ปกติ ผมไม่ค่อยตั้งกระทู้เป็นการเป็นงานเท่าไหร่หรอกครับ ที่มาตั้งวันนี้ ก็มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่อยากจะฝากถึงพี่น้องชาวห้องศาสนาให้รับทราบ เป็นทรรศนะของผมเอง ที่ผมมองปัญหาของวัดพระธรรมกายในอีกมุมหนึ่ง อาจจะแตกต่างจากมุมมองของหลาย ๆ ท่าน แต่ก็ขอให้รับฟังเอาไว้เถอะครับ ถูกผิดยังไง ค่อยมาแสดงความเห็นให้ผมอ่าน มีอะไรก็คุยกันได้ครับ
พี่น้องชาวห้องศาสนาผู้ไม่ศรัทธาวัดพระธรรมกายจำนวนมาก อาจจะคิดว่า คนที่ศรัทธาวัดพระธรรมกายนั้น ไม่โง่ก็โลภ แต่จริง ๆ แล้ว คนที่ฉลาดรู้ทันอุบายเล่ห์เหลี่ยม หรือแม้แต่คนที่พอใจในสิ่งที่มีอยู่ ก็มีโอกาสที่จะศรัทธาวัดนี้ ไม่น้อยไปกว่ากัน
แล้วเพราะอะไร ที่ทำให้คนพวกนี้ศรัทธาวัดพระธรรมกายได้ ?
ในสมมติฐานของผม คนที่เข้ามา่ศรัทธาวัดพระธรรมกายได้อย่างจริงจังนั้น มันต้องมีความอ่อนแอบางอย่างในจิตใจของพวกเขา ที่เขาอาจจะยังไม่รู้ตัว และจะด้วยอะไรก็ตาม วัดสามารถตีจุดอ่อนที่อยู่ในใจของพวกเขาได้อย่างพอดี จนพวกเขาต้องเสียเอกราชทางใจให้กับวัดพระธรรมกายไป
แล้วทำไม ผมถึงใช้คำว่า เสียเอกราชทางใจ ? ที่ผมพูดอย่างนี้ ก็เพราะว่าพวกเขาได้สูญเสียแม้กระทั่งความเป็นตัวของตัวเอง จะรู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นคนรับใช้เขาทั้งตัวและหัวใจไปแล้ว จะถอนตัวออกมา ก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด ซึ่งรูปการณ์แบบนี้ มันไม่ใช่ภาวะปกติแน่ ๆ ถ้าคนปกติ ถูกใครกระทำย่ำยี ก็ต้องมีฮึดบ้าง แต่นี่กลับยอมรับได้สนิทใจ ไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะดึงตัวเองออกไปจากสถานการณ์เช่นนั้น
ผมจะขอเท้าความไปถึงเรื่ีองคำสอนของพุทธศาสนา ในทางพุทธ โดยเฉพาะในบ้านเรา ที่เป็นพุทธเถรวาท ไม่ว่าสำนักไหน ต่างก็สอนให้เชื่อมั่นในศักยภาพของตัวเองกันทั้งนั้น เชื่อมั่นในศักยภาพที่เราจะสามารถพ้นทุกข์ได้ด้วยความเพียรของเราเอง โดยการบอกทางของพระพุทธเจ้า และการแนะนำเพิ่มเติมจากกัลยาณมิตรผู้เข้าใจในเส้นทางที่พระพุทธเจ้าชี่ไว้เมื่อ 2,000 กว่าปีก่อน
แต่สำหรับคำสอนจากวัดพระธรรมกายนั้น ผมยังไม่เห็นแนวคิดที่เน้นเรื่องศักยภาพของการพ้นทุกข์ด้วยตนเองเลย ผมเห็นแต่แนวคิดที่บอกว่า แค่ทำตัวเป็นลูกแกะเชื่อง ๆ ที่คอยตามผู้นำทางไปทุกภพทุกชาติ เชื่อผู้นำ ทำตามที่ผู้นำสั่ง อย่าแตกแถว แล้วผู้นำทางจะพาทุกคนไปสู่หนทางรอดเอง
ในความคิดของผม มันอาจจะเป็นไปได้ ถ้าใครก็ตามที่ศรัทธาอย่างผูกมัดตัวเองไว้กับวัดพระธรรมกาย แล้วเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดที่ออกมา เพราะกลัวจะหลุดขบวนของบรรดาผู้ศรัทธาที่เชื่อว่าจะมีผู้นำทางพาไปสู่ความรอด
แล้วเมื่อมีใครก็ตามที่หวังดี ที่บอกให้พวกเขายอมรับความจริงใน concept พุทธเถรวาท ที่บอกไปแล้วว่า เราต้องพ้นทุกข์ด้วยกำลังของเราเอง ไม่มีใครคอยจูงมือเราไปทุกภพทุกชาติ เราต้องเดินด้วยลำพังตัวเราเองเท่านั้น ก็จะมีปฏิกิริยาจากพวกเขาที่แตกต่างกัน:
สำหรับคนที่จิตใจเข้มแข็งพอที่จะยอมรับความจริง (ที่โหดร้าย) นี้ได้ เขาก็สามารถจะตัดสินอนาคตของตัวเองได้ว่าจะอยู่หรือจะไปจากตรงนั้น ซึ่งมีทั้งคนที่เลือกจะไป และคนที่เลือกจะอยู่เพื่อช่วยคนอื่น ๆ ให้สามารถยอมรับความจริง (ที่โหดร้าย) นี้ได้เช่นกัน
แต่สำหรับคนที่ความเข้มแข็งยังไม่เพียงพอสำหรับจุดนี้ ยังมีความกลัวจะหลุดขบวนตรงนั้นอยู่ พวกเขาอาจจะปฏิเสธความจริง ด้วยการตอกย้ำตัวเขาเอง ว่าสิ่งที่เขาเชื่อคือความจริง และเลือกที่จะมัดตัวเองกับความฝันที่เลื่อนลอยตรงนั้นต่อไป
พี่น้องชาวห้องศาสนาผู้ไม่ศรัทธาวัดพระธรรมกายทุกท่านครับ !
ผมอยากจะขอให้ทุกท่านช่วยเมตตาและสงสารผู้ที่ยังศรัทธาอย่างผูกมัดตัวเองกับวัดพระธรรมกาย ในฐานะของเพื่อนร่วมโลก ร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย เช่นเดียวกับพวกเราทุกคน พวกเขาเป็นคนที่อ่อนแอเกินกว่าที่จะเผชิญหน้ากับความจริง หรือแม้แต่ที่จะเป็นตัวของตัวเองด้วยซ้ำ และพวกเราผู้เข้มแข็ง สมควรที่จะให้ความช่วยเหลือ มากกว่าที่จะเหยียบย่ำพวกเขาต่อไป
คนที่เราควรประณาม ไม่ใช่พวกเขาเหล่านี้ที่ออกมาปกป้องศรัทธา ที่อาจจะเป็น "ฟางเส้นสุดท้าย" ของพวกเขา แต่คือคนบางกลุ่ม ที่มองเห็นพวกเขาเป็นเหยื่อ เมื่อพวกเขาผู้อ่อนแอ ต้องการที่พึ่งทางใจ แต่คนกลุ่มนี้ปฏิเสธที่จะช่วยพวกเขาให้เข้มแข็งอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับให้แค่ความหวังที่เลื่อนลอย ในขณะที่คอยสูบกินเลือดเนื้อวิญญาณของพวกเขาผู้อ่อนแออย่างช้า ๆ โดยที่พวกเขาไม่มีทางรู้ตัวเลย พวกเขาเป็นแค่เหยื่อ แต่คนกลุ่มนั้นต่างหาก คือผู้ร้ายตัวจริง ที่คอยเอารัดเอาเปรียบผู้ที่อ่อนแอกว่าในทางจิตวิญญาณ !
และสำหรับพี่น้องชาวห้องศาสนาผู้ศรัทธาวัดพระธรรมกายทุกท่าน ผมก็มีบางอย่างจะฝากเช่นกันครับ !
เพื่อทดสอบสมมติฐานของผม ผมอยากจะถามท่านว่า
1. ท่านมีความกล้าพอที่จะปฏิเสธวัดพระธรรมกายในขณะนี้เลยได้หรือไม่ ?
2. ถ้าคุณตื่นขึ้นมา แล้วพบว่า ไม่มีวัดพระธรรมกาย (หรืออะไรก็ตามที่เนื่องด้วยวัดพระธรรมกาย) ให้ท่านพบเห็น ท่านมีความรู้สึกอย่างไร?
ผมฝากไว้แค่นี้แหละครับ
ถึงพี่น้องชาวห้องศาสนา อย่าเพิ่งมองว่าชาวธรรมกายโง่หรือโลภ
พี่น้องชาวห้องศาสนาผู้ไม่ศรัทธาวัดพระธรรมกายจำนวนมาก อาจจะคิดว่า คนที่ศรัทธาวัดพระธรรมกายนั้น ไม่โง่ก็โลภ แต่จริง ๆ แล้ว คนที่ฉลาดรู้ทันอุบายเล่ห์เหลี่ยม หรือแม้แต่คนที่พอใจในสิ่งที่มีอยู่ ก็มีโอกาสที่จะศรัทธาวัดนี้ ไม่น้อยไปกว่ากัน
แล้วเพราะอะไร ที่ทำให้คนพวกนี้ศรัทธาวัดพระธรรมกายได้ ?
ในสมมติฐานของผม คนที่เข้ามา่ศรัทธาวัดพระธรรมกายได้อย่างจริงจังนั้น มันต้องมีความอ่อนแอบางอย่างในจิตใจของพวกเขา ที่เขาอาจจะยังไม่รู้ตัว และจะด้วยอะไรก็ตาม วัดสามารถตีจุดอ่อนที่อยู่ในใจของพวกเขาได้อย่างพอดี จนพวกเขาต้องเสียเอกราชทางใจให้กับวัดพระธรรมกายไป
แล้วทำไม ผมถึงใช้คำว่า เสียเอกราชทางใจ ? ที่ผมพูดอย่างนี้ ก็เพราะว่าพวกเขาได้สูญเสียแม้กระทั่งความเป็นตัวของตัวเอง จะรู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นคนรับใช้เขาทั้งตัวและหัวใจไปแล้ว จะถอนตัวออกมา ก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด ซึ่งรูปการณ์แบบนี้ มันไม่ใช่ภาวะปกติแน่ ๆ ถ้าคนปกติ ถูกใครกระทำย่ำยี ก็ต้องมีฮึดบ้าง แต่นี่กลับยอมรับได้สนิทใจ ไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะดึงตัวเองออกไปจากสถานการณ์เช่นนั้น
ผมจะขอเท้าความไปถึงเรื่ีองคำสอนของพุทธศาสนา ในทางพุทธ โดยเฉพาะในบ้านเรา ที่เป็นพุทธเถรวาท ไม่ว่าสำนักไหน ต่างก็สอนให้เชื่อมั่นในศักยภาพของตัวเองกันทั้งนั้น เชื่อมั่นในศักยภาพที่เราจะสามารถพ้นทุกข์ได้ด้วยความเพียรของเราเอง โดยการบอกทางของพระพุทธเจ้า และการแนะนำเพิ่มเติมจากกัลยาณมิตรผู้เข้าใจในเส้นทางที่พระพุทธเจ้าชี่ไว้เมื่อ 2,000 กว่าปีก่อน
แต่สำหรับคำสอนจากวัดพระธรรมกายนั้น ผมยังไม่เห็นแนวคิดที่เน้นเรื่องศักยภาพของการพ้นทุกข์ด้วยตนเองเลย ผมเห็นแต่แนวคิดที่บอกว่า แค่ทำตัวเป็นลูกแกะเชื่อง ๆ ที่คอยตามผู้นำทางไปทุกภพทุกชาติ เชื่อผู้นำ ทำตามที่ผู้นำสั่ง อย่าแตกแถว แล้วผู้นำทางจะพาทุกคนไปสู่หนทางรอดเอง
ในความคิดของผม มันอาจจะเป็นไปได้ ถ้าใครก็ตามที่ศรัทธาอย่างผูกมัดตัวเองไว้กับวัดพระธรรมกาย แล้วเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดที่ออกมา เพราะกลัวจะหลุดขบวนของบรรดาผู้ศรัทธาที่เชื่อว่าจะมีผู้นำทางพาไปสู่ความรอด
แล้วเมื่อมีใครก็ตามที่หวังดี ที่บอกให้พวกเขายอมรับความจริงใน concept พุทธเถรวาท ที่บอกไปแล้วว่า เราต้องพ้นทุกข์ด้วยกำลังของเราเอง ไม่มีใครคอยจูงมือเราไปทุกภพทุกชาติ เราต้องเดินด้วยลำพังตัวเราเองเท่านั้น ก็จะมีปฏิกิริยาจากพวกเขาที่แตกต่างกัน:
สำหรับคนที่จิตใจเข้มแข็งพอที่จะยอมรับความจริง (ที่โหดร้าย) นี้ได้ เขาก็สามารถจะตัดสินอนาคตของตัวเองได้ว่าจะอยู่หรือจะไปจากตรงนั้น ซึ่งมีทั้งคนที่เลือกจะไป และคนที่เลือกจะอยู่เพื่อช่วยคนอื่น ๆ ให้สามารถยอมรับความจริง (ที่โหดร้าย) นี้ได้เช่นกัน
แต่สำหรับคนที่ความเข้มแข็งยังไม่เพียงพอสำหรับจุดนี้ ยังมีความกลัวจะหลุดขบวนตรงนั้นอยู่ พวกเขาอาจจะปฏิเสธความจริง ด้วยการตอกย้ำตัวเขาเอง ว่าสิ่งที่เขาเชื่อคือความจริง และเลือกที่จะมัดตัวเองกับความฝันที่เลื่อนลอยตรงนั้นต่อไป
พี่น้องชาวห้องศาสนาผู้ไม่ศรัทธาวัดพระธรรมกายทุกท่านครับ !
ผมอยากจะขอให้ทุกท่านช่วยเมตตาและสงสารผู้ที่ยังศรัทธาอย่างผูกมัดตัวเองกับวัดพระธรรมกาย ในฐานะของเพื่อนร่วมโลก ร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย เช่นเดียวกับพวกเราทุกคน พวกเขาเป็นคนที่อ่อนแอเกินกว่าที่จะเผชิญหน้ากับความจริง หรือแม้แต่ที่จะเป็นตัวของตัวเองด้วยซ้ำ และพวกเราผู้เข้มแข็ง สมควรที่จะให้ความช่วยเหลือ มากกว่าที่จะเหยียบย่ำพวกเขาต่อไป
คนที่เราควรประณาม ไม่ใช่พวกเขาเหล่านี้ที่ออกมาปกป้องศรัทธา ที่อาจจะเป็น "ฟางเส้นสุดท้าย" ของพวกเขา แต่คือคนบางกลุ่ม ที่มองเห็นพวกเขาเป็นเหยื่อ เมื่อพวกเขาผู้อ่อนแอ ต้องการที่พึ่งทางใจ แต่คนกลุ่มนี้ปฏิเสธที่จะช่วยพวกเขาให้เข้มแข็งอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับให้แค่ความหวังที่เลื่อนลอย ในขณะที่คอยสูบกินเลือดเนื้อวิญญาณของพวกเขาผู้อ่อนแออย่างช้า ๆ โดยที่พวกเขาไม่มีทางรู้ตัวเลย พวกเขาเป็นแค่เหยื่อ แต่คนกลุ่มนั้นต่างหาก คือผู้ร้ายตัวจริง ที่คอยเอารัดเอาเปรียบผู้ที่อ่อนแอกว่าในทางจิตวิญญาณ !
และสำหรับพี่น้องชาวห้องศาสนาผู้ศรัทธาวัดพระธรรมกายทุกท่าน ผมก็มีบางอย่างจะฝากเช่นกันครับ !
เพื่อทดสอบสมมติฐานของผม ผมอยากจะถามท่านว่า
1. ท่านมีความกล้าพอที่จะปฏิเสธวัดพระธรรมกายในขณะนี้เลยได้หรือไม่ ?
2. ถ้าคุณตื่นขึ้นมา แล้วพบว่า ไม่มีวัดพระธรรมกาย (หรืออะไรก็ตามที่เนื่องด้วยวัดพระธรรมกาย) ให้ท่านพบเห็น ท่านมีความรู้สึกอย่างไร?
ผมฝากไว้แค่นี้แหละครับ