เมื่อเราตัดสินใจไปพบ "จิตแพทย์"

กระทู้คำถาม
สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ  ขอเกริ่นก่อนว่า กระทู้นี้ เขียนขึ้นเพื่อ มิได้ เป็นการให้ข้อมูลทางวิชาการ หรือ ข้อมูลเบื้องลึกมากนักนะคะ
เพียงแต่ต้องการแชร์ประสบการณ์กับคนที่อาจจะมีปัญหาเหมือนเรา หรือ กำลังมีปัญหาทางสุขภาพจิต ใจ ร่างกาย
การเขียนก็จะเป็นการเล่าเรื่องไปเรื่อย ๆ เท่าที่จะลำดับความได้นะคะ อาจจะไม่ละเอียดนัก เพราะต้นน้ำยาวเหลือเกิน
และขออนุญาตเล่าแบบกระชับนะคะ ถ้อยคำบางครั้งอาจจะดูห้วน ๆ ไปบ้าง (เวลามีจำกัดจริง ๆ และรายละเอียดค่อนข้างเยอะเกินกว่า
จะบรรยายได้ครบค่ะ)  แต่จะพยายามเข้ามาอัพเดทให้ได้บ่อย ๆ ตามการรักษานะคะ
และสำหรับเพื่อน ๆ ที่มีคำถาม หรือ ต้องการพูดคุย ขอเป็นหลังไมค์นะคะ
เพราะหน้าไมค์เราอาจจะตาลาย ตอบไม่หมดค่ะ


หมายเหตุ  เราตั้งกระทู้ในหมวดสนทนาไม่ได้นะคะ จริง ๆ แล้วมีล็อกอิน แต่ไม่อยากเปิดเผยตัวค่ะ
หากคิดว่า เราตั้งผิดหมวด คือ มาตั้งในกระทู้ที่ต้องการถาม หรือ ไม่สมควร แจ้งลบได้นะคะ วันต่อไปจะได้ไม่เสียเวลาเข้ามาเขียนต่อ
ขอบคุณค่า ^ ^
..........................................................................

เล่าเลยดีกว่า วันนี้เราไปหา จิตแพทย์ หรือ จิตเวช ด้วยอาการที่เรา มั่นใจมากกว่า เราเป็น "โรคซึมเศร้า"

ทราบได้อย่างไร      ก็จากการสังเกตตัวเอง และ ค้นหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตค่ะ  

เป็นมานานหรือยัง    คิดว่า ตัวเองเป็นมานานแล้วนะคะ น่าจะสิบปีได้ เนื่องจากชีวิตมีปัญหารุมเร้ามากมาย

แล้วทำไมจึงเพิ่งหาจิตแพทย์   ที่ผ่านมา คิดว่า เป็น ๆ หาย ๆ และ ยังสามารถควบคุมตัวเองได้ค่ะ หมายถึงว่า
                            รู้จักที่จะ สงบสติอารมณ์ มีสติสัมปชัญญะ สวดมนต์ นั่งสมาธิ ปล่อยวาง ให้กำลังใจตัวเอง พูดคุยกับเพื่อน ร้องไห้
                            สารพัดวิธีที่จะทำ และแต่ก่อนไม่เคยคิดว่า ตัวเองเป็นโรคนี้ คิดแค่เพียงว่า ปัญหามี เครียดมา

อาการรุนแรงที่สุดในอดีตที่ผ่านมาที่ทำให้ อาจจะคิดว่า เป็นโรคนี้    คือ นอนสามวันติดกัน ไม่กิน ไม่พูด ไม่เจอใคร ไม่อาบน้ำ
                            ไม่ ๆ ๆ  ทำอะไร  สักอย่าง นอกจากนอน ตื่นลืมตามา ก็เพื่อนอน และ นอนค่ะ หนีโลก

หายได้อย่างไร      จะว่าหายโดยสิ้นเชิง ก็ไม่เลยทีเดียวนะคะ แต่อย่างที่เล่าไว้คือ ต้องมีสติ และ รู้ตัวอยู่เสมอค่ะ พอเรารู้ตัวว่าเราเครียด      
                         เรื่องไหน เราก็จะไม่คิดเรื่องนั้น ๆ ปล่อยวางมัน หาอะไรทำเพลิน ๆ ทำจิตใจให้สดใสเข้าไว้ เวลาผ่านไป
                          จิตใจก็จะถูกเยียวยาขึ้นมาค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่