ไอสไตน์ ตอนเด็กๆก็มีปัญหากับการเรียนที่โรงเรียนนะคะ ไม่ใช่เรียนไม่เก่งแต่จะไม่ตั้งใจและไม่เชื่อฟังครู เด็กที่ฉลาดถ้าถูกจับให้เรียนในหลักสูตรที่เคร่งครัด หรือไม่สมเหตุสมผลก็จะไม่สนใจเรียน โดยเฉพาะหลักสูตรอย่างที่เมืองไทยที่ชอบเน้นท่องจำโดยไม่ชอบอธิบายที่มาที่ไป และไม่เน้นเรื่องการแก้ปัญหา มันน่าหงุดหงิดสำหรับเด็กที่ฉลาดกว่าเพื่อนๆคนอื่นนะ

ตอนเด็กๆเราเรียนที่เมืองไทย ตั้งแต่จำความได้แม่บอกเราตลอดว่า ทำไมเป็นเด็กฉลาดแต่เรียนไม่ดีเท่าที่ควร เกรดก็กลางๆมาตลอด เราไม่เคยคิดว่าตัวเองฉลาดเลย เข้าใจช้ากว่าเพื่อนเสมอ จำได้ว่าถ้าครูสอนสูตรหรือทฤษฎีอะไรมาถ้าเราไม่รู้เหตุผลของมัน หรือที่มาที่ไป เราจะเรียนไม่รู้เรื่องจริงๆ คือมันข้องใจตะหงิดๆตลอด เวลาถามครูก็โดนตอกกลับเสมอว่าจะรู้ไปทำไม เราหงุดหงิดๆๆๆจนอ่านหนังสือสอบไม่รู้เรื่อง ตอนนั้นเราก็นึกว่าเพื่อนเข้าใจกันหมดแล้วเราโง่อยู่คนเดียว หารู้ว่าส่วนมากเข้าก็จำๆเข้าไปสอบนะแหละ

ตอนมอปลายมาเรียนต่อที่อังกฤษ มันพลิกชีวิตเลย จำได้ว่าจากที่อ่อนเคมีมากๆเพราะถามอะไรครุไทยไม่เคยตอบเลย กลายเป็นเข้าห้องท๊อปภายในปีแรก พอเราถามคำถามปั้ป (ถามข้อเดียวกับที่เคยถามครูไทย) ครูที่นี่จับนั่งตัวต่อตัวหลังเลิกเรียนแล้วอธิบายให้ตั้งแต่ต้นจนจบ มันเหมือนหลอดไฟสว่างในหัวค่ะ ทำให้รู้เลยว่าความขี้สงสัยของเราจริงๆมันเป็นข้อดีโดยเฉพาะถ้าเรียนสายวิทย์ จากเด็กไม่ชอบเรียน กลายเป็นขยัน เรียนสนุกไปหมด จบมาเกรดเอหมดเข้ามหาลัยท๊อปๆได้ งงกันหมดเลย 55555 คิดไม่ออกเเลยว่าถ้ายังอยู่เมืองไทยต้องนั่งเก็งข้อสอบเอนท์ป่านนี้คงเข้าไม่ได้ซักมหาลัยที่เมืองไทย

คือจะบอกว่าใจเย็นๆนะคะ ต้องเข้าใจว่าเด็กตอนอยู่ที่โรงเรียนเค้ารู้สึกยังไง มีอะไรไม่สบายใจ ไม่ชอบคลาสหรือวิธีการเรียนรึเปล่า  สิ่งที่ขาดไม่ได้คือ encouragement และความเชื่อมั่นในตัวเค้านะคะ (ครั้งแรกที่ครูฝรั่งให้เราเข้าห้องท๊อปเราไปถามเค้าว่าแน่ใจหรอ ครูบอกมาจำขึ้นใจจนวันนี้ว่า of course you can! หน้าตาไม่บ่งบอกถึงความลังเลซักนิด มันคือความเชื่อมั่นล้วนๆ)