เราแต่งงานแล้วค่ะ ตอนนี้เป็นคุณแม่ท้องโตอยู่ ตอนนี้ท้องได้ 8 เดือนครึ่งแล้วค่ะ
สามีเราทำงานต่างจังหวัดเนื่องจากทางบ้านเค้ามีธุรกิจที่นั่น เป็นธุรกิจแบบกงสีค่ะ
ในช่วงแรกๆหลังแต่งงานเราก็ไปอยู่กับสามีนะคะ
เราไปเห็นเค้าทำงานบางทีก็สงสารค่ะ เห็นเค้าประชุมทีไรก็ถูกว่าทุกที
ประชุมเช้า กลางวัน เย็น ไม่เว้นแม้แต่เวลาทานข้าว
เราเองก็เคยทำงานมาก่อนแต่งงาน เราก็เข้าใจว่าไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหนคงหนีไม่พ้นการถูกว่า
แต่เราก็เห็นว่าตัวเค้าเองก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วจริงๆ
เนื่องจากเป็นธุรกิจที่บ้าน จึงไม่มีเวลาการหยุดพักเลย เริ่มประชุมแต่เช้าตรู่ (ประมาณ 7 โมง) เกือบทุกวันที่ต้องทำงานถึงตี2ตี3
ที่บริษัทมีวันหยุดวันเดียวคือวันอาทิตย์ค่ะ แต่เอาเข้าจริงๆวันอาทิตย์ก็ยังคงต้องทำงานอยู่ดี
ส่วนเราก็นิสัยเสียค่ะ ชอบมาอ่านกระทู้ต่างๆในห้องชานเรือนแล้วก็อิจฉาคนอื่นค่ะ คนอื่นที่สามีมีเวลาให้
เรากับสามีในแต่ละวันคุยกันไม่ถึง 20 นาทีเลยค่ะ ได้เจอหน้าก็เฉพาะตอนทานข้าว ก่อนนอนไม่ค่อยได้เจอค่ะเพราะทานข้าวเย็นเสร็จก็ไปทำงานต่อทันที เราเคยพยายามรอแต่ก็สลบก่อนทุกที
ทุกๆวันเวลานั่งทานข้าวแล้วเค้าประชุมกัน เราก็ต้องมานั่งฟังสามีถูกว่าอยู่ทุกวัน บางครั้งก็โมโหแทนค่ะ เพราะบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่สามีพยายามทำจนดึกดื่น ไม่หลับไม่นอน แต่พอกรรมการ (ญาติๆ) ท่านอื่นมาดูก็ต้องมีข้อผิดพลาดไปเสียทุกครั้ง
เวลาสามีโดนตวาดหรือโดนว่าเสียงดังๆ เจ้าตัวน้อยก็จะมีอาการค่ะ แกจะดิ้นตลอดเวลา
บ่อยครั้งที่เราโทรหาแม่เราแล้วร้องไห้ สงสารสามี สงสารลูก สงสารตัวเอง
สงสารสามีที่เค้าต้องทนทำงาน เสียสละก็เพื่อครอบครัว
สงสารลูกที่ต้องนั่งฟังคนว่าพ่อเค้าทุกวัน ตั้งแต่ยังอยู่ในท้อง
สงสารตัวเองเพราะเรารู้สึกแย่ตลอดเวลาที่เราไม่สามารถช่วยสามีเราได้ รู้สึกเสียใจที่สามีไม่มีเวลาดูแลเรา ไม่มีเวลานอนคุยกับลูก ไม่มีเวลามาอยู่กับเรา เอาใจเราเหมือนเมื่อสมัยเป็นแฟนกัน
มีหลายๆครั้งที่สามีท้อแท้ เค้าจะมาบ่นกับเราว่าเค้าอยากเลิกแล้ว เค้ากดดัน เค้ารู้สึกว่าเค้าเข้ามาทำงานแล้วทำให้ธุรกิจแย่ลง
เราก็ได้แต่ปลอบใจเค้า เราก็เห็นได้ชัดเจนว่าเค้าทำดีมาโดยตลอด มีผลงานชิ้นใหญ่ๆก็หลายชิ้น แต่พอโดนว่า โดนกดดันหนักมากๆก็ท้อใจเสียใจทุกครั้ง
แล้วก็มีหลายๆครั้งที่เราร้องไห้ใส่เค้า ระบายความรู้สึกให้เค้าฟัง บางครั้งเราก็อิจฉาคนที่สามีเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา ถึงเงินเดือนจะน้อย ต้องทำงานให้คนอื่น แต่ก็มีเวลาให้กับครอบครัว มีวันหยุดที่เป็นวันหยุดจริงๆ เห็นรุ่นพี่ เพื่อนๆหลายคนเค้าก็ไปเที่ยวกันเป็นครอบครัว มีความสุขกันมากมาย แต่สำหรับเรามันไม่มีช่วงเวลานั้นเลย เรารู้ว่าเราพูดแล้วเค้าจะยิ่งรู้สึกแย่ แต่บางครั้งมันก็อดไม่ได้ ระบายออกไป แล้วก็มาเสียใจ ร้องไห้ภายหลัง รู้สึกว่าเราทำร้ายเค้า แต่ก็ไม่รู้จะทำใจให้ปล่อยวางได้ยังไง อยากจะเป็นภรรยาที่ดีกับเค้าซักที
ตอนนี้เราท้องแก่แล้วค่ะ ไม่สามารถไปอยู่กับสามีได้แล้ว ต้องมาอยู่บ้านสามีที่กรุงเทพแทน
ความจริงที่กรุงเทพครอบครัวของสามีกำลังสร้างบ้านอยู่ค่ะ แต่สร้างยังไม่เสร็จ เลยต้องอยู่รวมกับญาติๆ
ในบ้านก็มีปัญหากัน แต่เราขอไม่เล่าถึงปัญหานะคะ
เอาเป็นว่า บ้านนี้เราไม่สามารถใช้ห้องครัวได้ค่ะ
ครอบครัวของสามีเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยอาหารถุงค่ะ แต่เราๆ มาจากครอบครัวพ่อค้าแม่ค้าคนจีน เรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่
มีคุณแม่คอยเตรียมทำอาหารสดใหม่ให้ทานทุกๆมื้อทุกๆวัน พ่อกับแม่เราพอปิดร้านก็จะมีเวลาครอบครัว
มีเวลามาอยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก คอยถามสารทุกข์สุขดิบของกันและกัน
พอเราต้องมาอยู่บ้านสามี เราจึงรู้สึกแย่ค่ะ
ตอนกลางวันเราต้องอยู่บ้านคนเดียว เราก็พยายามหาอะไรทำค่ะ มาอ่านข้อมูลการเลี้ยงลูกในห้องชานเรือนบ้าง อ่านหนังสือเลี้ยงลูกบ้าง
พยายามทำนู่นทำนี่เพื่อให้เวลาหมดไปวันๆ นับวันรอเวลาที่สามีจะมาเยี่ยมที่กรุงเทพ
สามีมากรุงเทพเวลาที่คุณหมอนัดตรวจครรภ์ค่ะ อันนี้เป็นเพราะว่าเราร้องไห้ขอร้องเค้าไว้ ว่าอย่างน้อยเราก็อยากให้เค้ามีส่วนร่วมกับการมีเจ้าตัวน้อยกับเรา เวลาเค้ามาก็จะมาเย็นๆค่ะ พาเราไปหาคุณหมอ พอเช้าวันต่อมาก็ต้องกลับแต่เช้าตรู่เพื่อไปทำงานอีก
ระหว่างที่มากรุงเทพก็จะมีโทรศัพท์ดังเข้ามาตลอดเรื่องงาน เรียกว่าเวลาที่จะได้นั่งคุยกันก็ไม่มีเหมือนเดิมค่ะ
ที่เราตั้งคำถามว่าเราเป็นคนแย่มากใช่มั้ย เป็นเพราะว่า
เรารู้สึกเรียกร้องตลอดเวลาเลยค่ะ เราอยากให้สามีโทรหาเราบ้างเวลาว่าง อยากให้เค้าถามสารทุกข์สุขดิบเราและลูกเวลาโทรมาแทนการตัดพ้อ ท้อแท้ ระบายเรื่องงานในแต่ละวัน หลายๆครั้งค่ะที่เราทนไม่ไหวหนีไปอยู่บ้านแม่ และทุกๆครั้งที่เราต้องกลับมาจากบ้านแม่เราก็จะร้องไห้ค่ะ เพราะเวลาเราไปหาพ่อแม่ พ่อแม่เราจะดูแลเราดีมาก เป็นห่วงเราทุกอย่าง เหมือนการกระทำของเค้ามันมาเติมเต็มสิ่งที่เราอยากได้มาโดยตลอด เรารู้สึกว่าเราท้องแก่แล้ว เรากลัวจะคลอดก่อนกำหนดค่ะ ถ้าคลอดก่อนกำหนดจริงๆ ถ้าเป็นตอนกลางวันเราคงต้องหาแท๊กซี่ไปโรงพยาบาลเอง แต่ถ้าเป็นตอนกลางคืนก็จะมีคุณแม่สามีกลับมาบ้าน ญาติเราที่ท้องไล่ๆกันก็เพิ่งคลอดไม่นานค่ะ คลอดก่อนกำหนดด้วย ทำให้เรายิ่งนอยไปใหญ่ มีบางครั้งที่สามีโทรมา พอเร้าได้ยินเสียงเค้าเราก็ปล่อยโฮเลยค่ะ เราคิดถึงเค้ามาก เค้าก็จะโมโหเราทุกครั้งที่เราร้องไห้ เพราะเค้าไม่อยากให้ลูกออกมาเป็นเด็กที่งอแง บางครั้งพอเราพูดกับเค้าว่าเราอยากให้เค้ามาดูแลเราบ้าง เค้าก็ตัดพ้อว่าเค้าก็อยากมา แต่ทำไม่ได้ ทำให้เค้ารู้สึกแย่ยิ่งไปกว่าเดิม
เราเป็นคนที่แย่มากเลยใช่มั้ยคะ เรารู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัว เราควรจะทำยังไงเพื่อแก้ไขนิสัยนี้ของเราดี อยากรบกวนเพื่อนห้องชานเรือนที่มีประสปการณ์ช่วยแนะนำเราที อยากเป็นคุณแม่ท้องที่มีความสุขค่ะ
เราเป็นคนที่แย่มากใช่มั้ย?
สามีเราทำงานต่างจังหวัดเนื่องจากทางบ้านเค้ามีธุรกิจที่นั่น เป็นธุรกิจแบบกงสีค่ะ
ในช่วงแรกๆหลังแต่งงานเราก็ไปอยู่กับสามีนะคะ
เราไปเห็นเค้าทำงานบางทีก็สงสารค่ะ เห็นเค้าประชุมทีไรก็ถูกว่าทุกที
ประชุมเช้า กลางวัน เย็น ไม่เว้นแม้แต่เวลาทานข้าว
เราเองก็เคยทำงานมาก่อนแต่งงาน เราก็เข้าใจว่าไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหนคงหนีไม่พ้นการถูกว่า
แต่เราก็เห็นว่าตัวเค้าเองก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วจริงๆ
เนื่องจากเป็นธุรกิจที่บ้าน จึงไม่มีเวลาการหยุดพักเลย เริ่มประชุมแต่เช้าตรู่ (ประมาณ 7 โมง) เกือบทุกวันที่ต้องทำงานถึงตี2ตี3
ที่บริษัทมีวันหยุดวันเดียวคือวันอาทิตย์ค่ะ แต่เอาเข้าจริงๆวันอาทิตย์ก็ยังคงต้องทำงานอยู่ดี
ส่วนเราก็นิสัยเสียค่ะ ชอบมาอ่านกระทู้ต่างๆในห้องชานเรือนแล้วก็อิจฉาคนอื่นค่ะ คนอื่นที่สามีมีเวลาให้
เรากับสามีในแต่ละวันคุยกันไม่ถึง 20 นาทีเลยค่ะ ได้เจอหน้าก็เฉพาะตอนทานข้าว ก่อนนอนไม่ค่อยได้เจอค่ะเพราะทานข้าวเย็นเสร็จก็ไปทำงานต่อทันที เราเคยพยายามรอแต่ก็สลบก่อนทุกที
ทุกๆวันเวลานั่งทานข้าวแล้วเค้าประชุมกัน เราก็ต้องมานั่งฟังสามีถูกว่าอยู่ทุกวัน บางครั้งก็โมโหแทนค่ะ เพราะบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่สามีพยายามทำจนดึกดื่น ไม่หลับไม่นอน แต่พอกรรมการ (ญาติๆ) ท่านอื่นมาดูก็ต้องมีข้อผิดพลาดไปเสียทุกครั้ง
เวลาสามีโดนตวาดหรือโดนว่าเสียงดังๆ เจ้าตัวน้อยก็จะมีอาการค่ะ แกจะดิ้นตลอดเวลา
บ่อยครั้งที่เราโทรหาแม่เราแล้วร้องไห้ สงสารสามี สงสารลูก สงสารตัวเอง
สงสารสามีที่เค้าต้องทนทำงาน เสียสละก็เพื่อครอบครัว
สงสารลูกที่ต้องนั่งฟังคนว่าพ่อเค้าทุกวัน ตั้งแต่ยังอยู่ในท้อง
สงสารตัวเองเพราะเรารู้สึกแย่ตลอดเวลาที่เราไม่สามารถช่วยสามีเราได้ รู้สึกเสียใจที่สามีไม่มีเวลาดูแลเรา ไม่มีเวลานอนคุยกับลูก ไม่มีเวลามาอยู่กับเรา เอาใจเราเหมือนเมื่อสมัยเป็นแฟนกัน
มีหลายๆครั้งที่สามีท้อแท้ เค้าจะมาบ่นกับเราว่าเค้าอยากเลิกแล้ว เค้ากดดัน เค้ารู้สึกว่าเค้าเข้ามาทำงานแล้วทำให้ธุรกิจแย่ลง
เราก็ได้แต่ปลอบใจเค้า เราก็เห็นได้ชัดเจนว่าเค้าทำดีมาโดยตลอด มีผลงานชิ้นใหญ่ๆก็หลายชิ้น แต่พอโดนว่า โดนกดดันหนักมากๆก็ท้อใจเสียใจทุกครั้ง
แล้วก็มีหลายๆครั้งที่เราร้องไห้ใส่เค้า ระบายความรู้สึกให้เค้าฟัง บางครั้งเราก็อิจฉาคนที่สามีเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา ถึงเงินเดือนจะน้อย ต้องทำงานให้คนอื่น แต่ก็มีเวลาให้กับครอบครัว มีวันหยุดที่เป็นวันหยุดจริงๆ เห็นรุ่นพี่ เพื่อนๆหลายคนเค้าก็ไปเที่ยวกันเป็นครอบครัว มีความสุขกันมากมาย แต่สำหรับเรามันไม่มีช่วงเวลานั้นเลย เรารู้ว่าเราพูดแล้วเค้าจะยิ่งรู้สึกแย่ แต่บางครั้งมันก็อดไม่ได้ ระบายออกไป แล้วก็มาเสียใจ ร้องไห้ภายหลัง รู้สึกว่าเราทำร้ายเค้า แต่ก็ไม่รู้จะทำใจให้ปล่อยวางได้ยังไง อยากจะเป็นภรรยาที่ดีกับเค้าซักที
ตอนนี้เราท้องแก่แล้วค่ะ ไม่สามารถไปอยู่กับสามีได้แล้ว ต้องมาอยู่บ้านสามีที่กรุงเทพแทน
ความจริงที่กรุงเทพครอบครัวของสามีกำลังสร้างบ้านอยู่ค่ะ แต่สร้างยังไม่เสร็จ เลยต้องอยู่รวมกับญาติๆ
ในบ้านก็มีปัญหากัน แต่เราขอไม่เล่าถึงปัญหานะคะ
เอาเป็นว่า บ้านนี้เราไม่สามารถใช้ห้องครัวได้ค่ะ
ครอบครัวของสามีเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยอาหารถุงค่ะ แต่เราๆ มาจากครอบครัวพ่อค้าแม่ค้าคนจีน เรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่
มีคุณแม่คอยเตรียมทำอาหารสดใหม่ให้ทานทุกๆมื้อทุกๆวัน พ่อกับแม่เราพอปิดร้านก็จะมีเวลาครอบครัว
มีเวลามาอยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก คอยถามสารทุกข์สุขดิบของกันและกัน
พอเราต้องมาอยู่บ้านสามี เราจึงรู้สึกแย่ค่ะ
ตอนกลางวันเราต้องอยู่บ้านคนเดียว เราก็พยายามหาอะไรทำค่ะ มาอ่านข้อมูลการเลี้ยงลูกในห้องชานเรือนบ้าง อ่านหนังสือเลี้ยงลูกบ้าง
พยายามทำนู่นทำนี่เพื่อให้เวลาหมดไปวันๆ นับวันรอเวลาที่สามีจะมาเยี่ยมที่กรุงเทพ
สามีมากรุงเทพเวลาที่คุณหมอนัดตรวจครรภ์ค่ะ อันนี้เป็นเพราะว่าเราร้องไห้ขอร้องเค้าไว้ ว่าอย่างน้อยเราก็อยากให้เค้ามีส่วนร่วมกับการมีเจ้าตัวน้อยกับเรา เวลาเค้ามาก็จะมาเย็นๆค่ะ พาเราไปหาคุณหมอ พอเช้าวันต่อมาก็ต้องกลับแต่เช้าตรู่เพื่อไปทำงานอีก
ระหว่างที่มากรุงเทพก็จะมีโทรศัพท์ดังเข้ามาตลอดเรื่องงาน เรียกว่าเวลาที่จะได้นั่งคุยกันก็ไม่มีเหมือนเดิมค่ะ
ที่เราตั้งคำถามว่าเราเป็นคนแย่มากใช่มั้ย เป็นเพราะว่า
เรารู้สึกเรียกร้องตลอดเวลาเลยค่ะ เราอยากให้สามีโทรหาเราบ้างเวลาว่าง อยากให้เค้าถามสารทุกข์สุขดิบเราและลูกเวลาโทรมาแทนการตัดพ้อ ท้อแท้ ระบายเรื่องงานในแต่ละวัน หลายๆครั้งค่ะที่เราทนไม่ไหวหนีไปอยู่บ้านแม่ และทุกๆครั้งที่เราต้องกลับมาจากบ้านแม่เราก็จะร้องไห้ค่ะ เพราะเวลาเราไปหาพ่อแม่ พ่อแม่เราจะดูแลเราดีมาก เป็นห่วงเราทุกอย่าง เหมือนการกระทำของเค้ามันมาเติมเต็มสิ่งที่เราอยากได้มาโดยตลอด เรารู้สึกว่าเราท้องแก่แล้ว เรากลัวจะคลอดก่อนกำหนดค่ะ ถ้าคลอดก่อนกำหนดจริงๆ ถ้าเป็นตอนกลางวันเราคงต้องหาแท๊กซี่ไปโรงพยาบาลเอง แต่ถ้าเป็นตอนกลางคืนก็จะมีคุณแม่สามีกลับมาบ้าน ญาติเราที่ท้องไล่ๆกันก็เพิ่งคลอดไม่นานค่ะ คลอดก่อนกำหนดด้วย ทำให้เรายิ่งนอยไปใหญ่ มีบางครั้งที่สามีโทรมา พอเร้าได้ยินเสียงเค้าเราก็ปล่อยโฮเลยค่ะ เราคิดถึงเค้ามาก เค้าก็จะโมโหเราทุกครั้งที่เราร้องไห้ เพราะเค้าไม่อยากให้ลูกออกมาเป็นเด็กที่งอแง บางครั้งพอเราพูดกับเค้าว่าเราอยากให้เค้ามาดูแลเราบ้าง เค้าก็ตัดพ้อว่าเค้าก็อยากมา แต่ทำไม่ได้ ทำให้เค้ารู้สึกแย่ยิ่งไปกว่าเดิม
เราเป็นคนที่แย่มากเลยใช่มั้ยคะ เรารู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัว เราควรจะทำยังไงเพื่อแก้ไขนิสัยนี้ของเราดี อยากรบกวนเพื่อนห้องชานเรือนที่มีประสปการณ์ช่วยแนะนำเราที อยากเป็นคุณแม่ท้องที่มีความสุขค่ะ