คนที่ผมชอบ มีอาการเป็นโรคซึ่มเศร้าครับ

ถ้าเศร้าเกิน2อาทิตย์ จัดว่าควรพบแพทย์ ช่วงที่เค้าเศร้า ก็ทักทาย อย่าย้ำเรื่องการเรียน หรือให้ไปนอนค่ะ เพราะแต่ละคนไม่เหมือนกัน แบบเรา พยายามทุกวิถีทางแล้วก็นอนไม่หลับ เรื่องเรียนก็เครียด กลัวเวลาเรียนไม่พอ กลัวเกรดต่ำ กลัวเรียนไม่จบ กลัวพ่อแม่ว่า กลัวๆๆๆๆ ยิ่งถ้ามีคนมาพูดยิ่ง เครียดหนักเพราะ เวลาที่เราเศร้าและหาทางออกไม่ได้ เราจะตัดปัญหาพวกนั้นทิ้งด้วยการไม่สน และไม่คิดถึงมัน คือชั่งใจแล้วว่าดีกว่า เครียดน้อยกว่า  แต่อย่ามีใครมาสะกิด  เหมือนโยนก้อนหินลงถังน้ำ ตะกอนมันฟุ้งอะคะ
ถามแบบไหนให้รู้สึกดี ดูหว่งใย

ได้นอนรึยัง นอนหลับไหม อยากให้ช่วยอะไรรึเปล่า เป็นเพื่อนคุยได้นะ เครียดโทรหาได้นะ  กินข้าวได้ไหม  กินนั่นกินนี่ดีกะร่างกายนะ

ถ้ามีโอกาสบินไปหา ก็หาของกินดีๆ ที่ช่วยบำรุงร่างกาย กินง่ายๆ ไปฝาก หาอัลบั้มรูปสวยๆ ไม่ต้องเค้าคลอว่าต้องดู  อย่าได้ชวนออกไปไหน เพราะบางคนเซ้นมาก แค่เห็นได้ยินคนพูด เห็นคนนู้นคนนี้ ก็คิดมาก  เริ่มรู้สึกตัวเองแปลกแยก ก็ยิ่งเครียด  บางคนสมองเบลอ ฟังใครพูดไม่เข้าใจ ง่วงตลอดเวลา เหนื่อยง่าย พักผ่อนไม่เพียงพอ ได้ยินเสียงดังๆ คนพูดเยอะๆ ก็ยิ่งหงุดหงิด   คนเป็นโรคซึมเศร้า ถึงได้ปลีกตัวหาที่สงบ

เวลาคุยกัน ต้องมองหน้าเค้า สบตาเค้าตลอด อย่าทำอย่างอื่นไปด้วย หรือ นั่งเงียบไม่ตอบสนอง หรือแค่อืมๆ พรุ่งนี้ก็ลืม เรื่องไหนที่เค้าพูดมา ต้องจำให้ได้ อย่าถามซ้ำ
อย่าทำหน้าหงุดหงิด  
คนจิตตก จะเซ้นมาก  หงุดหงิดง่ายกับทุกเรื่อง
ตั้งคำถามง่ายๆให้เค้าตอบ ถ้าเค้ายอมพูดก็พยายามพูดตอบ อย่าแย้ง อย่าจุดประเด็น อย่าสร้างปัญหาโดยไม่รู้ตัว อยู่เป็นเพื่อน นั่งเงียบๆ หาอะไรทำไป อย่าคะยั้น คะยอ ให้ทำนู่นทำนี่ มันช่างน่าหงุดหงิด

พาไปนั่งเล่นสวนสัตว์ อย่าออกเช้าเกิน กลับเย็นเกิน ถ้าเค้าอยากกลับก็กลับเลย พลังงานเค้าน้อย แบบมีปัญญาไป ไม่มีปัญญากลับ ไปรับไปส่ง อย่าให้กลับคนเดียว  อย่าให้เค้าโดดเดี่ยวเวลาไปไหน
คนเป็นโรคซึมเศร้าทุกอย่างรอบตัวเป็นสิ่งเร้า ยิ่งถ้ามีอาการเก็บตัว  ถ้าเค้าไม่พร้อมออกมาเจอคน อย่ากระตุ้น รอเค้าพร้อมดีกว่า

พาไปดูพวกสัตว์ หมาแมว ไรงี้  คนส่วนใหญ่ที่ไม่สบายหรือป่วยเราว่าเค้าอาจปิดใจให้คน แต่คงไม่ปิดใจกับสัตว์ค่ะ

อย่าวิเคราะห์ปัญหา แล้วตัดสินเค้า อย่าคิดว่าเรื่องที่เค้ากลุ้ม มันน้อยนิด และไร้สาระ อย่ากดดันเค้า เพราะแต่ละคน  มีทัศนคติไม่เหมือนกัน สติปัญญาและ
และหาทางออกไม่เท่ากัน  บางคนเครียดง่ายมาก บางคนชิว เรื่องเล็กน้อย ไม่เท่ากันค่ะ
คุณเป็นคนดีที่ยังพยายามช่วย และอยากอยู่ข้างเค้า เพียงเพราะว่าคุณชอบเค้า
แต่โรคซึมเศร้า ในบางคนอยู่นานหลายปี ความอดทนต้องได้ ต้องใจเย็นพอค่ะ เพราะหลายคู่มีปัญหาสุดท้ายคนอยู่กันไม่รอด เพราะไม่เข้าใจ และไม่พยายามเข้าใจ หรือเพราะ เบื่อ เพราะเซง ก็แล้วแต่
เอาใจช่วยนะคะ  ขอให้ว่าที่แฟนคุณหายเร็วๆ