เราทำงานในโรงพยาบาลรัฐแห่งนึง ตำแหน่ง Back office ชีวิตการทำงานในแต่ละวันไม่ได้มีอะไรมากค่ะ
ทั้ง office มีเราทำงานแค่คนเดียว วัน ๆ นั่งทำแต่เอกสาร น่าเบื่อมาก แต่เราก็ทนเพราะตอนนี้กำลังเรียนต่อตรีอยู่หวังจะเอาวุฒิมาปรับตำแหน่ง
หน่วยงานที่เราทำอยู่ ก็จะมีพี่พยาบาลอยู่คนนึง แรก ๆ เราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอนักหรอกค่ะ รู้แต่ว่าเธอเป็นคนที่เข้ากับเพื่อนร่วมงานคนอื่นยากมาก เรียกได้ว่าเข้ากับใครไม่ได้เลย พี่พยาบาลคนอื่น ๆ ที่อยู่แผนกเดียวกับพี่คนนี้ก็จะชอบเข้ามาบอกกับเราว่าเราเป็นเด็กที่อดทนดีเพราะสามารถรับอารมณ์พี่คนนี้ได้ (เราทำงานร่วมกับพี่คนนี้มาเข้าปีที่ 5 แล้วค่ะ แล้วพี่คนนี้เค้าไม่เก่งเรื่องเทคโนโลยีมาก ๆ ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีเค้าจะให้เราช่วยเหลือตลอด จนบางครั้งเราก็รู้สึกว่ามันเกินหน้าที่ที่เราต้องทำเพราะส่วนใหญ่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่เค้าค่ะ )
แต่แล้วช่วงต้นปีที่ผ่านมา เราต้องไปช่วยงานส่วนรวมซึ่งเป็นงานใหญ่ทำให้เราไม่ค่อยได้อยู่ที่ office แล้วด้วยความที่เราอยู่ office คนเดียว เวลามีใครติดต่อมาที่ office เราก็ไม่รู้ แล้วเราก็เจอกับพี่คนนี้ค่ะ เราก็ยกมือไหว้ทักทายพี่เค้าตามปกติ แต่พี่เค้าแทบจะไม่ชายตามองเราด้วยซ้ำ เราอึ้งค่ะ มือที่เรายกไหว้เค้าก็ค้างอยู่อย่างนั้น เราก็คิดว่าไม่เป็นไรพี่เค้าอาจจะรีบ
พอถึงวันที่ต้องประชุมทีม เราก็โทรศัพท์ไปแจ้งพี่คนนี้ว่าอาจารย์เชิญให้พี่เข้าร่วมประชุมด้วย แต่เราจับน้ำเสียงพี่เค้าได้มันห้วนมาก แล้วเค้าก็บอกเราว่าจะไม่เข้า เราจึงแจ้งอาจารย์ไป อาจารย์เลยพูดกับพี่เค้าเองจนพี่เค้าตอบตกลงเข้าประชุม
พอพี่เค้ามาเราก็ยกมือไหว้ค่ะ แต่พี่เค้าเดินผ่านเราเข้าไปหาคนอื่นเหมือนเราไม่มีตัวตน เราก็เริ่มรู้สึกไม่ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น
จึงได้คุยกับพี่พยาบาลอีกคนเค้าบอกว่าเราไปทำอะไรไว้ พี่คนนี้เค้าโทรศัพท์มาหาเราแล้วเราไม่รับโทรศัพท์เลย เราก็อธิบายไปว่าช่วงนี้เราต้องไปช่วยงานส่วนกลางเลยไม่ได้ค่อยอยู่ office เราก็ถามว่าทำไมไม่โทรเข้ามือถือเราล่ะ พี่เค้าก็บอกว่ามือถือพี่คนนี้เสีย เค้าจะปรึกษาเราเรื่องซื้อมือถือเครื่องใหม่นี่แหละ เค้าติดต่อเราไม่ได้เลย
เราถามกลับค่ะว่าทำไมไม่ขอยืมมือถือพี่โทรหาเราล่ะ พี่เค้าก็อึกอักบอกว่าเค้าเองก็ไม่ได้คิดเหมือนกัน
หลังจากนั้น มีวันนึงที่เรากลับบ้านเย็นเพราะต้องเคลียร์งาน เราก็บังเอิญเจอพี่คนนี้อีกค่ะ เราก็ยกมือไหว้ แต่พี่เค้าเดินผ่านเราไป (อีกแล้ว)
มีพี่ที่มาด้วยกันกับเค้าต้องเดินไปหาเค้าแล้วบอกว่าเรายกมือไหว้ เค้าจึงยกไหว้แบบขอไปทีแต่ไม่มองหน้าเรา
เราเสียความรู้สึกมาก ๆ จนอาจารย์ที่เป็นหัวหน้าเราเค้าก็เริ่มเห็นความผิดปกติระหว่างเรากับพี่คนนี้ เราเลยเล่าให้ฟังหมดทุกอย่าง อาจารย์ก็ให้เราอยู่ห่าง ๆ จากพี่เค้า หากมีงานอะไรที่ต้องทำกับเค้าก็ให้แจ้งอาจารย์ก่อน เราก็ทำตามที่อาจารย์แนะนำค่ะ ทุกวันนี้เรากับเค้าก็ไม่เจอและไม่คุยกันอีกเลยค่ะ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราก็บังเอิญเจอพี่คนนี้อีก เราก็ยกมือไหว้ตามปกติ เรามองหน้าพี่เค้าก็เห็นว่าเค้ามองเราด้วยหางตา (หางตาจริง ๆ ค่ะ) แล้วก็ไม่ได้ยกมือไหว้ตอบเหมือนเดิม
แต่เราสับสนและไม่เข้าใจค่ะว่าหลายคนที่รู้จักทั้งเราและพี่เค้า บางคนพูดเหมือนกับเราเป็นฝ่ายผิดต้องไปขอโทษ แต่บางคนก็บอกว่าเราไม่ได้ผิดจะให้ไปขอโทษด้วยเรื่องอะไร ทุกวันนี้เราได้แต่ทำใจให้ปลงค่ะ คิดว่าเค้าจะทำอะไรก็ปล่อยเค้า เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ
แค่อยา่กระบาย เจอแบบนี้แล้วเสียความรู้สึกมาก
ทั้ง office มีเราทำงานแค่คนเดียว วัน ๆ นั่งทำแต่เอกสาร น่าเบื่อมาก แต่เราก็ทนเพราะตอนนี้กำลังเรียนต่อตรีอยู่หวังจะเอาวุฒิมาปรับตำแหน่ง
หน่วยงานที่เราทำอยู่ ก็จะมีพี่พยาบาลอยู่คนนึง แรก ๆ เราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอนักหรอกค่ะ รู้แต่ว่าเธอเป็นคนที่เข้ากับเพื่อนร่วมงานคนอื่นยากมาก เรียกได้ว่าเข้ากับใครไม่ได้เลย พี่พยาบาลคนอื่น ๆ ที่อยู่แผนกเดียวกับพี่คนนี้ก็จะชอบเข้ามาบอกกับเราว่าเราเป็นเด็กที่อดทนดีเพราะสามารถรับอารมณ์พี่คนนี้ได้ (เราทำงานร่วมกับพี่คนนี้มาเข้าปีที่ 5 แล้วค่ะ แล้วพี่คนนี้เค้าไม่เก่งเรื่องเทคโนโลยีมาก ๆ ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีเค้าจะให้เราช่วยเหลือตลอด จนบางครั้งเราก็รู้สึกว่ามันเกินหน้าที่ที่เราต้องทำเพราะส่วนใหญ่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่เค้าค่ะ )
แต่แล้วช่วงต้นปีที่ผ่านมา เราต้องไปช่วยงานส่วนรวมซึ่งเป็นงานใหญ่ทำให้เราไม่ค่อยได้อยู่ที่ office แล้วด้วยความที่เราอยู่ office คนเดียว เวลามีใครติดต่อมาที่ office เราก็ไม่รู้ แล้วเราก็เจอกับพี่คนนี้ค่ะ เราก็ยกมือไหว้ทักทายพี่เค้าตามปกติ แต่พี่เค้าแทบจะไม่ชายตามองเราด้วยซ้ำ เราอึ้งค่ะ มือที่เรายกไหว้เค้าก็ค้างอยู่อย่างนั้น เราก็คิดว่าไม่เป็นไรพี่เค้าอาจจะรีบ
พอถึงวันที่ต้องประชุมทีม เราก็โทรศัพท์ไปแจ้งพี่คนนี้ว่าอาจารย์เชิญให้พี่เข้าร่วมประชุมด้วย แต่เราจับน้ำเสียงพี่เค้าได้มันห้วนมาก แล้วเค้าก็บอกเราว่าจะไม่เข้า เราจึงแจ้งอาจารย์ไป อาจารย์เลยพูดกับพี่เค้าเองจนพี่เค้าตอบตกลงเข้าประชุม
พอพี่เค้ามาเราก็ยกมือไหว้ค่ะ แต่พี่เค้าเดินผ่านเราเข้าไปหาคนอื่นเหมือนเราไม่มีตัวตน เราก็เริ่มรู้สึกไม่ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น
จึงได้คุยกับพี่พยาบาลอีกคนเค้าบอกว่าเราไปทำอะไรไว้ พี่คนนี้เค้าโทรศัพท์มาหาเราแล้วเราไม่รับโทรศัพท์เลย เราก็อธิบายไปว่าช่วงนี้เราต้องไปช่วยงานส่วนกลางเลยไม่ได้ค่อยอยู่ office เราก็ถามว่าทำไมไม่โทรเข้ามือถือเราล่ะ พี่เค้าก็บอกว่ามือถือพี่คนนี้เสีย เค้าจะปรึกษาเราเรื่องซื้อมือถือเครื่องใหม่นี่แหละ เค้าติดต่อเราไม่ได้เลย
เราถามกลับค่ะว่าทำไมไม่ขอยืมมือถือพี่โทรหาเราล่ะ พี่เค้าก็อึกอักบอกว่าเค้าเองก็ไม่ได้คิดเหมือนกัน
หลังจากนั้น มีวันนึงที่เรากลับบ้านเย็นเพราะต้องเคลียร์งาน เราก็บังเอิญเจอพี่คนนี้อีกค่ะ เราก็ยกมือไหว้ แต่พี่เค้าเดินผ่านเราไป (อีกแล้ว)
มีพี่ที่มาด้วยกันกับเค้าต้องเดินไปหาเค้าแล้วบอกว่าเรายกมือไหว้ เค้าจึงยกไหว้แบบขอไปทีแต่ไม่มองหน้าเรา
เราเสียความรู้สึกมาก ๆ จนอาจารย์ที่เป็นหัวหน้าเราเค้าก็เริ่มเห็นความผิดปกติระหว่างเรากับพี่คนนี้ เราเลยเล่าให้ฟังหมดทุกอย่าง อาจารย์ก็ให้เราอยู่ห่าง ๆ จากพี่เค้า หากมีงานอะไรที่ต้องทำกับเค้าก็ให้แจ้งอาจารย์ก่อน เราก็ทำตามที่อาจารย์แนะนำค่ะ ทุกวันนี้เรากับเค้าก็ไม่เจอและไม่คุยกันอีกเลยค่ะ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราก็บังเอิญเจอพี่คนนี้อีก เราก็ยกมือไหว้ตามปกติ เรามองหน้าพี่เค้าก็เห็นว่าเค้ามองเราด้วยหางตา (หางตาจริง ๆ ค่ะ) แล้วก็ไม่ได้ยกมือไหว้ตอบเหมือนเดิม
แต่เราสับสนและไม่เข้าใจค่ะว่าหลายคนที่รู้จักทั้งเราและพี่เค้า บางคนพูดเหมือนกับเราเป็นฝ่ายผิดต้องไปขอโทษ แต่บางคนก็บอกว่าเราไม่ได้ผิดจะให้ไปขอโทษด้วยเรื่องอะไร ทุกวันนี้เราได้แต่ทำใจให้ปลงค่ะ คิดว่าเค้าจะทำอะไรก็ปล่อยเค้า เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ