ไม่เคยเห็นด้วยเลยกับการสอนวิชาภาษาไทยให้เด็กประถมด้วย "บทร้อยกรอง" (จากประสบการณ์ตัวเอง)

ไม่แน่ใจว่าสมัยนี้ยังเป็นแบบนี้อีกหรือเปล่า แต่เมื่อประมาณ 15-20 ปีก่อน ตอนผมเรียนประถม วิชาภาษาไทยระดับประถม ซึ่งเป็นวัยที่ผู้ใหญ่กำลังอยากปลูกฝังให้เด็กรักการอ่าน แล้วเด็กวัยแค่ 5-10 ขวบ แทนที่จะให้อ่านหนังสือประกอบภาพ หรือการ์ตูนเสริมความรู้ ที่มีบทพูดสื่อความหมายตรงๆ ไม่ต้องใช้คำสละสลวยซับซ้อนให้ตีความยุ่งยาก หรือถ้าช่วงประถมปลายหน่อยก็อ่านให้อ่านบทความหรือร้อยแก้วยาวขนาดกลาง แล้วให้หัดจับประเด็นจากร้อยแก้วเหล่านั้น

แต่บทเรียนภาษาไทยตอนนั้น กลับเอา "บทร้อยกรอง" กาพย์ กลอน โคลง ต่างๆมาสอนเด็กประถม ที่บางคนยังหัดทำความเข้าใจหรือตีความบทพูดหรือร้อยแก้วไม่ได้เลย

ร้อยแก้วยังหัดทำความเข้าใจไม่ได้เต็มที่ ก็เอาร้อยกรองมาสอนเสียแล้ว แล้วแบบนี้เด็กตัวแค่นั้นจะไปอยากอ่านทั้งร้อยแก้วและร้อยกรองพร้อมกันได้ยังไง

ผลลัพธ์ที่ได้คือ เด็กในวัยนั้น หลายคนส่ายหัวกับหนังสือเรียนที่มีร้อยแก้วยาวเป็นสิบๆหน้า กับร้อยกรองอีกสิบๆบท พาลไม่อยากอ่านหนังสืออื่นๆนอกจากการ์ตูน หรือนิทานประกอบภาพ

แต่ผู้ใหญ่บางคนก็เคี่ยวเข็ญห้ามปรามไม่ให้อ่านการ์ตูน บางคนถึงขึ้นไม่ให้อ่านอย่างอื่นนอกจากหนังสือเรียนหรือสารานุกรมยาวเป็นร้อยหน้าเสียด้วยซ้ำ

เด็กวัยที่ควรจะรู้สึกรักการอ่าน และค่อยๆพัฒนาระดับการอ่านให้ซับซ้อนขึ้นไปตามวัยอันเหมาะสม กลับโดนเอาความซับซ้อนเกินตัวมายัดเยียดให้ จนพาลเบื่อหน่ายไม่อยากจับหนังสือไปเลย



แต่ถ้าสมัยนี้การเรียนการสอนไม่เป็นแบบนี้แล้ว ก็นับว่าเป็นโชคดีสำหรับเด็กประถมยุคนี้