ให้ตายเถอะ สาบานได้ ไปกินข้าว ร้านอาหาร ที่สั่งๆมากินผมไม่เคยถามราคาก่อนเลยสักครั้ง

เข้าไปนั่ง เลือกสั่งอาหารที่เราชอบ สั่งให้พออิ่ม  กินเสร็จ เรียกมาเก็บตังค์  เขาบอก เท่าไรผมก็ต้องจ่าย  ไม่เห็นว่าจะเดือดร้อนอะไร

ในเมื่อเราเต็มใจที่จะเดินเข้าร้านเขาแล้ว  ก็ต้องรู้ว่าในกระเป๋าเราพอจ่ายค่าอาหารในระดับใดบ้าง  จ่ายตามกำลังที่เราพึงมี  กินตามกำลังที่เรามีพอจ่าย

เขาบอกห้าร้อยแปดสิบ  ให้แบงค์ ห้าร้อยกับแบงค์ร้อย  เขาทอนมา 20 บาท ผมบอกเก็บไว้เถอะน้อง   เขาขอบคุณเราก็แฮปปี้อิ่มท้องพร้อมอิ่มใจ

พวกที่กระแดะ บ่นอาหารแพง ของแพง  บ่นกันอยู่ได้ ทั้งที่ไม่มีใครไปบังคับให้ใครต้องกินร้านโน่น ร้านนี่   เงินของตัวเอง  เลือกได้เอง

จะเลือกกินของแพงก็เลือกกิน   จะกินของที่ราคาถูก ลงมา ราคาที่สมเหตุสมผล ก็เลือกเอา ได้ดั่งใจ  

นี่อะไร  ดัจริตกันจัง สลิ่ม น้อ สลิ่ม    มีเงินในกระเป๋าอย่างเดียวยังไม่พอนะจ๊ะ  ต้องมีสมองไว้คิด ไว้เลือก สิ่งดีๆ ให้กับตัวเองบ้าง นะ  สิ บอก หั๊ย ........