อัดอั้น...ขอระบายหน่อยค่ะ
เรามีหลาน 3 คน ซึ่งเป็นลูกของพี่ชาย คนโตผู้หญิงอยู่ ม.4 เป็นลูกจากภรรยาคนแรก คนที่สองเป็นผู้ชายอยู่ ป. 3 คนเล็กผู้หญิงอยู่ ป.1 เป็นลูกจากพี่สะใภ้คนปัจจุบัน อายุน้อยกว่าพี่เรา 20 ปี เป็นคนยโสธร ความรู้ ป.4 ไม่รู้พี่เราไปคว้ามาได้ยังไง เพราะนางชอบแต่งตัว ซื้อเสื้อผ้าทุกวัน ทำผม ทำเล็บ ทำหน้า ติดขนตาทุกวัน ถ้าแต่งแล้วสวยก็ว่าไปอย่าง (เฮ้อ....!!!) พี่ชายเราก็บื้อซ้าาา ให้เมียถือเงินที่ค้าขายได้ ทุนหายกำไรหดไปกับเสื้อผ้าหน้าผมของนาง ตอนนี้พี่ชายเราเิริ่มกลับมากินข้าวเป็นอาหารแล้ว เพราะมีคนรอบข้างเอาข้อความที่นางโพสใน fb ประมาณว่าสามีไม่ได้เรื่อง ไม่ดูแลตัวเอง บลา ๆๆ ไปให้ดู แถมจับได้ว่าแชทกับผู้ชายอื่น โกหกว่ากลับบ้านต่างจังหวัด แต่ความแตกเพราะโทรไปบ้านแม่ยาย ทางนั้นบอกไม่เห็นมาเลย ตอนแรกลูกสาวคนโตบอกพ่อ พ่อก็ดันไม่เชื่อ ด่าลูกว่าหาเรื่องแม่เลี้ยงกับน้องสาวคนเล็ก
ึคนโตนี่ก็ใช่ย่อย เราซื้อกับข้าวไปให้ กินเสร็จสะบัดก้นหนีไปเล่นไอแพด ไม่หยิบจับอะไรเลย เสื้อผ้าทุกอย่างของทั้งลูกทั้งเมีย พี่ชายเราซักรีดให้ เคยนั่งกินข้าวกับครอบครัวพี่ชาย สองคนเล็ก โ-ค-ต-ร ตะกละ ถ้าเป็นของชอบจะรีบยัด ๆ ข้าวใส่ปาก ตักกับข้าวไปตุนไว้ที่จานตัวเอง พอบอกให้แบ่งให้คนอื่นบ้าง เจ้าผู้ชายบอกเค้ายังไม่อิ่ม เรื่องมากทั้งคู่ ผักนิดเดียวก็ไม่กิน กระเทียมปนหน่อยก็กินไม่ได้ หมูเหนียวไป ปลาไม่ชอบ ไก่ต้องทอดถึงจะกิน (แต่อ้วนฉุกันทั้งคู่เลยนะ ขนาดเรื่องมากแบบนี้) ผลไม้ก็ไม่ชอบอะไรเลย ครั้งนึงนั่งกินข้าวกันอยู่ ตัวผู้ชายตดออกมา ทั้งกลิ่นทั้งเสียง เรอด้วย พี่ชายเราก็ประมาณว่า อย่าทำแบบนี้นะแล้วก็หัวเราะ เราก็ถามพี่ชายเราว่า ทำไมไม่สอนลูกเนี่ย โตขึ้นจะอยู่ในสังคมลำบาก นี่มันเรื่องพื้นฐานนะ พี่ชายเราบอกลูกเค้ายังเด็กอยู่ จะไปรู้อะไร (น่านนนน)
ที่แย่กว่านั้น คือ ทั้งพ่อและแม่ จะสอนลูกให้ขอของจากคนอื่น เช่น พอเห็นพี่ชายคนโตเรามา ก็จะบอกให้ลูกไปใส่ชุดนักเรียนมาให้ดูว่ามันคับแล้ว ตัวแม่บอกให้ไปขอลุงบอกให้ลุงซื้อให้ใหม่ พอถึงวันเกิดก็มาถามเราว่า จะให้อะไรหลาน อย่าลำเอียงนะ (เรามีหลานชายคนเล็กสุดอีกคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ครอบครัวนี้) เราไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้พี่ชายเรากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ ตอนที่แม่เรายังมีชีวิตอยู่ แม่เราสอนลูกทุกคนว่าไม่ให้ขออะไรจากใคร อยากได้ต้องทำเอง หาเอง แต่พี่ชายเรานี่ขอทุกอย่าง จากทุกคนในบ้าน ประมาณว่าลูกเยอะ บางทีก็ทำฟอร์มไม่อยากได้เวลาเสนอความช่วยเหลือ บางทีก็ขอหน้าด้าน ๆ บางครั้งขอยืมเงิน (ไม่เคยคืน) พอไม่ให้ก็เอาไปพูดลับหลังว่าไม่มีน้ำใจกับพี่น้อง (ซะงั้น)
เราไม่รู้ว่าเราไม่ชอบแม่ของเด็ก เคืองพี่ชาย เลยทำให้ไม่รักหลานรึเปล่า เราไม่รู้สึกรักเลย แค่รู้สึกเวทนาเป็นบางครั้งเท่านั้น ยิ่งผู้หญิงคนเล็กนี่ ถอดพี่สะใภ้เรามาทั้งหมด หลานคนโตเคยเล่าให้ฟังว่า ตัวเล็กนั่นแสบมาก ชอบแสดง มารยาและขี้อิจฉาเป็นที่สุด ตอนแรกเราก็คิดว่าคงเกลียดกันเพราะอคติ แต่มาเจอกับตัวเองเลยอึ้ง คือมีคนรู้จักกันแวะมาแถวนั้น เลยเอาขนมมาฝาก เราก็เลยบอกให้ไปหยิบจานกับช้อนมาแบ่งจากถุง คนมาที่หลังจะได้กินได้ ยัยตัวแสบยืนหน้าเชิดไม่ขยับและใช้มื้อจ้วงขนมจับใส่ปากแล้วก็จ้วงต่อ เราใช้ทั้งไม้นวมจนถึงไม้แข็ง นางก็ทำหน้าดื้อด้านอยู่อย่างนั้น เราเลยบอกให้หลานผู้ชายไปหยิบให้น้อง เจ้านั่นก็ไม่ขยับ กลัวจะกินไม่ทันเอามือกันของที่หยิบไว้ไม่ยอมไปไหน เราไม่รู้ว่าพ่อแม่ปล่อยให้ลูกอดอยากขนาดนั้นเชียวหรือ เข้าใจล่ะว่าลูกเยอะ ค่าใช้จ่ายแยะ เราเคยแนะนำว่าให้ลูกไปสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลซิ จะได้เบาลง เค้าบอกโรงเรียนเอกชนดีกว่า พอต้องจ่ายค่าเทอมก็มาแล้ว ขอยืมคนโน้นทีคนนี้ที แล้วก็ไม่เคยคืน บางทีก็เวทนาเห็นว่าเป็นหลานก็ไม่ทวงล่ะ กลายเป็นเคยตัว ไม่ดิ้นรน พอมีเงินก็ใช้เรื่อยเปื่อย พอจนตัวก็ขออีก ซ้ำซากมากเลย
หลายวันต่อมาเราแวะไปที่บ้านพี่ชาย เพื่อไปรับหลานคนเล็กสุด (ไม่ใช่ 1 ใน 3 นะ) ก็ซื้อข้าวซื้อขนมไปเผื่อหลานคนอื่น ๆ ด้วย หลานผู้หญิงคนเล็กยังทำหน้าเชิดอยู่เพราะโดนเราดุไปวันก่อน เราเลยไม่ชวนให้กินและไม่พูดด้วย คนอื่น ๆ ก็มากินปกติ แต่พี่ชายเราเค้าบอกว่า ถ้าจะให้ก็ต้องให้ทุกคน ถ้าไม่ให้ก็ไม่ต้องให้เลย เราก็คิดว่า เมื่อพ่อแม่ไม่สอนลูกให้น่ารักก็ไม่มีใครรัก ตอนนี้ยังเด็กคนอื่น ๆ เค้าก็ไม่ถือสา โตขึ้นนิสัยแบบนี้จะอยู่กับใครได้ ตั้งใจว่าต่อไปนี้เราจะไม่ให้อะไรเด็กทั้งสามคนนี้อีกเลย
จิตใจเราหยาบมากใช่มั้ยที่ทิฐิกับเด็ก แต่เราไม่ชอบเอามาก ๆ ไม่รู้สึกเอ็นดู ไม่รักไม่ผูกพัน และตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่ความสงสาร สำหรับเด็กผู้หญิงคนเล็ก เราว่าเราเกลียดเลยด้วยซ้ำไป เราไม่รู้นะทำไมพี่ชายเราถึงน่ารังเกียจได้ขนาดนี้
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ให้ระบายค่ะ
เกลียดหลานแท้ ๆ ของตัวเอง เราจิตใจหยาบมากเกินไปไหม?
เรามีหลาน 3 คน ซึ่งเป็นลูกของพี่ชาย คนโตผู้หญิงอยู่ ม.4 เป็นลูกจากภรรยาคนแรก คนที่สองเป็นผู้ชายอยู่ ป. 3 คนเล็กผู้หญิงอยู่ ป.1 เป็นลูกจากพี่สะใภ้คนปัจจุบัน อายุน้อยกว่าพี่เรา 20 ปี เป็นคนยโสธร ความรู้ ป.4 ไม่รู้พี่เราไปคว้ามาได้ยังไง เพราะนางชอบแต่งตัว ซื้อเสื้อผ้าทุกวัน ทำผม ทำเล็บ ทำหน้า ติดขนตาทุกวัน ถ้าแต่งแล้วสวยก็ว่าไปอย่าง (เฮ้อ....!!!) พี่ชายเราก็บื้อซ้าาา ให้เมียถือเงินที่ค้าขายได้ ทุนหายกำไรหดไปกับเสื้อผ้าหน้าผมของนาง ตอนนี้พี่ชายเราเิริ่มกลับมากินข้าวเป็นอาหารแล้ว เพราะมีคนรอบข้างเอาข้อความที่นางโพสใน fb ประมาณว่าสามีไม่ได้เรื่อง ไม่ดูแลตัวเอง บลา ๆๆ ไปให้ดู แถมจับได้ว่าแชทกับผู้ชายอื่น โกหกว่ากลับบ้านต่างจังหวัด แต่ความแตกเพราะโทรไปบ้านแม่ยาย ทางนั้นบอกไม่เห็นมาเลย ตอนแรกลูกสาวคนโตบอกพ่อ พ่อก็ดันไม่เชื่อ ด่าลูกว่าหาเรื่องแม่เลี้ยงกับน้องสาวคนเล็ก
ึคนโตนี่ก็ใช่ย่อย เราซื้อกับข้าวไปให้ กินเสร็จสะบัดก้นหนีไปเล่นไอแพด ไม่หยิบจับอะไรเลย เสื้อผ้าทุกอย่างของทั้งลูกทั้งเมีย พี่ชายเราซักรีดให้ เคยนั่งกินข้าวกับครอบครัวพี่ชาย สองคนเล็ก โ-ค-ต-ร ตะกละ ถ้าเป็นของชอบจะรีบยัด ๆ ข้าวใส่ปาก ตักกับข้าวไปตุนไว้ที่จานตัวเอง พอบอกให้แบ่งให้คนอื่นบ้าง เจ้าผู้ชายบอกเค้ายังไม่อิ่ม เรื่องมากทั้งคู่ ผักนิดเดียวก็ไม่กิน กระเทียมปนหน่อยก็กินไม่ได้ หมูเหนียวไป ปลาไม่ชอบ ไก่ต้องทอดถึงจะกิน (แต่อ้วนฉุกันทั้งคู่เลยนะ ขนาดเรื่องมากแบบนี้) ผลไม้ก็ไม่ชอบอะไรเลย ครั้งนึงนั่งกินข้าวกันอยู่ ตัวผู้ชายตดออกมา ทั้งกลิ่นทั้งเสียง เรอด้วย พี่ชายเราก็ประมาณว่า อย่าทำแบบนี้นะแล้วก็หัวเราะ เราก็ถามพี่ชายเราว่า ทำไมไม่สอนลูกเนี่ย โตขึ้นจะอยู่ในสังคมลำบาก นี่มันเรื่องพื้นฐานนะ พี่ชายเราบอกลูกเค้ายังเด็กอยู่ จะไปรู้อะไร (น่านนนน)
ที่แย่กว่านั้น คือ ทั้งพ่อและแม่ จะสอนลูกให้ขอของจากคนอื่น เช่น พอเห็นพี่ชายคนโตเรามา ก็จะบอกให้ลูกไปใส่ชุดนักเรียนมาให้ดูว่ามันคับแล้ว ตัวแม่บอกให้ไปขอลุงบอกให้ลุงซื้อให้ใหม่ พอถึงวันเกิดก็มาถามเราว่า จะให้อะไรหลาน อย่าลำเอียงนะ (เรามีหลานชายคนเล็กสุดอีกคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ครอบครัวนี้) เราไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้พี่ชายเรากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ ตอนที่แม่เรายังมีชีวิตอยู่ แม่เราสอนลูกทุกคนว่าไม่ให้ขออะไรจากใคร อยากได้ต้องทำเอง หาเอง แต่พี่ชายเรานี่ขอทุกอย่าง จากทุกคนในบ้าน ประมาณว่าลูกเยอะ บางทีก็ทำฟอร์มไม่อยากได้เวลาเสนอความช่วยเหลือ บางทีก็ขอหน้าด้าน ๆ บางครั้งขอยืมเงิน (ไม่เคยคืน) พอไม่ให้ก็เอาไปพูดลับหลังว่าไม่มีน้ำใจกับพี่น้อง (ซะงั้น)
เราไม่รู้ว่าเราไม่ชอบแม่ของเด็ก เคืองพี่ชาย เลยทำให้ไม่รักหลานรึเปล่า เราไม่รู้สึกรักเลย แค่รู้สึกเวทนาเป็นบางครั้งเท่านั้น ยิ่งผู้หญิงคนเล็กนี่ ถอดพี่สะใภ้เรามาทั้งหมด หลานคนโตเคยเล่าให้ฟังว่า ตัวเล็กนั่นแสบมาก ชอบแสดง มารยาและขี้อิจฉาเป็นที่สุด ตอนแรกเราก็คิดว่าคงเกลียดกันเพราะอคติ แต่มาเจอกับตัวเองเลยอึ้ง คือมีคนรู้จักกันแวะมาแถวนั้น เลยเอาขนมมาฝาก เราก็เลยบอกให้ไปหยิบจานกับช้อนมาแบ่งจากถุง คนมาที่หลังจะได้กินได้ ยัยตัวแสบยืนหน้าเชิดไม่ขยับและใช้มื้อจ้วงขนมจับใส่ปากแล้วก็จ้วงต่อ เราใช้ทั้งไม้นวมจนถึงไม้แข็ง นางก็ทำหน้าดื้อด้านอยู่อย่างนั้น เราเลยบอกให้หลานผู้ชายไปหยิบให้น้อง เจ้านั่นก็ไม่ขยับ กลัวจะกินไม่ทันเอามือกันของที่หยิบไว้ไม่ยอมไปไหน เราไม่รู้ว่าพ่อแม่ปล่อยให้ลูกอดอยากขนาดนั้นเชียวหรือ เข้าใจล่ะว่าลูกเยอะ ค่าใช้จ่ายแยะ เราเคยแนะนำว่าให้ลูกไปสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลซิ จะได้เบาลง เค้าบอกโรงเรียนเอกชนดีกว่า พอต้องจ่ายค่าเทอมก็มาแล้ว ขอยืมคนโน้นทีคนนี้ที แล้วก็ไม่เคยคืน บางทีก็เวทนาเห็นว่าเป็นหลานก็ไม่ทวงล่ะ กลายเป็นเคยตัว ไม่ดิ้นรน พอมีเงินก็ใช้เรื่อยเปื่อย พอจนตัวก็ขออีก ซ้ำซากมากเลย
หลายวันต่อมาเราแวะไปที่บ้านพี่ชาย เพื่อไปรับหลานคนเล็กสุด (ไม่ใช่ 1 ใน 3 นะ) ก็ซื้อข้าวซื้อขนมไปเผื่อหลานคนอื่น ๆ ด้วย หลานผู้หญิงคนเล็กยังทำหน้าเชิดอยู่เพราะโดนเราดุไปวันก่อน เราเลยไม่ชวนให้กินและไม่พูดด้วย คนอื่น ๆ ก็มากินปกติ แต่พี่ชายเราเค้าบอกว่า ถ้าจะให้ก็ต้องให้ทุกคน ถ้าไม่ให้ก็ไม่ต้องให้เลย เราก็คิดว่า เมื่อพ่อแม่ไม่สอนลูกให้น่ารักก็ไม่มีใครรัก ตอนนี้ยังเด็กคนอื่น ๆ เค้าก็ไม่ถือสา โตขึ้นนิสัยแบบนี้จะอยู่กับใครได้ ตั้งใจว่าต่อไปนี้เราจะไม่ให้อะไรเด็กทั้งสามคนนี้อีกเลย
จิตใจเราหยาบมากใช่มั้ยที่ทิฐิกับเด็ก แต่เราไม่ชอบเอามาก ๆ ไม่รู้สึกเอ็นดู ไม่รักไม่ผูกพัน และตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่ความสงสาร สำหรับเด็กผู้หญิงคนเล็ก เราว่าเราเกลียดเลยด้วยซ้ำไป เราไม่รู้นะทำไมพี่ชายเราถึงน่ารังเกียจได้ขนาดนี้
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ให้ระบายค่ะ