สมัยผมบวชเมื่อประมาณปี 2554 เจ้าอาวาสท่านได้มอบหมายให้ผมทำหน้าที่คัดแยกของออกจากถังสังฆทานที่มีญาติโยมนำมาทำบุญ รวมทั้งให้ทำหน้าที่เบิกจ่ายของด้วยในกรณีที่พระลูกวัดรูปอื่นจะมาเอาของใช้จากถังสังฆทาน สิ่งที่ผมจะบอกนี้มาจากความทรงจำนะครับ (แต่ยังจำได้แม่นเพราะต้องทำหน้าที่นี้ทุกวัน และวัดที่ผมบวชหลวงพ่อเจ้าอาวาสท่านเป็นพระเกจิ มีลูกศิษย์มาทำบุญสังฆทานเยอะ)
ของในถังสังฆทานที่ผมเจอนั้น บอกได้เลยว่าถ้ามาจากห้างสะดวกซื้อใหญ่ๆเช่นห้างตราดอกบัวหรือห้างอื่นๆ ของค่อนข้างจะเกรดกลางๆ ถ้าเป็นของกินได้อาจจะไม่ถึงกับหมดอายุ แต่ก็ใกล้จะหมดแล้ว รวมทั้งอาจจะเป็นแบรนด์ที่ทางห้างผลิตเอง แต่ไม่พบของยัดไส้เหมือนที่มาจากร้านขายของชำหรือร้านขายของสงฆ์บางร้าน ผมเคยเจอประเภทตัวกล่องเป็นกล่องใส่ขิงผงของจินเซ็ง แต่พอเปิดออกมาแล้วกลายเป็นขิงผงที่ตักแบ่งใส่ซองพลาสติกใสเล็กๆแบบซองใส่ยาเม็ดแทน แถมมีอยู่ห้าหกซอง ส่วนพื้นที่ๆเหลือในกล่องก็เอากระดาษหนังสือพิมพ์ขยำเป็นก้อนยัดเอาไว้แทน ผมเลยมีความคิดว่าคงจะเป็นการดีถ้าเราสามารถเลือกของใส่ถังสังฆทานด้วยตัวเราเอง รวมทั้งได้รู้ว่าของประเภทไหนที่ได้ใช้ประโยชน์ที่สุดและไม่ทำให้ภิกษุสงฆ์สุ่มเสี่ยงต่ออาบัติด้วยครับ
สำหรับสิ่งของที่ผมแนะนำให้ท่านเลือกลงถังนั้น มาจากประสบการณ์ที่ต้องทำบัญชีแยกเอาไว้ว่าพระรูปอื่นท่านมาเบิกอะไรบ้าง รวมทั้งเป็นสิ่งของที่พระท่านได้ใช้ประโยชน์จริงๆนะครับ รายชื่อพร้อมเหตุผลประกอบบางข้อก็ตามข้างล่างเลยครับ
1. หนังสือมนต์พิธีเล่มเล็กหน้าปกสีเหลือง ของพระครูวัดอรุณราชวราราม (ขออภัยจำนามท่านไม่ได้) วัดที่ผมบวชใช้หนังสือเล่มนี้ในการสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็นครับ รวมทั้งภายในเล่มมีบทสวดที่สำคัญครอบคลุมทั้งหมด จะมีเล่มขนาดใหญ่และขนาดเล็ก ผมว่าเล่มขนาดเล็กสะดวกดีครับ พระคุณเจ้าที่ยังสวดไม่คล่องจะได้พกติดตัวเอาไว้ท่องบ่นได้ง่ายและสะดวกด้วยครับ
2. ใบมีดโกนและด้ามใบมีดโกน อย่าคิดว่าเป็นของมีคมแล้วเอาให้พระจะไม่ดี จริงๆแล้วพระท่านต้องปลงผมทุกๆเดือนในวันขึ้น 14 ค่ำ (แต่พระพุทธเจ้าทรงยอมให้ได้มากที่สุดถึงสองเดือน) ในวันโกนเนี่ยพระท่านหาใบมีดโกนกันให้ควั่ก ถ้ามีน้อยใบก็อาจต้องแชร์กันใช้ด้วยซึ่งก็เป็นอันตรายเพราะอาจมีบางรูปติดเชื้อไวรัสตับอักเสบชนิดบีหรือโรคอื่นที่อาจติดต่อได้ทางเลือด ดังนั้นผมว่าทำบุญด้วยใบมีดโกนได้ครับ พระท่านได้ใช้แน่นอน (เพิ่มเติม ยีห้อ Feather จะดีที่สุดครับ คมและไม่ค่อยบาดศีรษะมากครับ)
3. แชมพูเด็ก ลูกกลิ้งแบบสารส้ม สบู่แบบมีกลิ่นน้อย พยายามเลือกแบบที่มีกลิ่นหอมน้อยๆนะครับ แชมพูเด็กจะไม่ค่อยมีกลิ่น ส่วนสบู่ตอนผมบวชผมซื้อยี่ห้อ Asepso ตุนไว้ใช้เอง ไม่มีกลิ่นหอมครับ เหตุที่ใช้แบบที่มีกลิ่นน้อยก็เพื่อป้องกันอาบัติครับ
4. แปรงสีฟันและยาสีฟัน แนะนำว่าแปรงสีฟันให้ซื้อชนิดที่มีขนแปรงแบบ Soft พระผู้ใหญ่ที่อาวุโสท่านจะนิยมใช้แบบนี้เพราะไม่ค่อยเจ็บเหงือกครับ ส่วนยาสีฟันก็แล้วแต่ยี่ห้อเลยครับ แต่ยี่ห้อที่พระวัดผมนิยมมาเบิกกันก็ดาร์ลี่ครับ
5. น้ำยาล้างจานและที่ล้างจาน อันนี้จำเป็นเพราะวัดผมฉันเพลแยกกัน ดังนั้นเวลาฉันเสร็จก็ต่างคนต่างล้างจาน ไม่ได้มีญาติโยมล้างภาชนะฉันอาหารให้เหมือนตอนเช้าครับ
6. ผงซักฟอก เดี๋ยวนี้หลายๆวัดจะมีเครื่องซักผ้าให้ใช้ร่วมกัน ก็ซื้อผงซักฟอกแบบใช้ซักเครื่องก็ได้ครับ แต่ผมคิดว่าน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่จำเป็นรวมทั้งมันมีกลิ่นหอมด้วยครับ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
7. น้ำยาล้างห้องน้ำและแปรงขัดห้องน้ำ วัดผมพระเณรล้างห้องน้ำกันเอง ไม่ได้ให้เด็กวัดทำให้ครับ ของสองสิ่งนี้จำเป็นต้องใช้บ่อย และถ้าไม่มีน้ำยาล้างห้องน้ำก็ต้องใช้ผงซักฟอกล้างแทน
8. ยาอมโบตัน หมากหอมเยาวราช ยาอมมะแว้งองค์การเภสัชกรรม ยาอมตราตะขาบห้าตัว ก็เลือกเอาละกันครับว่าจะยี่ห้อไหน คือพระท่านต้องมีกิจนิมนต์ไปสวดบ่อย ยาอมพวกนี้ช่วยได้เยอะเวลาสวดนานๆเพราะเสียงจะค่อยๆแห้งลง เคยมีญาติโยมใส่ถังสังฆทานด้วยยาอมมะแว้งขององค์การเภสัช หลวงพี่แบ่งเอาไปใช้กันใหญ่
9. ยาแก้ไข้ ยาลดน้ำมูกคลอเฟนิรามีน ยาแก้ไอแบบไม่ผสมแอลกอฮอล์ ยาลดกรดพวกอีโน เบตาดีนและสำลีรวมทั้งผ้าก๊อซปิดแผล พวกนี้เป็นยาที่มีพระมาเบิกบ่อยครับ เจ็บไข้ได้ป่วยเล็กๆน้อยๆหรือมีบาดแผลเวลาเดินบิณฑบาตแล้วไปเหยียบของมีคมเข้า ก็ได้ใช้ยาพวกนี้แหละครับ แต่ถ้าหนักๆหลวงพ่อก็ไล่ให้ไปโรงพยาบาลอย่างเดียวครับ (เพิ่มเติม น้ำมันไพลกับยาหม่องด้วยครับ)
10. กระดาษทิชชู่ เป็นสิ่งของอเนกประสงค์ครับ ได้ใช้ทุกวันโดยเฉพาะเวลาฉันอาหาร
11. น้ำขิง มะตูม กระเจี๊ยบแบบซอง คือถ้าอยากถวายน้ำปานะให้พระท่านได้ฉันหลังเพลนะครับ ผมแนะนำว่าเอาสามอย่างนี้พอ พวกชา กาแฟ น้ำลูกเดือย นมถั่วเหลือง น้ำนมข้าวยาคู พวกนี้ เจ้าอาวาสผมบอกว่าถ้าดื่มจะอาบัติปาจิตตีย์ครับ รวมทั้งน้ำมะตูมมีฤทธิ์ช่วยคลายกำหนัดด้วยครับ (เพิ่มเติม น้ำหวานเฮลส์บลูบอยก็ดีเหมือนกันครับ)
12. ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ อันนี้ก็อเนกประสงค์เหมือนกัน เอาไว้เช็ดบาตรหลังจากล้างเสร็จ หรือเอาไว้เช็ดเสนาสนะต่างๆได้ด้วย
13. ดินสอ ยางลบ ปากกา สมุดลายไทย วัดที่ผมบวชเป็นวัดที่มีโรงเรียนสอนปริยัติธรรม พระเณรที่นี่จะต้องเรียนหนังสือทุกรูปไม่ว่าจะสายนักธรรมหรือสายบาลีศึกษา ดังนั้นเครื่องเขียนและสมุดจึงจำเป็นครับ
14. (เพิ่มเติม) โลชั่นทากันยุงแบบมีกลิ่นหอมน้อยๆก็ดีครับ โดยเฉพาะพระวัดป่าท่านน่าจะได้ใช้ประโยชน์พอสมควร รวมทั้งไฟฉายและถ่านไฟฉายด้วยครับ
แต่ผมไม่แนะนำให้ทำสังฆทานด้วยอาหารกระป๋องหรือข้าวสาร เพราะถ้าได้มาก็ต้องสละภายในระยะเวลาที่กำหนดอยู่ดี เก็บเอาไว้เองก็อาบัติ ยิ่งถ้าวัดไหนไม่มีครัวหรือโรงทานยิ่งจะยุ่งไปใหญ่ เพราะพระถ้าทำอาหารทานเองก็อาบัติอีก ดังนั้นผมจึงขอตัดพวกอาหารกระป๋องหรือข้าวสารออกไปครับ
ทั้งหมดนี้ก็เป็นความเห็นของผมเกี่ยวกับของทำสังฆทานที่น่าจะเป็นประโยชน์ต่อพระภิกษุมากที่สุดครับ ก็ลองเลือกดูละกันครับว่าจะหาอะไรใส่ถังสังฆทานกันบ้าง ก็หวังว่าจะเป็นประโยชน์บ้างนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ
แชร์ประสบการณ์ อดีตพระผู้ทำหน้าที่เบิกจ่ายของจากถังสังฆทาน
ของในถังสังฆทานที่ผมเจอนั้น บอกได้เลยว่าถ้ามาจากห้างสะดวกซื้อใหญ่ๆเช่นห้างตราดอกบัวหรือห้างอื่นๆ ของค่อนข้างจะเกรดกลางๆ ถ้าเป็นของกินได้อาจจะไม่ถึงกับหมดอายุ แต่ก็ใกล้จะหมดแล้ว รวมทั้งอาจจะเป็นแบรนด์ที่ทางห้างผลิตเอง แต่ไม่พบของยัดไส้เหมือนที่มาจากร้านขายของชำหรือร้านขายของสงฆ์บางร้าน ผมเคยเจอประเภทตัวกล่องเป็นกล่องใส่ขิงผงของจินเซ็ง แต่พอเปิดออกมาแล้วกลายเป็นขิงผงที่ตักแบ่งใส่ซองพลาสติกใสเล็กๆแบบซองใส่ยาเม็ดแทน แถมมีอยู่ห้าหกซอง ส่วนพื้นที่ๆเหลือในกล่องก็เอากระดาษหนังสือพิมพ์ขยำเป็นก้อนยัดเอาไว้แทน ผมเลยมีความคิดว่าคงจะเป็นการดีถ้าเราสามารถเลือกของใส่ถังสังฆทานด้วยตัวเราเอง รวมทั้งได้รู้ว่าของประเภทไหนที่ได้ใช้ประโยชน์ที่สุดและไม่ทำให้ภิกษุสงฆ์สุ่มเสี่ยงต่ออาบัติด้วยครับ
สำหรับสิ่งของที่ผมแนะนำให้ท่านเลือกลงถังนั้น มาจากประสบการณ์ที่ต้องทำบัญชีแยกเอาไว้ว่าพระรูปอื่นท่านมาเบิกอะไรบ้าง รวมทั้งเป็นสิ่งของที่พระท่านได้ใช้ประโยชน์จริงๆนะครับ รายชื่อพร้อมเหตุผลประกอบบางข้อก็ตามข้างล่างเลยครับ
1. หนังสือมนต์พิธีเล่มเล็กหน้าปกสีเหลือง ของพระครูวัดอรุณราชวราราม (ขออภัยจำนามท่านไม่ได้) วัดที่ผมบวชใช้หนังสือเล่มนี้ในการสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็นครับ รวมทั้งภายในเล่มมีบทสวดที่สำคัญครอบคลุมทั้งหมด จะมีเล่มขนาดใหญ่และขนาดเล็ก ผมว่าเล่มขนาดเล็กสะดวกดีครับ พระคุณเจ้าที่ยังสวดไม่คล่องจะได้พกติดตัวเอาไว้ท่องบ่นได้ง่ายและสะดวกด้วยครับ
2. ใบมีดโกนและด้ามใบมีดโกน อย่าคิดว่าเป็นของมีคมแล้วเอาให้พระจะไม่ดี จริงๆแล้วพระท่านต้องปลงผมทุกๆเดือนในวันขึ้น 14 ค่ำ (แต่พระพุทธเจ้าทรงยอมให้ได้มากที่สุดถึงสองเดือน) ในวันโกนเนี่ยพระท่านหาใบมีดโกนกันให้ควั่ก ถ้ามีน้อยใบก็อาจต้องแชร์กันใช้ด้วยซึ่งก็เป็นอันตรายเพราะอาจมีบางรูปติดเชื้อไวรัสตับอักเสบชนิดบีหรือโรคอื่นที่อาจติดต่อได้ทางเลือด ดังนั้นผมว่าทำบุญด้วยใบมีดโกนได้ครับ พระท่านได้ใช้แน่นอน (เพิ่มเติม ยีห้อ Feather จะดีที่สุดครับ คมและไม่ค่อยบาดศีรษะมากครับ)
3. แชมพูเด็ก ลูกกลิ้งแบบสารส้ม สบู่แบบมีกลิ่นน้อย พยายามเลือกแบบที่มีกลิ่นหอมน้อยๆนะครับ แชมพูเด็กจะไม่ค่อยมีกลิ่น ส่วนสบู่ตอนผมบวชผมซื้อยี่ห้อ Asepso ตุนไว้ใช้เอง ไม่มีกลิ่นหอมครับ เหตุที่ใช้แบบที่มีกลิ่นน้อยก็เพื่อป้องกันอาบัติครับ
4. แปรงสีฟันและยาสีฟัน แนะนำว่าแปรงสีฟันให้ซื้อชนิดที่มีขนแปรงแบบ Soft พระผู้ใหญ่ที่อาวุโสท่านจะนิยมใช้แบบนี้เพราะไม่ค่อยเจ็บเหงือกครับ ส่วนยาสีฟันก็แล้วแต่ยี่ห้อเลยครับ แต่ยี่ห้อที่พระวัดผมนิยมมาเบิกกันก็ดาร์ลี่ครับ
5. น้ำยาล้างจานและที่ล้างจาน อันนี้จำเป็นเพราะวัดผมฉันเพลแยกกัน ดังนั้นเวลาฉันเสร็จก็ต่างคนต่างล้างจาน ไม่ได้มีญาติโยมล้างภาชนะฉันอาหารให้เหมือนตอนเช้าครับ
6. ผงซักฟอก เดี๋ยวนี้หลายๆวัดจะมีเครื่องซักผ้าให้ใช้ร่วมกัน ก็ซื้อผงซักฟอกแบบใช้ซักเครื่องก็ได้ครับ แต่ผมคิดว่าน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่จำเป็นรวมทั้งมันมีกลิ่นหอมด้วยครับ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
7. น้ำยาล้างห้องน้ำและแปรงขัดห้องน้ำ วัดผมพระเณรล้างห้องน้ำกันเอง ไม่ได้ให้เด็กวัดทำให้ครับ ของสองสิ่งนี้จำเป็นต้องใช้บ่อย และถ้าไม่มีน้ำยาล้างห้องน้ำก็ต้องใช้ผงซักฟอกล้างแทน
8. ยาอมโบตัน หมากหอมเยาวราช ยาอมมะแว้งองค์การเภสัชกรรม ยาอมตราตะขาบห้าตัว ก็เลือกเอาละกันครับว่าจะยี่ห้อไหน คือพระท่านต้องมีกิจนิมนต์ไปสวดบ่อย ยาอมพวกนี้ช่วยได้เยอะเวลาสวดนานๆเพราะเสียงจะค่อยๆแห้งลง เคยมีญาติโยมใส่ถังสังฆทานด้วยยาอมมะแว้งขององค์การเภสัช หลวงพี่แบ่งเอาไปใช้กันใหญ่
9. ยาแก้ไข้ ยาลดน้ำมูกคลอเฟนิรามีน ยาแก้ไอแบบไม่ผสมแอลกอฮอล์ ยาลดกรดพวกอีโน เบตาดีนและสำลีรวมทั้งผ้าก๊อซปิดแผล พวกนี้เป็นยาที่มีพระมาเบิกบ่อยครับ เจ็บไข้ได้ป่วยเล็กๆน้อยๆหรือมีบาดแผลเวลาเดินบิณฑบาตแล้วไปเหยียบของมีคมเข้า ก็ได้ใช้ยาพวกนี้แหละครับ แต่ถ้าหนักๆหลวงพ่อก็ไล่ให้ไปโรงพยาบาลอย่างเดียวครับ (เพิ่มเติม น้ำมันไพลกับยาหม่องด้วยครับ)
10. กระดาษทิชชู่ เป็นสิ่งของอเนกประสงค์ครับ ได้ใช้ทุกวันโดยเฉพาะเวลาฉันอาหาร
11. น้ำขิง มะตูม กระเจี๊ยบแบบซอง คือถ้าอยากถวายน้ำปานะให้พระท่านได้ฉันหลังเพลนะครับ ผมแนะนำว่าเอาสามอย่างนี้พอ พวกชา กาแฟ น้ำลูกเดือย นมถั่วเหลือง น้ำนมข้าวยาคู พวกนี้ เจ้าอาวาสผมบอกว่าถ้าดื่มจะอาบัติปาจิตตีย์ครับ รวมทั้งน้ำมะตูมมีฤทธิ์ช่วยคลายกำหนัดด้วยครับ (เพิ่มเติม น้ำหวานเฮลส์บลูบอยก็ดีเหมือนกันครับ)
12. ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ อันนี้ก็อเนกประสงค์เหมือนกัน เอาไว้เช็ดบาตรหลังจากล้างเสร็จ หรือเอาไว้เช็ดเสนาสนะต่างๆได้ด้วย
13. ดินสอ ยางลบ ปากกา สมุดลายไทย วัดที่ผมบวชเป็นวัดที่มีโรงเรียนสอนปริยัติธรรม พระเณรที่นี่จะต้องเรียนหนังสือทุกรูปไม่ว่าจะสายนักธรรมหรือสายบาลีศึกษา ดังนั้นเครื่องเขียนและสมุดจึงจำเป็นครับ
14. (เพิ่มเติม) โลชั่นทากันยุงแบบมีกลิ่นหอมน้อยๆก็ดีครับ โดยเฉพาะพระวัดป่าท่านน่าจะได้ใช้ประโยชน์พอสมควร รวมทั้งไฟฉายและถ่านไฟฉายด้วยครับ
แต่ผมไม่แนะนำให้ทำสังฆทานด้วยอาหารกระป๋องหรือข้าวสาร เพราะถ้าได้มาก็ต้องสละภายในระยะเวลาที่กำหนดอยู่ดี เก็บเอาไว้เองก็อาบัติ ยิ่งถ้าวัดไหนไม่มีครัวหรือโรงทานยิ่งจะยุ่งไปใหญ่ เพราะพระถ้าทำอาหารทานเองก็อาบัติอีก ดังนั้นผมจึงขอตัดพวกอาหารกระป๋องหรือข้าวสารออกไปครับ
ทั้งหมดนี้ก็เป็นความเห็นของผมเกี่ยวกับของทำสังฆทานที่น่าจะเป็นประโยชน์ต่อพระภิกษุมากที่สุดครับ ก็ลองเลือกดูละกันครับว่าจะหาอะไรใส่ถังสังฆทานกันบ้าง ก็หวังว่าจะเป็นประโยชน์บ้างนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ