ผมเรียนอยู่ปี 3 แฟนผมเรียน พยาบาลปีเดียวกันอยู่มหาลัยเดียวกัน หอพักก็อยู่ไม่ไกลกันนัก(แฟนผมอยู่หอพักของพยาบาล) รู้จักกันมาหนึ่งปีแล้วครับ ผมเป็นคนไปจีบ(เธอเป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกที) เป็นแฟนคนแรกที่ผมเป็นคนไปจีบเองแบบเป็นเรื่องเป็นราว ผมเองหน้าตาก็ไม่ได้ดีมากอะไร อาศัยว่ามีเพื่อนเป็นแบ็คอัพให้บวกกับความจริงใจกับลูกตื้อจีบอยู่เกือบปีเลยขอเป็นแฟน(แรกๆก็คุยกันในแชต พักหลังโทรหาทุกวัน)
เป็นคนไม่ได้สวยมากมายแต่นิสัยทุกอย่างผมชอบมาก ข้อเสียหลักๆก็เรื่องนี้นี่แหละ

ปัญหามีอยู่ว่า แฟนผมเป็นคนติดเพื่อนมาก มีเวลาว่างเมื่อไรเป็นต้องอยู่กับเพื่อนตลอด คือติดกันทั้งกลุ่มแหละครับ ทำอะไรไปไหนด้วยกันตลอด แล้วแฟนผมก็เรียนพยาบาลด้วยซึ่งเวลาว่างก็น้อยอยู่แล้ว ส่วนใหญ่จะว่างเฉพาะตอนเย็น ซึ่งตอนเย็นเธอก็จะออกไปกินข้าวที่ห้องเพื่อนแล้วก็จะกลับหอตอนละครจบทุกวัน ส่วนวันเสาร์อาทิตย์ที่เธอหยุดช่วงกลางวันก็จะทำเคส(ประมาณว่าการบ้าน)ทั้งวัน ส่วนใหญ่ผมก็ได้แต่โทรศัพท์คุยกัน คุยทุกวันตอนประมาณ5ทุ่ม ซึ่งเธอกลับมาแล้ว ผมจะเป็นคนชวนคุยโดยส่วนใหญ่วันละ2-3ชั่วโมง แต่ตัวผมเองรู้สึกว่า การโทรศัพท์แบบนี้มันเหมือนกับคนที่ไม่มีโอกาศได้อยู่ด้วยกันไปไหนด้วยกันถึงต้องโทรคุยเอา ทั้งๆที่เธออยู่ไกล้กับผมแค่นิดเดียวแต่แทบไม่ได้เจอกัน(เจอกันประมาณเดือนละ3-4ครั้ง) เคยพยายามชวนทำนู่นทำนี่หาเวลาอยู่ด้วยกันอย่างทานข้าวเย็น นั่งกินนมปั่น ไปดูหนัง แต่ก็น้อยครั้งมากที่เธอจะว่างไปกับผม หนังที่คุยว่าจะไปดูกันก็ไม่ว่างจนสุดท้ายก็ไม่ได้ดู ส่วนข้าวเย็นก็จะบอกว่าอยู่กะเพื่อนกินข้าวกะเพื่อน(ถึงอย่างนั้นผมก็ชวนทุกวันตอนเย็นหวังเล็กๆว่าเผื่อบางครั้งเค้าจะว่าง) หลายครั้งมันทำให้ผมน้อยใจว่าถ้าเราคบกันแบบนี้ จะคบกันไปทำไม แต่ไม่เคยพูดไปเพราะผมรักเธอมาก จากความรู้สึกผมผมก็รู้ว่า เธอก็รักผมเหมือนกัน แต่อาจไม่ได้มากเท่าผม(ประมาณว่ารักแต่ถ้าผมเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ก็ไม่แน่ อันนี้ผมคิดเอาเองนะ) อาจเป็นเพราะเธอไม่ค่อยชอบแสดงออกเท่าไหร่ด้วย(ไม่เคยถ่ายรูปคู่ด้วยกัน ไม่เคยจับมือกันด้วยซ้ำ มีนานๆครั้งที่มาโพสบนFacebookผมว่า "คิดถึง" แต่ส่วนใหญ่จะเป็น ส่งหัวใจเกมแคนดี้ให้หน่อย - -*)

จริงๆผมไม่ได้มีปัญหากับกลุ่มเพื่อนเธอเพราะก็รู้จักกันในระดับหนึ่ง(ตีซี้เรียบร้อย) แต่ปัญหาอยู่ที่เพื่อนเธอมีแฟนกันทุกคนแต่แฟนอยู่คนละที่กัน มีแต่แฟนผมที่มีแฟนเรียนที่เดียวกัน เลยกลายเป็นว่าเค้ามีเวลาอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มตลอดเวลาแล้วก็โทรหาแฟนเวลาว่าง ก็เลยมีอิทธิพลพฤติกรรมแบบนี้มาถึงแฟนผมด้วย(อันนี้ผมคิดเองอีกเหมือนกัน) ส่วนทางเพื่อนผมเองพอปี3 ก็มีแฟนกันเกือบหมด ส่วนใหญ่ตอนเย็นก็อยู่กะแฟนใครแฟนมัน ตอนเย็นผมก็เลยต้องกินข้าวคนเดียวอยู่บ่อยๆ มีบ้างที่นัดกันไปสังสรรค์ ดูหนังดูบอล

ผมเองถ้าเทียบกับแฟนเวลาว่างผมมันเยอะ แล้วเวลาที่อยู่คนเดียวก็เยอะ ทำให้รู้สึกเหงาบ่อยๆ ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้วว่าแฟนเป็นพยาบาล ไม่ค่อยมีเวลา แต่ก็ไม่รู้ทำไมมันก็ยังเหงาอยู่ดี แต่ก่อนผมเป็นคนติดเกม มือไม่ห่างเมาส์ แต่พอมีแฟนคนนี้ แทบไม่อยากเล่นเกมเลย มันรู้สึกว่าไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เลยยิ่งทำให้ผมไม่รู้จะทำอะไรอ่านหนังสือก็ไม่มีสมาธิ เป็นคนใจร้อน ขี้เหงา ขี้น้อยใจไปเลย แล้วผมก็ชอบมีความคิดที่ว่าขนาดเราคบกันตอนนี้ยังแทบไม่มีเวลาเจอกัน แล้วเรียนจบไป ต่างคนต่างทำงานจะได้เจอกันไหมก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก เคยคุยกับแฟนเรื่องนี้เธอก็บอกว่า "อะไรที่พอจะทำให้ได้ ก็จะทำให้" แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปเท่าไหร่  เหมือนกับว่ายิ่งรักยิ่งทำให้ผมทุกข์ขึ้นไปอีกแทนที่จะสุข(แต่เวลาที่เราอยู่ด้วยกันผมก็มีความสุขมากจริงๆ)

ตอนนี้ผมสับสนมาก พยามยามปล่อยวางแต่พอผ่านไปซักหน่อยก็เป็นอีกจนผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ