี้…เธอก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีก
.
.
.
ผม…ผู้ชายธรรมดาๆคนนึง
เธอ…คนที่ผมรักสุดหัวใจ
วันนี้…ไม่มีเรา
ผมเจอเธอครั้งสุดท้าย นานมากแล้ว
แต่อย่างน้อยๆ เธอจะยังคงอยู่ในใจผมตลอดไป
จะสายไปไหม… ถ้าจะบอกเธอว่า “รัก”
.
.
.
ขอบคุณ…ที่ทำให้รู้จักคำคำนี้
ขอบคุณ…ที่ทำให้รู้ว่าครั้งนึงในชีวิต เคยมีความสุขมากแค่ไหน
ขอบคุณ…สำหรับภาพความทรงจำดีๆ ที่มีอยู่เต็มหัวใจ
ขอบคุณ…ที่ทำให้วันนี้ รู้ว่า ครั้งหนึ่งในชีวิต
ฉันเคยได้รักเธอ…
จากบันทึกหลายๆหน้าของ Ring’s Heart Diary
อุทิศแด่ – หนูแหวน นางสาว มณฑิรา อนุศาสนนันท์
หญิงผู้เป็นดั่งดวงใจ …
มิถุนายน 2008