กลอนแห่งชีวิต

รักหลงไหลรูปโฉมชโลมใจ
รักนั้นไซร้เนิ่นนานไม่รู้หาย
รักล่วงเลยผ่านกาลสายธารไกล
รักแค่ไหนย่อมมีเสื่อมหายมลายไป

อารมณ์คนนั้นมักแปรผันเปลี่ยน
คอยหมุนเวียนดุจดั่งเทียนที่เล่นไฟ
มีจุดติดมอดดับสลับไป
คนนั้นไซร้ยิ่งกว่าเทียนเปลี่ยนฉับพลัน

หากกลัวทุกข์อยากมีสุขทุกเพลา
ตัดตัณหาแลกิเลศให้หมดสิ้น
มีสติเห็นปัญญาเป็นอาจิณ
พร้อมกลับถิ่นเมื่อสิ้นลมทุกเมื่อครา