ชี้แจง/พูดคุยก่อนเข้าเรื่องนิดหน่อยค่ะ ที่เคยบอกว่าจะเอานิยายมาลงประมาณวันเว้นวัน แต่เนื่องจากบอกไปแบบนั้นแล้ว ปรากฏว่างานเข้า (ฮา คือมีงานเข้ามาน่ะค่ะ) ทำให้ไม่ว่างมาแปะบ่อยเท่าที่คิด ดังนั้นจะขอเปลี่ยนเป็นแปะอังคารและศุกร์วันละสองบทแทนนะคะ
ลิงค์ตอนก่อนๆ
บทที่ 1-2
http://pantip.com/topic/30914583
บทที่ 3
http://pantip.com/topic/30917959
++++
บทที่ 4
ปุรณะรู้สึกว่าความอดทนของเขาลดต่ำลงเรื่อยๆเมื่อก้มลงดูนาฬิกาข้อมือสลับกับมองออกไปนอกร้านอาหารเป็นครั้งที่ร้อย ความกระวนกระวายเริ่มพุ่งสูงขึ้นเป็นระลอกทุกนาทีที่รวิสรามาช้า...หรืออาจจะไม่มาตามนัด
เท่าที่เขาจับอารมณ์ได้หลังจากโทรไปหาเธอเมื่อตอนบ่ายว่าเมื่อวานได้ดอกไม้ไหม...เธอยังไม่พร้อมจะอภัยให้เขาเต็มที่นัก แต่อย่างน้อยเขาก็ใจชื้นที่เธอยอมรับโทรศัพท์ แม้จะด้วยน้ำเสียงไม่ปกติเท่าไร เขาออกปากขอโทษอีกรอบ บอกว่าจะเข้าไปหาหลังเลิกงาน แต่เธอบ่ายเบี่ยง อาจเพราะไม่อยากเจอเขาในที่รโหฐาน เขาจึงยื่นข้อเสนอให้เธอออกมากินอาหารค่ำกับเขาที่ร้านอาหารข้างนอกแทน และลงท้ายด้วยไพ่ใบที่ไม่อยากใช้ แต่ประเมินว่าจะทำให้เธอรู้สึกผิดและยอมตามว่า ‘แล้วเราไปเยี่ยมน้องปิ๊งกัน’
ตอนนี้เขาเริ่มคิดว่าเธออาจจะเปลี่ยนใจ อาจจะแค้นเขา อาจจะแกล้งรับนัดแล้วหลอกเขามานั่งเก้อที่นี่เพื่อให้ทรมานใจเล่นๆ
...อาจจะ อาจจะ และอาจจะ...
สาวสวยโต๊ะข้างๆ ส่งยิ้มมาให้ แต่เขาเลี่ยงไม่สบตา เท่านี้เขาก็มีปัญหามากพอแล้วโดยไม่ต้องพยายามหาเหามาใส่หัวเพิ่ม ใช่ว่าการสานสัมพันธ์กับสาวโต๊ะนั้นจะต้องใช้ความพยายามมากนัก... แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
และเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านั้น ชายหนุ่มจึงระบายลมหายใจยาว พุ่งเป้าความสนใจของตัวเองไว้กับแก้วน้ำตรงหน้า
ท้องฟ้าภายนอกยังไม่มืดดีนัก ทางร้านจึงยังไม่ได้จุดเทียนบนโต๊ะ ไม่อย่างนั้นเขาอาจเพ่งเปลวไฟจนเข้าฌานเห็นลูกแก้ว แต่ในเมื่อไม่มีทั้งเปลวไฟ ไม่เห็นทั้งลูกแก้ว และแก้วน้ำตรงหน้าก็ไม่ได้น่าสนใจด้วยประการใดทั้งสิ้น ความพยายามรวบรวมสมาธิของเขาจึงล้มเหลวอย่างน่าอนาถ และเมื่อรู้แน่ว่ามันไม่สำเร็จ ชายหนุ่มก็ได้แต่หลับตา ถอนใจออกมาอีกครั้ง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้และกดปลายนิ้วลงกับขมับ
ปกติเขาไม่เคย ‘จิตป่วน’ ขนาดนี้ แม้แต่ช่วงที่ชีวิตเขาพลิกคว่ำจนถึงที่สุด...เมื่อหกปีก่อน แต่ตอนนี้ทุกอย่างในโลกของเขาเหมือนกำลังหมุนกลับทิศ เขาคงโชคดีถ้าไม่เป็นโรคประสาทไปจริงๆ
...ผู้หญิง... ปุรณะยิ้มออกมาเหนื่อยๆ เมื่อคิด เขาไม่ควรประหลาดใจที่ตัวเองว้าวุ่นผิดปกติ สมการที่มีผู้หญิงเข้ามาเป็นตัวแปรสามารถสร้างความยุ่งยากซับซ้อนให้ชีวิตผู้ชายได้เสมอ
“คุณคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
เสียงเรียกอ่อนหวานทำให้เขาต้องปรือตามอง แต่แทนที่จะเห็นพนักงานเสิร์ฟแบบที่คาดเดา คนที่เขาเห็นคือสาวโต๊ะข้างๆ นั่นแหละ เธอกระแซะสะโพกไซส์ดินระเบิดเข้ามาชิดโต๊ะของเขา ส่งยิ้มมาอีกรอบแบบที่ทำให้สัญญาณอันตรายดังปี๊บๆๆ ขึ้นมาในหัวเขา
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
ปุรณะส่งยิ้มอย่างสุภาพ แบบที่เตือนว่า ‘ผมไม่ต้องการอะไรเกินความสุภาพ’ ไปให้ แต่สะโพกนั้นก็ยังขยับเข้ามาใกล้ขึ้น และชายหนุ่มก็พยายามไม่ดูท่อนบนที่เหมือนจะ ‘บึ้ม’ ไม่น้อยไปกว่ากัน
...เขาพยายามบอกตัวเองว่ามันคงเป็นซิลิโคน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...
“ไม่เป็นไรแน่นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
รอยยิ้มของเขาเริ่มเลือนไป แต่อีกฝ่ายยังทำท่าไม่รู้สึกรู้สม เธอยังคงส่งยิ้มมา ทักต่อ
“คุณมาที่นี่บ่อยหรือเปล่าคะ”
คราวนี้ปุรณะทำหน้านิ่ว เขาเหลียวซ้ายแลขวา ไม่แน่ใจว่าตนตกเป็นเหยื่อรายการเล่นตลกทางโทรทัศน์อะไรอยู่หรือเปล่า แต่เพ่งเท่าไรก็ไม่เห็นกล้อง เขาหันไปมองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง...คราวนี้ด้วยสีหน้าขุ่นมัวปนข้องใจ แต่อีกนั่นแหละ...เธอไม่รู้สึก
ชายหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอบ้าหรือดี ที่พยายามจีบผู้ชายที่ทำหน้าเหมือนกำลังอยากกัดคอคน แต่ตอนนี้เท่าที่คิด เขาไล่ชอยส์ได้สี่ข้อ ก. ข. ค. และ ง.
ก. เจ้าหล่อนมีรสนิยมพิศวาสแวมไพร์ (ซึ่งไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเขานั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง และอย่างที่เขาคิดอยู่ก่อนหน้านี้ ฟ้ายังไม่มืดดี)
ข. เจ้าหล่อนกำลังขายยาแก้ท้องอืดท้องเฟ้อหรือยาระงับประสาท (ขึ้นกับว่าเขาดูเหมือนคนอาหารไม่ย่อยมาสามอาทิตย์หรือคนบ้ามากกว่ากัน) และคิดว่าเขาจะเป็นลูกค้าที่ดี
ค. เจ้าหล่อนเห็นว่าเขายังหล่ออยู่ดีไม่ว่าจะทำหน้าแบบไหน (ซึ่งเขายังคลางแคลงกับความเป็นไปได้ของชอยส์นี้อยู่)
ง. เจ้าหล่อนเป็นมิจฉาชีพ และคิดจะหลอกพาเขาไปที่เปลี่ยวสองต่อสองเพื่อมอมยาปลดทรัพย์
ข้อสุดท้ายนี้ดูจะเป็นไปได้มากที่สุด เมื่อคิดถึงโชคชะตาของเขาตอนนี้
ปุรณะถอนใจเฮือก นึกอยากจะถอดแหวนนาฬิกากระเป๋าสตางค์ถวายอีกฝ่ายไปให้หมดเรื่องหมดราว ขอแค่เขาได้อยู่เงียบๆ ไม่กี่นาทีเถอะ
“เปล่าครับ มาไม่บ่อย ไม่คิดจะมาอีก ไม่อยากคุยกับใครนอกรอบ และขอโทษครับผมมีนัดแล้ว”
“แหม ปิดทางซะหมดเชียว”
เธอหัวเราะเบาๆ ประกายตาพรายรอยขันขึ้นมานิด แต่ไม่ถอย และเธอก็นั่งแปะลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามเขาดื้อๆ ทั้งที่ยังไม่ได้รับเชิญสักคำ “สงสัยคุณจะจำผึ้งไม่ได้จริงๆ ด้วย”
“ครับ?”
ชายหนุ่มกะพริบตา ไม่แน่ใจว่าเธอจะมาไม้ไหน และหญิงสาวก็แสร้งถอนใจ ทำเสียงแง่งอน
“เราเคยเจอกันในงานเปิดตัวเครื่องสำอางตัวใหม่ของบริษัทคุณไงคะ ตอนนั้นผึ้งทำงานกับนิตยสารชิค แต่โอเคค่ะ คนเยอะจะตาย แล้วคุณก็ยุ่งเชียว เข้าใจหรอกว่าคงจำคนทำงานตัวเล็กๆ แบบผึ้งไม่ได้”
...ไม่เล็กเท่าไรหรอก...
ปุรณะคิดอย่างเผลอไผลเมื่อเธอโน้มตัวมาข้างหน้าจนอะไรต่ออะไรเกือบจะ ‘หก’ ลงมา แล้วก็เกือบจะสะดุ้งความคิดตัวเองขึ้นมาอีกรอบ อย่า...อย่าเชียวนะโว้ยไอ้เป้! นี่มันไม่ใช่เวลา!
ชายหนุ่มกัดกรามกรอด ขยับตัว ก่อนจะท่องบทปลงอนิจจังสังขารไปอีกสามรอบ หวังว่ามันจะช่วยเขาได้
“นี่ใจคอจะไม่พูดอะไรกับผึ้งเลยเหรอคะ เย็นช้า...เย็นชา”
เธอชะโงกเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ยื่นมือมาแตะมือเขา ไล้ขึ้นมาตามท่อนแขน ปกติชายหนุ่มจัดการกับสถานการณ์แบบนี้ได้...ถ้ามันเกิดขึ้นและเขาไม่คิดต่อความสัมพันธ์ ดึงมือกลับ ไม่ตอบสนอง ปรามอย่างสุภาพ ลุกหนี
แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกเหมือนสมองของเขาถูกแช่ฟรีซ...
“ไม่ยักรู้นะคะว่าคุณติดนัดกับคนอื่นอยู่ก่อน”
เสียงเย็นชาของแท้ที่ดังมาน่าจะทำให้ปุรณะสะดุ้ง แต่สมองแช่ฟรีซของเขาดูจะส่งความรู้สึกให้ประสาทส่วนอื่นช้าไปด้วย เพราะเขาได้แต่เงยหน้าขึ้นมองรวิสรา เอ่ยออกมาด้วยเสียงเหมือนไม่เป็นของตัวเอง
“เชรี”
เธอมองตรงมาด้วยสายตาที่เขาอ่านไม่ออก ก่อนจะปรายตาไปมอง ‘แขกไม่ได้รับเชิญ’ ชื่อผึ้งที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา และมือที่ยังทาบแขนเขาอยู่อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ชายหนุ่มมองตามสายตานั้น กระตุกแขนออกอย่างเพิ่งรู้สึกตัว สายไปหน่อย... รวิสราทำหน้าเหมือนเพิ่งถูกบังคับให้กลืนทากเป็นๆ ลงคอ
“คนรู้จักเหรอคะคุณเป้ ไม่ยักแนะนำให้ผึ้งรู้จักบ้าง”
หญิงสาวชื่อผึ้งว่าพลางทำหน้าซื่อใส เธอส่งยิ้มหวาน กระพือขนตา (ปลอม?) ใส่เขาอีกรอบ แล้วจึงหันไปมองรวิสราเหมือนจะถามว่าฝ่ายนั้นมาจากไหน คราวนี้แก้มของคนถูกมองก่ำสีจัดขึ้น ปุรณะใจหายวูบ เขาขยับปาก ตั้งใจจะบอกให้แขกไม่ได้รับเชิญลุกไปเสีย และขอโทษรวิสรา
แต่ก่อนเขาจะทันได้ทำอะไร หญิงสาวก็ขยับยิ้มอำมหิตออกมาแล้วจึงนั่งแปะลงดื้อๆ ข้างตัวเขา...จริงๆ คือเกยขึ้นมาบนตักเขา...บนเบาะที่ตั้งใจออกแบบมาให้นั่งได้คนเดียว ซ้ำเบียดสะโพกยุกยิกเข้าหาให้เขาเขยิบไปข้างๆ
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย?
ชายหนุ่มตัวแข็ง เลือดร้อนฉ่าขึ้นมาในบัดดลกับความแนบชิดที่รู้สึก อย่างน้อยก็จนกระทั่งหญิงสาวลอบกระทุ้งศอกเข้าสีข้างเขาแบบไม่เบานัก หันมองมาด้วยสายตาร้อนแรง...แรงจนเหมือนจะฌาปณกิจเขาให้เหลือแค่ขี้เถ้า ก่อนจะเกี่ยวแขนคล้องคอเขา กรายปลายเล็บไล่มาตามใต้คางอย่างสนิทสนม...ท่วงท่าที่ดูคล้ายหลุดออกมาจากหนังอีโรติก
...แต่ทำให้ปุรณะหวาดผวาว่าตัวเองกำลังจะโดนปาดคอ...
“ฉันแนะนำตัวเองก็ได้ค่ะ ฉันชื่อเชรี” หญิงสาวลากเสียงอ่อนหวานจนเขาขนลุกเกรียว “เป็นเพื่อนสนิท...ม้ากมาก...ของคุณเป้”
คู่สนทนาของเธอมองมาอย่างกึ่งจะคลางแคลง แบบที่ทำให้รวิสรากระชับมือเข้ากับคอชายหนุ่มแน่นขึ้น และทำให้ปุรณะสำลักลม รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหน้าเขียว เขากลั้นใจ หันไปกระซิบกับเธอ
“เบา...หน่อย...อ๊อก...เชรี”
รวิสราเบิกตาขึ้น คลายมือ ทำเสียงคล้ายๆ “อุ๊บ!” เบาๆ ในคอ และปุรณะก็หันไปกระซิบอีกรอบด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ขอบคุณครับ” ท่าที ‘เหมือน’ สนิทสนมที่ทำให้หญิงสาวผู้นั่งบนที่นั่งฝั่งตรงข้ามทำหน้าไม่พอใจขึ้นมานิด ทว่าเสียงแนะนำตัวยังอ่อนหวานไม่เปลี่ยนเมื่อเธอบอกชื่อตัวเองด้วยชื่อเล่น...ตามด้วยชื่อจริงคล้ายตัวเองเป็นดารา
“ผึ้ง มธุกรค่ะ”
“สวัสดี และลาก่อนค่ะ คุณผึ้ง”
รวิสราเอ่ยอย่างเนิบนาบ สุภาพ...เปี่ยมรอยยิ้มหวานอาบยาพิษ ก่อนจะหันมาทำตาปรอยใส่ปุรณะอีกรอบ ขยับสะโพกเกยตักเขามากขึ้นอีก ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดอยู่ที่ซอกคอเมื่อเธอเอ่ยเสียงนุ่ม สถานการณ์ที่ทำให้เขานึกถึงจูบเมื่อวันก่อนขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
...และการหวนระลึกนั้นทำให้เขาเริ่มหัวหมุน...
เขารู้สึกคล้ายคนเมายา... เหมือนวันก่อน...อีกแล้ว มือเขาสั่น ความแค้นแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว เขาอยากทำลายรวิสราให้สมกับสิ่งที่เธอทำ ให้เธอต้องร้องไห้สมกับที่ควรจะร้อง ดึงเธอเข้ามาจูบเพื่อเป็นการลงทัณฑ์ แล้วก็...
“ตัวจริงมาถึง ตัวสำรองก็ต้องถอย ถูกมั้ยคะ คุณเป้”
เสียงของรวิสราแทรกเข้ามาในจิตสำนึกอย่างที่ทำให้ปุรณะได้สติขึ้นมาวูบ ไม่ ไม่ ไม่ นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปอีกวะ? เขาไม่ได้แค้นอะไรเธอเรื่องปุษยาสักหน่อย
...แต่เมื่อกี้ หรือแม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังอยากกระชากตัวเธอมานั่งบนตักแบบเต็มๆ แล้วจูบ แล้ว...
ปุรณะรู้สึกอยากครางออกมาดังๆ แล้ววิ่งเอาหัวไปโขกฝา
...เขาสติแตกไปแล้วจริงๆ ด้วย ไม่งั้นก็เป็นโรคหื่นแตกแบบเฉียบพลัน!
“เชรี ผม...”
ชายหนุ่มสูดหายใจ ก่อนจะรีบกลั้นใจเมื่อกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ระคนกลิ่นผิวเนื้อของเธอรวยรินมาแตะจมูก...เกือบจะทำให้เขาคลั่งตาย... เขาขยับ ตั้งใจจะรุนหญิงสาวออกห่างก่อนจะเกิดเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลขึ้นอีก แต่รวิสรากลับขืนตัว ยื่นหน้าเข้ามาชิดหูเขาอีกและขู่ฟ่อ
“อย่ากล้าดีมาปฏิเสธฉันตอนนี้นะคุณเป้!”
กับถ้อยนั้น ชายหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ หลับตาลง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่อย่างยากเย็น ไม่รู้จะเปิดปากอธิบายสถานการณ์ให้เธอฟังอย่างไร
...พุทโธ ธัมโม สังโฆ มายก็อด จีซัส...
นี่มันบ้าชัดๆ เลยโว้ย! เธอไม่รู้หรือไงว่าเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนน่ะหา?
สาปรักซ่อนกล บทที่ 4-5
ลิงค์ตอนก่อนๆ
บทที่ 1-2 http://pantip.com/topic/30914583
บทที่ 3 http://pantip.com/topic/30917959
++++
บทที่ 4
ปุรณะรู้สึกว่าความอดทนของเขาลดต่ำลงเรื่อยๆเมื่อก้มลงดูนาฬิกาข้อมือสลับกับมองออกไปนอกร้านอาหารเป็นครั้งที่ร้อย ความกระวนกระวายเริ่มพุ่งสูงขึ้นเป็นระลอกทุกนาทีที่รวิสรามาช้า...หรืออาจจะไม่มาตามนัด
เท่าที่เขาจับอารมณ์ได้หลังจากโทรไปหาเธอเมื่อตอนบ่ายว่าเมื่อวานได้ดอกไม้ไหม...เธอยังไม่พร้อมจะอภัยให้เขาเต็มที่นัก แต่อย่างน้อยเขาก็ใจชื้นที่เธอยอมรับโทรศัพท์ แม้จะด้วยน้ำเสียงไม่ปกติเท่าไร เขาออกปากขอโทษอีกรอบ บอกว่าจะเข้าไปหาหลังเลิกงาน แต่เธอบ่ายเบี่ยง อาจเพราะไม่อยากเจอเขาในที่รโหฐาน เขาจึงยื่นข้อเสนอให้เธอออกมากินอาหารค่ำกับเขาที่ร้านอาหารข้างนอกแทน และลงท้ายด้วยไพ่ใบที่ไม่อยากใช้ แต่ประเมินว่าจะทำให้เธอรู้สึกผิดและยอมตามว่า ‘แล้วเราไปเยี่ยมน้องปิ๊งกัน’
ตอนนี้เขาเริ่มคิดว่าเธออาจจะเปลี่ยนใจ อาจจะแค้นเขา อาจจะแกล้งรับนัดแล้วหลอกเขามานั่งเก้อที่นี่เพื่อให้ทรมานใจเล่นๆ
...อาจจะ อาจจะ และอาจจะ...
สาวสวยโต๊ะข้างๆ ส่งยิ้มมาให้ แต่เขาเลี่ยงไม่สบตา เท่านี้เขาก็มีปัญหามากพอแล้วโดยไม่ต้องพยายามหาเหามาใส่หัวเพิ่ม ใช่ว่าการสานสัมพันธ์กับสาวโต๊ะนั้นจะต้องใช้ความพยายามมากนัก... แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
และเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านั้น ชายหนุ่มจึงระบายลมหายใจยาว พุ่งเป้าความสนใจของตัวเองไว้กับแก้วน้ำตรงหน้า
ท้องฟ้าภายนอกยังไม่มืดดีนัก ทางร้านจึงยังไม่ได้จุดเทียนบนโต๊ะ ไม่อย่างนั้นเขาอาจเพ่งเปลวไฟจนเข้าฌานเห็นลูกแก้ว แต่ในเมื่อไม่มีทั้งเปลวไฟ ไม่เห็นทั้งลูกแก้ว และแก้วน้ำตรงหน้าก็ไม่ได้น่าสนใจด้วยประการใดทั้งสิ้น ความพยายามรวบรวมสมาธิของเขาจึงล้มเหลวอย่างน่าอนาถ และเมื่อรู้แน่ว่ามันไม่สำเร็จ ชายหนุ่มก็ได้แต่หลับตา ถอนใจออกมาอีกครั้ง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้และกดปลายนิ้วลงกับขมับ
ปกติเขาไม่เคย ‘จิตป่วน’ ขนาดนี้ แม้แต่ช่วงที่ชีวิตเขาพลิกคว่ำจนถึงที่สุด...เมื่อหกปีก่อน แต่ตอนนี้ทุกอย่างในโลกของเขาเหมือนกำลังหมุนกลับทิศ เขาคงโชคดีถ้าไม่เป็นโรคประสาทไปจริงๆ
...ผู้หญิง... ปุรณะยิ้มออกมาเหนื่อยๆ เมื่อคิด เขาไม่ควรประหลาดใจที่ตัวเองว้าวุ่นผิดปกติ สมการที่มีผู้หญิงเข้ามาเป็นตัวแปรสามารถสร้างความยุ่งยากซับซ้อนให้ชีวิตผู้ชายได้เสมอ
“คุณคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
เสียงเรียกอ่อนหวานทำให้เขาต้องปรือตามอง แต่แทนที่จะเห็นพนักงานเสิร์ฟแบบที่คาดเดา คนที่เขาเห็นคือสาวโต๊ะข้างๆ นั่นแหละ เธอกระแซะสะโพกไซส์ดินระเบิดเข้ามาชิดโต๊ะของเขา ส่งยิ้มมาอีกรอบแบบที่ทำให้สัญญาณอันตรายดังปี๊บๆๆ ขึ้นมาในหัวเขา
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
ปุรณะส่งยิ้มอย่างสุภาพ แบบที่เตือนว่า ‘ผมไม่ต้องการอะไรเกินความสุภาพ’ ไปให้ แต่สะโพกนั้นก็ยังขยับเข้ามาใกล้ขึ้น และชายหนุ่มก็พยายามไม่ดูท่อนบนที่เหมือนจะ ‘บึ้ม’ ไม่น้อยไปกว่ากัน
...เขาพยายามบอกตัวเองว่ามันคงเป็นซิลิโคน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...
“ไม่เป็นไรแน่นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
รอยยิ้มของเขาเริ่มเลือนไป แต่อีกฝ่ายยังทำท่าไม่รู้สึกรู้สม เธอยังคงส่งยิ้มมา ทักต่อ
“คุณมาที่นี่บ่อยหรือเปล่าคะ”
คราวนี้ปุรณะทำหน้านิ่ว เขาเหลียวซ้ายแลขวา ไม่แน่ใจว่าตนตกเป็นเหยื่อรายการเล่นตลกทางโทรทัศน์อะไรอยู่หรือเปล่า แต่เพ่งเท่าไรก็ไม่เห็นกล้อง เขาหันไปมองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง...คราวนี้ด้วยสีหน้าขุ่นมัวปนข้องใจ แต่อีกนั่นแหละ...เธอไม่รู้สึก
ชายหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอบ้าหรือดี ที่พยายามจีบผู้ชายที่ทำหน้าเหมือนกำลังอยากกัดคอคน แต่ตอนนี้เท่าที่คิด เขาไล่ชอยส์ได้สี่ข้อ ก. ข. ค. และ ง.
ก. เจ้าหล่อนมีรสนิยมพิศวาสแวมไพร์ (ซึ่งไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเขานั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง และอย่างที่เขาคิดอยู่ก่อนหน้านี้ ฟ้ายังไม่มืดดี)
ข. เจ้าหล่อนกำลังขายยาแก้ท้องอืดท้องเฟ้อหรือยาระงับประสาท (ขึ้นกับว่าเขาดูเหมือนคนอาหารไม่ย่อยมาสามอาทิตย์หรือคนบ้ามากกว่ากัน) และคิดว่าเขาจะเป็นลูกค้าที่ดี
ค. เจ้าหล่อนเห็นว่าเขายังหล่ออยู่ดีไม่ว่าจะทำหน้าแบบไหน (ซึ่งเขายังคลางแคลงกับความเป็นไปได้ของชอยส์นี้อยู่)
ง. เจ้าหล่อนเป็นมิจฉาชีพ และคิดจะหลอกพาเขาไปที่เปลี่ยวสองต่อสองเพื่อมอมยาปลดทรัพย์
ข้อสุดท้ายนี้ดูจะเป็นไปได้มากที่สุด เมื่อคิดถึงโชคชะตาของเขาตอนนี้
ปุรณะถอนใจเฮือก นึกอยากจะถอดแหวนนาฬิกากระเป๋าสตางค์ถวายอีกฝ่ายไปให้หมดเรื่องหมดราว ขอแค่เขาได้อยู่เงียบๆ ไม่กี่นาทีเถอะ
“เปล่าครับ มาไม่บ่อย ไม่คิดจะมาอีก ไม่อยากคุยกับใครนอกรอบ และขอโทษครับผมมีนัดแล้ว”
“แหม ปิดทางซะหมดเชียว”
เธอหัวเราะเบาๆ ประกายตาพรายรอยขันขึ้นมานิด แต่ไม่ถอย และเธอก็นั่งแปะลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามเขาดื้อๆ ทั้งที่ยังไม่ได้รับเชิญสักคำ “สงสัยคุณจะจำผึ้งไม่ได้จริงๆ ด้วย”
“ครับ?”
ชายหนุ่มกะพริบตา ไม่แน่ใจว่าเธอจะมาไม้ไหน และหญิงสาวก็แสร้งถอนใจ ทำเสียงแง่งอน
“เราเคยเจอกันในงานเปิดตัวเครื่องสำอางตัวใหม่ของบริษัทคุณไงคะ ตอนนั้นผึ้งทำงานกับนิตยสารชิค แต่โอเคค่ะ คนเยอะจะตาย แล้วคุณก็ยุ่งเชียว เข้าใจหรอกว่าคงจำคนทำงานตัวเล็กๆ แบบผึ้งไม่ได้”
...ไม่เล็กเท่าไรหรอก...
ปุรณะคิดอย่างเผลอไผลเมื่อเธอโน้มตัวมาข้างหน้าจนอะไรต่ออะไรเกือบจะ ‘หก’ ลงมา แล้วก็เกือบจะสะดุ้งความคิดตัวเองขึ้นมาอีกรอบ อย่า...อย่าเชียวนะโว้ยไอ้เป้! นี่มันไม่ใช่เวลา!
ชายหนุ่มกัดกรามกรอด ขยับตัว ก่อนจะท่องบทปลงอนิจจังสังขารไปอีกสามรอบ หวังว่ามันจะช่วยเขาได้
“นี่ใจคอจะไม่พูดอะไรกับผึ้งเลยเหรอคะ เย็นช้า...เย็นชา”
เธอชะโงกเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ยื่นมือมาแตะมือเขา ไล้ขึ้นมาตามท่อนแขน ปกติชายหนุ่มจัดการกับสถานการณ์แบบนี้ได้...ถ้ามันเกิดขึ้นและเขาไม่คิดต่อความสัมพันธ์ ดึงมือกลับ ไม่ตอบสนอง ปรามอย่างสุภาพ ลุกหนี
แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกเหมือนสมองของเขาถูกแช่ฟรีซ...
“ไม่ยักรู้นะคะว่าคุณติดนัดกับคนอื่นอยู่ก่อน”
เสียงเย็นชาของแท้ที่ดังมาน่าจะทำให้ปุรณะสะดุ้ง แต่สมองแช่ฟรีซของเขาดูจะส่งความรู้สึกให้ประสาทส่วนอื่นช้าไปด้วย เพราะเขาได้แต่เงยหน้าขึ้นมองรวิสรา เอ่ยออกมาด้วยเสียงเหมือนไม่เป็นของตัวเอง
“เชรี”
เธอมองตรงมาด้วยสายตาที่เขาอ่านไม่ออก ก่อนจะปรายตาไปมอง ‘แขกไม่ได้รับเชิญ’ ชื่อผึ้งที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา และมือที่ยังทาบแขนเขาอยู่อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ชายหนุ่มมองตามสายตานั้น กระตุกแขนออกอย่างเพิ่งรู้สึกตัว สายไปหน่อย... รวิสราทำหน้าเหมือนเพิ่งถูกบังคับให้กลืนทากเป็นๆ ลงคอ
“คนรู้จักเหรอคะคุณเป้ ไม่ยักแนะนำให้ผึ้งรู้จักบ้าง”
หญิงสาวชื่อผึ้งว่าพลางทำหน้าซื่อใส เธอส่งยิ้มหวาน กระพือขนตา (ปลอม?) ใส่เขาอีกรอบ แล้วจึงหันไปมองรวิสราเหมือนจะถามว่าฝ่ายนั้นมาจากไหน คราวนี้แก้มของคนถูกมองก่ำสีจัดขึ้น ปุรณะใจหายวูบ เขาขยับปาก ตั้งใจจะบอกให้แขกไม่ได้รับเชิญลุกไปเสีย และขอโทษรวิสรา
แต่ก่อนเขาจะทันได้ทำอะไร หญิงสาวก็ขยับยิ้มอำมหิตออกมาแล้วจึงนั่งแปะลงดื้อๆ ข้างตัวเขา...จริงๆ คือเกยขึ้นมาบนตักเขา...บนเบาะที่ตั้งใจออกแบบมาให้นั่งได้คนเดียว ซ้ำเบียดสะโพกยุกยิกเข้าหาให้เขาเขยิบไปข้างๆ
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย?
ชายหนุ่มตัวแข็ง เลือดร้อนฉ่าขึ้นมาในบัดดลกับความแนบชิดที่รู้สึก อย่างน้อยก็จนกระทั่งหญิงสาวลอบกระทุ้งศอกเข้าสีข้างเขาแบบไม่เบานัก หันมองมาด้วยสายตาร้อนแรง...แรงจนเหมือนจะฌาปณกิจเขาให้เหลือแค่ขี้เถ้า ก่อนจะเกี่ยวแขนคล้องคอเขา กรายปลายเล็บไล่มาตามใต้คางอย่างสนิทสนม...ท่วงท่าที่ดูคล้ายหลุดออกมาจากหนังอีโรติก
...แต่ทำให้ปุรณะหวาดผวาว่าตัวเองกำลังจะโดนปาดคอ...
“ฉันแนะนำตัวเองก็ได้ค่ะ ฉันชื่อเชรี” หญิงสาวลากเสียงอ่อนหวานจนเขาขนลุกเกรียว “เป็นเพื่อนสนิท...ม้ากมาก...ของคุณเป้”
คู่สนทนาของเธอมองมาอย่างกึ่งจะคลางแคลง แบบที่ทำให้รวิสรากระชับมือเข้ากับคอชายหนุ่มแน่นขึ้น และทำให้ปุรณะสำลักลม รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหน้าเขียว เขากลั้นใจ หันไปกระซิบกับเธอ
“เบา...หน่อย...อ๊อก...เชรี”
รวิสราเบิกตาขึ้น คลายมือ ทำเสียงคล้ายๆ “อุ๊บ!” เบาๆ ในคอ และปุรณะก็หันไปกระซิบอีกรอบด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ขอบคุณครับ” ท่าที ‘เหมือน’ สนิทสนมที่ทำให้หญิงสาวผู้นั่งบนที่นั่งฝั่งตรงข้ามทำหน้าไม่พอใจขึ้นมานิด ทว่าเสียงแนะนำตัวยังอ่อนหวานไม่เปลี่ยนเมื่อเธอบอกชื่อตัวเองด้วยชื่อเล่น...ตามด้วยชื่อจริงคล้ายตัวเองเป็นดารา
“ผึ้ง มธุกรค่ะ”
“สวัสดี และลาก่อนค่ะ คุณผึ้ง”
รวิสราเอ่ยอย่างเนิบนาบ สุภาพ...เปี่ยมรอยยิ้มหวานอาบยาพิษ ก่อนจะหันมาทำตาปรอยใส่ปุรณะอีกรอบ ขยับสะโพกเกยตักเขามากขึ้นอีก ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดอยู่ที่ซอกคอเมื่อเธอเอ่ยเสียงนุ่ม สถานการณ์ที่ทำให้เขานึกถึงจูบเมื่อวันก่อนขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
...และการหวนระลึกนั้นทำให้เขาเริ่มหัวหมุน...
เขารู้สึกคล้ายคนเมายา... เหมือนวันก่อน...อีกแล้ว มือเขาสั่น ความแค้นแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว เขาอยากทำลายรวิสราให้สมกับสิ่งที่เธอทำ ให้เธอต้องร้องไห้สมกับที่ควรจะร้อง ดึงเธอเข้ามาจูบเพื่อเป็นการลงทัณฑ์ แล้วก็...
“ตัวจริงมาถึง ตัวสำรองก็ต้องถอย ถูกมั้ยคะ คุณเป้”
เสียงของรวิสราแทรกเข้ามาในจิตสำนึกอย่างที่ทำให้ปุรณะได้สติขึ้นมาวูบ ไม่ ไม่ ไม่ นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปอีกวะ? เขาไม่ได้แค้นอะไรเธอเรื่องปุษยาสักหน่อย
...แต่เมื่อกี้ หรือแม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังอยากกระชากตัวเธอมานั่งบนตักแบบเต็มๆ แล้วจูบ แล้ว...
ปุรณะรู้สึกอยากครางออกมาดังๆ แล้ววิ่งเอาหัวไปโขกฝา
...เขาสติแตกไปแล้วจริงๆ ด้วย ไม่งั้นก็เป็นโรคหื่นแตกแบบเฉียบพลัน!
“เชรี ผม...”
ชายหนุ่มสูดหายใจ ก่อนจะรีบกลั้นใจเมื่อกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ระคนกลิ่นผิวเนื้อของเธอรวยรินมาแตะจมูก...เกือบจะทำให้เขาคลั่งตาย... เขาขยับ ตั้งใจจะรุนหญิงสาวออกห่างก่อนจะเกิดเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลขึ้นอีก แต่รวิสรากลับขืนตัว ยื่นหน้าเข้ามาชิดหูเขาอีกและขู่ฟ่อ
“อย่ากล้าดีมาปฏิเสธฉันตอนนี้นะคุณเป้!”
กับถ้อยนั้น ชายหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ หลับตาลง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่อย่างยากเย็น ไม่รู้จะเปิดปากอธิบายสถานการณ์ให้เธอฟังอย่างไร
...พุทโธ ธัมโม สังโฆ มายก็อด จีซัส...
นี่มันบ้าชัดๆ เลยโว้ย! เธอไม่รู้หรือไงว่าเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนน่ะหา?