ผมอยากทราบว่าคุณคิดยังไงกับคนที่สุภาพ เป็นทางการมาก (จนบางทีอาจเกินไป)
ผมรู้จักเพื่อนคนนึง อายุประมาณ 17-18 ม.6 เจอที่เรียนพิเศษ คือสำหรับผมผมว่าเขาทำอะไรเป็นทางการมากไปหน่อย เช่น
คำพูด
เรียกเพื่อนที่เรียนพิเศษและคนอื่นๆว่า คุณ (ปกติเราก็เรียกกัน นาย เธอ สนิทก็ กู ) แทนตัวเองว่า ผม
ใช้คำสุภาพตลอด ทานอาหาร สุนัข
กินข้าวกัน เก็บเงิน ใช้ ชำระเงิน
ไม่รู้ ใช้ ไม่ทราบ
ที่สุดยอดมากคือ เรียกพระว่า พระคุณเจ้า (ขอรับ) คือปกติเราก็ใช้หลวงพี่ หลวงพ่อ (อันนี้ไม่เคยเจอจริงๆ)
การกระทำ ผู้ดีสุดๆ
นั่งหลังตรง มือวางบนตักไม่แหกขา
กินข้าวเสร็จต้องเอามุมผ้าเช็ดปาก
จะไม่พูดจนกว่าจะเคี้ยวเสร็จ
เวลาไปกินร้านแบบข้างนอกข้างทางที่นั่งรวมโต๊ะกัน ถ้าโต๊ะไหนมีคนนั่งเขาก็จะไม่นั่ง
ถ้าไม่มีโต๊ะแล้วมีคนนั่งอยู่เขาก็จะไม่ไปยืนรอ เขาบอกว่าเหมือนเราไปเร่งเขา(ผมว่าเราก็แค่ไปรอคิวเฉยๆ แต่เขาบอกว่าถ้าเรากินแล้วมีคนมารอเราก็จะเกรงใจ ต้องรีบกิน)
ผมอยากรู้ว่าคนพวกนี้พวกคุณคิดยังไง ผมว่าก็ดีนะแต่บางทีก็ดูเยอะๆ ไป
คิดยังไงกับคนที่สุภาพ เป็นทางการมาก
ผมรู้จักเพื่อนคนนึง อายุประมาณ 17-18 ม.6 เจอที่เรียนพิเศษ คือสำหรับผมผมว่าเขาทำอะไรเป็นทางการมากไปหน่อย เช่น
คำพูด
เรียกเพื่อนที่เรียนพิเศษและคนอื่นๆว่า คุณ (ปกติเราก็เรียกกัน นาย เธอ สนิทก็ กู ) แทนตัวเองว่า ผม
ใช้คำสุภาพตลอด ทานอาหาร สุนัข
กินข้าวกัน เก็บเงิน ใช้ ชำระเงิน
ไม่รู้ ใช้ ไม่ทราบ
ที่สุดยอดมากคือ เรียกพระว่า พระคุณเจ้า (ขอรับ) คือปกติเราก็ใช้หลวงพี่ หลวงพ่อ (อันนี้ไม่เคยเจอจริงๆ)
การกระทำ ผู้ดีสุดๆ
นั่งหลังตรง มือวางบนตักไม่แหกขา
กินข้าวเสร็จต้องเอามุมผ้าเช็ดปาก
จะไม่พูดจนกว่าจะเคี้ยวเสร็จ
เวลาไปกินร้านแบบข้างนอกข้างทางที่นั่งรวมโต๊ะกัน ถ้าโต๊ะไหนมีคนนั่งเขาก็จะไม่นั่ง
ถ้าไม่มีโต๊ะแล้วมีคนนั่งอยู่เขาก็จะไม่ไปยืนรอ เขาบอกว่าเหมือนเราไปเร่งเขา(ผมว่าเราก็แค่ไปรอคิวเฉยๆ แต่เขาบอกว่าถ้าเรากินแล้วมีคนมารอเราก็จะเกรงใจ ต้องรีบกิน)
ผมอยากรู้ว่าคนพวกนี้พวกคุณคิดยังไง ผมว่าก็ดีนะแต่บางทีก็ดูเยอะๆ ไป