เราอายุยังไม่บรรลุนิติภาวะเเต่ก็เหลืออีกไม่กี่เดือน

แต่มีความรู้สึกว่าเราคิดอะไรไม่ค่อยเหมือนกับเพื่อนในวัยเดียวกัน
หรือคุยกับเพื่อนไม่ค่อยเข้าใจทั้งที่คุยเรื่องเดียวกัน
เป็นอย่างนี้มาตั้งเเต่เด็กสังเกตตัวเองตั้งเเต่ ม.ต้น คิดต่างเเทบทุกเรื่อง
มีเหตุผลมารองรับตลอด
คนรอบข้างบอกว่าความคิดโตเกินวัย
เพื่อนๆเคยบอกว่าเป็นคนจริงจังกับชีวิตมาก
เเต่เราก็ไม่ถึงกับขนาด ตั้งใจทำทุกอย่างให้สำเร็จ
เล่นบ้างบางเวลา เกมเราก็เล่น เเต่ไม่ติด
พูดคุยหัวเราะ สนุกสนานบ้างตามอารมณ์
เราไม่ค่อยชอบการคุยสั้นๆโดยการสนทนาผ่านไลน์ เฟซบุ๊ค หรืออื่นๆ
เเต่มีไว้เพื่อรับข่าวสาร หรือรอดูคะเเนนสอบ
ต่างจากเพื่อนในวัยเดียวกันที่ชอบสื่อสารผ่านเเอพพวกนี้
มีอะไรเพื่อนมักมาปรึกษา เราก็ให้คำเเนะนำบ้าง
ชอบช่วยเหลือคนอื่น ชอบรับฟังคนอื่น
ชอบวิเคราะห์ ตีความ ชอบอ่านปรัชญา
ชอบธรรมมะ ชอบปฏิบัติธรรม
ชอบอธิบาย ชอบคิดการณ์ไกลเเต่ไม่เคยวางเเผนอนาคต
รู้ว่าตัวเองชอบอะไรไม่ชอบอะไร จนรู้สึกว่าตัวเองเเก่เกินไปรึเปล่า
มีอุดมการณ์สูง เเม่เคยบอกว่าอย่าคิดอะไรเยอะ
ความยุติธรรมไม่มีในโลก ขึ้นอยู่กับว่าพอใจรึเปล่า
ไม่ชอบการนินทา เเต่มันมีในทุกสังคม เราหยุดปากใครไม่ได้
เคารพเเละอ่อนน้อมต่อผู้มีอาวุโสกว่า
ภายนอกดูเป็นคนเงียบๆ เเต่ถ้ารู้จักจริงๆเเล้วก็ใช่
เเต่บางเวลาเท่านั้น

เราผิดปกติรึเปล่า เรามองดูเพื่อนเเล้วเหมือนเราเเก่ไปเลย

ปล.ขอความคิดเห็นจากทุกคนหน่อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ