หลังจากที่ฉันเดินตามอาอี๊ไปกลับบ้านและโรงเรียนมาหลายวัน
วันนึงอาอี๊กับเพื่อนก็ตั้งใจที่จะแกล้งให้ฉันหลงทาง เค้าพาฉันเดินวนไปวนมาแล้วก็วิ่งหนีไปเลย ปล่อยให้ฉันเดินเคว้งคว้างอยู่คนเดียว เค้าคงรำคาญเด็กไทยที่ไม่เข้ากลุ่มอย่างเค้า
ฉันเดินวนไปวนมาอยู่คนเดียว ในขณะที่ความกลัวเริ่มคุกคามเข้ามาทุกที ทุกขณะ

เธอหลงเหรอ????...เด็กหญิงหน้าหมวยท่าทางขี้โรคเดินเข้ามาถามฉัน
ฉันพยักหน้า เด็กคนนั้นก็เดินนำหน้าฉันไปที่ร้านข้าวหมูแดงร้านใหญ่ เธอสั่งข้าวหมูแดงให้ฉันกินเป็นครั้งแรกในชีวิต และจนถึงทุกวันนี้ ฉันไม่เคยได้กินข้าวหมูแดงที่อร่อยเท่านั้นอีกเลย
เธอเป็นลูกสาวเจ้าของร้าน แต่เธอมีโรคประจำตัวคือเลือดกำเดาไหลออกง่าย เธอต้องพกผ้าเช็ดหน้าหลายผืนเผื่อตอนเลือดกำเดาไหล เธอจึงมีกลิ่นคาวเลือดตลอดเวลาทำให้เด็กอื่นรังเกียจเธอ แต่สำหรับฉันเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุด
หลังจากกินจนอิ่ม เธอก็พาฉันเดินวนเวียนและชี้ทางเดินกลับบ้าน
หลังจากนั้น ฉันก็คอยปกป้องเธอจากการโดนรังแกซ้ำๆที่โรงเรียนทุกๆวัน จนฉันกลายเป็นฮีโร่ของเธอ

ฉันคิดถึงเธอเสมอ...

จนเราต้องจากกันแบบไม่รู้ตัว