(Y) นานๆครั้งที่เราเจอกันมันก็มีความสุขดีน่ะครับ

ผมกับแฟนเราคบกันมาก็ ประมาณ ปีกว่าๆและ แต่ไม่รุ้ว่าเราจะคบกันได้นานแค่ไหน
ตอนนี้ผมเรียน อยู่แถวๆรังสิต ส่วนพี่เขาอยู่เกษตร เราเจอกันน้อยลงหลังจากผมตัดสินใจย้ายมาต่อที่นี่
ช่วงแรกที่เราเจอกันน้อยลง  เพราะผมเรียนหนักมาก ภาษาไทยก็ไม่ใช่ถ้าไม่จบก็ต้องใช้ทุน กดดันฝุดๆ
     ผมยอมรับว่ามันแทบไม่ได้เจอจริงๆ พี่กลับนอยด์ผมว่าทำไมเราไม่ได้เจอกัน
ผมไม่จัดสรรเวลาให้เลยหรอ เราจะเลิกคบกันแล้วใช่ไหม บลาๆๆๆๆๆๆ สารพัด แต่ผมน้อยใจกว่า
เพราะผมทำอะไรไม่ได้ ก็แอบคิดว่าทำไมไม่เข้าใจ ในใจอยากจะเลิกซะประเดี๋ยวนั้น เพราะโทรคุยทีไร
ก็ดราม่าทุกที และไม่ยอมให้กำลังใจกันซักนิด
           จนวันเสาร์ที่ผ่านมา  เราได้ไปเที่ยวด้วยกัน มันทำให้ผมรุสึกว่าความโกรธมันหายไป อยากจับมือกัน
แต่ก็เกรงใจสายตาคนอื่น แต่พี่เขาก็หยิบหูฟังไปฟังซะก่อน เลยได้ฟังเพลงเดียวกัน ผมแค่มองหน้าพี่เขาและ
เขินนิดๆ อย่างกะไม่เคยเป็นแฟนกัน
           ตอนจะกลับก็ใจหายนิดๆ ซึมๆลงไป และคิดว่าอนาคตเราจะได้คบกันจริงๆไหม เราจะได้เป็น
เนื้อคู่หรือไม่ ครอบครัวจะยอมรับได้ไหม และถ้าวันนั้นมาถึงจะทำใจอย่างไร แต่ก็แค่ห่วงอนาคต
แต่ตอนนี้ผมกลับคิดว่าเราห่างกันนิดหน่อยมันคงดีเราเจอกันทีมันแฮปปี้แค่ไหน  
        
  รักน่ะเสี่ยใบชา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ขอบคุณอ้อมกอดอุ่นๆ แก้มนุ่มๆน่ะครับ