“นายจะสนทำไมล่ะในเมื่อนายเลือกที่จะทิ้งเธอไปกับผู้หญิงอีกคนแล้ว จะสนใจทำไมว่าเธอจะเจ็บปวดและทนอยู่ต่อไปไม่ได้จนต้องฆ่าตัวตายแต่น่าเสียดายนะที่เธอไม่ตายวันนี้แต่อีกไม่ช้าเธอคงตายสมใจพวกนายแน่ๆ”
เพราะความจริงที่เพิ่งได้ยินกับหูทำให้แบงค์และน้ำตาลอึ้งไปอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ไม่จริง.....ไม่มีทางปูนต้องไม่ทำแบบนั้นแน่”
แบงค์กล่าวน้ำเสียงสับสนทรุดกายลงนั่งบนเตียงเช่นเดียวกับน้ำตาลที่ถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นห้อง
“ทำไมเธอถึงทำแบบนั้นทำไมต้องใจร้ายกับเรา.....ทำไมไม่ปล่อยเราไป....ทำไม”
น้ำตาลร้องไห้โฮเฝ้าถามคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบ
“แล้วทำไมพวกคุณถึงทิ้งเธอมา”พันธการพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อให้แบงค์และน้ำตาลได้ตัดสินใจบางเรื่องใหม่
“ขอโทษนะน้ำตาล..........เราขอโทษ”
แบงค์กล่าวประโยคสั้นๆที่ทำให้น้ำตาลใจหายหลังจากที่เขาและเธอนั่งเงียบงันมาเกือบชั่วโมง
“เพราะอะไรเพราะอะไรถึงเลือกที่จะทิ้งเราอีกครั้ง”
น้ำตาลเอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบ
“เพราะเราไม่อยากให้ปูนต้องจบชีวิตลงถ้าหากเป็นแบบนั้นเราคงต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็น”
“ใช่เธอพูดถูกเธออาจต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็นถ้าปูนเป็นอะไรไปแต่ว่าต่อจากวันนี้ไปคงเป็นเราเองที่ต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็นแทนเธอ”
น้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ดูเย็นชาจนเหมือนไร้ความรู้สึก
“เราควรทำยังไงดีน้ำตาล...เราแค่อยากให้เธอมีความสุขแต่ดูเหมือนว่าเรากำลังทำสิ่งที่มันตรงกันข้าม”แบงค์เอ่ยถามน้ำตาลทั้งรอยน้ำตา
“เธอก็อยู่กับเราซิอยู่กับเราต่อไปแล้วปล่อยปูนไปซะถ้าหากเธออยากตายก็ไม่ต้องไปสนใจ”
น้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนเย็นชาแต่ทว่าหยดน้ำตากลับไหลรินอย่างท่วมท้นเมื่อเธอรู้ดีว่าไม่อาจทำเช่นนั้นได้
“เราปล่อยให้เขาตายไม่ได้....ทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ”
แบงค์พูดเสียงเศร้าขุกเข่าลงตรงหน้าน้ำตาล
“ถ้าเป็นอย่างนั้นคงเป็นเราเองที่ต้องตาย”
น้ำตาลพูดลุกเดินหนีแบงค์ที่ตอนนี้เจ็บร้าวไปทั้งใจ
“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมน้ำตาลอย่าทรมานพวกเราทุกคนแบบนี้เลย”
แบงค์เอ่ยถ้อยคำที่เต็มไปด้วยเสียงสะอื้น วงแขนแข็งแรงโอบอดน้ำตาลไว้มั่น
“ถ้าฉันเกลียดเธอได้ทุกอย่างคงไม่เลวร้ายแบบนี้”
น้ำตาลกล่าวเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปจากห้องปล่อยให้แบงค์ก้มหน้าร้องไห้ให้กับวังวนที่เขาไม่เคยหนีพ้น
ริมหาดทรายที่ถูดกปกคลุมไปด้วยความมืดดำของยามค่ำคืน น้ำตาลยืนมองเกลียวคลื่นลูกแล้วลูกเล่าที่ซัดเข้าฝั่งอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุดพักด้วยหัวใจที่แสนปวดร้าว สายลมที่พัดแรงจนหนาวสะท้านไปทั้งร่างกายทำให้น้ำตาลร้องไห้โฮออกมาแข่งกับเสียงคลื่น
“ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวดจนถึงที่สุดแล้วฉันรู้ว่าเธอกำลังทรมานแต่ฉันเองก็รู้สึกไม่ได้แตกต่างไปจากเธอเลย เขาเองก็เหมือนกันฉันรู้ว่าเขาทรมานจนหัวใจแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี ฉันรู้ว่าเขายังรักฉันมากเหมือนที่ฉันรักเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง.......แล้วทำไม........ทำไมพวกเราทุกคนถึงต้องเจ็บปวดแบบนี้ ทำไมถึงได้ตกอยู่ในสภาพที่น่าอนาถใจแบบนี้กันได้.....ทำไม”
น้ำตาลตะโกนถามเกลียวคลื่นที่ไม่มีวันหาคำตอบเจอก่อนจะแผดเสียงกรี๊ดออกมาเพื่อปลดปล่อยความทุกข์ทรมานที่มีมากมายในใจ
“ทำไมเธอถึงรักเขาแล้วทำไมเขาไม่รักเธอแล้วเพราะอะไรฉันถึงไม่ไปรักคนอื่น........ทำไมต้องพรากเขาไปอีก...ทำไมๆๆๆๆๆๆ”
น้ำตาลยังคงแผดเสียงร้องและหยดน้ำตายังคงไหลริน
“เพราะว่าคุณกำลังถูกลงโทษที่ใจร้ายใจดำกับหัวใจของคนอื่น”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองดังขึ้นพร้อมปรากฏร่างของพันธมิตรที่เดินตามน้ำตาลมาเงียบๆ
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายฉันจะไม่แก้ตัวและไม่อธิบายอะไรทั้งนั้น”
น้ำตาลพูดเสียงเรียบเดินหนีพันธการแต่เขากลับคว้าไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้มั่น
“ ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับผมหรอก เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่พูดกับคุณที่เลือดเย็นจนหน้าใจหาย”
“ถ้าเป็นแบบนั้นนายก็ออกไปจากชีวิตฉันซะทีอย่ามายุ่งกับฉันอีก”
“ยังหรอกผมยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นเพราะว่าผมยังไม่ได้ทำให้คุณรู้เลยว่าตกนรกทั้งเป็นมันเป็นยังไง”พันธการกัดฟันกรอดๆจ้องมองน้ำตาลด้วยแววตาที่มีเพียงแค่ความเกลียดชัง
“เพราะฉันทำร้ายนายใช่ไหนเพราะอย่างนั้นนายถึงอยากทำร้ายฉันทั้งที่เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยทั้งที่นายรู้ดีแก่ใจว่าฉันไม่ได้รักนายเลย ทั้งที่รู้แบบนั้นทำไมนายถึงยังยอมให้ฉันมีอิทธิพลเหนือจิตใจของนายทำไมถึงยอมกระโดดลงมาในกองไฟด้วยตัวเอง”
“ไม่ใช่เพราะความรักฉันถึงไม่ยอมปล่อยเธอไปแต่มันเป็นเพราะความเกลียดชังความชิงชังที่มีอยู่จนเต็มหัวใจของฉัน”
น้ำเสียงเหี้ยมที่ดังขึ้นไม่ได้ทำให้น้ำตาลหวาดกลัวพันธการสักนิดแม้ว่าแขนของเธอจะแดงช้ำด้วยน้ำมือของเขา
“แล้วเพราะอะไรนายถึงเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้จากคนที่เคยรักฉันกลายเป็นทำร้ายฉันได้สารพัดขนาดนี้”
เพราะแววตาที่ไม่ไหวไหวแม้แต่น้อยของน้ำตาลทำให้พันธการโมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่เมื่อเธอช่างเฉยชาต่อความสูญเสียของคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น
“ทำไมเธอถึงทำร้ายคนอื่นได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยทำไมทำแบบนั้นกับคนอื่น ทำไมถึงไม่สนใจเลยว่าใครจะเป็นจะตายเพราะเธอ...ทำไม...ทำไม”
พันธการตะคอกใส่น้ำตาลเสียงลั่นแต่ทว่าเธอกลับส่งรอยยิ้มเย็นชาให้เขา
“ฉันสนแค่ว่าฉันจะเป็นจะตายเพราะใครต่างหาก”
“ผู้หญิงแพศยาแบบเธอมันสมควรตายแล้วตายไปซะจะได้ไม่ทำให้ใครต้องเจ็บปวดอีก”
พันธการโมโหจนเลือดขึ้นหน้าใช้กำลังลากน้ำตาลลงทะเลและจับเธอกดน้ำอย่างคุมตัวเองงไม่อยู่อีกแล้ว
“ทำไมเธอถึงไม่มีหัวใจให้คนอื่นบ้าง....ทำไมใจเธอถึงดำนัก....ทำไม”
พันธการจับน้ำตาลกดน้ำอย่างไม่มีความปราณีในหัวใจในขณะที่น้ำตาลเองก็ไม่ปริปากร้องขอความปราณีใดๆ
“ทำไมต้องเป็นน้องชายฉัน....ทำไมต้องทำร้ายเขาด้วย...ทำไม.....”
พันธการร้องไห้โฮรั้งร่างบางของน้ำตาลเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนด้วยความสับสนเมื่อเขาทั้งรักทั้งแค้นทั้งชิงชังและเป็นห่วงเธอ
“นายแพ้อีกแล้ว”
น้ำตาลกระซิบข้างหูพันธการทำให้เขาได้สติกลับคืนมาและคลายกอดน้ำตาล
“ในเมื่อนายฆ่าฉันไม่ได้เราก็มาอย่าขาดจากกันเถอะเมื่อนายรับไม่ได้ที่ฉันไปกับผู้ชายคนอื่น”
คำพูดที่ฟังดูไร้ซึ่งความผูกพันใดๆทำให้พันธการในนามพันธมิตรเจ็บร้าวไปทั้งใจเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขากำลังสงสารน้องชายหรือตัวเองกันแน่
“สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอไม่ใช่ใบหย่าไม่ใช่ลมหายใจและไม่ใช่ร่างกายของเธอแต่เป็นรอยน้ำตา และเธอจะต้องกลายเป็นผู้หญิงแพศยาอย่างที่เธออยากจะเป็น”
พันธการพูดลากน้ำตาลที่เดนตามเขาไปเงียบๆเข้าไปในโรงแรมสุดหรูที่อยู่ใกล้กับชายหาด
“นายแน่ใจเหรอว่านายจะกอดฉันทั้งๆที่ฉันรักคนอื่นในขณะที่นายจูบฉันฉันอาจจะนึกว่านายเป็นเขาก็ได้ นายทนได้จริงๆเหรอที่ฉันไม่มีความรู้สึกกับนายเลยแม้แต่นิดเดียว”
น้ำตาลพูดขณะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างช้าๆ
“ฉันคงทำให้เธอเจ็บปวดไม่ได้ถ้าหัวใจฉันยังไม่เย็นชามากกว่าเธอ”
พันธการไม่รีรอฉุดร่างของน้ำตาลให้นอนลงบนเตียงและขึ้นค่อมเธอไว้อย่างรวดเร็ว
“ความรักมันไม่จำเป็นสักนิดสำหรับการขึ้นเตียงกับผู้หญิงอย่างเธอหรือว่าเธอเคยได้ยินเรื่องตลกที่ว่าโสเภณีต้องใช้ความรักในการนอนกับแขก”
พันธการพูดก่อนที่ริมฝีปากบางของเขาจะบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มของน้ำตาลด้วยความรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยนใดๆ ในขณะที่น้ำตาลต่อกรกับเขาด้วยการนอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้เมื่อฝ่ามือใหญ่โตของพันธการสัมผัสไปทั่วเรือนร่างของเธอด้วยความรุนแรง ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากน้ำตาลอีกเมื่อวันนี้เธอกำลังจะเป็นผู้หญิงแพศยาอย่างที่ใครๆตราหน้าไว้
“ช่วยเป็นตัวเมียที่มีอารมณ์ร่วมหน่อยได้ไหมไม่อย่างนั้นเราจะสืบพันธ์กันได้ยังไง”
พันธการกระซิบข้างหูน้ำตาลในขณะที่สองมือยังไม่ยอมหยุดสัมผัสร่างกายของน้ำตาลด้วยความป่าเถื่อนรุนแรง
“ขอโทษด้วยนะที่ฉันยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นสัตว์ป่าแบบคุณ”
เพราะคำพูดของน้ำตาลทำให้พันธการหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนของตัวเอง หยดน้ำตาที่ไหลนองใบหน้าของน้ำตาลทำให้พันธมิตรเริ่มรู้สึกตัวว่าการกระทำของเขาคือฝันร้ายที่หน้าหวาดกลัวของลูกผู้หญิงทุกคน
“ฉันขอโทษ”
พันธการพูดเสียงเรียบลุกขึ้นจากเตียงเขาไม่ใจร้ายมากพอที่จะทำกับน้ำตาลอย่างที่เขาคิดว่าควรทำกับเธอ
“ฉันแพ้เธอแล้วจริงๆ.....แพ้เธอเหมือนทุกๆคน”
พันธการกล่าวประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ใบหน้าซีดเผือดของปูนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ทำให้แบงค์ถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เป็นเขาเองที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ทั้งที่เป็นคนดึงเธอเข้ามาบนเส้นทางนี้เองแต่เขากลับคิดจะทอดทิ้งเธอไปโดยไม่ไยดี
“ขอโทษนะปูน.....ขอโทษ”
แบงค์พูดเกาะกุมฝ่ามือซีดเซียวของปูนไว้
“อย่าเป็นอะไรนะปูนเราขอโทษเรามันเลวเองที่ทำแบบนั้นกับเธอ ในเมื่อเราเลือกเธอแล้วเราก็ต้องอยู่กับเธอตลอดไปมันเป็นสิ่งที่เราต้องรับผิดชอบ เราต้องยอมรับมันให้ได้เมื่อเราเป็นคนเลือกเส้นทางสายนี้เอง”
เพราะเสียงสะอื้นและหยดน้ำตาของแบงค์ที่ไหลรินสัมผัสผิวกายทำให้ปูนลืมตาตื่นขึ้น ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาของแบงค์ทำให้เธอรู้ดีว่าเขากำลังเจ็บปวดและเสียใจแต่เธอไม่มีแรงมากพอจะพูดปลอบใจเขาได้
“ขอโทษนะปูนเราขอโทษ”
แบงค์ร้องไห้โฮโอบกอดร่างบางบนเตียงไว้แน่นหนา ถ้าปูนหมดลมหายใจไปจริงๆเขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้คงไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขาได้อีก แม้กระทั่งรอยยิ้มที่แสนเศร้าดั่งเช่นเวลานี้
แสงทองทอประกายเจิดจ้าที่ลอดผ่านหน้าต่างบานสวยเข้ามาทางหัวเตียงทำให้น้ำตาลรู้สึกตัวและลืมตาตื่นขึ้น แม้หัวใจจะเหนื่อยเหมื่อยล้าจนไม่อยากหายใจแต่เธอก็ยังคงต้องลืมตาตื่นขึ้นเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง
“กึก”
น้ำตาลชักเท้ากลับเมื่อเธอหย่อนเท้าลงบนพื้นแล้วเหยียบโดนสิ่งของบางอย่าง
“กระเป๋าสตางค์”
น้ำตาลพรึมพรำก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ แล้วเธอก็ต้องตกตะลึงจนตาค้างเมื่อมองเห็นรูปที่ล่วงลงอยู่บนพื้นห้อง ภาพของพันธมิตรกับชายหนุ่มอีกคนที่มีใบหน้าเหมือนกับเขาไม่มีผิดเพี้ยนทำให้น้ำตาลต้องคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นใหม่ทั้งหมด
“คุณทำอะไร”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของพันธการดังขึ้นก่อนที่เขาจะกระชากกระเป๋าสตางค์ออกจากมือน้ำตาล
“คุณควรมีมารยาทมากกว่านี้นะ”
พันธการพูดเสียงห้วนเดินหนีน้ำตาลแต่เธอกลับขวางหน้าเขาไว้
“ผู้ชายอีกคนในรูปเป็นใคร..........คุณเป็นใครกันแน่”
เพราะคำถามและแววตาที่สับสนของน้ำตาลทำให้พันธการหัวเราะออกมาเสียงลั่น ก่อนจะหันมาจ้องมองน้ำตาลด้วยแววตาแข็งกร้าว
“คนที่คุณอยากรู้จักคือผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณหรือผู้ชายทีอยู่ในรูปใบนั้นล่ะ”
“ฉันขอถามอีกครั้งว่าคุณเป็นใครตอบฉันมาเดี๋ยวนี้”
“ผมเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ”
พันธการยอมรับอย่างไม่ยอมรับง่ายๆ
“คุณไม่ใช่พันธมิตรใช่ไหมคุณไม่ใช่เขาจริงๆแต่เป็นอีกคนนึงที่มาที่นี่เพราะเกลียดชังฉัน เพราะอะไรคุณถึงเกลียดฉันเพราะอะไรถึงเล่นตลกกับชีวิตคนอื่นแบบนี้….มันเพราะอะไรกัน”
น้ำตาลทุบตีพันธการพัลวันหวังจะให้เขาตอบคำถามของเธอ
“คุณอยากรู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใครผมจะบอกให้ก็ได้ชื่อของผมก็คือพันธการ
พันธการ อนันตลักษ์น้องชายคนเดียวของผมคือพันธมิตร อนันตลักษ์”เพราะคำพูดของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้น้ำตาลต้องมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป เธอไม่รู้จักเขาไม่เคยรู้จักผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้
“เพราะอะไรคุณถึงเข้ามาในชีวิตฉันทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันแต่คุณก็เกลียดฉัน คุณทำทุกอย่างเพื่อทำร้ายฉันช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าเพราะอะไร”
เพราะคำถามของน้ำตาลทำให้แววตาที่แข็งกร้าวของชายหนุ่มยิ่งดุดันขึ้นอีก บีบแขนทั้งสองข้างของน้ำตาลด้วยความโมโห
“เพราะคุณไงเพราะความใจร้ายของคุณให้ผมต้องมาที่นี่ ผมมาที่นี่เพื่อทำให้คุณเจ็บผมอยากให้คุณรู้ว่าน้องชายผมรู้สึกยังไง”
เพราะคำพูดของพันธการที่เธอเคยเชื่อว่าคือพันธมิตรทำให้น้ำตาลหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาเพราะนึกสมเพชตัวเอง
พิษรัก ตอนที่ 20
เพราะความจริงที่เพิ่งได้ยินกับหูทำให้แบงค์และน้ำตาลอึ้งไปอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ไม่จริง.....ไม่มีทางปูนต้องไม่ทำแบบนั้นแน่”
แบงค์กล่าวน้ำเสียงสับสนทรุดกายลงนั่งบนเตียงเช่นเดียวกับน้ำตาลที่ถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นห้อง
“ทำไมเธอถึงทำแบบนั้นทำไมต้องใจร้ายกับเรา.....ทำไมไม่ปล่อยเราไป....ทำไม”
น้ำตาลร้องไห้โฮเฝ้าถามคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบ
“แล้วทำไมพวกคุณถึงทิ้งเธอมา”พันธการพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อให้แบงค์และน้ำตาลได้ตัดสินใจบางเรื่องใหม่
“ขอโทษนะน้ำตาล..........เราขอโทษ”
แบงค์กล่าวประโยคสั้นๆที่ทำให้น้ำตาลใจหายหลังจากที่เขาและเธอนั่งเงียบงันมาเกือบชั่วโมง
“เพราะอะไรเพราะอะไรถึงเลือกที่จะทิ้งเราอีกครั้ง”
น้ำตาลเอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบ
“เพราะเราไม่อยากให้ปูนต้องจบชีวิตลงถ้าหากเป็นแบบนั้นเราคงต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็น”
“ใช่เธอพูดถูกเธออาจต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็นถ้าปูนเป็นอะไรไปแต่ว่าต่อจากวันนี้ไปคงเป็นเราเองที่ต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็นแทนเธอ”
น้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ดูเย็นชาจนเหมือนไร้ความรู้สึก
“เราควรทำยังไงดีน้ำตาล...เราแค่อยากให้เธอมีความสุขแต่ดูเหมือนว่าเรากำลังทำสิ่งที่มันตรงกันข้าม”แบงค์เอ่ยถามน้ำตาลทั้งรอยน้ำตา
“เธอก็อยู่กับเราซิอยู่กับเราต่อไปแล้วปล่อยปูนไปซะถ้าหากเธออยากตายก็ไม่ต้องไปสนใจ”
น้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนเย็นชาแต่ทว่าหยดน้ำตากลับไหลรินอย่างท่วมท้นเมื่อเธอรู้ดีว่าไม่อาจทำเช่นนั้นได้
“เราปล่อยให้เขาตายไม่ได้....ทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ”
แบงค์พูดเสียงเศร้าขุกเข่าลงตรงหน้าน้ำตาล
“ถ้าเป็นอย่างนั้นคงเป็นเราเองที่ต้องตาย”
น้ำตาลพูดลุกเดินหนีแบงค์ที่ตอนนี้เจ็บร้าวไปทั้งใจ
“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมน้ำตาลอย่าทรมานพวกเราทุกคนแบบนี้เลย”
แบงค์เอ่ยถ้อยคำที่เต็มไปด้วยเสียงสะอื้น วงแขนแข็งแรงโอบอดน้ำตาลไว้มั่น
“ถ้าฉันเกลียดเธอได้ทุกอย่างคงไม่เลวร้ายแบบนี้”
น้ำตาลกล่าวเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปจากห้องปล่อยให้แบงค์ก้มหน้าร้องไห้ให้กับวังวนที่เขาไม่เคยหนีพ้น
ริมหาดทรายที่ถูดกปกคลุมไปด้วยความมืดดำของยามค่ำคืน น้ำตาลยืนมองเกลียวคลื่นลูกแล้วลูกเล่าที่ซัดเข้าฝั่งอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุดพักด้วยหัวใจที่แสนปวดร้าว สายลมที่พัดแรงจนหนาวสะท้านไปทั้งร่างกายทำให้น้ำตาลร้องไห้โฮออกมาแข่งกับเสียงคลื่น
“ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวดจนถึงที่สุดแล้วฉันรู้ว่าเธอกำลังทรมานแต่ฉันเองก็รู้สึกไม่ได้แตกต่างไปจากเธอเลย เขาเองก็เหมือนกันฉันรู้ว่าเขาทรมานจนหัวใจแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี ฉันรู้ว่าเขายังรักฉันมากเหมือนที่ฉันรักเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง.......แล้วทำไม........ทำไมพวกเราทุกคนถึงต้องเจ็บปวดแบบนี้ ทำไมถึงได้ตกอยู่ในสภาพที่น่าอนาถใจแบบนี้กันได้.....ทำไม”
น้ำตาลตะโกนถามเกลียวคลื่นที่ไม่มีวันหาคำตอบเจอก่อนจะแผดเสียงกรี๊ดออกมาเพื่อปลดปล่อยความทุกข์ทรมานที่มีมากมายในใจ
“ทำไมเธอถึงรักเขาแล้วทำไมเขาไม่รักเธอแล้วเพราะอะไรฉันถึงไม่ไปรักคนอื่น........ทำไมต้องพรากเขาไปอีก...ทำไมๆๆๆๆๆๆ”
น้ำตาลยังคงแผดเสียงร้องและหยดน้ำตายังคงไหลริน
“เพราะว่าคุณกำลังถูกลงโทษที่ใจร้ายใจดำกับหัวใจของคนอื่น”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองดังขึ้นพร้อมปรากฏร่างของพันธมิตรที่เดินตามน้ำตาลมาเงียบๆ
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายฉันจะไม่แก้ตัวและไม่อธิบายอะไรทั้งนั้น”
น้ำตาลพูดเสียงเรียบเดินหนีพันธการแต่เขากลับคว้าไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้มั่น
“ ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับผมหรอก เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่พูดกับคุณที่เลือดเย็นจนหน้าใจหาย”
“ถ้าเป็นแบบนั้นนายก็ออกไปจากชีวิตฉันซะทีอย่ามายุ่งกับฉันอีก”
“ยังหรอกผมยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นเพราะว่าผมยังไม่ได้ทำให้คุณรู้เลยว่าตกนรกทั้งเป็นมันเป็นยังไง”พันธการกัดฟันกรอดๆจ้องมองน้ำตาลด้วยแววตาที่มีเพียงแค่ความเกลียดชัง
“เพราะฉันทำร้ายนายใช่ไหนเพราะอย่างนั้นนายถึงอยากทำร้ายฉันทั้งที่เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยทั้งที่นายรู้ดีแก่ใจว่าฉันไม่ได้รักนายเลย ทั้งที่รู้แบบนั้นทำไมนายถึงยังยอมให้ฉันมีอิทธิพลเหนือจิตใจของนายทำไมถึงยอมกระโดดลงมาในกองไฟด้วยตัวเอง”
“ไม่ใช่เพราะความรักฉันถึงไม่ยอมปล่อยเธอไปแต่มันเป็นเพราะความเกลียดชังความชิงชังที่มีอยู่จนเต็มหัวใจของฉัน”
น้ำเสียงเหี้ยมที่ดังขึ้นไม่ได้ทำให้น้ำตาลหวาดกลัวพันธการสักนิดแม้ว่าแขนของเธอจะแดงช้ำด้วยน้ำมือของเขา
“แล้วเพราะอะไรนายถึงเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้จากคนที่เคยรักฉันกลายเป็นทำร้ายฉันได้สารพัดขนาดนี้”
เพราะแววตาที่ไม่ไหวไหวแม้แต่น้อยของน้ำตาลทำให้พันธการโมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่เมื่อเธอช่างเฉยชาต่อความสูญเสียของคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น
“ทำไมเธอถึงทำร้ายคนอื่นได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยทำไมทำแบบนั้นกับคนอื่น ทำไมถึงไม่สนใจเลยว่าใครจะเป็นจะตายเพราะเธอ...ทำไม...ทำไม”
พันธการตะคอกใส่น้ำตาลเสียงลั่นแต่ทว่าเธอกลับส่งรอยยิ้มเย็นชาให้เขา
“ฉันสนแค่ว่าฉันจะเป็นจะตายเพราะใครต่างหาก”
“ผู้หญิงแพศยาแบบเธอมันสมควรตายแล้วตายไปซะจะได้ไม่ทำให้ใครต้องเจ็บปวดอีก”
พันธการโมโหจนเลือดขึ้นหน้าใช้กำลังลากน้ำตาลลงทะเลและจับเธอกดน้ำอย่างคุมตัวเองงไม่อยู่อีกแล้ว
“ทำไมเธอถึงไม่มีหัวใจให้คนอื่นบ้าง....ทำไมใจเธอถึงดำนัก....ทำไม”
พันธการจับน้ำตาลกดน้ำอย่างไม่มีความปราณีในหัวใจในขณะที่น้ำตาลเองก็ไม่ปริปากร้องขอความปราณีใดๆ
“ทำไมต้องเป็นน้องชายฉัน....ทำไมต้องทำร้ายเขาด้วย...ทำไม.....”
พันธการร้องไห้โฮรั้งร่างบางของน้ำตาลเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนด้วยความสับสนเมื่อเขาทั้งรักทั้งแค้นทั้งชิงชังและเป็นห่วงเธอ
“นายแพ้อีกแล้ว”
น้ำตาลกระซิบข้างหูพันธการทำให้เขาได้สติกลับคืนมาและคลายกอดน้ำตาล
“ในเมื่อนายฆ่าฉันไม่ได้เราก็มาอย่าขาดจากกันเถอะเมื่อนายรับไม่ได้ที่ฉันไปกับผู้ชายคนอื่น”
คำพูดที่ฟังดูไร้ซึ่งความผูกพันใดๆทำให้พันธการในนามพันธมิตรเจ็บร้าวไปทั้งใจเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขากำลังสงสารน้องชายหรือตัวเองกันแน่
“สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอไม่ใช่ใบหย่าไม่ใช่ลมหายใจและไม่ใช่ร่างกายของเธอแต่เป็นรอยน้ำตา และเธอจะต้องกลายเป็นผู้หญิงแพศยาอย่างที่เธออยากจะเป็น”
พันธการพูดลากน้ำตาลที่เดนตามเขาไปเงียบๆเข้าไปในโรงแรมสุดหรูที่อยู่ใกล้กับชายหาด
“นายแน่ใจเหรอว่านายจะกอดฉันทั้งๆที่ฉันรักคนอื่นในขณะที่นายจูบฉันฉันอาจจะนึกว่านายเป็นเขาก็ได้ นายทนได้จริงๆเหรอที่ฉันไม่มีความรู้สึกกับนายเลยแม้แต่นิดเดียว”
น้ำตาลพูดขณะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างช้าๆ
“ฉันคงทำให้เธอเจ็บปวดไม่ได้ถ้าหัวใจฉันยังไม่เย็นชามากกว่าเธอ”
พันธการไม่รีรอฉุดร่างของน้ำตาลให้นอนลงบนเตียงและขึ้นค่อมเธอไว้อย่างรวดเร็ว
“ความรักมันไม่จำเป็นสักนิดสำหรับการขึ้นเตียงกับผู้หญิงอย่างเธอหรือว่าเธอเคยได้ยินเรื่องตลกที่ว่าโสเภณีต้องใช้ความรักในการนอนกับแขก”
พันธการพูดก่อนที่ริมฝีปากบางของเขาจะบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มของน้ำตาลด้วยความรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยนใดๆ ในขณะที่น้ำตาลต่อกรกับเขาด้วยการนอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้เมื่อฝ่ามือใหญ่โตของพันธการสัมผัสไปทั่วเรือนร่างของเธอด้วยความรุนแรง ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากน้ำตาลอีกเมื่อวันนี้เธอกำลังจะเป็นผู้หญิงแพศยาอย่างที่ใครๆตราหน้าไว้
“ช่วยเป็นตัวเมียที่มีอารมณ์ร่วมหน่อยได้ไหมไม่อย่างนั้นเราจะสืบพันธ์กันได้ยังไง”
พันธการกระซิบข้างหูน้ำตาลในขณะที่สองมือยังไม่ยอมหยุดสัมผัสร่างกายของน้ำตาลด้วยความป่าเถื่อนรุนแรง
“ขอโทษด้วยนะที่ฉันยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นสัตว์ป่าแบบคุณ”
เพราะคำพูดของน้ำตาลทำให้พันธการหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนของตัวเอง หยดน้ำตาที่ไหลนองใบหน้าของน้ำตาลทำให้พันธมิตรเริ่มรู้สึกตัวว่าการกระทำของเขาคือฝันร้ายที่หน้าหวาดกลัวของลูกผู้หญิงทุกคน
“ฉันขอโทษ”
พันธการพูดเสียงเรียบลุกขึ้นจากเตียงเขาไม่ใจร้ายมากพอที่จะทำกับน้ำตาลอย่างที่เขาคิดว่าควรทำกับเธอ
“ฉันแพ้เธอแล้วจริงๆ.....แพ้เธอเหมือนทุกๆคน”
พันธการกล่าวประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ใบหน้าซีดเผือดของปูนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ทำให้แบงค์ถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เป็นเขาเองที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ทั้งที่เป็นคนดึงเธอเข้ามาบนเส้นทางนี้เองแต่เขากลับคิดจะทอดทิ้งเธอไปโดยไม่ไยดี
“ขอโทษนะปูน.....ขอโทษ”
แบงค์พูดเกาะกุมฝ่ามือซีดเซียวของปูนไว้
“อย่าเป็นอะไรนะปูนเราขอโทษเรามันเลวเองที่ทำแบบนั้นกับเธอ ในเมื่อเราเลือกเธอแล้วเราก็ต้องอยู่กับเธอตลอดไปมันเป็นสิ่งที่เราต้องรับผิดชอบ เราต้องยอมรับมันให้ได้เมื่อเราเป็นคนเลือกเส้นทางสายนี้เอง”
เพราะเสียงสะอื้นและหยดน้ำตาของแบงค์ที่ไหลรินสัมผัสผิวกายทำให้ปูนลืมตาตื่นขึ้น ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาของแบงค์ทำให้เธอรู้ดีว่าเขากำลังเจ็บปวดและเสียใจแต่เธอไม่มีแรงมากพอจะพูดปลอบใจเขาได้
“ขอโทษนะปูนเราขอโทษ”
แบงค์ร้องไห้โฮโอบกอดร่างบางบนเตียงไว้แน่นหนา ถ้าปูนหมดลมหายใจไปจริงๆเขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้คงไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขาได้อีก แม้กระทั่งรอยยิ้มที่แสนเศร้าดั่งเช่นเวลานี้
แสงทองทอประกายเจิดจ้าที่ลอดผ่านหน้าต่างบานสวยเข้ามาทางหัวเตียงทำให้น้ำตาลรู้สึกตัวและลืมตาตื่นขึ้น แม้หัวใจจะเหนื่อยเหมื่อยล้าจนไม่อยากหายใจแต่เธอก็ยังคงต้องลืมตาตื่นขึ้นเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง
“กึก”
น้ำตาลชักเท้ากลับเมื่อเธอหย่อนเท้าลงบนพื้นแล้วเหยียบโดนสิ่งของบางอย่าง
“กระเป๋าสตางค์”
น้ำตาลพรึมพรำก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ แล้วเธอก็ต้องตกตะลึงจนตาค้างเมื่อมองเห็นรูปที่ล่วงลงอยู่บนพื้นห้อง ภาพของพันธมิตรกับชายหนุ่มอีกคนที่มีใบหน้าเหมือนกับเขาไม่มีผิดเพี้ยนทำให้น้ำตาลต้องคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นใหม่ทั้งหมด
“คุณทำอะไร”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของพันธการดังขึ้นก่อนที่เขาจะกระชากกระเป๋าสตางค์ออกจากมือน้ำตาล
“คุณควรมีมารยาทมากกว่านี้นะ”
พันธการพูดเสียงห้วนเดินหนีน้ำตาลแต่เธอกลับขวางหน้าเขาไว้
“ผู้ชายอีกคนในรูปเป็นใคร..........คุณเป็นใครกันแน่”
เพราะคำถามและแววตาที่สับสนของน้ำตาลทำให้พันธการหัวเราะออกมาเสียงลั่น ก่อนจะหันมาจ้องมองน้ำตาลด้วยแววตาแข็งกร้าว
“คนที่คุณอยากรู้จักคือผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณหรือผู้ชายทีอยู่ในรูปใบนั้นล่ะ”
“ฉันขอถามอีกครั้งว่าคุณเป็นใครตอบฉันมาเดี๋ยวนี้”
“ผมเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ”
พันธการยอมรับอย่างไม่ยอมรับง่ายๆ
“คุณไม่ใช่พันธมิตรใช่ไหมคุณไม่ใช่เขาจริงๆแต่เป็นอีกคนนึงที่มาที่นี่เพราะเกลียดชังฉัน เพราะอะไรคุณถึงเกลียดฉันเพราะอะไรถึงเล่นตลกกับชีวิตคนอื่นแบบนี้….มันเพราะอะไรกัน”
น้ำตาลทุบตีพันธการพัลวันหวังจะให้เขาตอบคำถามของเธอ
“คุณอยากรู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใครผมจะบอกให้ก็ได้ชื่อของผมก็คือพันธการ
พันธการ อนันตลักษ์น้องชายคนเดียวของผมคือพันธมิตร อนันตลักษ์”เพราะคำพูดของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้น้ำตาลต้องมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป เธอไม่รู้จักเขาไม่เคยรู้จักผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้
“เพราะอะไรคุณถึงเข้ามาในชีวิตฉันทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันแต่คุณก็เกลียดฉัน คุณทำทุกอย่างเพื่อทำร้ายฉันช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าเพราะอะไร”
เพราะคำถามของน้ำตาลทำให้แววตาที่แข็งกร้าวของชายหนุ่มยิ่งดุดันขึ้นอีก บีบแขนทั้งสองข้างของน้ำตาลด้วยความโมโห
“เพราะคุณไงเพราะความใจร้ายของคุณให้ผมต้องมาที่นี่ ผมมาที่นี่เพื่อทำให้คุณเจ็บผมอยากให้คุณรู้ว่าน้องชายผมรู้สึกยังไง”
เพราะคำพูดของพันธการที่เธอเคยเชื่อว่าคือพันธมิตรทำให้น้ำตาลหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาเพราะนึกสมเพชตัวเอง