เราเป็นคนภาคกลาง แต่แอดมาเรียนที่มหาลัยเชียงใหม่นะคะ
คณะที่เราแอดติดเป็นคณะสายวิทย์สุขภาพ แล้วก็เป็นคณะที่รับรอบโควต้าค่อนข้างมาก
เด็กแอดส่วนใหญ่ที่เลือกคณะนี้ก็เป็นเด็กภาคเหนือ ซึ่งส่วนใหญ่ก็มาจากกลุ่มโรงเรียนเดียวกัน สนิทกันมาอยู่แล้ว
ช่วงแรกๆที่มีกิจกรรมห้องเชียร์ ถือว่าโอเคมากสำหรับเราเลยนะคะ เรารู้สึกค่อนข้างสนิทกับรหัสใกล้เคียงหลายคนในระดับนึง
(เพราะเหมือนโดนบังคับด้วยห้องเชียร์นี่แหละค่ะ) แต่พอหมดห้องเชียร์ กลายเป็นว่าเหมือนเราต้องพยามเข้าหาพวกเขาตลอด
คือเขาก็กลับไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขา แล้วเขาก็จะสนใจกันแต่กลุ่มของเขา เวลาไปไหนเขาก็ไม่สนใจเรา
เราก็พยามที่จะเข้าหาเขานะคะ พยามปรับตัว พยามทักทาย
แต่จนตอนนี้จะไฟนอลแล้ว เวลาเลิกเรียนแล้วมีไปเรียนวิชาอื่นต่อ เราต้องเดินไปเรียนคนเดียวตลอดเลย
เวลากินข้าวก็ต้องกินคนเดียว ไม่มีคนชวนเราไปติว ชวนไปเที่ยว เหมือนอยู่คนเดียวตลอดเวลา
คณะเราส่วนใหญ่จะแยกเรียนเป็นเซคค่ะ คนที่เรารู้สึกค่อนข้างคุยได้จริงๆก็อยู่คนละเซคกับเรา
คือแทบไม่เจอกันเลยค่ะ อาจมีเจอกันจริงๆอาทิตย์ละ 2-3 คาบ ที่เหลือคือเซคไม่ตรงกันเลย
เลิกเรียนตอนเย็นคือเราเดินกลับหอคนเดียวตลอด
เราพยามจะลองเข้าหากลุ่มใหม่ แต่เหมือนมันเลยช่วงเวลาปรับตัวแล้วอ่าค่ะ
ทุกคนมีกลุ่มของตัวเอง คือกลุ่มเริ่มนิ่งแล้ว แล้วก็จะไม่ค่อยสนใจคนนอกกลุ่มสักเท่าไร (เหมือนเป็นช่วงปรับตัวเข้าหากันในกลุ่ม)
เราเคยพูดเรื่องนี้ครั้งนึง แล้วก็มีคนบอกเราว่ามาอยู่กับเราก็ได้นะ
แต่ไปๆมาๆ เอาเข้าจริงๆ เขาก็ทิ้งให้เราอยู่คนเดียวเหมือนเดิม
คือเราชอบมหาลัยเชียงใหม่มาก คณะก็เป็นคณะที่เรารัก (เราไม่อยากซิ่วเพราะเรื่องเพื่อนจริงๆ)
เราเข้าใจว่าคนเราต้องรู้จักปรับตัวปรับตัวเข้าหาคนอื่น ปรับตัวเข้าหาสภาพแวดล้อมใหม่ๆ
แต่เจอแบบนี้มันรู้สึกท้อมากค่ะ เหมือนเรามาอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ที่ของเรา เวลามีเรื่องอะไรก็ไม่รู้จะคุยกับใคร
เราเห็นบางคนที่เขามาจากภาคกลางเหมือนกัน เขาก็มีกลุ่มเพื่อนนะคะ เราก็เลยไม่แน่ใจว่าบางทีปัญหามันอยู่ที่ตัวเราเองหรือเปล่า
ต้องขอออกตัวไว้ก่อนว่าตอนม.ปลายเราไม่เคยมีปัญหาเรื่องเพื่อนนะคะ
เราเป็นคนค่อนข้างยิ้มง่าย แต่คนส่วนใหญ่ถ้าไม่สนิทกับเราหรือรู้จักกับเราช่วงแรกๆจะชอบบอกว่าเราเรียบร้อย
แต่จริงๆแล้วเราเป็นคนที่คุยได้หมดจริงๆ แหย่ได้ แกล้งได้ทุกอย่าง
มีพี่ที่เราเอาเรื่องนี้ไปปรึกษา เขาบอกเราว่าบางทีกลุ่มที่เข้ากับเรา แล้วเราก็เข้ากับเขาได้จริงๆ อาจไม่ต้องเจอต้องปีหนึ่งก็ได้
ตัวเขาเองเจอกลุ่มเพื่อนที่เข้ากันจริงๆก็ตอนแยกภาคปีสองเหมือนกัน
(แต่เราก็แอบกลัวว่าถ้ายิ่งนานกว่านี้ เราอาจต้องอยู่คนเดียวจนเรียนจบเลยก็ได้ เพราะคณะเราเวลาเรียนอะไรส่วนใหญ่
ก็จะแยกเป็นเซคแบบเรียงเลข แล้วส่วนใหญ่ก็จะแยกเซคแบบกลุ่มเดิมๆ เป็นแบบนี้ไปจนเรียนจบเลย
ไม่เหมือนของพี่เขาที่มีแยกภาค มีโอกาสเจอกลุ่มใหม่ๆบ้าง)
เรื่องนี้อาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระในสายตาใครหลายๆคน แต่สำหรับเราแล้วมันเป็นเรื่องที่ทำให้เราเครียดมากจริงๆ
เรารักมหาลัย รักคณะ แต่เรื่องเพื่อนเราท้อมาก รบกวนขอคำแนะนำดีๆจากทุกคนหน่อยค่ะ
มหาลัยต่างจังหวัด ปรับตัวยากจริงหรือ ?
คณะที่เราแอดติดเป็นคณะสายวิทย์สุขภาพ แล้วก็เป็นคณะที่รับรอบโควต้าค่อนข้างมาก
เด็กแอดส่วนใหญ่ที่เลือกคณะนี้ก็เป็นเด็กภาคเหนือ ซึ่งส่วนใหญ่ก็มาจากกลุ่มโรงเรียนเดียวกัน สนิทกันมาอยู่แล้ว
ช่วงแรกๆที่มีกิจกรรมห้องเชียร์ ถือว่าโอเคมากสำหรับเราเลยนะคะ เรารู้สึกค่อนข้างสนิทกับรหัสใกล้เคียงหลายคนในระดับนึง
(เพราะเหมือนโดนบังคับด้วยห้องเชียร์นี่แหละค่ะ) แต่พอหมดห้องเชียร์ กลายเป็นว่าเหมือนเราต้องพยามเข้าหาพวกเขาตลอด
คือเขาก็กลับไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขา แล้วเขาก็จะสนใจกันแต่กลุ่มของเขา เวลาไปไหนเขาก็ไม่สนใจเรา
เราก็พยามที่จะเข้าหาเขานะคะ พยามปรับตัว พยามทักทาย
แต่จนตอนนี้จะไฟนอลแล้ว เวลาเลิกเรียนแล้วมีไปเรียนวิชาอื่นต่อ เราต้องเดินไปเรียนคนเดียวตลอดเลย
เวลากินข้าวก็ต้องกินคนเดียว ไม่มีคนชวนเราไปติว ชวนไปเที่ยว เหมือนอยู่คนเดียวตลอดเวลา
คณะเราส่วนใหญ่จะแยกเรียนเป็นเซคค่ะ คนที่เรารู้สึกค่อนข้างคุยได้จริงๆก็อยู่คนละเซคกับเรา
คือแทบไม่เจอกันเลยค่ะ อาจมีเจอกันจริงๆอาทิตย์ละ 2-3 คาบ ที่เหลือคือเซคไม่ตรงกันเลย
เลิกเรียนตอนเย็นคือเราเดินกลับหอคนเดียวตลอด
เราพยามจะลองเข้าหากลุ่มใหม่ แต่เหมือนมันเลยช่วงเวลาปรับตัวแล้วอ่าค่ะ
ทุกคนมีกลุ่มของตัวเอง คือกลุ่มเริ่มนิ่งแล้ว แล้วก็จะไม่ค่อยสนใจคนนอกกลุ่มสักเท่าไร (เหมือนเป็นช่วงปรับตัวเข้าหากันในกลุ่ม)
เราเคยพูดเรื่องนี้ครั้งนึง แล้วก็มีคนบอกเราว่ามาอยู่กับเราก็ได้นะ
แต่ไปๆมาๆ เอาเข้าจริงๆ เขาก็ทิ้งให้เราอยู่คนเดียวเหมือนเดิม
คือเราชอบมหาลัยเชียงใหม่มาก คณะก็เป็นคณะที่เรารัก (เราไม่อยากซิ่วเพราะเรื่องเพื่อนจริงๆ)
เราเข้าใจว่าคนเราต้องรู้จักปรับตัวปรับตัวเข้าหาคนอื่น ปรับตัวเข้าหาสภาพแวดล้อมใหม่ๆ
แต่เจอแบบนี้มันรู้สึกท้อมากค่ะ เหมือนเรามาอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ที่ของเรา เวลามีเรื่องอะไรก็ไม่รู้จะคุยกับใคร
เราเห็นบางคนที่เขามาจากภาคกลางเหมือนกัน เขาก็มีกลุ่มเพื่อนนะคะ เราก็เลยไม่แน่ใจว่าบางทีปัญหามันอยู่ที่ตัวเราเองหรือเปล่า
ต้องขอออกตัวไว้ก่อนว่าตอนม.ปลายเราไม่เคยมีปัญหาเรื่องเพื่อนนะคะ
เราเป็นคนค่อนข้างยิ้มง่าย แต่คนส่วนใหญ่ถ้าไม่สนิทกับเราหรือรู้จักกับเราช่วงแรกๆจะชอบบอกว่าเราเรียบร้อย
แต่จริงๆแล้วเราเป็นคนที่คุยได้หมดจริงๆ แหย่ได้ แกล้งได้ทุกอย่าง
มีพี่ที่เราเอาเรื่องนี้ไปปรึกษา เขาบอกเราว่าบางทีกลุ่มที่เข้ากับเรา แล้วเราก็เข้ากับเขาได้จริงๆ อาจไม่ต้องเจอต้องปีหนึ่งก็ได้
ตัวเขาเองเจอกลุ่มเพื่อนที่เข้ากันจริงๆก็ตอนแยกภาคปีสองเหมือนกัน
(แต่เราก็แอบกลัวว่าถ้ายิ่งนานกว่านี้ เราอาจต้องอยู่คนเดียวจนเรียนจบเลยก็ได้ เพราะคณะเราเวลาเรียนอะไรส่วนใหญ่
ก็จะแยกเป็นเซคแบบเรียงเลข แล้วส่วนใหญ่ก็จะแยกเซคแบบกลุ่มเดิมๆ เป็นแบบนี้ไปจนเรียนจบเลย
ไม่เหมือนของพี่เขาที่มีแยกภาค มีโอกาสเจอกลุ่มใหม่ๆบ้าง)
เรื่องนี้อาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระในสายตาใครหลายๆคน แต่สำหรับเราแล้วมันเป็นเรื่องที่ทำให้เราเครียดมากจริงๆ
เรารักมหาลัย รักคณะ แต่เรื่องเพื่อนเราท้อมาก รบกวนขอคำแนะนำดีๆจากทุกคนหน่อยค่ะ