สวัสดีครับ
ผมมีเรื่องอึดอัดใจมาหลายปี แล้ว และไม่เคยปรึกษาใคร เพราะมันเป็นปัญหา ครอบครัวครับ จนมาวันนี้ ทนไม่ได้จริงๆ ต้องอธิบายให้ฟังครับ
เรื่องมีอยู่ว่า
ผมอยู่กินกับแฟนมาได้นานพอควร 4-5 ปี ซึ่งแฟนผม ไม่ได้ทำงานอะไร เพราะทำงานอะไรก็อยู่ไม่ได้นาน โดนดุ โดนว่า ก็ลาออก ขี้น้อยใจ น้ำตาต่ำมาก ว่านิดว่าหน่อยก็ ร้องให้ โทรฟ้องระบายกับแม่ ตลอด ทำงานอะไรก็ทำได้ไม่ถึง 5 เดือน
ผมก็เลยปล่อยให้อยู่บ้าน เปิดร้านอินเตอร์เน็ตให้ดูแล ช่วยกัน ซึ่งผมก็ลาออกจากงานมาดูแลร้านอินเตอร์เน็ตเช่นกัน
ผมกับแฟนมีลูกด้วยกัน 1 คน
ซึ่งในระยะ ที่อยู่ด้วยกันนี้ เค้าจะเป็นคนที่ขี้เกรียดทำงานบ้าน พอผมบอกให้ทำบ้างก็โมโห เถียงคำไม่ตกฟาก ขึ้นเสียง บางทีด่าด่า สัส ทั้งๆที่ผมไม่เคย ด่าแบบนั้นก่อนกับเค้าเลย บางครั้ง ลามปามถึง พ่อ แม่ผมก็มี (บอกตรงๆว่า ผมรับไม่ได้เลย) บอกหลายครั้งว่าอย่าพูด อย่าทำแบบนั้น ก็ไม่ฟัง ทะเลาะกันทีไรก็ มีด่าแบบนี้ประจำ จนบางทีผมถึงกับลงไม้ลงมือนิดๆหน่อยๆ แค่ตบทีเพื่อเตือนสะติ ไม่ได้ตี ไม่ได้แตะ ให้หยอดข้าวต้มนะครับ แต่เพราะความรับผิดชอบ ต้องดูแล ลูก ผมถึงจำใจอดกลั้มมาโดยตลอด แฟนผมตื่นสายมาก อาหารไม่ค่อยได้ทำ เพราะกว่าจะตื่นได้ก็ เกือบๆ 11.00 ซึ่งผมก็ต้องเป็นคน ตื่นเปิดร้านก่อนเป็นประจำ ถูบ้าน เช็ดร้าน หุงข้าว ทำอาหาร ป้อนข้าวลูกเป็นประจำ
พอแฟนผมมันตื่นขึ้นมา มันก็ไปอาบน้ำ แต่งตัว มานั่งเล่น เเฟสบุค สะบายใจ
เสื้อผ้า ผมไม่มีจะใส่ มันก็ไม่ยอมซัก (ทั้งๆที่มีเครื่องซักผ้า) ถ้วยชาม ก็ขี้เกรียดล้าง ต้องคอยบอกให้ทำ พอบอกก็โกรธให้ผม
บางวันผม ออกไปทำงานข้างนอกบ้าน
กลับมาเหนื่อยๆ ยังต้องมา หุงข้าว ทำกับข้าว ให้มันกินเ้ลย (ทั้งๆที่มันอยู่บ้านทั้งวัน นั่งเฝ้าร้าน เฉยๆ) งานบ้านทุกอย่าง แทบจะเป็นผมทั้งหมดที่ทำเอง
เพื่อน ๆ มีคำแนะนำอะไรให้ผมมั่ง
ตอนนี้ผมอยากจะเลิกก็สงสารลูก
พอจะเลิกกับมัน มันก็จะเอาลูกไปด้วย (ทั้งๆที่ นิสัยมัน ดูแลคนอื่นไม่ได้)
ทำงานอะไร ก็ทำได้ไม่นาน แล้วมันจะเลี้ยงลูกได้ยังไง
พอให้มันไปแต่ตัว มันก็ไม่ยอมไป จะเอาลูกไปอย่างเดียว
ผมรักลูกมาก ไม่อยากห่างลูกเลยครับ จะทำยังดี ตอนนี้ผมกลุ่มจนแอบนั่งร้องให้คนเดียว บอกตรงๆ ว่าผมกลุ่มใจมากครับ
กลุ้มใจมาก ปัญหาแฟนผม
ผมมีเรื่องอึดอัดใจมาหลายปี แล้ว และไม่เคยปรึกษาใคร เพราะมันเป็นปัญหา ครอบครัวครับ จนมาวันนี้ ทนไม่ได้จริงๆ ต้องอธิบายให้ฟังครับ
เรื่องมีอยู่ว่า
ผมอยู่กินกับแฟนมาได้นานพอควร 4-5 ปี ซึ่งแฟนผม ไม่ได้ทำงานอะไร เพราะทำงานอะไรก็อยู่ไม่ได้นาน โดนดุ โดนว่า ก็ลาออก ขี้น้อยใจ น้ำตาต่ำมาก ว่านิดว่าหน่อยก็ ร้องให้ โทรฟ้องระบายกับแม่ ตลอด ทำงานอะไรก็ทำได้ไม่ถึง 5 เดือน
ผมก็เลยปล่อยให้อยู่บ้าน เปิดร้านอินเตอร์เน็ตให้ดูแล ช่วยกัน ซึ่งผมก็ลาออกจากงานมาดูแลร้านอินเตอร์เน็ตเช่นกัน
ผมกับแฟนมีลูกด้วยกัน 1 คน
ซึ่งในระยะ ที่อยู่ด้วยกันนี้ เค้าจะเป็นคนที่ขี้เกรียดทำงานบ้าน พอผมบอกให้ทำบ้างก็โมโห เถียงคำไม่ตกฟาก ขึ้นเสียง บางทีด่าด่า สัส ทั้งๆที่ผมไม่เคย ด่าแบบนั้นก่อนกับเค้าเลย บางครั้ง ลามปามถึง พ่อ แม่ผมก็มี (บอกตรงๆว่า ผมรับไม่ได้เลย) บอกหลายครั้งว่าอย่าพูด อย่าทำแบบนั้น ก็ไม่ฟัง ทะเลาะกันทีไรก็ มีด่าแบบนี้ประจำ จนบางทีผมถึงกับลงไม้ลงมือนิดๆหน่อยๆ แค่ตบทีเพื่อเตือนสะติ ไม่ได้ตี ไม่ได้แตะ ให้หยอดข้าวต้มนะครับ แต่เพราะความรับผิดชอบ ต้องดูแล ลูก ผมถึงจำใจอดกลั้มมาโดยตลอด แฟนผมตื่นสายมาก อาหารไม่ค่อยได้ทำ เพราะกว่าจะตื่นได้ก็ เกือบๆ 11.00 ซึ่งผมก็ต้องเป็นคน ตื่นเปิดร้านก่อนเป็นประจำ ถูบ้าน เช็ดร้าน หุงข้าว ทำอาหาร ป้อนข้าวลูกเป็นประจำ
พอแฟนผมมันตื่นขึ้นมา มันก็ไปอาบน้ำ แต่งตัว มานั่งเล่น เเฟสบุค สะบายใจ
เสื้อผ้า ผมไม่มีจะใส่ มันก็ไม่ยอมซัก (ทั้งๆที่มีเครื่องซักผ้า) ถ้วยชาม ก็ขี้เกรียดล้าง ต้องคอยบอกให้ทำ พอบอกก็โกรธให้ผม
บางวันผม ออกไปทำงานข้างนอกบ้าน
กลับมาเหนื่อยๆ ยังต้องมา หุงข้าว ทำกับข้าว ให้มันกินเ้ลย (ทั้งๆที่มันอยู่บ้านทั้งวัน นั่งเฝ้าร้าน เฉยๆ) งานบ้านทุกอย่าง แทบจะเป็นผมทั้งหมดที่ทำเอง
เพื่อน ๆ มีคำแนะนำอะไรให้ผมมั่ง
ตอนนี้ผมอยากจะเลิกก็สงสารลูก
พอจะเลิกกับมัน มันก็จะเอาลูกไปด้วย (ทั้งๆที่ นิสัยมัน ดูแลคนอื่นไม่ได้)
ทำงานอะไร ก็ทำได้ไม่นาน แล้วมันจะเลี้ยงลูกได้ยังไง
พอให้มันไปแต่ตัว มันก็ไม่ยอมไป จะเอาลูกไปอย่างเดียว
ผมรักลูกมาก ไม่อยากห่างลูกเลยครับ จะทำยังดี ตอนนี้ผมกลุ่มจนแอบนั่งร้องให้คนเดียว บอกตรงๆ ว่าผมกลุ่มใจมากครับ