มีวิธีแนะนำการใช้ชีวิตให้เพื่อนฟัง โดยไม่ตะขิดตะขวงใจมั้ยคะ???
กำลังเรียนอยู่มหาลัยค่ะ มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เค้ามีปัญหาทางบ้าน เรื่องการเงินและก็ความสัมพันธ์ทางครอบครัว
เพื่อนได้ปรึกษาทั้งตัวเราและเพื่อนๆอีกหลายคน ประมาณระบายความอัดอั้นตันใจ
บางเรื่องเราเข้าใจค่ะ เพราะเป็นเหมือนกัน แต่บางเรื่องเราก็ไม่เข้าใจเพราะรู้ว่าเราเองนั้นไม่ได้เจอกับตัวเอง
แต่ก็พยายามให้คำปรึกษา ในทางบวกไว้ก่อน เพราะเพื่อนเป็นคนคิดมาก คิดในแง่เศร้าๆ(T T)
ประเด็นคือเพื่อนคนนี้ เอาตัวเองเป็นที่ตั้งในเรื่องบางเรื่องที่มันไม่ถูก
เราก็ยอมรับว่าบางเรื่องคิดเห็นไม่ตรงกัน แต่เราไม่สามารถไปพูดหรือแนะนำให้มันเชื่อได้อย่างเต็มร้อย
เพราะก็รู้ตัวดีว่า เรากับเพื่อนวุฒิภาวะก็เท่าๆกัน อายุใกล้เคียงกัน
แนะนำเหมือนผู้รู้ไป มันก็ไม่เชื่อ ซ้ำยังบอกว่าเรามีชีวิตที่มีความสุขดี ไม่ได้เจอปัญหาแบบมันจะไปรู้ดีกว่ามันได้ยังไง
ที่แล้วมาเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆค่ะ เรื่องทัศนคติ การใช้ชีวิต การหาเงิน หางานหลังจบปริญญาตรี
แต่เมื่อเร็วๆนี้ มันเป็นเรื่องใหญ่ค่ะ
เพื่อนเริ่มท้อค่ะ ที่บ้านส่งเงินมาให้จำนวนหนึ่ง บวกกับเงินจากการกู้ กยศ.จำนวนหนึ่ง ไม่พอใช้
ตลอดประมาณสองเดือน เพื่อนก็ยืมเงินเรา ห้าร้อยบ้าง สองร้อยบ้าง ประมาณนี้ แต่ก็คืนต้นเดือนทุกครั้ง
เราก็ให้เพราะคิดว่า "อืม มันมีปัญหา ช่วยได้ก็ช่วย" อีกอย่าง เดือนนึงช็อต ห้าร้อย ก็ถือว่าไม่เหนือบ่ากว่าแรง หมุนได้
เพิ่งมารู้เร็วๆนี้ว่า เพื่อนคนนี้ไม่ได้ยืมเงินเราคนเดียว ยืมเพื่อนคนอื่นอีกด้วย สรุป ที่ฟังมา ยอดคร่าวๆ เพื่อนคนนี้จะยืมเงินเพื่อน
ประมาณสามสี่คน รวมประมาณสองพัน ซึ่งติดต่อกันเป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้ว ตั้งแต่เปิดเทอม
ทีนี้เราเริ่มคุยกับเพื่อนอีกคนว่า มันเยอะไปแล้ว คือเงินห้าร้อย เนี่ย มันไม่ได้เยอะ แต่ ถ้าทุกเดือน เราก็เริ่มรู้สึกไม่อยากให้(ตอนนี้เหมือนรู้สึกเป็นคนเห็นแก่ตัว) "เพื่อนคนนั้นก็ตอบประมาณว่า ถ้ามันมีเงินมันก็จะให้ แต่มันไม่มี เรามี เราก็ควรให้น้ะ เพราะเพื่อนมันลำบาก...."
ทีนี้เราก็เลยไม่กล้าคุยเรื่องเงินกับเพื่อนคนอื่นอีกเลย รู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า ทั้งๆที่เพื่อนเราไม่มี?
แต่ตอนนี้เราคิดกลับกันว่า
ที่เราให้ยืมเพราะเราคิดว่าเพื่อนมีปัญหา หวังว่าเพื่อนจะเปลี่ยนนิสัยการใช้เงิน คือโอเค ช็อตเดือนนี้ เดือนหน้าประหยัดนะ จะได้ไม่ขาดมืออีก
แต่ที่เพื่อนเราทำคือ โอเคช็อต งั้นขอยืมเพื่อนคนนี้โปะละกัน อ่าวถึงเวลาต้องคืนเงินแล้วเหรอ งั้นยืมเพื่อนอีกคนแล้วกัน....
เรารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเคยพูดไปครั้งหนึ่ง ก็ได้รับคำตอบที่ว่า
"ถ้าแม่กุไม่ตายไป กุก็คงมีคนเลี้ยงดู ให้เงินกินให้เงินใช้แบบเมิง"
เราก็ เงียบ พูดในทำนองว่า ไม่เหมือนกัน
"ถ้าพ่อกุไม่มีเมียใหม่ พ่ออาจมีเงินส่งกุเรียน ไม่ให้กุต้องไปขอจากตา...."
ในตอนแรกเราจะคุยกันเรื่องเรียน เรื่องซีรี่ย์เกาหลี เรื่องการ์ตูน เรื่องหนัง
แต่หลังๆบทสนทนาที่เราได้จากเพื่อนคนนี้คือเรื่องเงิน เรื่องอยากลาออกจากมหาลัย หางานทำ เรื่องอาจารย์ไม่ยุติธรรมให้เกรดน้อย เกรดไม่ดี หางานลำบาก เสียเวลาหาเงิน ลาออกไปเลยดีกว่า
เราอึดอัดนิดหน่อย เป็นที่ปรึกษาได้ตลอด แต่บางครั้งก็รู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่คุยเรื่องแบบนี้กับเพื่อนคนนี้
ทั้งแนะนำก็แล้ว หากระทู้พี่ๆในนี้เกี่ยวกับพวกประสบการณ์ล้มละลาย หรือประสบการณ์พี่ๆที่ลำบากก่อนจะสำเร็จไปได้ด้วยดีให้เพื่อนอ่านก็แล้ว
มันก็ยังไม่เปลี่ยนแนวความคิด
แล้วคือตอนนี้ เรื่องเงินก็รุงรังมากค่ะ (555) คือไม่อยากปฎิเสธเพื่อนบ่อยๆเรื่องเงิน แต่ก็คุยกับกลุ่มเพื่อนได้ไม่เต็มปาก
ที่เราอยากถามคือ เราอยากจะเปลี่ยนทัศนคติในการรักตัวเอง การเปลี่ยนตัวเองให้เพื่อนคนนี้น่ะค่ะ เราอยากให้มันคิดได้ว่า
ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นทำร้ายอนาคตมัน แต่เป็นเพราะตัวมันเองตอนนี้ที่ไม่ยอมทำอะไรเพื่อนอนาคตตัวเอง...
เราควรจะทำยังไงคะ? หรือพูด หรือแนะนำยังไง? ที่ดูเป็มมิตรและไม่ได้อยู่ในทิศทางฝ่ายตรงข้ามของเพื่อนน่ะค่ะ
เพราะมีกรณีนึง เรื่องของอาจารย์ประจำวิชา เค้าเป็นคนดุและเจ้าระเบียบตัดเกรดสูง เราเคยเรียนกับอาจารย์ท่านนี้มาแล้ว รู้ว่าดุว่าโหด แต่จะใจดีกับเด็กขยัน คือไม่เก่งแต่ตั้งใจเรียน แกจะช่วย
แต่เพื่อนเราเป็นประเภทฉลาดแต่สมาธิสั้น คือจะเล่นเกม เล่นมือถือเปิดเฟส จนวันนึงอาจารย์แกเดินเข้ามาทักว่า ให้ตั้งใจเรียน เดี๋ยวเทอมหน้าจะเจอกันอีกแบบไม่รู้ตัว(ประมาณว่าจะได้ F ต้องเรียนซ้ำ)
เพื่อนคนนี้ก็แอนตี้ มาพูดกับเรา เราก็อธิบายว่า มันผิดเอง วิชาอื่นอาจจะได้ นั่งเล่นเฟสแต่สอบได้คะแนนดี ได้เกรดดี แต่วิชานี้ นั่งเล่นเฟส ถ้าเกิดเก่งก็ดีไปได้ A .....ถ้าสอบได้ครึ่งๆ จะตกมิตกแหล่ อาจารย์ไม่ช่วยแน่ๆ F เป็น F ถ้าพลาดไม่ส่งงาน เค้าก็ไม่ตามงาน คืออาจารย์จะไม่ยืดหยุ่นให้แน่ๆ เราก็เลยว่าไปช่วงหนึ่ง อธิบายว่าเพื่อนผิดเอง เพื่อนก็ซึมๆไป ตัดพ้อ "โลกนี้มันอยู่ยาก....."
แต่สักพัก ไปพูดกับอีกคน ซึ่งเห็นด้วยกับมันว่าอาจารย์ไม่แฟร์ มันก็จะกลับมาเถึยงเราต่อ....(เห้อ)
เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้มันไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ ว่าเราก็เด็กเหมือนมัน จะไปแนะนำมันได้ยังไง
หรือจริงๆควรจะปล่อยไปเพราะเป็นเรื่องของคนอื่น(555) แต่เรื่องเงินที่ยืม มันก็เกี่ยวเนื่องกับตัวเราด้วยเช่นกัน(ฮืออ)
รบกวนพี่ๆห้องปัญหาชีวิตเป็นอย่างสูงค่ะ (แท๊กมหาวิทยาลัย กับชีวิตวัยรุ่นด้วย เผื่อเจอกรณีคล้ายๆกันค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
มีวิธีแนะนำการใช้ชีวิตให้เพื่อนฟัง โดยไม่ตะขิดตะขวงใจมั้ยคะ???
กำลังเรียนอยู่มหาลัยค่ะ มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เค้ามีปัญหาทางบ้าน เรื่องการเงินและก็ความสัมพันธ์ทางครอบครัว
เพื่อนได้ปรึกษาทั้งตัวเราและเพื่อนๆอีกหลายคน ประมาณระบายความอัดอั้นตันใจ
บางเรื่องเราเข้าใจค่ะ เพราะเป็นเหมือนกัน แต่บางเรื่องเราก็ไม่เข้าใจเพราะรู้ว่าเราเองนั้นไม่ได้เจอกับตัวเอง
แต่ก็พยายามให้คำปรึกษา ในทางบวกไว้ก่อน เพราะเพื่อนเป็นคนคิดมาก คิดในแง่เศร้าๆ(T T)
ประเด็นคือเพื่อนคนนี้ เอาตัวเองเป็นที่ตั้งในเรื่องบางเรื่องที่มันไม่ถูก
เราก็ยอมรับว่าบางเรื่องคิดเห็นไม่ตรงกัน แต่เราไม่สามารถไปพูดหรือแนะนำให้มันเชื่อได้อย่างเต็มร้อย
เพราะก็รู้ตัวดีว่า เรากับเพื่อนวุฒิภาวะก็เท่าๆกัน อายุใกล้เคียงกัน
แนะนำเหมือนผู้รู้ไป มันก็ไม่เชื่อ ซ้ำยังบอกว่าเรามีชีวิตที่มีความสุขดี ไม่ได้เจอปัญหาแบบมันจะไปรู้ดีกว่ามันได้ยังไง
ที่แล้วมาเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆค่ะ เรื่องทัศนคติ การใช้ชีวิต การหาเงิน หางานหลังจบปริญญาตรี
แต่เมื่อเร็วๆนี้ มันเป็นเรื่องใหญ่ค่ะ
เพื่อนเริ่มท้อค่ะ ที่บ้านส่งเงินมาให้จำนวนหนึ่ง บวกกับเงินจากการกู้ กยศ.จำนวนหนึ่ง ไม่พอใช้
ตลอดประมาณสองเดือน เพื่อนก็ยืมเงินเรา ห้าร้อยบ้าง สองร้อยบ้าง ประมาณนี้ แต่ก็คืนต้นเดือนทุกครั้ง
เราก็ให้เพราะคิดว่า "อืม มันมีปัญหา ช่วยได้ก็ช่วย" อีกอย่าง เดือนนึงช็อต ห้าร้อย ก็ถือว่าไม่เหนือบ่ากว่าแรง หมุนได้
เพิ่งมารู้เร็วๆนี้ว่า เพื่อนคนนี้ไม่ได้ยืมเงินเราคนเดียว ยืมเพื่อนคนอื่นอีกด้วย สรุป ที่ฟังมา ยอดคร่าวๆ เพื่อนคนนี้จะยืมเงินเพื่อน
ประมาณสามสี่คน รวมประมาณสองพัน ซึ่งติดต่อกันเป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้ว ตั้งแต่เปิดเทอม
ทีนี้เราเริ่มคุยกับเพื่อนอีกคนว่า มันเยอะไปแล้ว คือเงินห้าร้อย เนี่ย มันไม่ได้เยอะ แต่ ถ้าทุกเดือน เราก็เริ่มรู้สึกไม่อยากให้(ตอนนี้เหมือนรู้สึกเป็นคนเห็นแก่ตัว) "เพื่อนคนนั้นก็ตอบประมาณว่า ถ้ามันมีเงินมันก็จะให้ แต่มันไม่มี เรามี เราก็ควรให้น้ะ เพราะเพื่อนมันลำบาก...."
ทีนี้เราก็เลยไม่กล้าคุยเรื่องเงินกับเพื่อนคนอื่นอีกเลย รู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า ทั้งๆที่เพื่อนเราไม่มี?
แต่ตอนนี้เราคิดกลับกันว่า
ที่เราให้ยืมเพราะเราคิดว่าเพื่อนมีปัญหา หวังว่าเพื่อนจะเปลี่ยนนิสัยการใช้เงิน คือโอเค ช็อตเดือนนี้ เดือนหน้าประหยัดนะ จะได้ไม่ขาดมืออีก
แต่ที่เพื่อนเราทำคือ โอเคช็อต งั้นขอยืมเพื่อนคนนี้โปะละกัน อ่าวถึงเวลาต้องคืนเงินแล้วเหรอ งั้นยืมเพื่อนอีกคนแล้วกัน....
เรารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเคยพูดไปครั้งหนึ่ง ก็ได้รับคำตอบที่ว่า
"ถ้าแม่กุไม่ตายไป กุก็คงมีคนเลี้ยงดู ให้เงินกินให้เงินใช้แบบเมิง"
เราก็ เงียบ พูดในทำนองว่า ไม่เหมือนกัน
"ถ้าพ่อกุไม่มีเมียใหม่ พ่ออาจมีเงินส่งกุเรียน ไม่ให้กุต้องไปขอจากตา...."
ในตอนแรกเราจะคุยกันเรื่องเรียน เรื่องซีรี่ย์เกาหลี เรื่องการ์ตูน เรื่องหนัง
แต่หลังๆบทสนทนาที่เราได้จากเพื่อนคนนี้คือเรื่องเงิน เรื่องอยากลาออกจากมหาลัย หางานทำ เรื่องอาจารย์ไม่ยุติธรรมให้เกรดน้อย เกรดไม่ดี หางานลำบาก เสียเวลาหาเงิน ลาออกไปเลยดีกว่า
เราอึดอัดนิดหน่อย เป็นที่ปรึกษาได้ตลอด แต่บางครั้งก็รู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่คุยเรื่องแบบนี้กับเพื่อนคนนี้
ทั้งแนะนำก็แล้ว หากระทู้พี่ๆในนี้เกี่ยวกับพวกประสบการณ์ล้มละลาย หรือประสบการณ์พี่ๆที่ลำบากก่อนจะสำเร็จไปได้ด้วยดีให้เพื่อนอ่านก็แล้ว
มันก็ยังไม่เปลี่ยนแนวความคิด
แล้วคือตอนนี้ เรื่องเงินก็รุงรังมากค่ะ (555) คือไม่อยากปฎิเสธเพื่อนบ่อยๆเรื่องเงิน แต่ก็คุยกับกลุ่มเพื่อนได้ไม่เต็มปาก
ที่เราอยากถามคือ เราอยากจะเปลี่ยนทัศนคติในการรักตัวเอง การเปลี่ยนตัวเองให้เพื่อนคนนี้น่ะค่ะ เราอยากให้มันคิดได้ว่า
ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นทำร้ายอนาคตมัน แต่เป็นเพราะตัวมันเองตอนนี้ที่ไม่ยอมทำอะไรเพื่อนอนาคตตัวเอง...
เราควรจะทำยังไงคะ? หรือพูด หรือแนะนำยังไง? ที่ดูเป็มมิตรและไม่ได้อยู่ในทิศทางฝ่ายตรงข้ามของเพื่อนน่ะค่ะ
เพราะมีกรณีนึง เรื่องของอาจารย์ประจำวิชา เค้าเป็นคนดุและเจ้าระเบียบตัดเกรดสูง เราเคยเรียนกับอาจารย์ท่านนี้มาแล้ว รู้ว่าดุว่าโหด แต่จะใจดีกับเด็กขยัน คือไม่เก่งแต่ตั้งใจเรียน แกจะช่วย
แต่เพื่อนเราเป็นประเภทฉลาดแต่สมาธิสั้น คือจะเล่นเกม เล่นมือถือเปิดเฟส จนวันนึงอาจารย์แกเดินเข้ามาทักว่า ให้ตั้งใจเรียน เดี๋ยวเทอมหน้าจะเจอกันอีกแบบไม่รู้ตัว(ประมาณว่าจะได้ F ต้องเรียนซ้ำ)
เพื่อนคนนี้ก็แอนตี้ มาพูดกับเรา เราก็อธิบายว่า มันผิดเอง วิชาอื่นอาจจะได้ นั่งเล่นเฟสแต่สอบได้คะแนนดี ได้เกรดดี แต่วิชานี้ นั่งเล่นเฟส ถ้าเกิดเก่งก็ดีไปได้ A .....ถ้าสอบได้ครึ่งๆ จะตกมิตกแหล่ อาจารย์ไม่ช่วยแน่ๆ F เป็น F ถ้าพลาดไม่ส่งงาน เค้าก็ไม่ตามงาน คืออาจารย์จะไม่ยืดหยุ่นให้แน่ๆ เราก็เลยว่าไปช่วงหนึ่ง อธิบายว่าเพื่อนผิดเอง เพื่อนก็ซึมๆไป ตัดพ้อ "โลกนี้มันอยู่ยาก....."
แต่สักพัก ไปพูดกับอีกคน ซึ่งเห็นด้วยกับมันว่าอาจารย์ไม่แฟร์ มันก็จะกลับมาเถึยงเราต่อ....(เห้อ)
เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้มันไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ ว่าเราก็เด็กเหมือนมัน จะไปแนะนำมันได้ยังไง
หรือจริงๆควรจะปล่อยไปเพราะเป็นเรื่องของคนอื่น(555) แต่เรื่องเงินที่ยืม มันก็เกี่ยวเนื่องกับตัวเราด้วยเช่นกัน(ฮืออ)
รบกวนพี่ๆห้องปัญหาชีวิตเป็นอย่างสูงค่ะ (แท๊กมหาวิทยาลัย กับชีวิตวัยรุ่นด้วย เผื่อเจอกรณีคล้ายๆกันค่ะ)
ขอบคุณค่ะ