ปัญหานี้คิดไม่ตกจิง จิง ค่ะ ^ ^
คือ ปัญหามันเกิดมาจากความหยากของตัวเราเอง  อยากทำอะไร อะไร ให้มันดีขึ้นถึงแม้จะเสี่ยง
ลูก ๆ เริ่มโตพอที่เราจะมีเวลาทำอะไรได้บ้างแล้ว  เลยมีความคิดที่อยากจะช่วยสามีทำงานหาเงินมาช่วยครอบครัว
สามีไม่ได้ทำงานประจำ บางครั้งก็มีงานมีเงินเข้ามา บางครั้งก็ไม่มีงานไม่มีเงิน
ก็ปรึกษาเค้าว่า  ชั้นอยากจะขายอาหาร ขายก๋วยเตี๋ยว แรกๆ เค้าก็เหมือนจะเห็นดีด้วย
ก็เลยเริ่มคิดกันว่าจะขายก๋วยเตี๋ยวอะไรดี  ทำเลที่ไหนดี  ลงทุนประมาณไหนดีไม่พอต้องยืมญาติ พี่น้อง
แต่ยังไงก็ไม่รู้ จู่ ๆ เค้าก็เริ่มจะไม่เห็นด้วย ปรึกษาอะไร ความคิดอะไร ก็แย้งตลอด
ไม่ว่าจะ  มันจะขายได้เหรอ ถ้าไม่มีคนกินหล่ะ  ถ้าทำไม่อร่อยหล่ะ ทำเลแนะนำตรงไหนไปก็ไม่ดีซักอย่าง แพงมั่งหล่ะ ไกลมั่งหล่ะ
ไม่ดีมั่งหล่ะ  คือเค้าอยากได้แบบถูก ๆ  ดีๆ  ไม่ไกลจากบ้าง ซึ่งโจทย์มันยากมาก
ทำให้เรารู้สึกว่าเออ  ท้อละ  เค้ากลัวว่าจะขายไม่ดีทุนจม  ไม่มีเวลาดูลูก ๆ ถ้าลูกอยู่กับเค้าซนมากๆ อาจทำให้เค้าหัวเสีย
เค้าพูดมาอยู่คำนึงว่าอยู่ดีดีก็ดีอยู่แล้ว  จะหาเรื่องเป็นหนี้เป็นสินทำไม
แต่สำหรับเรา คือ เธอแน่ใจเหรอว่า อยู่ดีดี พอกินพอใช้  บางวันก็มีกิน  บางวันก็ต้องทอดไข่กินกันคนละฟอง สงสารลูกๆ

รู้สึกว่าเค้าไม่กล้าคิด ไม่กล้าตัดสินใจ ไม่กล้าลงทุน ไม่กล้าเสี่ยง
หรือว่าตัวเราเอง ใจร้อน อยากทำจนหน้ามืดตามัว จนไม่คิดถึงข้อดีข้อเสีย เหตุและผล ตามที่เค้าติงเรามา
เพื่อนๆ มีความเห็นว่ายังไงบ้างคะ เค้าคิดถูกแล้ว หรือว่าตัวเรงเองคิดดีแล้ว หรือใครมีประสบการณ์พอจะแนะนำมั้ยคะ