จากในสังคมที่เราอยู่ทุกวัน ทั้งในโลกความเป็นจริงและสังคมออนไลน์
เราเจอคนมากมาย ทั้งเพื่อนและคนที่เข้ามาจีบ ......
เราเคยแต่งงาน แล้ว แต่หลังจากนั้นไม่ใช่ไม่เคยดูใจใคร มีคนเข้ามาบ้าง
จากบทเรียนครั้งแรก ทำให้เราระวังตัวในการคบหา.....
คือจะยังไม่ยอมมีอะไรกับใครในเวลาที่เรายังไม่มั่นใจ
แต่สิ่งที่เราเจอ คือพอคบคุยกันไป 5 เดือน 6 เดือน
แต่เรายังไม่ยอมมีความสัมพันธ์ถึงขั้นนั้น ก้อค่อยๆหายไป
บางคน ยอมรับว่าผูกพันนะ หายไปเฉยๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย
แต่คนที่เข้ามาจีบก้อล้วนอยากมีความสัมพันธ์ ที่มันลึกซึ้ง ซึ่งเรายังไม่พร้อมด้วย
อะไรหลายอย่าง
บางคนยังไม่เคยพาเราไปบ้านเลย บางคนอาจเจอเพื่อนแต่ยังไม่เจอครอบครัว
แล้วก้อยังไม่เคยมีใครขอมาที่บ้านเรา มาไหว้แม่เรา มาพาลูกสาวเราไปเที่ยว
หรืออะไรประมาณนี้
ลืมบอกไปว่าเรามีลูกสาวหนึ่งคน อายุ 10 ขวบแล้ว บอกทุกคนที่เข้ามา
แต่แรกแล้ว แล้วก้อเราค่อนข้างจะแยกเรื่องความรับผิดชอบ คือไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นภาระ
เพราะพ่อของลูก และแม่ของเราก้อรับผิดชอบเรื่องต่างๆ อยู่แล้ว เกี่ยวกับเจ้าตัวเล็ก
ลูกสาวเรียนเก่งค่ะ ตอนนี้อยู่ปอ4 ^^ อวดนิดนึง ไม่ดื้อเลย ออกจะเข้าใจแม่ด้วยซ้ำ
เพราะเลี้ยงมาแบบเพื่อน คุยแบบเข้าใจกัน แต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครให้ความสำคัญในการคบกัน
ถึงเรื่องตรงนี้เลย แบบเอ่ยปากจะพาตัวเล็กไปเที่ยวด้วย หรือว่าลูกสาวเป็นไงบ้าง
ผมอยากเห็นจังเลย อะไรแบบนี้ ประโยคแบบนี้ ยังไม่เคยเจอ
มันเลยกลายเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราไม่เคยมั่นใจใคร ทุกคนที่เข้ามาคิดว่าเราแต่งานแล้ว
เรื่องอะไรๆ ก้อคงจะง่าย แต่มันใม่ใช่นะคะ
เราเคยแต่งงานแต่เราก้อยังคงเห็นคุณค่าในตัวเอง เพราะเราไม่เคยคบใครอีก
อยากเจอคนที่เข้าใจ ไม่ต้องห่วงว่าลูกจะเป็นภาระ เพราะเราคงให้พ่อของลูกดูแลอยู่แล้ว
ที่ระบาย เพราะมีคนคุยทั้งหลังไมค์ และในชีวิตจริงพอรุ้ว่าเรามีลูกก้อหายไป รู้ว่าเราไม่ยอมทีอะไรด้วย
ก้อหายไป
เราผิดเหรอที่เรายังคงคิดแบบนี้ ที่เรายังไม่มีอะไรกับใคร
อายุก้อสามสิบกว่า แต่เราต้องการคนที่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น
อย่าคิดว่าผญ ที่แต่งงานแล้ว ไม่มีคุณค่าได้ไหม เราก้อยังต้องการ
คนที่รักเราจริง และอยู่เคียงข้างเราไปตลอดชีวิต
เราไม่มีรถขับเพราะเราเป็นซิงเกิ้ลมัม เลี้ยงตัวเล็กมาคนเดียวจะเอาแรงที่ไหนมากมายไปซื้อ
แค่ผญ ตัวเล็กๆ ที่ต่อสู้มายาวนาน เคยตั้งกระทู้ขำๆ ออกแนวหาคู่ แต่ข้อความหลังไมค์
มาแนวเดียวกัน บางคำถามทำให้เรายิ่งเจ็บ มันเลยทำให้รู้หลากหลายมุมมอง
ที่ตีตราผญ ที่แต่งงานแล้ว ต้องเจนจัด ต้องเปนไก่แก่แม่ปลาช่อน ต้องรู้ทุกเรื่อง
แต่ในขณะที่เราไม่ได้รู้อะไรมากมาย อาจน้อยกว่าเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ด้วยซ้ำ
อย่าตัดสินนิสัยคน จากแค่ข้อความยาวๆ ที่ได้คุย บางคนตัดสินเราไปเลย
ถ้าคิดจะคบเป็นแฟน ก้อต้องมีอะไรที่มากกว่าการคุยหลังไมค์ เปิดใจ อันนี้หมายถึง
ไปเที่ยวกินข้าว เจอกัน เรียนรู้ อะไรประมาณนี้นะคะ จะรักกันหรือคบกันหรือไม่
ได้หรือไม่ได้ต้องเรียนรู้กันก่อนทั้งนั้น เรียนรู้เพื่อที่จะรัก
คุยหลังไมค์ไปเรื่อยๆ แล้วคุยเข้าเรื่องอย่างนั้นอย่างเดียว ออกแนวนั้นเราก้อตัดหมด
บอกตรงๆ เหนื่อยนะคะ ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกว่าเราไม่มีค่า
แต่เรายังไม่ท้อนะ พ่อเคยบอกไว้เสมอว่าคุณค่าของตัวเราอยู่ที่การกระทำของเรา
อย่าให้ใครมาตัดสิน
ยังคิดและหวังนะคะ ว่าจะเจอรักแท้ ถึงแม้จะเหนื่อย บางทีอยากมีคนกอดเราแน่นๆ
มีไหล่ให้เราได้ซบร้องไห้บ้าง
การเดินทางของผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเรา กับความรับผิคชอบที่มันเกินตัว ยอมรับว่าเหนื่อย
ท้อ ร้องไห้บ่อย แต่กำลังใจที่มีคือแม่กับเจ้าตัวเล็ก
อยากบอกตัวเล็กว่า แม่อาจไม่มีอะไรที่จะให้หนูได้ทั้งหมด แต่ด้วยแรงและพลังและสองมิอเล็กๆ ของแม่
จะปั้นให้หนูเติบโตเป็นคนดีในสังคม ให้ใครๆ ได้ภูมิใจให้ได้ ^^
แรงที่หมดไปเกิดพลังขึ้นได้ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ของเจ้าตัวน้อยนี่เอง
กระทู้นี้ ออกแนวระบายเรื่องราวหลายอย่างที่เข้ามา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและมาแชร์นะคะ
ขอบคุณทุกข้อความหลังไมค์ ไม่เคยโทษว่าใครผิด แต่ทุกคนมีทรรศนะ
และหลักการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกัน
คำหนึ่งที่บอกว่า คนที่จะเป็นคู่กัน ต้องมีศีลเสมอกัน อันนี้คงจะตริงที่สุด
และเราก้อยังจะคงรักษาคุณค่าของตัวเองต่อไป อย่างมั่นคง ^^
การคบใคร ขอดูใจนานๆ ก่อนจะมีอะไรกันนี่ เรียกว่าหัวโบราณเหรอ ?????
เราเจอคนมากมาย ทั้งเพื่อนและคนที่เข้ามาจีบ ......
เราเคยแต่งงาน แล้ว แต่หลังจากนั้นไม่ใช่ไม่เคยดูใจใคร มีคนเข้ามาบ้าง
จากบทเรียนครั้งแรก ทำให้เราระวังตัวในการคบหา.....
คือจะยังไม่ยอมมีอะไรกับใครในเวลาที่เรายังไม่มั่นใจ
แต่สิ่งที่เราเจอ คือพอคบคุยกันไป 5 เดือน 6 เดือน
แต่เรายังไม่ยอมมีความสัมพันธ์ถึงขั้นนั้น ก้อค่อยๆหายไป
บางคน ยอมรับว่าผูกพันนะ หายไปเฉยๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย
แต่คนที่เข้ามาจีบก้อล้วนอยากมีความสัมพันธ์ ที่มันลึกซึ้ง ซึ่งเรายังไม่พร้อมด้วย
อะไรหลายอย่าง
บางคนยังไม่เคยพาเราไปบ้านเลย บางคนอาจเจอเพื่อนแต่ยังไม่เจอครอบครัว
แล้วก้อยังไม่เคยมีใครขอมาที่บ้านเรา มาไหว้แม่เรา มาพาลูกสาวเราไปเที่ยว
หรืออะไรประมาณนี้
ลืมบอกไปว่าเรามีลูกสาวหนึ่งคน อายุ 10 ขวบแล้ว บอกทุกคนที่เข้ามา
แต่แรกแล้ว แล้วก้อเราค่อนข้างจะแยกเรื่องความรับผิดชอบ คือไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นภาระ
เพราะพ่อของลูก และแม่ของเราก้อรับผิดชอบเรื่องต่างๆ อยู่แล้ว เกี่ยวกับเจ้าตัวเล็ก
ลูกสาวเรียนเก่งค่ะ ตอนนี้อยู่ปอ4 ^^ อวดนิดนึง ไม่ดื้อเลย ออกจะเข้าใจแม่ด้วยซ้ำ
เพราะเลี้ยงมาแบบเพื่อน คุยแบบเข้าใจกัน แต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครให้ความสำคัญในการคบกัน
ถึงเรื่องตรงนี้เลย แบบเอ่ยปากจะพาตัวเล็กไปเที่ยวด้วย หรือว่าลูกสาวเป็นไงบ้าง
ผมอยากเห็นจังเลย อะไรแบบนี้ ประโยคแบบนี้ ยังไม่เคยเจอ
มันเลยกลายเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราไม่เคยมั่นใจใคร ทุกคนที่เข้ามาคิดว่าเราแต่งานแล้ว
เรื่องอะไรๆ ก้อคงจะง่าย แต่มันใม่ใช่นะคะ
เราเคยแต่งงานแต่เราก้อยังคงเห็นคุณค่าในตัวเอง เพราะเราไม่เคยคบใครอีก
อยากเจอคนที่เข้าใจ ไม่ต้องห่วงว่าลูกจะเป็นภาระ เพราะเราคงให้พ่อของลูกดูแลอยู่แล้ว
ที่ระบาย เพราะมีคนคุยทั้งหลังไมค์ และในชีวิตจริงพอรุ้ว่าเรามีลูกก้อหายไป รู้ว่าเราไม่ยอมทีอะไรด้วย
ก้อหายไป
เราผิดเหรอที่เรายังคงคิดแบบนี้ ที่เรายังไม่มีอะไรกับใคร
อายุก้อสามสิบกว่า แต่เราต้องการคนที่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น
อย่าคิดว่าผญ ที่แต่งงานแล้ว ไม่มีคุณค่าได้ไหม เราก้อยังต้องการ
คนที่รักเราจริง และอยู่เคียงข้างเราไปตลอดชีวิต
เราไม่มีรถขับเพราะเราเป็นซิงเกิ้ลมัม เลี้ยงตัวเล็กมาคนเดียวจะเอาแรงที่ไหนมากมายไปซื้อ
แค่ผญ ตัวเล็กๆ ที่ต่อสู้มายาวนาน เคยตั้งกระทู้ขำๆ ออกแนวหาคู่ แต่ข้อความหลังไมค์
มาแนวเดียวกัน บางคำถามทำให้เรายิ่งเจ็บ มันเลยทำให้รู้หลากหลายมุมมอง
ที่ตีตราผญ ที่แต่งงานแล้ว ต้องเจนจัด ต้องเปนไก่แก่แม่ปลาช่อน ต้องรู้ทุกเรื่อง
แต่ในขณะที่เราไม่ได้รู้อะไรมากมาย อาจน้อยกว่าเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ด้วยซ้ำ
อย่าตัดสินนิสัยคน จากแค่ข้อความยาวๆ ที่ได้คุย บางคนตัดสินเราไปเลย
ถ้าคิดจะคบเป็นแฟน ก้อต้องมีอะไรที่มากกว่าการคุยหลังไมค์ เปิดใจ อันนี้หมายถึง
ไปเที่ยวกินข้าว เจอกัน เรียนรู้ อะไรประมาณนี้นะคะ จะรักกันหรือคบกันหรือไม่
ได้หรือไม่ได้ต้องเรียนรู้กันก่อนทั้งนั้น เรียนรู้เพื่อที่จะรัก
คุยหลังไมค์ไปเรื่อยๆ แล้วคุยเข้าเรื่องอย่างนั้นอย่างเดียว ออกแนวนั้นเราก้อตัดหมด
บอกตรงๆ เหนื่อยนะคะ ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกว่าเราไม่มีค่า
แต่เรายังไม่ท้อนะ พ่อเคยบอกไว้เสมอว่าคุณค่าของตัวเราอยู่ที่การกระทำของเรา
อย่าให้ใครมาตัดสิน
ยังคิดและหวังนะคะ ว่าจะเจอรักแท้ ถึงแม้จะเหนื่อย บางทีอยากมีคนกอดเราแน่นๆ
มีไหล่ให้เราได้ซบร้องไห้บ้าง
การเดินทางของผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเรา กับความรับผิคชอบที่มันเกินตัว ยอมรับว่าเหนื่อย
ท้อ ร้องไห้บ่อย แต่กำลังใจที่มีคือแม่กับเจ้าตัวเล็ก
อยากบอกตัวเล็กว่า แม่อาจไม่มีอะไรที่จะให้หนูได้ทั้งหมด แต่ด้วยแรงและพลังและสองมิอเล็กๆ ของแม่
จะปั้นให้หนูเติบโตเป็นคนดีในสังคม ให้ใครๆ ได้ภูมิใจให้ได้ ^^
แรงที่หมดไปเกิดพลังขึ้นได้ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ของเจ้าตัวน้อยนี่เอง
กระทู้นี้ ออกแนวระบายเรื่องราวหลายอย่างที่เข้ามา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและมาแชร์นะคะ
ขอบคุณทุกข้อความหลังไมค์ ไม่เคยโทษว่าใครผิด แต่ทุกคนมีทรรศนะ
และหลักการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกัน
คำหนึ่งที่บอกว่า คนที่จะเป็นคู่กัน ต้องมีศีลเสมอกัน อันนี้คงจะตริงที่สุด
และเราก้อยังจะคงรักษาคุณค่าของตัวเองต่อไป อย่างมั่นคง ^^