รักแรกที่ไม่สามารถลืมได้ลง

อยากจะเขียนBlogถึงคนนั้นเป็นครั้งแรกและสุดท้ายนี้.
หลายคนอาจจะมองว่าสาระ,ไม่เห็นจะสนุก
แต่มันเป็นเรื่องจริงสำหรับเรา เราเจ็บที่สุดในวันนี้
อยากให้คนนั้นรับรู้ว่าเรายังไม่ลืมนะ
ย้อนกลับไปตอนที่เรายังเด็กด้วยกัน
ยังจำภาพนั้นได้เลย เธอเป็นคนแรกที่ฉันเจอก่อน
เธอใส่ชุดอนุบาลกางเกงแดง ปั่นจักรยานมาหาเราคนแรก
ตอนนั้นยังไม่รู้จักกัน แต่จู่ๆ มาหาเฉยเลย
แต่ตอนนั้นเรายังไม่ได้เข้าอนุบาลด้วยซ้ำ
โตมาด้วยกัน อยู่ซอยเดียวกัน เธอแอบตามตลอดๆ
เธอคอยมองอยู่ตลอด สมัยนั้นยังจำได้เลย ไม่ลืมจริงๆ
หลังจากผ่านไปไวจริงๆ
ต่างคนต่างโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่
ช่วงปิดเทอมตอนนั้นอายุ 21 แล้ว
ต่างคนต่างก็ไม่รู้ว่ายังลืมกันอยู่หรือเปล่า??
เรามีเพื่อนน้อยมากในหมู่บ้าน แต่คนนี้เป็นคนแรกที่เรารู้จัก
อยากจะบอกว่า ความทรงจำเราหายไปช่วงนั้น
เลยจำไม่ได้จริงๆ ว่าใครอยู่ข้างๆเรามาตลอด
ใครที่คอยมองมาตลอด แต่ยังรู้สึกดีๆกับเธอคนนั้น
เมื่อก่อนเราเคยนิ่งๆใส่เธอ ไม่เคยสนใจเธอ
เฉยชากับเธอ มองเธอข้ามไปทั้งที่เราไม่รู้ว่าคนนี้ยังอยู่ข้างๆ
รู้สึกอยากย้อนกลับไปตอนนั้นจริงๆ
ปัจจุบันได้เจอกันหลังจากหายไปเงียบสักพัก
ก็เจอเธอบนระเบียบบ้าน ได้มองตากัน
หัวใจเต้นแรงไม่เคยเป็นมาก่อน
บังเอิญได้เจอเธอมองตากันอีกครั้ง
ที่ห้างใกล้บ้าน ตอนนั้นรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนเดิมที่เรารู้จัก
เธอเฉยชา นิ่งๆ  
จำภาพนั้นกับเธอตลอด แต่ทำไมต้องมาจมกับคนนี้ไม่เข้าใจ ???
หลังๆมานี้ เริ่มแอบชอบเธอมา 2 ปีแล้ว จริงๆชอบมาตั้งนานแล้ว
แต่ไม่มีโอกาสได้บอกกันแค่นั้น




หวังว่าเธอจะรู้นะ ไอ้แว่น