คบกับแฟนมา 12-13 ปีแล้ว กว่าจะได้รู้จักครอบครัวเขาก็ปีที่ 9 แล้วเพราะเขาเป็นคนรักคร บครัวมาก
ไม่อยากมีปัญหา พอพ่อแม่จะมา เราต้องขนของออกจากห้องหมดทุกชิ้น เป็นแบบนี้ตลอด
เพิ่งได้แต่งปลายปีที่ผ่านมา ชีวิตไม่ค่อยมีความสุขเหมือนเมื่อก่อนเลย
เขาทำงานในบริษัทครอบครัวตัวเอง กลับดึก แทบทุกวันจริงๆ
อยู่กันมาแบบเหมือนความเคยชิน ผูกพัน คำว่ารัก มันอยู่ลึกจนแทบจะไม่รู้สึกแล้ว
วันๆ เขากลับมาบ้าน 3-5 ทุ่ม เขาก็เล่นเกมส์มือถือ จนหลับ วันๆ นึงนับคำพูดได้
เวลาเราป่วย เราก็ต้องดูแลตัวเอง เขาไม่ค่อยดูแลเรา
ตอนเราปวดหลังมากเพราะหมอนรองกระดูกเคลื่อน เราขอให้เขาอยู่ดูแล ซื้ออาหารให้เรา เพราะเราเดินขึ้นลงบันไดไม่ได้
ขาเราไม่มีแรง แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด เขาบอกตองทำงาน ต้องเตะบอล
พอเขาทำงานกับที่บ้านความคิดเขาก็เปลี่ยนไป เหมือนแม่ของเขา เขากดดันเราหลายอย่าง
ตำหนิเรา เราทำอะไรก็ไม่ดี ไม่พอใจ แต่เขาก็เอาแต่เถียงว่าไม่ใช่เพราะแม่เขาหรอก เขาคิดของเขาเอง
ซึ่งก่อนหน้าที่จะแต่งงานไม่เคยมีความคิดแบบนี้ พอแต่งแล้ว เขาใกล้ชิดครอบครัวเขามากขึ้น
อึดอัดใจค่ะ เวลาเขารับปากอะไรเรา ไม่นานก็กลับคำพูด เหตุผลเพราะ ลืมว่าเคยรับปาก หรือไม่ก็สถานการณ์เปลี่ยน
เขาเข้าใจครอบครัวเขามากขึ้น แต่เข้าใจเราน้อยลงมาก ไม่มีเงินก็หาเงินมาซื้อของขวัญให้คนในครอบครัวได้
แต่มาลงอารมณ์เสียๆใส่เรา ว่าต้องประหยัด ก็เราประหยัดเท่าที่ได้แล้วไง เขาเป็นแบบนี้ตลอด
วันเกิดเราทีไร ไม่มีเงินทุกรอบ
เราเหนื่อย ณ จุดนี้เราไม่รู้ว่าที่เราอยู่กับเขาเพราะอะไร เราอยากอยู่คนเดียวเะื่อพิจารณาตัวเอง แต่ก็
ไปไหนไม่ได้ หมอนรองกระด฿กเคลื่อนทำให้เราทำงานอะไรแทบไม่ได้เหมือนต้องขอเขากิน มันเจ็บปวด
ถ้าเราเรียนจบ (เกือบกลางปีหน้า) เราคงต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว เราอยู่แบบทรมานไม่ไหวแล้ว
อยู่กันมาไม่มีความอบอุ่นเลย ไม่มีความเอาใจใส่เท่าที่ควร เราเองก็ไม่ดีหลายอย่าง จนรู้สึกมันตันทุกทางไม่รู้จะหาทางออกทางไหน
เราไม่เคยอยากมีลูกเลย ไม่รู้ทำไม เรารู้สึกอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่ดีกว่านี้ ทุกวันนี้ทะเลาะกันก็เรื่อง
เขาเชื่อครอบครัว เอาสิ่งที่ครอบครัวบอกมาทำให้เราและเขามีปัญหา
ช่วยคิดหน่อยเถอะค่ะ เราควรทำยังไง นี่เรารักเขาอยู่รึเปล่า ตอนแต่งงาน เราก็เฉยๆ ไม่ได้ดีใจอะไรมากมาย
มันเกิดอะไรขึ้นกับเราก็ไม่รู้ เราอึดอัดมากจริงๆ
อยากระบายค่ะ เหนื่อยใจ
ไม่อยากมีปัญหา พอพ่อแม่จะมา เราต้องขนของออกจากห้องหมดทุกชิ้น เป็นแบบนี้ตลอด
เพิ่งได้แต่งปลายปีที่ผ่านมา ชีวิตไม่ค่อยมีความสุขเหมือนเมื่อก่อนเลย
เขาทำงานในบริษัทครอบครัวตัวเอง กลับดึก แทบทุกวันจริงๆ
อยู่กันมาแบบเหมือนความเคยชิน ผูกพัน คำว่ารัก มันอยู่ลึกจนแทบจะไม่รู้สึกแล้ว
วันๆ เขากลับมาบ้าน 3-5 ทุ่ม เขาก็เล่นเกมส์มือถือ จนหลับ วันๆ นึงนับคำพูดได้
เวลาเราป่วย เราก็ต้องดูแลตัวเอง เขาไม่ค่อยดูแลเรา
ตอนเราปวดหลังมากเพราะหมอนรองกระดูกเคลื่อน เราขอให้เขาอยู่ดูแล ซื้ออาหารให้เรา เพราะเราเดินขึ้นลงบันไดไม่ได้
ขาเราไม่มีแรง แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด เขาบอกตองทำงาน ต้องเตะบอล
พอเขาทำงานกับที่บ้านความคิดเขาก็เปลี่ยนไป เหมือนแม่ของเขา เขากดดันเราหลายอย่าง
ตำหนิเรา เราทำอะไรก็ไม่ดี ไม่พอใจ แต่เขาก็เอาแต่เถียงว่าไม่ใช่เพราะแม่เขาหรอก เขาคิดของเขาเอง
ซึ่งก่อนหน้าที่จะแต่งงานไม่เคยมีความคิดแบบนี้ พอแต่งแล้ว เขาใกล้ชิดครอบครัวเขามากขึ้น
อึดอัดใจค่ะ เวลาเขารับปากอะไรเรา ไม่นานก็กลับคำพูด เหตุผลเพราะ ลืมว่าเคยรับปาก หรือไม่ก็สถานการณ์เปลี่ยน
เขาเข้าใจครอบครัวเขามากขึ้น แต่เข้าใจเราน้อยลงมาก ไม่มีเงินก็หาเงินมาซื้อของขวัญให้คนในครอบครัวได้
แต่มาลงอารมณ์เสียๆใส่เรา ว่าต้องประหยัด ก็เราประหยัดเท่าที่ได้แล้วไง เขาเป็นแบบนี้ตลอด
วันเกิดเราทีไร ไม่มีเงินทุกรอบ
เราเหนื่อย ณ จุดนี้เราไม่รู้ว่าที่เราอยู่กับเขาเพราะอะไร เราอยากอยู่คนเดียวเะื่อพิจารณาตัวเอง แต่ก็
ไปไหนไม่ได้ หมอนรองกระด฿กเคลื่อนทำให้เราทำงานอะไรแทบไม่ได้เหมือนต้องขอเขากิน มันเจ็บปวด
ถ้าเราเรียนจบ (เกือบกลางปีหน้า) เราคงต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว เราอยู่แบบทรมานไม่ไหวแล้ว
อยู่กันมาไม่มีความอบอุ่นเลย ไม่มีความเอาใจใส่เท่าที่ควร เราเองก็ไม่ดีหลายอย่าง จนรู้สึกมันตันทุกทางไม่รู้จะหาทางออกทางไหน
เราไม่เคยอยากมีลูกเลย ไม่รู้ทำไม เรารู้สึกอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่ดีกว่านี้ ทุกวันนี้ทะเลาะกันก็เรื่อง
เขาเชื่อครอบครัว เอาสิ่งที่ครอบครัวบอกมาทำให้เราและเขามีปัญหา
ช่วยคิดหน่อยเถอะค่ะ เราควรทำยังไง นี่เรารักเขาอยู่รึเปล่า ตอนแต่งงาน เราก็เฉยๆ ไม่ได้ดีใจอะไรมากมาย
มันเกิดอะไรขึ้นกับเราก็ไม่รู้ เราอึดอัดมากจริงๆ