" เฮ้! กิมใช้ ป๊าอยู่นี่ "
" ป๊า! อย่าลืมสิครับให้เรียกผมว่า .. บอย "
" อืม โบยก็โบย เฮ้อ! "
ป๊าสรุปวลีนี้ทุกครั้ง เหมือนเป็นการรับทราบตามคำสั่งของลูกชายบังเกิดเกล้า แต่ไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวแกก็ลืม เพราะคุณพ่อผมเริ่มเป็นโรคความจำเสื่อม หรืออัลไซเมอร์แล้วนั่นเอง ผมมักเตือนป๊าเรื่องการเรียกชื่อทุกครั้ง แต่ป๊าก็จะลืมตลอดได้เช่นกัน
วันนี้เรามาเดินซื้อเสื้อผ้ากันที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ในเมือง ผมต้องระวังไม่เฉพาะเรื่องการเรียกชื่อเท่านั้น แต่ผมต้องดูแลป๊าทุกเรื่อง เพราะป๊าอายุเกือบจะแปดสิบแล้ว ถึงแม้ป๊ายังคงเดินเหินได้ และจัดว่าแข็งแรงดี แต่ผมก็ไม่อยากให้คลาดสายตา เหมือนเดือนที่ผ่านมาบริเวณตลาดใหม่ จนต้องแจ้งความคนหายกันจ้าละหวั่น
" ป๊านั่งรอผมตรงนี้นะครับ ผมขอไปดูราคารองเท้าร้านนั้นหน่อย ไม่เกินห้านาทีผมจะรีบกลับมา "
ผมเห็นป๊าพยักหน้ารับคำ และก้มหาของบางอย่างในถุงเสื้อ นั่นล่ะ ให้ป๊าหาไปก่อน ผมจึงรีบวิ่งไปร้านรองเท้า ผ่านไปไม่เกินห้านาที ผมได้ราคารองเท้าสมใจแล้ว จึงรีบเดินกลับมาที่เก้าอี้บริการสำหรับลูกค้า ที่อยู่ริมประตูทางเข้าออกลานจอดรถของห้างฯ แต่ผมไม่เห็นป๊าแล้ว ถุงต่างๆก็ไม่อยู่ ป๊าคงถือไปด้วยกัน แล้วป๊าไปไหนนะ
ในวินาทีนั้น ผมนึกถึงร้านขายเสื้อที่พึ่งออกมากับป๊า แกอาจจะลืมของและกลับไปเอา แต่อีกใจหนึ่งป๊าจะลงลิฟท์ไปถูกหรือ ในเมื่อร้านนั้นอยู่ชั้นสอง แต่ที่ผมยืนอยู่ตรงนี้คือชั้นสี่ เอาน่ะ! เผื่อป๊าจำได้
ผมเดินกึ่งวิ่งไปที่ลิฟท์ หายใจไม่ทั่วท้องสักท่าไหร่ มโนภาพของผมไม่ได้มีป๊าอยู่ที่ร้านนั้นเลย แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อผมต้องมีจุดประเดิมเริ่มต้น ไม่เช่นนั้นก็ดูเหมือนจะเคว้งคว้างในการติดตามจนเกินไป
ประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นสอง ผมรีบเดินตรงไปยังร้านเสื้อดังกล่าว และก็ตามที่คิดไว้ คือไม่มีป๊าอยู่ที่นี่ ผมนึกเสียใจและโทษตัวเองขึ้นมาในทันที ผมไม่น่าประมาท และชะล่าใจกับอาการที่เป็นอยู่ของป๊า การที่ป๊าพยักหน้ารับทราบก็ใช่จะสำคัญว่า สมองแกจะบันทึกความทรงจำนั้นไว้ได้เหมือนแต่ก่อนที่จะเป็นโรคนี้
ผมก้าวเท้าให้เร็วขึ้นไปตามจังหวะหัวใจที่เริ่มเต้นถี่ยิบเช่นกัน
" ป๊า บอยขอโทษ! คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด ผมจะไม่ทิ้งป๊าอีกแล้ว ขอให้หาป๊าเจอด้วยเถิด เพี้ยง!! "
ผมเพิ่มจังหวะเดิน โดยกระเด้งเท้าขึ้นมาหนึ่งสเต็ป แต่ยังไม่ถึงกับวิ่ง เพราะเดี๋ยวผู้คนในห้างจะตกใจได้ แรงดีดของปลายเท้าทั้งสองทำให้ผมหาป๊าได้เร็วขึ้น
" ป๊า อยู่ไหน ได้โปรด .. อย่างน้อยป๊าต้องไม่ออกไปนอกห้างนะ บอยขอล่ะ "
ชั้นที่สองผ่านไป ผมหาจนทั่วไม่เห็นป๊าเลย และทันใดนั้นเองผมได้ยินเสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ดังขึ้นทั่วทั้งห้าง
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาพบคุณพ่อที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาพบคุณพ่อที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
กิมใช้! ดีเจบอย! โอ สองคำนี้ทำให้หัวใจผมหล่นวาบไปที่ตาตุ่ม ผมควรจะดีใจที่อย่างน้อยผมกำลังจะได้เจอป๊าแล้ว แต่ทำไม .. จังหวะการก้าวเท้าของผมต้องเกือบจะหยุดชะงักลงทันที
ประชาสัมพันธ์อยู่ชั้นล่างสุด ใกล้กับลานน้ำพุกลางห้าง ซึ่งบริเวณนี้ถูกใช้เป็นที่นั่งพักของลูกค้า และลูกค้าส่วนใหญ่ก็ใช้ลานน้ำพุนี้เป็นจุดนัดพบเช่นกัน
ผมค่อยๆเดินเหมือนคนเป็นซอมบี้ยังไงยังงั้น เดินหยุด เดินหยุด ยิ่งมองลงมาตรงลานน้ำพุ เห็นคนขวักไขว่ ผมก็ถอนหายใจขึ้นมาได้ทันที เฮ้อ! เกิดอะไรขึ้นกับป๊า อยู่ๆป๊าก็จำชื่อบอยได้ แถมตำแหน่งทางการค้าได้อีกต่างหาก
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาพบคุณพ่อที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาพบคุณพ่อที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
โห แม่คุณ .. เรียกจัง ผมช้าไม่ได้แล้ว การเรียกสองครั้งหลังกระตุ้นแรงจูงใจได้อย่างดี ไม่ถึงเสี้ยวนาที ผมก็ผ่านผู้คนมากหน้าหลายตา มาเจอป๊าสุดที่รัก ตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์
" โอ้! มาแล้ว กิมใช้มาแล้ว ลูกผมมาแล้ว กิมใช้ .. ป๊าอยู่นี่ "
ป๊าดีใจตะโกนเสียงหลงพร้อมกวักมือรัวเรียกผม เมื่อเห็นผมเดินมาแล้ว และทำหน้าพยักเพยิดไปทางสาวประชาสัมพันธ์
ผมเดินไปหาป๊า รอยยิ้มของผมช่างแตกต่างกับป๊าโดยสิ้นเชิง ป๊าดีใจออกนอกหน้า เหมือนไม่เจอผมมาแรมปี แต่ผมสิ .. จะเรียกว่ายิ้มทั้งน้ำตาก็ได้ เพียงแต่ไม่มีหยดใสๆออกมาเท่านั้น
" ดีเจบอย! ใช่พี่บอย จริงๆด้วย กรี๊ดดดดดด "
อะไรจะขนาดนั้น แฟนรายการจ๋า พี่บอยก็แค่ดีเจรายการวิทยุประจำจังหวัดเล็กๆ ทำไมต้องกรี๊ดกันซะขนาดนี้ พี่บอยไม่เข้าใจเลย เพราะตอนนี้พี่บอยไม่อยากให้ใครรู้จักเลย พับผ่าสิ..
" ปิ๋มว่าแล้ว ตอนคุณพ่อพี่บอยมาแจ้งว่า ลูกชายหลงทาง ให้ช่วยประกาศตามหาหน่อย ชื่อนายกิมใช้ ปิ๋มกำลังฟังรายการพี่บอยพอดีเลย "
น้องปิ๋ม ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยเอื้อน พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ติดหูฟังยื่นให้ผมดู เพื่อยืนยันว่าเธอเป็นแฟนรายการตัวจริง
" ขอบคุณมากนะครับ พอดีที่คุณปิ๋มฟังอยู่ เป็นเทปบันทึกเพราะพี่บอยพาพ่อมาเที่ยววันนี้น่ะครับ เอ๊ะ! แล้วทำไมคุณปิ๋ม ทราบว่าพี่บอยชื่อ เอ่อ .. ชื่อ กะ กิม ชะ ใช้ ล่ะครับ "
ผมพูดติดอ่างโดยไม่คาดคิด เมื่อถามถึงชื่อตัวเองในอดีต หรือจะว่าอดีตก็ไม่เชิง เพราะป๊าเรียกชื่อนี้มาตั้งแต่จำความได้
" คุณพ่อพี่บอยเก่งมากเลยค่ะ รู้จักมาติดต่อที่ประชาสัมพันธ์ และท่านยังบอกให้ปิ๋มทราบอีกนะคะ ว่า ..
อากิมใช้ มีชื่อเล่งว่า โบย เป็งลีเจ เปิกเพลงวิกทายุโหล่งลังมาก .. คริ คริ คุณพ่อของพี่บอยน่ารักมากเลยค่ะ "
ผมอดทึ่งในการกระทำของป๊าไม่ได้ อีกทั้งความทรงจำที่ย้อนกลับมา อย่างน้อย ป๊าก็จำได้แล้วว่าผมชื่อเล่นอะไร มีอาชีพทำอะไร
แต่ .. ผมก็ยังมีข้อสงสัยอยู่อีก
" เอ่อ แล้วคุณน้องปิ๋ม ทำไมแน่ใจว่าเป็นพี่บอยครับ เพราะพี่บอยไม่เคยใช้ชื่อนี้ออกอากาศเลย "
พอฟังคำถามนี้ เธออมยิ้ม เม้มริมฝีปากแน่น แล้วเผยอปากพูด เหมือนเธอได้สะเดาะกุญแจแห่งความลับสำเร็จประมาณนั้น
" แหม ก็ประโยคขึ้นต้นรายการของพี่กิมใช้ เอ้ย พี่บอย ไงล่ะคะ "
เธอช้อนสายตามาทางผมเล็กน้อย แล้วก็เอามือมาปิดปากตนเอง หัวเราะคิกคัก ผมว่าก็สมควรอยู่หรอกนะ เพราะพี่บอยคนนี้ ย้อมผมสีทองทั่วหัว ใส่เสื้อเชิ๊ตลายสก็อตรัดรูปกระชับรับกับกางเกงยีนส์ทรงเดฟ เอวต่ำ ย้ำว่าเท่มาก ..
" พี่บอยตัวจริงน่ารักมากมาย ปิ๋มขอลายเซ็นหน่อยนะคะ "
ความน่ารักของน้องปิ๋มที่มาพร้อมกับคำชื่นชมของเธอ ทำให้ผมลืมเรื่องชื่อไปเสียสนิท ผมดึงปากกาที่หนีบอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อขึ้นมา พร้อมที่จะสลักชื่อให้เธอด้วยความสุข ขณะเดียวกัน เธอก็หยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ยื่นมาให้ทันที
ผมเซ็นชื่อลงไปตรงกลางหน้ากระดาษด้วยอักษรตัวใหญ่ " DJ BOY " ตวัดลายเส้นสไตล์ล้ำที่ผมคิดค้นเป็นครึ่งค่อนวัน แล้วยื่นคืนเธอ
" ขอชื่อเต็มด้วยสิคะ "
" อ๋อ ได้ครับ "
ผมกำลังจะจรดปากกาลงสมุดอีกครั้ง เธอกล่าวโพล่งออกมาจนผมตกใจ
" ไม่เอาชื่อที่ออกอากาศนะคะ ปิ๋มชอบชื่อ กิมใช้ค่ะ "
เอาแล้วสิ น้องปิ๋มเริ่มทำตัวไม่น่ารักแล้วนะ ชื่อนี้พี่บอยไม่เคยเซ็นต์เลย แม้แต่คิดจะเขียนก็ไม่เคย ทำไมต้องชื่อนี้ด้วย และแล้วในวินาทีนั้น ความคิดก็สว่างวาบเข้ามา ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย กิมใช้ก็กิมใช้ เพราะปกติผมก็เซ็นชื่อด้วยตัวอักษรเหล่านี้อยู่แล้ว
" ได้เลยครับ .. DJ BOY Krimchai W. "
ผมส่งสมุดบันทึกคืน เธอมองลายเซ็นแล้วยิ้มรับ เราต่างขอบคุณในน้ำใจไมตรีที่มอบให้กัน แม้นว่าออกจะบังเอิญไปสักเล็กน้อย หลังจากนั้นผมจูงมือป๊าขึ้นลิฟท์กลับมาที่ชั้นสี่ เพื่อไปที่ลานจอดรถ
" เอ กิมใช้ ป๊าว่าเราลืมอะไรรึเปล่านะ "
" ใช่ เราลืมถุงเสื้อผ้าอยู่ที่เคาน์เตอร์ งั้นป๊ารอ .. ไม่ดีกว่า เราควรจะไปเอาของพร้อมกันเลยเนอะ ป๊าว่าไม๊ "
ป๊าพยักหน้าเห็นด้วย ผมเริ่มรอบคอบขึ้นมาแล้ว ผมยิ้มและส่ายหัวเล็กน้อย ประมาณว่า รู้สึกขบขันกับเหตุการณ์ในวันนี้
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
ทราบแล้วจ้า คุณน้องปิ๋ม พี่กิมใช้และคุณพ่อกำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้แล้วคร้าบบบ ..
ผม กริมไชย ว่องไวสุดสกุล
ดีเจบอยแห่งคลื่น FM 97.75 มาพบกับท่านเป็นประจำทุกบ่ายวันอาทิตย์
วันนี้เรามาต้อนรับแดดอุ่นๆยามบ่ายด้วยเพลงเบาๆ ไพเราะๆ จากนักร้องเสียงดีมีคุณภาพ
คุณนันทิดา แก้วบัวสาย กับเพลง ดีเจเสียงใส ได้เลยครับ
ขอบพระคุณมากนะคะ ..
สำหรับพี่ๆเพื่อนๆที่คอยเป็นกำลังใจให้ในทุกกระทู้ ไม่ว่าจะเป็นกลอนหรือเรื่องสั้น
วันนี้นำเรื่องสั้นมาลง อาจจะยังเขียนไม่ได้ดีเท่าที่ควร จะพยายามฝึกเขียนต่อไปค่ะ
ฝากเรื่องนี้ไว้พิจารณาและแนะนำติชมด้วยนะคะ ..
เครดิต :
ภาพจากอินเตอร์เน็ต
เพลงจาก you tube
แค่ชื่อ .. ดีเจบอย
" เฮ้! กิมใช้ ป๊าอยู่นี่ "
" ป๊า! อย่าลืมสิครับให้เรียกผมว่า .. บอย "
" อืม โบยก็โบย เฮ้อ! "
ป๊าสรุปวลีนี้ทุกครั้ง เหมือนเป็นการรับทราบตามคำสั่งของลูกชายบังเกิดเกล้า แต่ไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวแกก็ลืม เพราะคุณพ่อผมเริ่มเป็นโรคความจำเสื่อม หรืออัลไซเมอร์แล้วนั่นเอง ผมมักเตือนป๊าเรื่องการเรียกชื่อทุกครั้ง แต่ป๊าก็จะลืมตลอดได้เช่นกัน
วันนี้เรามาเดินซื้อเสื้อผ้ากันที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ในเมือง ผมต้องระวังไม่เฉพาะเรื่องการเรียกชื่อเท่านั้น แต่ผมต้องดูแลป๊าทุกเรื่อง เพราะป๊าอายุเกือบจะแปดสิบแล้ว ถึงแม้ป๊ายังคงเดินเหินได้ และจัดว่าแข็งแรงดี แต่ผมก็ไม่อยากให้คลาดสายตา เหมือนเดือนที่ผ่านมาบริเวณตลาดใหม่ จนต้องแจ้งความคนหายกันจ้าละหวั่น
" ป๊านั่งรอผมตรงนี้นะครับ ผมขอไปดูราคารองเท้าร้านนั้นหน่อย ไม่เกินห้านาทีผมจะรีบกลับมา "
ผมเห็นป๊าพยักหน้ารับคำ และก้มหาของบางอย่างในถุงเสื้อ นั่นล่ะ ให้ป๊าหาไปก่อน ผมจึงรีบวิ่งไปร้านรองเท้า ผ่านไปไม่เกินห้านาที ผมได้ราคารองเท้าสมใจแล้ว จึงรีบเดินกลับมาที่เก้าอี้บริการสำหรับลูกค้า ที่อยู่ริมประตูทางเข้าออกลานจอดรถของห้างฯ แต่ผมไม่เห็นป๊าแล้ว ถุงต่างๆก็ไม่อยู่ ป๊าคงถือไปด้วยกัน แล้วป๊าไปไหนนะ
ในวินาทีนั้น ผมนึกถึงร้านขายเสื้อที่พึ่งออกมากับป๊า แกอาจจะลืมของและกลับไปเอา แต่อีกใจหนึ่งป๊าจะลงลิฟท์ไปถูกหรือ ในเมื่อร้านนั้นอยู่ชั้นสอง แต่ที่ผมยืนอยู่ตรงนี้คือชั้นสี่ เอาน่ะ! เผื่อป๊าจำได้
ผมเดินกึ่งวิ่งไปที่ลิฟท์ หายใจไม่ทั่วท้องสักท่าไหร่ มโนภาพของผมไม่ได้มีป๊าอยู่ที่ร้านนั้นเลย แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อผมต้องมีจุดประเดิมเริ่มต้น ไม่เช่นนั้นก็ดูเหมือนจะเคว้งคว้างในการติดตามจนเกินไป
ประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นสอง ผมรีบเดินตรงไปยังร้านเสื้อดังกล่าว และก็ตามที่คิดไว้ คือไม่มีป๊าอยู่ที่นี่ ผมนึกเสียใจและโทษตัวเองขึ้นมาในทันที ผมไม่น่าประมาท และชะล่าใจกับอาการที่เป็นอยู่ของป๊า การที่ป๊าพยักหน้ารับทราบก็ใช่จะสำคัญว่า สมองแกจะบันทึกความทรงจำนั้นไว้ได้เหมือนแต่ก่อนที่จะเป็นโรคนี้
ผมก้าวเท้าให้เร็วขึ้นไปตามจังหวะหัวใจที่เริ่มเต้นถี่ยิบเช่นกัน
" ป๊า บอยขอโทษ! คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด ผมจะไม่ทิ้งป๊าอีกแล้ว ขอให้หาป๊าเจอด้วยเถิด เพี้ยง!! "
ผมเพิ่มจังหวะเดิน โดยกระเด้งเท้าขึ้นมาหนึ่งสเต็ป แต่ยังไม่ถึงกับวิ่ง เพราะเดี๋ยวผู้คนในห้างจะตกใจได้ แรงดีดของปลายเท้าทั้งสองทำให้ผมหาป๊าได้เร็วขึ้น
" ป๊า อยู่ไหน ได้โปรด .. อย่างน้อยป๊าต้องไม่ออกไปนอกห้างนะ บอยขอล่ะ "
ชั้นที่สองผ่านไป ผมหาจนทั่วไม่เห็นป๊าเลย และทันใดนั้นเองผมได้ยินเสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ดังขึ้นทั่วทั้งห้าง
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาพบคุณพ่อที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาพบคุณพ่อที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
กิมใช้! ดีเจบอย! โอ สองคำนี้ทำให้หัวใจผมหล่นวาบไปที่ตาตุ่ม ผมควรจะดีใจที่อย่างน้อยผมกำลังจะได้เจอป๊าแล้ว แต่ทำไม .. จังหวะการก้าวเท้าของผมต้องเกือบจะหยุดชะงักลงทันที
ประชาสัมพันธ์อยู่ชั้นล่างสุด ใกล้กับลานน้ำพุกลางห้าง ซึ่งบริเวณนี้ถูกใช้เป็นที่นั่งพักของลูกค้า และลูกค้าส่วนใหญ่ก็ใช้ลานน้ำพุนี้เป็นจุดนัดพบเช่นกัน
ผมค่อยๆเดินเหมือนคนเป็นซอมบี้ยังไงยังงั้น เดินหยุด เดินหยุด ยิ่งมองลงมาตรงลานน้ำพุ เห็นคนขวักไขว่ ผมก็ถอนหายใจขึ้นมาได้ทันที เฮ้อ! เกิดอะไรขึ้นกับป๊า อยู่ๆป๊าก็จำชื่อบอยได้ แถมตำแหน่งทางการค้าได้อีกต่างหาก
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาพบคุณพ่อที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาพบคุณพ่อที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
โห แม่คุณ .. เรียกจัง ผมช้าไม่ได้แล้ว การเรียกสองครั้งหลังกระตุ้นแรงจูงใจได้อย่างดี ไม่ถึงเสี้ยวนาที ผมก็ผ่านผู้คนมากหน้าหลายตา มาเจอป๊าสุดที่รัก ตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์
" โอ้! มาแล้ว กิมใช้มาแล้ว ลูกผมมาแล้ว กิมใช้ .. ป๊าอยู่นี่ "
ป๊าดีใจตะโกนเสียงหลงพร้อมกวักมือรัวเรียกผม เมื่อเห็นผมเดินมาแล้ว และทำหน้าพยักเพยิดไปทางสาวประชาสัมพันธ์
ผมเดินไปหาป๊า รอยยิ้มของผมช่างแตกต่างกับป๊าโดยสิ้นเชิง ป๊าดีใจออกนอกหน้า เหมือนไม่เจอผมมาแรมปี แต่ผมสิ .. จะเรียกว่ายิ้มทั้งน้ำตาก็ได้ เพียงแต่ไม่มีหยดใสๆออกมาเท่านั้น
" ดีเจบอย! ใช่พี่บอย จริงๆด้วย กรี๊ดดดดดด "
อะไรจะขนาดนั้น แฟนรายการจ๋า พี่บอยก็แค่ดีเจรายการวิทยุประจำจังหวัดเล็กๆ ทำไมต้องกรี๊ดกันซะขนาดนี้ พี่บอยไม่เข้าใจเลย เพราะตอนนี้พี่บอยไม่อยากให้ใครรู้จักเลย พับผ่าสิ..
" ปิ๋มว่าแล้ว ตอนคุณพ่อพี่บอยมาแจ้งว่า ลูกชายหลงทาง ให้ช่วยประกาศตามหาหน่อย ชื่อนายกิมใช้ ปิ๋มกำลังฟังรายการพี่บอยพอดีเลย "
น้องปิ๋ม ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยเอื้อน พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ติดหูฟังยื่นให้ผมดู เพื่อยืนยันว่าเธอเป็นแฟนรายการตัวจริง
" ขอบคุณมากนะครับ พอดีที่คุณปิ๋มฟังอยู่ เป็นเทปบันทึกเพราะพี่บอยพาพ่อมาเที่ยววันนี้น่ะครับ เอ๊ะ! แล้วทำไมคุณปิ๋ม ทราบว่าพี่บอยชื่อ เอ่อ .. ชื่อ กะ กิม ชะ ใช้ ล่ะครับ "
ผมพูดติดอ่างโดยไม่คาดคิด เมื่อถามถึงชื่อตัวเองในอดีต หรือจะว่าอดีตก็ไม่เชิง เพราะป๊าเรียกชื่อนี้มาตั้งแต่จำความได้
" คุณพ่อพี่บอยเก่งมากเลยค่ะ รู้จักมาติดต่อที่ประชาสัมพันธ์ และท่านยังบอกให้ปิ๋มทราบอีกนะคะ ว่า ..
อากิมใช้ มีชื่อเล่งว่า โบย เป็งลีเจ เปิกเพลงวิกทายุโหล่งลังมาก .. คริ คริ คุณพ่อของพี่บอยน่ารักมากเลยค่ะ "
ผมอดทึ่งในการกระทำของป๊าไม่ได้ อีกทั้งความทรงจำที่ย้อนกลับมา อย่างน้อย ป๊าก็จำได้แล้วว่าผมชื่อเล่นอะไร มีอาชีพทำอะไร
แต่ .. ผมก็ยังมีข้อสงสัยอยู่อีก
" เอ่อ แล้วคุณน้องปิ๋ม ทำไมแน่ใจว่าเป็นพี่บอยครับ เพราะพี่บอยไม่เคยใช้ชื่อนี้ออกอากาศเลย "
พอฟังคำถามนี้ เธออมยิ้ม เม้มริมฝีปากแน่น แล้วเผยอปากพูด เหมือนเธอได้สะเดาะกุญแจแห่งความลับสำเร็จประมาณนั้น
" แหม ก็ประโยคขึ้นต้นรายการของพี่กิมใช้ เอ้ย พี่บอย ไงล่ะคะ "
เธอช้อนสายตามาทางผมเล็กน้อย แล้วก็เอามือมาปิดปากตนเอง หัวเราะคิกคัก ผมว่าก็สมควรอยู่หรอกนะ เพราะพี่บอยคนนี้ ย้อมผมสีทองทั่วหัว ใส่เสื้อเชิ๊ตลายสก็อตรัดรูปกระชับรับกับกางเกงยีนส์ทรงเดฟ เอวต่ำ ย้ำว่าเท่มาก ..
" พี่บอยตัวจริงน่ารักมากมาย ปิ๋มขอลายเซ็นหน่อยนะคะ "
ความน่ารักของน้องปิ๋มที่มาพร้อมกับคำชื่นชมของเธอ ทำให้ผมลืมเรื่องชื่อไปเสียสนิท ผมดึงปากกาที่หนีบอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อขึ้นมา พร้อมที่จะสลักชื่อให้เธอด้วยความสุข ขณะเดียวกัน เธอก็หยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ยื่นมาให้ทันที
ผมเซ็นชื่อลงไปตรงกลางหน้ากระดาษด้วยอักษรตัวใหญ่ " DJ BOY " ตวัดลายเส้นสไตล์ล้ำที่ผมคิดค้นเป็นครึ่งค่อนวัน แล้วยื่นคืนเธอ
" ขอชื่อเต็มด้วยสิคะ "
" อ๋อ ได้ครับ "
ผมกำลังจะจรดปากกาลงสมุดอีกครั้ง เธอกล่าวโพล่งออกมาจนผมตกใจ
" ไม่เอาชื่อที่ออกอากาศนะคะ ปิ๋มชอบชื่อ กิมใช้ค่ะ "
เอาแล้วสิ น้องปิ๋มเริ่มทำตัวไม่น่ารักแล้วนะ ชื่อนี้พี่บอยไม่เคยเซ็นต์เลย แม้แต่คิดจะเขียนก็ไม่เคย ทำไมต้องชื่อนี้ด้วย และแล้วในวินาทีนั้น ความคิดก็สว่างวาบเข้ามา ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย กิมใช้ก็กิมใช้ เพราะปกติผมก็เซ็นชื่อด้วยตัวอักษรเหล่านี้อยู่แล้ว
" ได้เลยครับ .. DJ BOY Krimchai W. "
ผมส่งสมุดบันทึกคืน เธอมองลายเซ็นแล้วยิ้มรับ เราต่างขอบคุณในน้ำใจไมตรีที่มอบให้กัน แม้นว่าออกจะบังเอิญไปสักเล็กน้อย หลังจากนั้นผมจูงมือป๊าขึ้นลิฟท์กลับมาที่ชั้นสี่ เพื่อไปที่ลานจอดรถ
" เอ กิมใช้ ป๊าว่าเราลืมอะไรรึเปล่านะ "
" ใช่ เราลืมถุงเสื้อผ้าอยู่ที่เคาน์เตอร์ งั้นป๊ารอ .. ไม่ดีกว่า เราควรจะไปเอาของพร้อมกันเลยเนอะ ป๊าว่าไม๊ "
ป๊าพยักหน้าเห็นด้วย ผมเริ่มรอบคอบขึ้นมาแล้ว ผมยิ้มและส่ายหัวเล็กน้อย ประมาณว่า รู้สึกขบขันกับเหตุการณ์ในวันนี้
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
" ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! ขอเชิญคุณกิมใช้ หรือ ดีเจบอย มาที่ประชาสัมพันธ์ด่วนค่ะ "
ทราบแล้วจ้า คุณน้องปิ๋ม พี่กิมใช้และคุณพ่อกำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้แล้วคร้าบบบ ..
ผม กริมไชย ว่องไวสุดสกุล
ดีเจบอยแห่งคลื่น FM 97.75 มาพบกับท่านเป็นประจำทุกบ่ายวันอาทิตย์
วันนี้เรามาต้อนรับแดดอุ่นๆยามบ่ายด้วยเพลงเบาๆ ไพเราะๆ จากนักร้องเสียงดีมีคุณภาพ
คุณนันทิดา แก้วบัวสาย กับเพลง ดีเจเสียงใส ได้เลยครับ
ขอบพระคุณมากนะคะ ..
สำหรับพี่ๆเพื่อนๆที่คอยเป็นกำลังใจให้ในทุกกระทู้ ไม่ว่าจะเป็นกลอนหรือเรื่องสั้น
วันนี้นำเรื่องสั้นมาลง อาจจะยังเขียนไม่ได้ดีเท่าที่ควร จะพยายามฝึกเขียนต่อไปค่ะ
ฝากเรื่องนี้ไว้พิจารณาและแนะนำติชมด้วยนะคะ ..
เครดิต :
ภาพจากอินเตอร์เน็ต
เพลงจาก you tube