สวัสดีครับ ผมมีปัญหาที่เรียกว่าเป็นหนึ่งในปัญหาที่คิดมากที่สุดในชีวิต(คิดมาหลายปีแล้ว)และอยากจะฟังข้อคิดเห็นจากหลายๆมุม ด่าก็ได้ ว่าก็ได้ เสนอแนะก็ได้ พร้อมน้อมรับฟังทุกความเห็น คือผมอยากจะเรียนหมอตอนอายุ26ครับ โดยที่ทุกวันนี้ผมเป็นวิศวกรทำงานแล้ว
ขออนุญาตย้อนเล่าถึงตัวเองตั้งแต่สมัยสอบเข้าจนถึงปัจจุบันนะครับ(ค่อนข้างยาวนิดนึง) สมัยม.ปลายผมก็ยังไม่รู้ตัวหรอกครับว่าอยากจะเข้าคณะอะไร ยอมรับตรงๆ ผมเลือกวิศวะเพราะพ่อแม่ผมแนะนำให้เลือก(ไม่ได้บังคับ) เนื่องจากท่านทั้งสองทำงานในองค์กรที่มีวิศวกรเป็นแกนหลักและวิศวกรจะเติบโตที่สุดในองค์กร ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรก็เลือกๆไปและสอบติดวิศวะของโควต้าจังหวัดได้ วันที่ผมไปสอบสัมภาษณ์อาจารย์ก็ถามผมเลยอยากรู้คะแนนโควตาไหม(อาจารย์พูดอย่างนี้กับคนมาสัมภาษณ์ทุกคน) ผมก็บอกอยากรู้ครับ อาจารย์ก็ไล่ๆดูแล้วก็บอกผมว่าคะแนนโควต้าผมน่าจะเป็นต้นๆของคณะวิศวะ ทำไมไม่เลือกเรียนหมอ ผมก็ยิ้มๆไปเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะคะแนนสอบถึงหมอ หลังจากวันนั้นผมก็คิดมาตลอดว่าคณะแพทยศาสตร์นี่เป็นยังไง ก่อนหน้านั้นผมรู้แค่ว่าเรียนหมอนี่เรียนหนัก เงินดี มีเกียรติ คือรู้แค่นี้แต่ไม่เคยรู้ลึกๆเลยว่า เรียนยังไง วิชาอะไรบ้าง การทำงานยังไง จบมาแล้วทำอะไรได้บ้าง จนผมมาศึกษาและค้นพบตัวเองว่าอยากเรียนหมอก็ตอนขึ้นปีหนึ่งวิศวะแล้ว ตอนนั้นคิดเลยว่าปีหน้าต้องสอบแล้วผมก็สอบจริงๆแต่ผมไม่ติดหมอในมหาวิทยาลัยเดิม(ม.ต่างจังหวัด) ไปติดหมอแห่งหนึ่งที่อยู่ในกทม. ผมอยากไปเรียนมากแต่พ่อแม่ไม่สนับสนุนทั้งคู่เนื่องจากที่เดิมผมเกรดดีอยู่แล้วจะไปทำไมให้เหนื่อย ไหนจะที่พักอีกและบอกผมอีกว่าอาชีพหมอมันเหนื่อย เป็นวิศวะนี่แหละสบายสุดแล้ว คือพ่อแม่ผมไม่ยอมท่าเดียวไม่ว่าผมจะพูดอะไร สุดท้ายผมก็เลิกล้มความตั้งใจและทนเรียนวิศวะต่อไปแล้วก็เรียนจบ จบมาก็เกรดค่อนข้างดีครับ ณ ปัจจุบันผมทำงานบริษัทเครือที่พึ่งมีข่าวน้ำมันรั่วเมื่อเดือนที่แล้ว ถ้าผมทำต่อไปเรื่อยๆจนเกษียณก็อยู่ได้โดยไม่ลำบาก เติบโตไปตามวันเวลาแต่ใจผมมันเรียกร้องอยากเรียนหมอตลอดเวลา ผมคิดมาตลอดว่าอะไรที่ทำให้ผมยึดติดขนาดนี้ ตั้งแต่วันแรกที่ผมอยากเป็นหมอจนวันนี้ก็ผ่านมา8ปีแล้วยังไม่หายไปจากใจเลย
บรรยายมาซะยาวมาถึงปัญหาที่ผมคิดอยู่ตอนนี้ซะทีครับว่าวันนี้มันไม่เหมือนสมัย7ปีที่ผ่านมาแล้ว ถึงพ่อแม่จะยอมแล้วแต่ผมอายุ26ปีแล้ว ถ้าสอบติดกว่าจะเริ่มเรียนก็27 เรียนจบก็33 ใช้ทุน3ปีก็36 ต่อเฉพาะทางที่คิดไว้คืออายุรกรรมอายุก็เกือบ40แน่ๆ ทำให้ผมเลยคิดว่ามันจะสายไปรึเปล่า ผมลองปรึกษาเพื่อนผมหลายคนก็บอกปัญหาผมต่างๆนานา เช่น เงินเดือนที่ผมต้องสูญเสียไปตลอดเกือบสิบปีที่ต้องเรียนหมอหลักล้านแน่ๆ คือระหว่างนี้ต้องขอทางบ้านอย่างเดียวเลยเหมือนเป็นภาระอย่างงั้น(ถึงที่บ้านจะมีปัญญาส่งก็เหอะ) แต่นั่นยังเป็นปัญหารองเพราะปัญหาหลักที่ผมคิดหนักมาตลอดคือเรื่องการสร้างครอบครัว ตัวผมมีแฟนที่คบมา4ปีแล้ว ถ้าผมเลือกจะไปเรียนหมอตามที่ฝันไว้กว่าผมจะตั้งตัวมีครอบครัวมันถือว่าช้ามากคืออายุเกือบ40ปี พูดตรงๆเลยว่ายังไงผมก็ต้องเลิกกับเธอแน่นอนเพราะเป็นไปได้ยากที่เธอจะรอผมจนอายุขนาดนั้นและผมก็คงไม่อาจรั้งเธอไว้ด้วย ถ้าเทียบกับเป็นวิศวกรต่อไปอายุ30ก็น่าจะได้แต่งงานแล้ว ซึ่งผมค่อนข้างกลัวอยู่เหมือนกันที่ต้องสร้างครอบครัวช้า ถ้าต้องเห็นคนรู้จักหลายคนแต่งงานไประหว่างที่ผมเรียนอยู่มันคงจะเครียดๆอยู่เหมือนกัน งานวิศวกรที่ผมทำอยู่ปัจจุบันก็เป็นงานที่ดีและมีอนาคตอยู่แล้วแต่ใจมันก็อยากไปเรียนหมออยู่ตลอดเพราะทำไมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เพื่อนผมบางคนบอกในแง่นึงคือ คนเราเกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว มันต้องทำในสิ่งที่อยากจะทำ ไม่งั้นมันจะติดในใจเราไปตลอด ซึ่งผมก็คิดแบบนี้เหมือนกันเพราะผมรู้สึกเฉยๆมากกับอาชีพวิศวกร ที่ไปทำงานนี่เพราะเงินเดือนอย่างเดียว ผมยังมองเป้าหมายของสายงานวิศวกรที่ผมทำยังไม่ออกเลยครับว่าถ้าผมอายุ40 50ขึ้นแล้วผมจะเป็นยังไง ผมเลยอยากสอบถามความเห็นทุกท่านครับถ้าเป็นคุณ คุณจะทำอย่างไรกับความคิดอย่างนี้ดีครับ จะทำตามความฝันหรืออยู่กับโลกความจริงต่อไปดีครับ ขอบพระคุณมากครับ
อยากถามความเห็นครับ วิศวกรอายุ26และการงานโอเค ถ้าไปเรียนหมอตามความฝันตอนนี้มันจะสายไปไหมครับ
ขออนุญาตย้อนเล่าถึงตัวเองตั้งแต่สมัยสอบเข้าจนถึงปัจจุบันนะครับ(ค่อนข้างยาวนิดนึง) สมัยม.ปลายผมก็ยังไม่รู้ตัวหรอกครับว่าอยากจะเข้าคณะอะไร ยอมรับตรงๆ ผมเลือกวิศวะเพราะพ่อแม่ผมแนะนำให้เลือก(ไม่ได้บังคับ) เนื่องจากท่านทั้งสองทำงานในองค์กรที่มีวิศวกรเป็นแกนหลักและวิศวกรจะเติบโตที่สุดในองค์กร ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรก็เลือกๆไปและสอบติดวิศวะของโควต้าจังหวัดได้ วันที่ผมไปสอบสัมภาษณ์อาจารย์ก็ถามผมเลยอยากรู้คะแนนโควตาไหม(อาจารย์พูดอย่างนี้กับคนมาสัมภาษณ์ทุกคน) ผมก็บอกอยากรู้ครับ อาจารย์ก็ไล่ๆดูแล้วก็บอกผมว่าคะแนนโควต้าผมน่าจะเป็นต้นๆของคณะวิศวะ ทำไมไม่เลือกเรียนหมอ ผมก็ยิ้มๆไปเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะคะแนนสอบถึงหมอ หลังจากวันนั้นผมก็คิดมาตลอดว่าคณะแพทยศาสตร์นี่เป็นยังไง ก่อนหน้านั้นผมรู้แค่ว่าเรียนหมอนี่เรียนหนัก เงินดี มีเกียรติ คือรู้แค่นี้แต่ไม่เคยรู้ลึกๆเลยว่า เรียนยังไง วิชาอะไรบ้าง การทำงานยังไง จบมาแล้วทำอะไรได้บ้าง จนผมมาศึกษาและค้นพบตัวเองว่าอยากเรียนหมอก็ตอนขึ้นปีหนึ่งวิศวะแล้ว ตอนนั้นคิดเลยว่าปีหน้าต้องสอบแล้วผมก็สอบจริงๆแต่ผมไม่ติดหมอในมหาวิทยาลัยเดิม(ม.ต่างจังหวัด) ไปติดหมอแห่งหนึ่งที่อยู่ในกทม. ผมอยากไปเรียนมากแต่พ่อแม่ไม่สนับสนุนทั้งคู่เนื่องจากที่เดิมผมเกรดดีอยู่แล้วจะไปทำไมให้เหนื่อย ไหนจะที่พักอีกและบอกผมอีกว่าอาชีพหมอมันเหนื่อย เป็นวิศวะนี่แหละสบายสุดแล้ว คือพ่อแม่ผมไม่ยอมท่าเดียวไม่ว่าผมจะพูดอะไร สุดท้ายผมก็เลิกล้มความตั้งใจและทนเรียนวิศวะต่อไปแล้วก็เรียนจบ จบมาก็เกรดค่อนข้างดีครับ ณ ปัจจุบันผมทำงานบริษัทเครือที่พึ่งมีข่าวน้ำมันรั่วเมื่อเดือนที่แล้ว ถ้าผมทำต่อไปเรื่อยๆจนเกษียณก็อยู่ได้โดยไม่ลำบาก เติบโตไปตามวันเวลาแต่ใจผมมันเรียกร้องอยากเรียนหมอตลอดเวลา ผมคิดมาตลอดว่าอะไรที่ทำให้ผมยึดติดขนาดนี้ ตั้งแต่วันแรกที่ผมอยากเป็นหมอจนวันนี้ก็ผ่านมา8ปีแล้วยังไม่หายไปจากใจเลย
บรรยายมาซะยาวมาถึงปัญหาที่ผมคิดอยู่ตอนนี้ซะทีครับว่าวันนี้มันไม่เหมือนสมัย7ปีที่ผ่านมาแล้ว ถึงพ่อแม่จะยอมแล้วแต่ผมอายุ26ปีแล้ว ถ้าสอบติดกว่าจะเริ่มเรียนก็27 เรียนจบก็33 ใช้ทุน3ปีก็36 ต่อเฉพาะทางที่คิดไว้คืออายุรกรรมอายุก็เกือบ40แน่ๆ ทำให้ผมเลยคิดว่ามันจะสายไปรึเปล่า ผมลองปรึกษาเพื่อนผมหลายคนก็บอกปัญหาผมต่างๆนานา เช่น เงินเดือนที่ผมต้องสูญเสียไปตลอดเกือบสิบปีที่ต้องเรียนหมอหลักล้านแน่ๆ คือระหว่างนี้ต้องขอทางบ้านอย่างเดียวเลยเหมือนเป็นภาระอย่างงั้น(ถึงที่บ้านจะมีปัญญาส่งก็เหอะ) แต่นั่นยังเป็นปัญหารองเพราะปัญหาหลักที่ผมคิดหนักมาตลอดคือเรื่องการสร้างครอบครัว ตัวผมมีแฟนที่คบมา4ปีแล้ว ถ้าผมเลือกจะไปเรียนหมอตามที่ฝันไว้กว่าผมจะตั้งตัวมีครอบครัวมันถือว่าช้ามากคืออายุเกือบ40ปี พูดตรงๆเลยว่ายังไงผมก็ต้องเลิกกับเธอแน่นอนเพราะเป็นไปได้ยากที่เธอจะรอผมจนอายุขนาดนั้นและผมก็คงไม่อาจรั้งเธอไว้ด้วย ถ้าเทียบกับเป็นวิศวกรต่อไปอายุ30ก็น่าจะได้แต่งงานแล้ว ซึ่งผมค่อนข้างกลัวอยู่เหมือนกันที่ต้องสร้างครอบครัวช้า ถ้าต้องเห็นคนรู้จักหลายคนแต่งงานไประหว่างที่ผมเรียนอยู่มันคงจะเครียดๆอยู่เหมือนกัน งานวิศวกรที่ผมทำอยู่ปัจจุบันก็เป็นงานที่ดีและมีอนาคตอยู่แล้วแต่ใจมันก็อยากไปเรียนหมออยู่ตลอดเพราะทำไมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เพื่อนผมบางคนบอกในแง่นึงคือ คนเราเกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว มันต้องทำในสิ่งที่อยากจะทำ ไม่งั้นมันจะติดในใจเราไปตลอด ซึ่งผมก็คิดแบบนี้เหมือนกันเพราะผมรู้สึกเฉยๆมากกับอาชีพวิศวกร ที่ไปทำงานนี่เพราะเงินเดือนอย่างเดียว ผมยังมองเป้าหมายของสายงานวิศวกรที่ผมทำยังไม่ออกเลยครับว่าถ้าผมอายุ40 50ขึ้นแล้วผมจะเป็นยังไง ผมเลยอยากสอบถามความเห็นทุกท่านครับถ้าเป็นคุณ คุณจะทำอย่างไรกับความคิดอย่างนี้ดีครับ จะทำตามความฝันหรืออยู่กับโลกความจริงต่อไปดีครับ ขอบพระคุณมากครับ