เหตุผลที่ชอบละคร ญี่ปุ่น ของทุกๆคนคืออะไรครับ

จะบอกว่า"ชอบ"ซีรีส์ญี่ปุ่นไม่ได้ ต้องบอกว่า "รัก" ถึงจะถูก

ผมรักซีรีส์ญี่ปุ่นตรงที่...ซีรีส์ของเขาทุกเรื่อง ไม่ว่าจะแนวรักโรแมนติก แนวครอบครัว แนววัยรุ่นแก่นแก้ว แนวอาชีพ แนวสืบสวน แนวหมอ แนวโบราณ แนวประวัติศาศตร์..
ต่างมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน ตรงกันหมด
คือทุกคนต้องหาที่ยืนของตนเองบนโลกนี้ให้เจอ เชิดชูความฝันและทำความใฝ่ฝันนั้นให้เป็นจริง ไม่ว่าจะต้องผ่านบททดสอบอะไรก็ตาม จึงจะเรียกว่า "มีชีวิตอย่างคุ้มค่า"
ผมจึงดูซีรีส์ญี่ปุ่นได้อย่างภาคภูมิใจ และรู้สึกมีแรง"หนุนใจ"ขึ้นมา

ยกตัวอย่างง่ายมาก ซีรีส์ญี่ปุ่นช่วง 3 ทุ่มของทรูเอเซียนทุกวันนี้ 7 วันเต็ม 3 เรื่อง...ตัวเอกทั้ง 3 เรื่องมีจุดมุ่งหมายสูงสุดคือ หาจุดยืนของตนเอง ว่าตนเองเกิดมาเพื่อทำอะไร แล้วก็ทุ่มเทเสียสละทุกอย่างเพื่อทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง

จันทร์-อังคาร Doctor Ume
ในยุคหลังสงครามโลกจบใหม่ๆ อุเมะจังคือน้องเล็กของบ้านที่ไม่เก่งเหมือนพี่สาว ไม่ฉลาดเหมือนพี่ชาย เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะ "หาตัวเองให้เจอ"
เธอได้เจอกับคู่หมั้นของพี่สาว  และว่าที่พี่เขยเคยบอกเธอว่าชื่ออุเมะนั้นดีจัง (พลัม) เพราะขณะที่คนชื่นชมแต่ดอกซากุระ คนกลับลืมไปว่าดอกของอุเมะนั้นจะผลิบานก่อนเป็นสิ่งแรก  
คำพูดนี้ทำให้อุเมะที่แอบรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า มีกำลังใจขึ้นมา และใช้คำพูดของว่าที่พี่เขย เป็นแรงผลักดันหนุนใจเธอไปตลอดชีวิต
ความฝันของอุเมะที่มีมาตลอด แต่ไม่รู้ตัว และไม่รู้จะแสดงออกมาอย่างไร คือ "มีความสุขที่ได้ช่วยเหลือผู้คน"  
แต่ความฝันเพียงเท่านี้จะไม่มีทางเป็นจริงได้ ถ้าอุเมะเอาแต่ฝัน เธอผ่านการสอบตกแล้วตกอีก ต้องท่องหนังสือท่องแล้วท่องอีก  แต่เมื่อเธอเลือกหนทางนี้แล้ว เธอก็พร้อมจะทุ่มเทเพื่อทำสิ่งที่เธอฝันไว้ให้เป็นจริง

พุธ-ศุกร์ Hungry!
ยุคปัจจุบัน  พระเอกเป็นอดีตนักเรียนเชฟอัจฉริยะ ผู้หันหลังให้วงการอาหารแล้วมาเป็นหัวหน้าวงร็อค แม้วงของเขาจะมีฝีมือแต่กลับไม่เคยผ่าน debut สักที
จนเมื่อนักร้องนำลาออกจากวงจะไปเป็นศิลปินเดี่ยว และแม่ของพระเอกซึ่งเป็นเชฟมีฝีมือเสียชีวิต วิกฤตครั้งนี้กลับกลายเป็น "เมื่อประตูปิดหน้าต่างก็เปิด"  
ความที่รู้สึกผิดที่ทอดทิ้งแม่ให้ดูแลร้านคนเดียว ทำให้เขากลับมาจับมีดทำอาหารอีกครั้ง  โดยความฝันของเขาคือ "ทำร้านอาหารฝรั่งเศสที่ใครๆก็สามารถเข้ามาอร่อยที่ร้านเขาได้"
แต่มันไม่ใช่หนทางที่ง่ายเลย  เขาต้องผ่านการบริหารงานที่ผิดพลาด เสียเพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ผิดใจกับคนรักที่ทำใจลำบากที่จะสนับสนุนเขาให้เปลี่ยนเส้นทางจากการเป็นนักดนตรีซึ่งเธอชอบมาก มาเป็นเชฟซึ่งเธอเกลียดมาก และอาจเสียร้านให้กับบริษัทคู่แข่งซึ่งเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ไป

ศุกร์-อาทิตย์ Carnation
โอฮาระเป็นเด็กสาวในยุคก่อนสงครามโลก ที่หลงใหลเสื้อผ้าตะวันตกอย่างมาก ความฝันของเธอคือเปิดกิจการร้านตัดเสื้อของตัวเองในนาม "โอฮาระ"
ทว่า ในยุคสมัยและสภาพแวดล้อมของจังหวัดที่ไม่มีใครริตัดชุดตะวันตก แต่ด้วยความรักและหลงใหลโอฮาระทุ่มเทตนเองในการเรียนรู้วิธีตัดเย็บ เสียสละเวลาส่วนตัวเข้าไปทำงานเป็นลูกจ้างรับใช้ในร้านตัดเสื้อเพียงเพื่อมีโอกาสที่จะ "เรียนวิธีใช้จักรเย็บผ้า" ด้วยตัวเอง  
ตลอดเส้นทางการเติบโตของเธอ ผ่านการต่อสู้กับพ่อที่คัดค้าน ผ่านการเสียน้ำตากับความผิดหวัง ล้มเหลว ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ทุกครั้งเด็กสาวจะเรียนรู้ "วิธีแก้ปัญหา" ซึ่งมีส่วนอย่างมากในการหล่อหลอมให้เธอทำความฝันได้สำเร็จ

ถามว่าซีรีส์ที่มีคอนเส็ปต์แบบนี้มันดีตรงไหน?
ผมว่ามันดีมากๆตรงที่...ชีวิตเราแต่ละคนไม่ได้มีเรื่องชิงรักหักสวาทกันตลอดเวลาทุกคนไป  และไม่ใช่เราทุกคนที่เกิดมาโคตรรวย รวยโคตร แบบพระเอก หรือจนแสนจนแบบนางเอก
แต่สิ่งที่ทุกคนในโลกมีตรงกันหมด คือเราล้วนใฝ่หาจุดยืนของเราบนโลกใบนี้ทั้งนั้นครับ  เราทุกคนต่างมีความฝัน "ซ่อนอยู่" ในหัวใจส่วนลึกของเราแต่ละคน  
และเราทุกคนก็ล้วนต้องฟันฝ่าอุปสรรคและความเป็นไปไม่ได้ต่างๆนานา จนบางคนท้อ ถอดใจ ขณะที่บางคนก็ยังสู้อยู่ แต่แทบหมดแรงไปแล้ว
ดังนั้น การมีตัวละครที่สามารถ "สะท้อนถึงสภาพชีวิตและจิตใจเราได้อย่างแท้จริง" จึงมีส่วนอย่างมากที่ทำให้เรารู้สึกว่าเหมือน "มีเพื่อน" ที่สื่อสารสิ่งที่เรากำลังรู้สึกอยู่ หรือกำลังเผชิญอยู่  ออกมาเป็นเนื้อหาสาระได้
ตัวละครกับเรา ไม่ได้ต่างกันเลย  เราล้วนมีสงครามภายในใจที่ต้องต่อสู้  เราต่างมีความฝันที่เราอยากบรรลุ  เราต้องการแรงบันดาลใจที่จะสู้ ที่จะทุ่มเท ที่จะเสียสละเพื่อสิ่งที่เรารัก
ทำให้ขณะที่เราคอยเอาใจช่วยตัวละคร ลึกๆแล้วเหมือนเรากำลังส่งเสียงเชียร์ตัวเองไปด้วย และหลายๆครั้ง...ทำให้เราตระหนักได้ว่า "แล้วเรากำลังทำอะไรกับชีวิตเราเนี่ย  เราจะใช้ชีวิตไปวันๆ โดยไม่เคยทำฝันของเราให้เป็นจริงหรือ?"

ผมจึงรู้สึกมีความหวังและมีกำลังใจ อุ่นใจทุกครั้งที่ดูซีรีส์ญี่ปุ่นครับ