แสน แต่งกลอนแก้เซ็ง

อกเคยช้ำสีดำระกำรัก ทุกข์หน่วงหนักถ่วงทับใจให้หมองขม นั่งนิ่งนิ่งแผ่ความเศร้าเคล้าความตรม พาลผสมจมจ่อมหลอมหยากใย เคยคู่เธอคือเตาหล่อไหลไอเหงา คำว่าเราเผาสลายกลายหมองไหม้ เขี้ยวเริ่มงอกตาเริ่มกลอกไหวช

แดนกันดารไกลลับสุดขอบฟ้า ล้วนพนาขุนเขาไศลศรี เถื่อนทุรนซับซ้อนซ่อนพงพี แต่ยังมีหมอชายแดนช่วยผู้คน แม้สุดแสนยากไร้แต่พยายาม ไม่ครั่นคร้ามทุกข์เข็ญเป็นมรรคผล แม้ผู้คนแร้นแค้นและทุกข์ทน ยังดั้งด้นบุกป่า

เปล่งปลั่งนภา ดาราล้วนต่างพราวพร่าง แสนอ้างว้าง เส้นทางยังไม่ถึงไหน หนฟากฟ้า แววตาเพ่งได้แต่ไกล ขวากหนามขวักไขว่ ระเนนพุ่มไหวรุ่มราย หยดกำลังใจ หยาดย้อยเพียงไม่กี่หยด เหมือนจะรันทด กลับทดไว้ได้หลากหล