คิดว่าชนะนะเพราะการทำให้อาคาชิตาสว่างระหว่างเล่นนั้นคือ "เป็นไปไม่ได้" เพราะพิจารณาแล้วว่ารุ่นปาฏิหาร์ยเป็นพวกที่ยึดติดกับชัยชนะมากเกินไปจึงทำให้รู้สึกว่าตัวเองก็พอถ้าไม่รู้จัดความพ่ายแพ้จะไม่มีทางเลยที่ยอมมองดูคนอื่น เหมือนพวก คิเสะ มิโดริมะ มุราซากิบาระและอาโอมิเนะ ที่พอแพ้ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนเหนือคนอะไรอีกแล้วแพ้เป็นเหมือนกันจึงยอมร่วมมือกับคนอื่นจนพัฒนาขีดจำกัดตัวเองไปยิ่งกว่าเดิม

คิเสะสามารถบรรลุเพอร์เฟ็คก็อปปี้ได้เพราะเริ่มเชื่อใจคนร่วมทีมจนสามารถกล้าเล่นจนหมดแรงได้เพราะคนอื่นๆในทีมก็จะเชื่อมซับพอร์ทให้ มิโดริมะสามารถคิดลูกชู้ตใหม่ได้ลูกยิง 3P แบบไร้ขั้นตอนถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่อาคาชิกับยังไม่สมบูรณ์ดีไม่มีทางหยุดได้แน่ มุราซากิบาระเข้าโซนได้เพราะยอมรับจากใจว่าอยากจะเล่นบาสเก็ตบอล(ตามเดิมมุราซากิเหมือนหน่วงตัวเองเพราะถ้าคิดแบบเอาจริงก็ไม่มีใครหยุดตัวเองได้เลยเบื่อไม่เอาจริง) อาโอมิเนะตอนนี้ยังไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงแต่ด่านบุคลิคเริ่มอ่อนลงบ้างแล้วไม่ถือตัวถ้าเจอกันใหม่อาจหยุดอาดอมิเนะที่เล่นกบัคนอื่นแล้วไม่ได้ง่ายๆ

โดยเฉพาะอาคาชิที่ยึดติดกับชัยชนะมากเกินไปจนเรียกว่าผิดปกติและยัง 3 ราชาไร้มงกุฎที่ค่อนข้างทรนงตัวมากด้วย ไม่มีทางจตะช่วยอาคาชิได้เลยถ้าไม่ทำให้อาคาชิยอมรับความพ่ายแพ้อย่างหมดใจ ถึงยังมีโอกาศที่จะทำให้กลางเกมอาคาชิยอมรับและสุดท้ายชนะ แต่มันจะดูคัดกับความหมายของเรื่อง "การเล่นบาสเก็ตบอลของคุโรโกะ" ที่เป็นการพยายามเอาเพื่อนร่วมทีมที่โดนความแข็งแกร็งกลืนไปคืนมา และจุดหมายของคางามิด้วยที่จะโค่นรุ่นปาฏิหาร์ยทั้งหมด อาจจบที่สุดท้ายก็ข้ามไประดับมหาวิทยาลัยคางามิอาจจะได้เจอกับรุ่นปาฏิหาร์ยทั้ง 6 ที่อยู่ในทีมเดียวกันพร้อมกันเลยก็ได้

สรุปก็คือเหมือนตอนเจอคิเสะนั้นแหละัแฟนอวยสาวๆจะอวยคิเสะและตัวเรื่องเป็น "คิเสะ โนะ บาสเก็ต" อยู่พักหนึ่งขนาดไหนแต่สุดท้ายมันก็เป็น "คุโรโกะ โนะ บาสเก็ต" อยู่ดีที่ต้องแพ้ไปซะนั้นเองแต่แพ้แบบว่าดาบสุดท้ายเท่านั้นเอง