ไม่เข้าใจผู้หญิงเลย

ของอย่างนี้ต้องพูดค่ะ ถ้ามาตามเธอจนวันนึงคุณทนไม่ไหว เธอก็จะหาว่าคุณเปลี่ยนไปไม่ตามใจเธอเหมือนก่อน
การพูด ไม่ใช่การใส่อารมณ์ แต่คือการอธิบาย ด้วยเหตุ ด้วยผล เราชอบ 500 นะเพราะเราเบื่อง่าย เราชอบเสื้อยืด 199 นะเพราะเราต้องใส่เอาไปเล่นกีฬาเลอะๆ


และในขณะเดียวกัน คุณเองก็ห้ามเธอไม่ได้ โรคแบรนด์เลิฟเว่อร์ของผู้หญิงประหนึ่งยาเสพติด เลิกได้ แต่ต้องมีจุดเปลี่ยนในชีวิต ถ้าดูคำจำกัดความที่จขกทว่ามา ต้องมองลึกลงไปอีกด้วย
1. เธอได้เงินมาอย่างไร ขอพ่อแม่ หาเอง ถ้าอย่างแรกก็ถือว่าแย่ แต่ถ้าอย่างหลังก็อย่าไปแสดงความเห็นมาก เพราะมันเงินของเธอ (คล้ายๆอั้มซื้อแอร์เมสใบละล้านน่ะ ว่าอั้มไม่ได้)
2. เธอมีการออมอย่างไร ถ้าได้มาใช้ซื้อของแบรนด์ ไม่มีเก็บเลย ก็เอาเป็นเมียได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ถ้าเธอลงทุน มีหุ้น มีกองทุน มีเงินเก็บ เธอจะทำตามใจเธอก็สมควรแล้ว
3. ความบ้าแบรนด์ของเธอ ใช้สุรุ่ยสุร่ายไหม กระเป๋า รองเท้า นาฬิกา ฯลฯ ของเธอน่ะ ใช้จนคุ้มไหมเช่น ใช้มา 5 ปีแล้วสภาพยังดี หรือใช้แล้วขายต่อไหมหรือใช้แล้วทิ้ง


เราว่าทรรศนคตินั้น จะเปลี่ยนของผู้หญิงเพียงคนเดียวก็ดูไม่แฟร์นัก ใช่อยู่ที่การใช้ของราคาถูกย่อมดี แลดูท่าว่าจะอนาคตรุ่งเรือง รู้จักเก็บรู้จักใช้ แต่ก็อย่างที่บอก ถ้าผู้หญิงเขามีการบริหารจัดการ ย่อมหมายความว่าเธอสามารถควบคุมมันได้ โดยที่มีของใช้ เงินยังเหลือค่ะ