...เมื่อช่วงต้นปี ปีที่แล้ว ดิฉันได้รู้จักผู้ชายคนนึง ทาง facebook โดยที่ผู้ชายคนนั้นได้ Add Friend มา ดิฉันรับเขาเป็นเพื่อน แล้วเราก็เริ่มทำความรู้จัก โดยที่เขาบอกว่า ดิฉันน่ารักเลยอยากรู้จัก แลัวเขาก็ได้ขอเบอร์โทรศัพท์ดิฉัน เออ...ถ้าจำไม่ผิด ก็นานเหมือนกันนะค่ะ กว่าดิฉันจะให้เบอร์เขาไป อิอิ แบบว่า ถ้าให้ง่ายไปเดี๋ยวเขาหาว่าดิฉัน ใจง่ายค่ะ หลังจากนั้นเราก็คุยโทรศัพท์กันทุกวัน พี่หมู (คือผู้ชายคนนั้นแหละค่ะ พอดีเป็นชื่อที่ดิฉันใช้เรียกเขาค่ะ) เป็นคนที่ข่อนข้างบ้าหลักการค่ะ คือแบบว่า ถ้าดิฉันพูดอะไรที่เขาให้หลักการได้ เขาก็จะยาวมาตลอดเลยค่ะ แล้วดิฉันจะเป็นพวกที่เบื่ออะไรที่มันหลักการเอามาก ๆ และโดยนิสัยส่วนตัวเป็นคนข่อนข้างเอาแต่ใจมาก พูดอะไรที่ไม่เข้าหู หรือ พูดอะไรที่ดิฉันไม่ชอบ ถึงแม้ว่ามันจะไม่เลวร้าย แต่สำหรับดิฉันแล้วมันเป็นเรื่องที่ดิฉันไม่ค่อยชอบสักเท่าไร ดิฉันก็มันจะพูดว่า มาอีกแระ หลักการ บวก วิชาการ มาอีกแระ แล้วดิฉันก็จะบ่นงุงิงุงิ ตามประสาดิฉัน และทุกครั้งที่ดิฉันคุยกับพี่หมู ดิฉันมักจะหลับคาโทรศัพท์ตลอด โดยปล่อยให้อีกฝ่ายพูดอยู่คนเดียวตลอด เพราะดิฉันเป็นแบบนี้ พี่หมูจึงเรียกฉันว่าเจ้าหญิง ซึ่งดิฉันก็เคยนะค่ะว่า ทำไมต้องเรียกเจ้าหญิง ด้วย และทุกครั้งที่ดิฉันหลับไป โดยที่ไม่ได้กล่าวบอก ราตรีสวัสดิ์ พี่หมู พี่หมูก็จะส่งข้อความมาบอก ฝันดีนะครับ เจ้าหญิงน้อยของพี่ ซึ่งเขาทำทุกวันค่ะ ไม่มีวันลืมเลย ตื่นเช้ามา ดิฉันได้อ่านข้อความนั้นทุกวันเลยค่ะ แรก ๆ ก็ดีนะค่ะ แต่เพราะตอนนั้นดิฉันยังเด็กมาก อายุ 18 ย่าง 19 อ่าค่ะ และความเป็นเด็ก และเอาแต่ใจของดิฉัน มันทำให้เสียพี่เขาไปค่ะ เออ...คือเป็นอย่างนี้ค่ะ พอดีมีคืนนึงที่ดิฉันไปฉลอง ร่ำลา กับ พวกพี่ๆ (ดิฉันจะต้องไปเรียนที่ต่างจังหวัดค่ะ) รู้ตัวนะค่ะว่าตัวเอง เมา หลังจากกลับมา ดิฉันก็โทรไปหาพี่หมูแล้วบอกว่า "หนูรักพี่นะค่ะ หนูคิดถึงพี่นะค่ะ " แล้วพี่เขาก็ถามอะไรดิฉันมาก็ไม่รู้ เพราะหลังจากที่บอกเสร็จ ดิฉันหลับค่ะ พอตื่นมาตอนเช้า เห็น Miss call พี่เขาตั้งหลายสายค่ะ ทั้งข้อความด้วย แต่นะตอนนั้นดิฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลย แล้วหลังจากนั้นดิฉันก็หายไปประมาน 2 วัน แล้วพอวันที่ 3 พี่หมูมาหาดิฉันที่หน้าตึกค่ะ แต่เผอิญดิฉันไม่อยู่ค่ะ พี่เขามารอฉันตั้งหลาย ชม. แต่ดิฉันกลับไม่มาเจอพี่เขาค่ะ (รู้สึกแย่มากค่ะ มาคิดได้ที่หลัง) หลังจากวันนั้นดิฉันกับพี่หมูก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกค่ะ จนมาถึงช่วงปลาย ๆ ปี ดิฉันได้กลับมาคุยกับพี่หมูอีกครั้งค่ะ ซึ่งการกลับมาคุยกันรอบนี้ดิฉัน เป็นฝ่ายโทรหาพี่เขาเองค่ะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คุยกันนาน ดิฉันก็ยังทำนิสัยแย่ ๆ กับพี่พี่เขาเหมือนเดิม ชอบทำตัวลึกลับไม่เปิดเผย และชอบวางสายหนี เวลาพี่เขาถามอะไรเซ้าซี้ พูดถึงหลักการ แล้วพี่เขาก็มักจะ ส่งข้อความมาบอก ฝันดี เจ้าหญิงของ เขาเสมอ ซึ่งดิฉันก็แอบดีใจนิด ๆ นะค่ะ ที่พี่เขายังให้ความเสมอต้นเสมอปลายกับดิฉัน แต่ดิฉันก็ยังไม่ได้คุยกับพี่หมูทุกวันเหมือนเดิมหรอกค่ะ มีคุยบ้าง ไม่คุยบ้าง จนเวลาข้ามมาต้นปีนี้แล้ว ดิฉันกะพี่เขาคุยกันบ่อยขึ้น แต่มีสิ่งหนึ่งทำให้ดิฉันได้หายไปจากพี่หมูอีกรอบคือ พี่เขาได้บอกกับดิฉัน ว่า พี่เขามีแฟนแล้ว ซึ่งมันทำให้ดิฉันเสียความรู้สึกแต่ไม่มากเท่าไร และรอบนี้ดิฉัน ได้หายไปประมาณ 3 เดือนค่ะ แล้วช่วงนั้นที่ดิฉันหายไป ดิฉันก็คบกับคนนึงแล้วก็เลิกกันไป แล้วช่วงที่เลิกกันนั้น วัฏจักรชีวิตของดิฉันก็ได้เปลี่ยนไป จากคนที่เคยนอนเร็ว ดิฉันก็กลายเป็นคนนอนเกือบเช้า ซึ่งดิฉันเป็นอยู่นานมาก แต่พี่เขาก็คอยบอกคอยสอนดิฉันตลอด ซึ่งหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อย ๆ คุยกันมาจนถึงต้นเดือนกรกฎาคมเราได้เจอกันอีกรอบ (เออ..ตั้งแต่คุยกันมาเพิ่งเคยเจอกันอยู่ 2 รอบค่ะ) โดยที่ดิฉันอยากให้พี่เขาสอนถ่ายรูปค่ะ (อันที่จริงตอนที่เจอกัน ดิฉันไม่ได้อยากจะเรียนเลยค่ะ ใจมันจดจ่อ อยู่กะคนสอนมากกว่า ซึ่งคิดว่าหลายคนอาจจะเคยเป็นเหมือนดิฉัน อิอิ) ความรู้สึกลึก ๆ ตอนนั้นเหรอค่ะ ดีใจมากค่ะ ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ อยู่ดีๆ ก็ดีค่ะ และหลังจากนั้น เราก็คุยกันตลอด จนถึงช่วง ปลายเดือนค่ะ เราทะเลาะกันค่ะ ทะเลาะเพราะดิฉันบอกกับพี่หมู ว่าดิฉันรักพี่เขาเหมือนพี่ชาย ความรู้สึกรัก แต่รักแบบพี่แบบน้อง แล้วเราก็ทะเลาะกันค่ะ เพราะพี่เขาบอกว่า สิ่งที่แสดงออกมา ความห่วงใย มันมากกว่า พี่น้อง (ใช่ค่ะ มันไม่ใช่เลย ดิฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย แต่ที่ต้องบอกว่ารักแบบพี่น้อง เพราะดิฉันรู้อยู่แก่ใจว่า พี่เขามีแฟนแล้ว) แล้วหลังจากนั้นดิฉันก็หายไปอีก 3 วัน พี่เขาโกรธดิฉันน่ะค่ะ ดิฉันก็เลยโกรธคืนมั่ง (จะบอกว่า ส่องเฟส พี่หมู เหมือนกันค่ะ แต่พี่เขาโหดมาก ถึงขั้น Un Friend ดิฉันเลยค่ะ) แล้วพี่เขา ก็มาบอกคิดถึง ผ่านทาง Line มาค่ะ พอง้อ กันเสร็จ เปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงต่อกันแล้ว เราก็คุยกันมาเรื่อย จนถึงวันแม่ เราได้เจอกันอีกรอบ (วันนี้ ดิฉัน ดีใจมากค่ะ พี่เขาจับมือดิฉันข้ามถนน ค่ะ อยากจะบอกว่ารู้สึกดีเวอร์ ๆ) และหลังจากวันนั้น มา เราทั้งสองก็ตกลงคบกันเป็นแฟนค่ะ แต่แฟนพี่เขายังไม่รู้เรื่องนะค่ะ แต่ดิฉันก็เต็มใจอยู่ในสถานะนี้ มันอาจจะแปลกนะค่ะ แล้วมันก็ดูไม่ดี แต่พี่หมูเขาก็ให้ความเสมอ เท่าเทียม กะแฟนเหมือนกันค่ะ พอเราคบกันมาเรื่อย ๆ ยิ่งใช้คำว่า แฟน ตัวดิฉันยิ่งมีปฏิกิริยาที่มากขึ้น มันก็ธรรมดาของผู้หญิงใช่มั้ยค่ะ ที่จะมีอาการน้อยใจ หรือ ต้องการให้แฟนเอาใจใส่เราบ้าง อย่างนี้ อืม เรามีปัญหากันบ่อยขึ้นค่ะ ซึ่งส่วนมาก ปัญหาที่เกิดขึ้นมา ดิฉันจะเป็นคนก่อมันขึ้นมาเองตลอด เพราะความเอาแต่ใจของดิฉันเองค่ะ เอาแต่ใจยังไงหรอค่ะ ก็เวลาที่พี่เขาอยู่กับแฟน ดิฉันก็มักน้อยใจ งอล เคือง อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ แต่ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ดิฉันจะอยู่แบบนี้ได้นานแค่ไหน บางทีก็ดิฉันเองก็อยากหายไปจากพี่เขาเหมือนกันค่ะ ตอนนี้ในหัวของดิฉันมันมีทางให้ดิฉันเลือกอยู่ 2 ทาง คือ เลือกที่จะหายไป และก็เลือกที่จะอยู่ต่อ ซึ่งดิฉันก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ทุกคนที่เข้ามาอ่านคิดเหมือนดิฉันหรือป่าวค่ะ ว่าความอดทน บางทีมันก็มีขีดจำกัดของมัน...
* คิดว่าคงไม่มีใครเป็นแบบดิฉันใช่มั้ยค่ะ ดิฉันก็รู้นะค่ะว่ามันผิด แต่เพราะ คำว่า รัก คำเดียวค่ะ
เรื่องของความเข้าใจ...มากกว่า
* คิดว่าคงไม่มีใครเป็นแบบดิฉันใช่มั้ยค่ะ ดิฉันก็รู้นะค่ะว่ามันผิด แต่เพราะ คำว่า รัก คำเดียวค่ะ