อยากรู้แต่ไม่อยากถาม

เรามีเพื่อนผู้ชายมหาวิทยาลัยคนนึง สมัยเรียนไม่ถือว่าสนิทมาก แต่พอจบมาทำงานสายงานเกี่ยวข้องกัน ทำให้เรามาเริ่มสนิทกันและคุยกันบ้าง แต่ไม่ได้อะไรมากเพราะอยู่ห่างกันมาก  จนมาระยะหลังเค้าเริ่มมาเล่นFacebook เลยได้กลับมาคุยมากขึ้น เพราะเราเป็นคนติดFacebook มาก มันเป็นโลกที่เราได้เจอะเจอกับเพื่อนและลูกค้าตลอดเวลา ช่วงปีที่ผ่านมามีปัญหาเกิดกับธุรกิจสายงานเรามาก ทำให้เราได้คุยได้ปรึกษากันมากขึ้น นานเข้าเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นกิจวัตรที่เหมือนเราต้องคุยกันแม้จะไม่ทุกวัน แต่อย่างน้อยก็อาทิตย์ละครั้ง ช่วงแรกเราไม่คิดอะไร บางครั้งเหมือนจะรำคาญด้วยซ้ำ จนเมื่อไม่นาน เรามีเหตุที่ต้องลงไปในจังหวัดที่เค้าอยู่ ในฐานะที่เป็นเพื่อนก็รู้สึกดีใจที่จะได้เจอ ช่วงที่ไปหาข้าวกิน (ไปกันกลุ่มใหญ่) มีโอกาสที่ได้นั่งรถไปกันสองคน คุยกันสัพเพเหระ แล้วเค้าก็ถามว่า พอจะอยู่จังหวัดนี้ได้ไหม ตอนนั้นไม่ได้คิดไรก็ตอบไปว่า อยู่ได้อยู่แล้วขออย่าเป็นกรุงเทพฯแล้วกัน  หลังจากกินข้าวกันก็แยกย้ายกัน เขาเดินมาส่ง ซึ่งเราจะเดินหลังคนอื่นๆ เขาก็ดึงเรามาโอบ ประมาณขอกอดหน่อยซิไม่ได้เจอนาน ทำเอางง แต่ก็ไม่คิดมากเพราะคณะเราผู้หญิงผู้ชายสนิทกันแถบแยกไม่ออก และนิสัยเขาก็ประเภทหมาหยอกไก่ ซึ่งก็ด่ากลับไป มากไปแระ เขาก็ได้แต่หัวเราะ ตอนนั้นก็ยอมรับเหมือนเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ  ระหว่างเดินทางกลับ เขาก็จะคอยเช็คตลอดการเดินทาง และเราก็เริ่มคุยกันมากขึ้นคุยทุกเรื่องแม้แต่เรื่องส่วนตัวและกิจวัตรประจำวัน ตอนนั้น สับสนมาก เพราะคำว่าเพื่อนสนิท  ไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีถ้าทุกอย่างที่คิดมันไม่ใช่ บางครั้งที่เขาหายไป เราก็กระวนกระวาย คิดมาก เพราะเราไม่เคยมีแฟนมานานมาก และอายุก็มากแล้ว และเลิกคิดการมีครอบครัวมานานแล้ว ซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงที่สบายใจสุดๆกะชีวิตโสด และเราก็ไม่ใช่คนสวย แค่เป็นคนที่หลายคนบอกว่าอยู่ด้วยและมีความสุขในฐานะเพื่อน  เราคุยกันแบบกูซึ่งไม่ได้หวานอะไร แค่เป็นเพื่อนที่คอยรับฟัง ด่ามั่งให้กำลังใจมั่ง  และในความเป็นผู้หญิงก็เริ่มงี่เง่า เมื่อเริ่มรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้ง แต่ก็ได้รับการง้อและแคร์ตลอดถ้าเค้ารู้ ช่วงไหนมีปัญหากันก็จะได้รับการดูแลพูดคุยสม่ำเสมอจนรู้สึกมีความสุขมาก พอซักระยะ เขาก็จะทำตัวเหมือนเข้าถ้ำอีกจนรู้สึกเหนื่อย ตลอดเวลาไม่เคยที่เราจะคุยกันแบบหวานกัน จะมีบ้างที่เขาชอบแหย่ติดตลกเหมือนให้ความหวัง แต่ไม่ได้จริงจังอะไร ช่วงแรกรู้สึกดีใจมาก แต่พอมาสักระยะเหมือนไม่แน่ใจว่าพูดเล่นพูดจริงเพราะการไม่สม่ำเสมอของเขา ทำให้เราเริ่มรู้สึกแย่กับคำพูดหวานๆที่มักหยอดเวลาจะเลิกคุยกันหรือเวลาง้อตอนมีปัญหา ตลอดเวลาเราไม่มั่นใจในการกระทำว่าแค่เพื่อนที่พิเศษ หรือคนพิเศษจริงๆแล้วตัวเราก็ฟอร์มเยอะพอกัน ได้แค่แสดงความห่วงใยเป็นพิเศษ บางครั้งอยากถามเพราะอึดอัด แต่ก็กลัวไม่เป็นเหมือนที่คิดแล้วเสียเพื่อน แต่บางครั้งก็กลัวเขาเข้าใจผิดเหมือนที่เราเข้าใจ เพราะเราก็ไม่เคยปริปาก ฟอร์มเยอะ แถมบางครั้งเรามักจะเอ็ดเวลาเขาแสดงอะไรแบบทีเล่นทีจริง เพราะมันก็เหมือนเราสร้างกำแพงขึ้นด้วยความไม่มั่นใจ ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยไม่รู้จะทำไงบางคนบอกต้องอาศัยเวลา เราก็เข้าใจ แต่บางครั้งเราก็ผู้หญิงคนนงที่พอเจอเรื่องนี้อารมณ์มักมากกว่าเหตุผล ทำไงดีอ่ะ