สวัสดีครับทุกๆคน นานๆทีผมจะมาตั้งกระทู้ เผอิญได้อ่านเรื่องราวของเพื่อนสมัยมัธยมเค้าโพสในเฟสบุ้คว่าโดนเพื่อนที่ โรงเรียนเชิดเงินไปเกือบแสน ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เพื่อนที่ผมคิดว่ารักกันมาก แต่ทำกับผมไว้แสบบบบบมาก ไม่รู้ว่าเพราะผมดวงเรื่องเพื่อนไม่ดี หรืออย่างไร ถึงได้โดนคนที่ไว้ใจหักหลังบ่อยๆ เลยอยากมาแชร์ประสบการณ์เรื่องเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดมาให้อ่านกันครับ ส่วนใครมีประสอบการณ์คล้ายๆกันก็มาแชร์กันได้นะครับ
เรื่องแรก เป็นเรื่องสมัย ม.1 แหนะ ผมได้เข้าโรงเรียนประจำชื่อดังแห่งหนึ่งครับ ใบ้ว่าเป็นโรงเรียนประจำชายอยู่นครปฐม ด้วยความที่ผมเป็นเด็กตัวเล็กๆผอมบาง ทำให้ตอน ม.1 ผมค่อนข้างถูกรังแกบ้างโดนแกล้งบ้าง ตอนนั้นเครียดเหมือนกัน เพราะอยู่โรงเรียนประจำ เวลารุ่นผมทำผิดผมก็ต้องโดนทำโทษ ซึ่งมันหนักมากสำหรับเด็ก ม.1 ที่ต้องมาโดนวิดพื้น ลุกนั่ง เป็นพันเป็นร้อย เพราะความผิดแค่กินข้าวหก เข้าแถวไม่เรียบร้อย ไม่มีระเบียบวินัย ตอนนั้นระบายกับแม่ว่าไม่ไหวแล้วอยากจะลาออก ไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน แล้วยิ่งเราเป็นเด็กใหม่ ก็จะถูกเพื่อนๆที่เค้าอยู่มาก่อน(โรงเรียนนี้รับตั้งแต่ ป.5) แกล้งบ้าง ผมพยายามหาเพื่อน ซึ่งเพื่อนคนแรกๆที่ผมมี คือ ไอ้ตาล เด็กโคราชที่อยู่ห้องเดียวกับผมและอยู่บ้านเดียวกันครับ(โรงเรียนนี้แยกห้อง แล้วก็แยกหอนอนซึ่งจะเรียกว่าบ้าน มีบ้าน1-4ผมอยู่"บ้าน3"ครับ)
ด้วยความที่ผมอยู่ห้องเดียวกับตาลผมกับไอ้ตาลก็เลยได้คุยกันบ่อย เวลามีปัญหาอะไรก็มักจะมาคุยปรับทุกข์กัน โดนแกล้งบ้าง โดนรุ่นพี่ทำโทษ ก็มานั่งคุยกัน จนช่วงหลังๆมีเพื่อนในกลุ่มเพิ่มมาอีกคนคือไอ้อาร์ทครับ แต่จะเรียกกันว่า"ไข่เป็ด" เพราะผิวมันขาวมากครับเป็นลูกคุณหนูบ้านมีตังค์ซักหน่อย
ซึ่งต่อๆมากผมสามคนก็จะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จะเดินไปไหน ไปกินขนม รึนั่งโต้ะกินข้าวก็นั่งด้วยกันเสมอสามคน ก่อนนอนก็จะนั่งคุยกัน ตอนนั้นทำให้จากที่ผมเป็นเด็กเก็บกด มีความสุขกับการอยู่โรงเรียนมากขึ้น ผมเคยคุยกับมันว่า "ถ้าไม่มีพวกสองคนกูคงลาออกไปนานแล้ว" มันก็บอกว่า "เฮ้ยกูก็เหมือนกัน" ตอนนั้นผมรักพวกมันมากครับ
จนเวลาผ่านไปผมอยู่ถึง ม.3 ไอ้ตาลก็เริ่มคบกับเพื่อนกลุ่มใหม่ๆ ซึ่งเป็นกลุ่มเด็ก
วๆหน่อย คืออยู่ ม.สามแต่มมันทำตัวเป็นหัวโจกประจำรุ่น กินเหล้าดูดบุหรี่ ไอ้ตาลเคยบอกผมว่ามันจะไม่มีวันดูดบุหรี่เด็ดขาดเพราะพ่อมันดูดแล้วสุขภาพไม่ดี แต่มันกลับหัดสูบบุหรี่ซะงั้น ผมก็เลยเตือนๆว่า เฮ้ยทำไมสูบบุหรี่วะ มันก็ไม่ตอบ แต่ผมคิดว่ามันอยากจะเข้ากลุ่มเด็กเท่นั้นแหละครับ มันอาจจะเบื่อที่ต้องมาอยู่กลุ่มเด็กติ๋มกับลูกคุณหนูล่ะมั้ง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไร ก็ยังคงดีกับมันเหมือนเดิมที่ผ่านมา ถึงมันไปอยู่กลุ่มนั้นแต่ผมก็ยังทักมันปกติ
จนหลังๆมา มันเริ่มมีท่าทีแปลกๆ ไม่ค่อยมาอยู่กับผม พยายามตีตัวออกห่างกลุ่ม ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันดูเขม่นผมแปลกๆ หลังๆผมนั่งโต้ะกินข้าวกับมัน(โต้ะผมจะนั่งหกคน โดยมีเพื่อนกลุ่มใหม่ของมันคือไอ้เฟรมนั่งด้วย) มันก็ไม่คุยกับผมเหมือนเคย ตอนนั้นอึดอัดมากครับ วันนึงด้วยความอึดอัด วันนั้นผมเลยถามมันตรงเลยครับ
ผม:เฮ้ย ตาลเป็นไรปะวะ ช่วงนี้แปลกๆนะ
ตาล:.....
ผม:มีไรบอกกูก็ได้นะ (ยิ้มให้)
ตาล:.....(ยังเงียบต่อ)
ผม: เฮ้ย มีไรบอกกันได้นะเว้ย เพื่........
ตาล: /ถีบเก้าอี้ผมกระเด็น แต่ผมยังทรงตัวได้ไม่ล้ม
ไข่เป็ด: /โมโหจนหน้าแดง ลุกขึ้นเตรียมจะต่อย
ผม: /เลื่อนเก้าอี้ มาหน้าโต้ะ กินข้าวไปไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ไข่เป็ด: /นั่งลงกินข้าวต่อ ต่อยไปไม่คุ้มกัน โดนรุ่นพี่ทำโทษทั้งรุ่นแน่ๆ
หลังจากนั้นผมจำได้ว่าผมเข้าไปพุ่มไม้ข้างๆโรงอาหาร เข้าไปในนั้นแล้วนั่งร้องไห้ ตอนนั้นเอาแต่คิดว่าเราทำผิดอะไร และเสียใจมากที่เพื่อนรักมาทำกันแบบนี้ ตอนนั้นตัดสินใจว่าจะลาออกหลังจากจบ ม.3 ไม่อยู่แล้ว ร้องอยู่นานหลายชั่วโมง จนตัดสินใจออกมาจากพุ่มไม้ครับ
ช่วงนั้นผมเลยซึมๆ พยายามถามไข่เป็ดว่า ผมทำอะไรผิดหรือปล่าวทำไมมันทำกับผมอย่างนี้ ผมก็ไม่ได้คำตอบครับ จนกระทั่งเข้าค่ายลูกเสือ ม.3 ไอ้บ็อบเพื่อนผมมันสนิทกับครู มันเลยมีวิทยุที่ยืมครูมา วันนั้นผมเดินเล่นที่ค่ายช่วงก่อนนอน ผมเห็นมันคุยวิทยุ ผมถามว่าคุยกับใคร มันบอกว่าไอ้ตาล ผมเลยบอกมันว่า ถามตาลให้หน่อยว่า มันโกรธอะไรผมเหรอ พอไอ้บ็อบถามให้มันก็ตอบแค่ว่า -วยๆๆๆ ผมเลยไม่คุยกับมันเลย
ตั้งแต่นั้นผมก็เลิกคบกับมันไปเลย ผมคิดว่าไอ้ตาลเพื่อนดีๆคนนั้นมันตายไปแล้วที่เห็นตอนนี้ไม่ใช้ไอ้ตาล แค่เพื่อนร่วมรุ่นคนนึงเท่านั้น
หลังผมก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ที่เล่นดนตรีด้วยกัน ผมเริ่มหัดเล่นดนตรี และมีความสุขกับเพื่อนร่วมวง ส่วนไข่เป็ดผมยังสนิทกับมันเหมือนเดิม มีปัญหาอะไรปรึกษามันตลอด ผมคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลยครับ
จนปีสุดท้ายของโรงเรียนที่ผมอยู่ ม.6 ในที่สุดไอ้ตาลก็เหมือนเริ่มจะคุยกับไข่เป็ด ส่วนผมที่ไม่ได้คุยกับมันสักคำมาร่วม2ปี มันก็เริ่มจะสื่อสารกับผมบ้าง แต่ผมบอกตรงๆ ผมลืมเหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้ ผมไม่เคยมองหน้ามันติดเลยจนจบ ม.6 แล้วล่าสุดที่ผมเจอมันที่งานบวชไข่เป็ด มันบอกผมว่า "เฮ้ย คุยกับกูหน่อยดิเอ็ม" ผมได้แต่คิดในใจ ว่าสิ่งที่ทำมาไม่เคยบอกกูเลยว่ากูผิดตรงไหน กูทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจ ยังมีหน้ามาพูดดีกับกูอีกเหรอ
ซึ่งผมคงจะจำจนวันตายเลยครับ
ป.ล. เดี๋ยวจะมีอีกเรื่อง ขอเวลาเรียบเรียงถ้าสนใจจะมาเล่าให้ฟังครับ!
มีประสบการณ์โดนเพื่อนหักหลังไหมครับ
เรื่องแรก เป็นเรื่องสมัย ม.1 แหนะ ผมได้เข้าโรงเรียนประจำชื่อดังแห่งหนึ่งครับ ใบ้ว่าเป็นโรงเรียนประจำชายอยู่นครปฐม ด้วยความที่ผมเป็นเด็กตัวเล็กๆผอมบาง ทำให้ตอน ม.1 ผมค่อนข้างถูกรังแกบ้างโดนแกล้งบ้าง ตอนนั้นเครียดเหมือนกัน เพราะอยู่โรงเรียนประจำ เวลารุ่นผมทำผิดผมก็ต้องโดนทำโทษ ซึ่งมันหนักมากสำหรับเด็ก ม.1 ที่ต้องมาโดนวิดพื้น ลุกนั่ง เป็นพันเป็นร้อย เพราะความผิดแค่กินข้าวหก เข้าแถวไม่เรียบร้อย ไม่มีระเบียบวินัย ตอนนั้นระบายกับแม่ว่าไม่ไหวแล้วอยากจะลาออก ไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน แล้วยิ่งเราเป็นเด็กใหม่ ก็จะถูกเพื่อนๆที่เค้าอยู่มาก่อน(โรงเรียนนี้รับตั้งแต่ ป.5) แกล้งบ้าง ผมพยายามหาเพื่อน ซึ่งเพื่อนคนแรกๆที่ผมมี คือ ไอ้ตาล เด็กโคราชที่อยู่ห้องเดียวกับผมและอยู่บ้านเดียวกันครับ(โรงเรียนนี้แยกห้อง แล้วก็แยกหอนอนซึ่งจะเรียกว่าบ้าน มีบ้าน1-4ผมอยู่"บ้าน3"ครับ)
ด้วยความที่ผมอยู่ห้องเดียวกับตาลผมกับไอ้ตาลก็เลยได้คุยกันบ่อย เวลามีปัญหาอะไรก็มักจะมาคุยปรับทุกข์กัน โดนแกล้งบ้าง โดนรุ่นพี่ทำโทษ ก็มานั่งคุยกัน จนช่วงหลังๆมีเพื่อนในกลุ่มเพิ่มมาอีกคนคือไอ้อาร์ทครับ แต่จะเรียกกันว่า"ไข่เป็ด" เพราะผิวมันขาวมากครับเป็นลูกคุณหนูบ้านมีตังค์ซักหน่อย
ซึ่งต่อๆมากผมสามคนก็จะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จะเดินไปไหน ไปกินขนม รึนั่งโต้ะกินข้าวก็นั่งด้วยกันเสมอสามคน ก่อนนอนก็จะนั่งคุยกัน ตอนนั้นทำให้จากที่ผมเป็นเด็กเก็บกด มีความสุขกับการอยู่โรงเรียนมากขึ้น ผมเคยคุยกับมันว่า "ถ้าไม่มีพวกสองคนกูคงลาออกไปนานแล้ว" มันก็บอกว่า "เฮ้ยกูก็เหมือนกัน" ตอนนั้นผมรักพวกมันมากครับ
จนเวลาผ่านไปผมอยู่ถึง ม.3 ไอ้ตาลก็เริ่มคบกับเพื่อนกลุ่มใหม่ๆ ซึ่งเป็นกลุ่มเด็ก
จนหลังๆมา มันเริ่มมีท่าทีแปลกๆ ไม่ค่อยมาอยู่กับผม พยายามตีตัวออกห่างกลุ่ม ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันดูเขม่นผมแปลกๆ หลังๆผมนั่งโต้ะกินข้าวกับมัน(โต้ะผมจะนั่งหกคน โดยมีเพื่อนกลุ่มใหม่ของมันคือไอ้เฟรมนั่งด้วย) มันก็ไม่คุยกับผมเหมือนเคย ตอนนั้นอึดอัดมากครับ วันนึงด้วยความอึดอัด วันนั้นผมเลยถามมันตรงเลยครับ
ผม:เฮ้ย ตาลเป็นไรปะวะ ช่วงนี้แปลกๆนะ
ตาล:.....
ผม:มีไรบอกกูก็ได้นะ (ยิ้มให้)
ตาล:.....(ยังเงียบต่อ)
ผม: เฮ้ย มีไรบอกกันได้นะเว้ย เพื่........
ตาล: /ถีบเก้าอี้ผมกระเด็น แต่ผมยังทรงตัวได้ไม่ล้ม
ไข่เป็ด: /โมโหจนหน้าแดง ลุกขึ้นเตรียมจะต่อย
ผม: /เลื่อนเก้าอี้ มาหน้าโต้ะ กินข้าวไปไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ไข่เป็ด: /นั่งลงกินข้าวต่อ ต่อยไปไม่คุ้มกัน โดนรุ่นพี่ทำโทษทั้งรุ่นแน่ๆ
หลังจากนั้นผมจำได้ว่าผมเข้าไปพุ่มไม้ข้างๆโรงอาหาร เข้าไปในนั้นแล้วนั่งร้องไห้ ตอนนั้นเอาแต่คิดว่าเราทำผิดอะไร และเสียใจมากที่เพื่อนรักมาทำกันแบบนี้ ตอนนั้นตัดสินใจว่าจะลาออกหลังจากจบ ม.3 ไม่อยู่แล้ว ร้องอยู่นานหลายชั่วโมง จนตัดสินใจออกมาจากพุ่มไม้ครับ
ช่วงนั้นผมเลยซึมๆ พยายามถามไข่เป็ดว่า ผมทำอะไรผิดหรือปล่าวทำไมมันทำกับผมอย่างนี้ ผมก็ไม่ได้คำตอบครับ จนกระทั่งเข้าค่ายลูกเสือ ม.3 ไอ้บ็อบเพื่อนผมมันสนิทกับครู มันเลยมีวิทยุที่ยืมครูมา วันนั้นผมเดินเล่นที่ค่ายช่วงก่อนนอน ผมเห็นมันคุยวิทยุ ผมถามว่าคุยกับใคร มันบอกว่าไอ้ตาล ผมเลยบอกมันว่า ถามตาลให้หน่อยว่า มันโกรธอะไรผมเหรอ พอไอ้บ็อบถามให้มันก็ตอบแค่ว่า -วยๆๆๆ ผมเลยไม่คุยกับมันเลย
ตั้งแต่นั้นผมก็เลิกคบกับมันไปเลย ผมคิดว่าไอ้ตาลเพื่อนดีๆคนนั้นมันตายไปแล้วที่เห็นตอนนี้ไม่ใช้ไอ้ตาล แค่เพื่อนร่วมรุ่นคนนึงเท่านั้น
หลังผมก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ที่เล่นดนตรีด้วยกัน ผมเริ่มหัดเล่นดนตรี และมีความสุขกับเพื่อนร่วมวง ส่วนไข่เป็ดผมยังสนิทกับมันเหมือนเดิม มีปัญหาอะไรปรึกษามันตลอด ผมคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลยครับ
จนปีสุดท้ายของโรงเรียนที่ผมอยู่ ม.6 ในที่สุดไอ้ตาลก็เหมือนเริ่มจะคุยกับไข่เป็ด ส่วนผมที่ไม่ได้คุยกับมันสักคำมาร่วม2ปี มันก็เริ่มจะสื่อสารกับผมบ้าง แต่ผมบอกตรงๆ ผมลืมเหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้ ผมไม่เคยมองหน้ามันติดเลยจนจบ ม.6 แล้วล่าสุดที่ผมเจอมันที่งานบวชไข่เป็ด มันบอกผมว่า "เฮ้ย คุยกับกูหน่อยดิเอ็ม" ผมได้แต่คิดในใจ ว่าสิ่งที่ทำมาไม่เคยบอกกูเลยว่ากูผิดตรงไหน กูทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจ ยังมีหน้ามาพูดดีกับกูอีกเหรอ
ซึ่งผมคงจะจำจนวันตายเลยครับ
ป.ล. เดี๋ยวจะมีอีกเรื่อง ขอเวลาเรียบเรียงถ้าสนใจจะมาเล่าให้ฟังครับ!