ขอถามนะคะ เราเป็นคนนึง ที่อยากหันหาธรรม
มีไหว้พระสวดมนต์บ้าง ตามโอกาสอำนวย ชีวิตที่ดูเหมือนไร้ค่ามากมาย
แต่บางครั้งก็ปล่อยวางได้ เพราะธรรมะ รัก ( - ) โกรธ หลง มีบ้าง
ตัดโลภออกนะคะ จุดนี้ ปลงได้เยอะกว่าข้ออื่นๆ
ข้อเดียวที่ยังมีมากกว่าข้ออื่นๆ คือ ความโกรธค่ะ จากปัญหารอบๆตัว
จากคนใกล้ชิด จากความคาดหวัง(ที่ไม่ได้ดั่งใจ) ไม่ได้หวังอะไรมากมายค่ะ แต่...
แต่...รอบๆตัวเหมือนจะเป็นปัญหา มีปัญหามาทดสอบใจตลอด สิบกว่าปีกับครอบครัว
เจอปัญหาหนักมาตลอด เวลาไปวัดทีไร ไปทำบุญอย่างเดียวนะคะ ไม่เคยไปปฏิบัติกรรมฐาน
ไปแต่ละครั้ง ไม่อยากกลับ ออกจากวัดเลยค่ะ เพราะกลับมาบ้าน มีอะไรที่สะกิดใจอีกเยอะ
และคนที่บ้านก็จะว่า ทำนองว่า คนที่ไหว้พระ ปฏบัติธรรมต้องทนได้สิ อะไรทำนองนี้
เราก็เถียงกลับว่า ไม่จริง ยิ่งฉันหันหาธรรม ฉันยิ่งเห็นถึงความแตกต่าง....
และปัญหาที่ได้รับ บางเรื่องเล่าในที่แจ้งไม่ได้(เข้าใจนะคะ) หลายๆอย่างจะทำใจยอมรับก็ทำไม่ได้
ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ว่า คงเป็นกรรมที่เคยทำมา ถึงหาทางหลุดพ้นไม่ได้
บางครั้งอยากหนีไปให้พ้นๆ แต่ก็ยังมีกิเลศ คือ ความรัก ความห่วงใยในตัวลูก
รบกวน ท่านที่ปฏิบัติธรรมทุกท่าน ให้คำตอบที จะอยู่กับปัญหา ให้ไม่มีปัญหา(มาก)ได้อย่างไร
และจำเป็น หรือ มีข้อบังคับไหมว่า คนที่ปฏิบัติธรรม ต้องเป็นฝ่ายยอม และ ทนเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำทุกๆเรื่อง
โดยถูกกล่าวอ้างว่า ถ้ามีศีลจริง ต้องทำใจได้ ทนได้ อะไรประมาณนี้ ขอบคุณค่ะ
(ยาวหน่อยนะคะ เรียบเรียงคำพูด คำถามอาจเยอะไปนิด)
ผิดมากไหมที่คน ไหว้พระสวดมนต์ จะมีโกรธ เกลียด ตามอารมณ์ของคนที่ยังไม่บรรลุธรรม
มีไหว้พระสวดมนต์บ้าง ตามโอกาสอำนวย ชีวิตที่ดูเหมือนไร้ค่ามากมาย
แต่บางครั้งก็ปล่อยวางได้ เพราะธรรมะ รัก ( - ) โกรธ หลง มีบ้าง
ตัดโลภออกนะคะ จุดนี้ ปลงได้เยอะกว่าข้ออื่นๆ
ข้อเดียวที่ยังมีมากกว่าข้ออื่นๆ คือ ความโกรธค่ะ จากปัญหารอบๆตัว
จากคนใกล้ชิด จากความคาดหวัง(ที่ไม่ได้ดั่งใจ) ไม่ได้หวังอะไรมากมายค่ะ แต่...
แต่...รอบๆตัวเหมือนจะเป็นปัญหา มีปัญหามาทดสอบใจตลอด สิบกว่าปีกับครอบครัว
เจอปัญหาหนักมาตลอด เวลาไปวัดทีไร ไปทำบุญอย่างเดียวนะคะ ไม่เคยไปปฏิบัติกรรมฐาน
ไปแต่ละครั้ง ไม่อยากกลับ ออกจากวัดเลยค่ะ เพราะกลับมาบ้าน มีอะไรที่สะกิดใจอีกเยอะ
และคนที่บ้านก็จะว่า ทำนองว่า คนที่ไหว้พระ ปฏบัติธรรมต้องทนได้สิ อะไรทำนองนี้
เราก็เถียงกลับว่า ไม่จริง ยิ่งฉันหันหาธรรม ฉันยิ่งเห็นถึงความแตกต่าง....
และปัญหาที่ได้รับ บางเรื่องเล่าในที่แจ้งไม่ได้(เข้าใจนะคะ) หลายๆอย่างจะทำใจยอมรับก็ทำไม่ได้
ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ว่า คงเป็นกรรมที่เคยทำมา ถึงหาทางหลุดพ้นไม่ได้
บางครั้งอยากหนีไปให้พ้นๆ แต่ก็ยังมีกิเลศ คือ ความรัก ความห่วงใยในตัวลูก
รบกวน ท่านที่ปฏิบัติธรรมทุกท่าน ให้คำตอบที จะอยู่กับปัญหา ให้ไม่มีปัญหา(มาก)ได้อย่างไร
และจำเป็น หรือ มีข้อบังคับไหมว่า คนที่ปฏิบัติธรรม ต้องเป็นฝ่ายยอม และ ทนเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำทุกๆเรื่อง
โดยถูกกล่าวอ้างว่า ถ้ามีศีลจริง ต้องทำใจได้ ทนได้ อะไรประมาณนี้ ขอบคุณค่ะ
(ยาวหน่อยนะคะ เรียบเรียงคำพูด คำถามอาจเยอะไปนิด)