รักเดินท้าว กับ นักเดินทาง

ตาคมของเธอยังคงจ้องจับมาที่ผม ลึกเข้าไปในนั้นผมมองไม่เห็นสิ่งใด นอกจากสีดำขลับไร้ประกายวาวแวว มันเป็นความเวิ้งว้างแต่ไม่ว่างเปล่า เป็นความเงียบเหงาแต่ไม่โดดเดี่ยว เป็นพลังอำนาจแต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน กว่าผมจะไหวตัวทันแรงดึงดูดลึกลับจากหลุมดำแห่งนัยน์ตาก็ตรึงให้ผมยากจะละสายตาจากเธอไป

    ผมไม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรอก ไม่เชื่อเรื่องรักแท้อะไรทั้งนั้น ไม่เคยเชื่อว่าบาปกรรมนั้นมีจริง ไม่เคยคิดถึงชาติปางก่อน ชาติหน้า หรือชาติไหน ทุกลมหายใจของผมมีเพียงปัจจุบัน ไม่ระลึกถึงอดีต ไม่ฝันถึงอนาคต ดังนั้นคงไม่ผิดอะไร ถ้าผมจะบอกว่าวินาทีที่สบตากับเธอ ณ ขณะนี้คือวินาทีที่ผมกำลังหลงรักเธออยู่เต็มหัวใจ

    ผมไม่รู้ว่าเธอมาจากไหน ไม่รู้ว่าปลายทางของเธอคือที่ใด แต่สัมภาระใบโตที่เธอสะพายอยู่คือสิ่งยืนยันอย่างชัดเจนว่าเธอกำลังเดินทาง เธอคือนักเดินทาง

    “Can you give me the station map?” เมื่อได้ยินเสียงแจ้งความประสงค์ของเธอ ผมจึงได้รู้จักเกี่ยวกับตัวเธอเพิ่มขึ้นมาอีกนิดว่าเธอเป็นชาวต่างชาติ

    ผมหยิบยื่นแผนที่สถานีส่งให้กับเธอ

เธอจะรู้บ้างไหมว่าภายในแผ่นพับเล็กๆแผ่นนี้นั้นแนบไว้ด้วยความรักที่พร้อมจะก้าวเท้าตามติดนักเดินทางเช่นเธอ

    เธอยิ้มรับทันทีที่ได้รับแผนที่และไม่รอช้าที่จะพลิกดูด้วยประกายตาระยิบระยับราวกับได้รับของขวัญอันล้ำค่า แผ่นพับเล็กๆแผ่นนี้คงมีความหมายต่อเธอมาก แต่ด้วยหน้าที่ผมจึงไม่อาจอาสาไปส่งเธอยังปากทางออกของสถานีได้ ผมจึงได้แต่ฝากให้แผนที่ช่วยนำทางแก่เธอแทนผม ช่วยให้เธอไปถึงยังจุดหมายไม่หลงทาง ขอให้เธอเดินทางอย่างปลอดภัยด้วยความห่วงใย

    “Thank you for this map” เธอกล่าวขอบคุณผมก่อนจะเดินออกจากเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋วจากลาผมไป เพื่อเปิดทางให้ผู้โดยสารที่ต่อคิวอยู่ด้านหลัง

ผู้โดยสารคนหญิงที่เข้าคิวต่อจากเธอมองตามเงาหลังเธอด้วยความสงสัย เมื่อผู้โดยสารหญิงคนนี้หันกลับมาอีกครั้ง สายตาของเธอก็ประสานกับสายตาของผมทันที เธอคนนี้เป็นผู้หญิงหน้าหมวยตาตี่ๆ

ตาชั้นเดียวของเธอกำลังจ้องจับมาที่ผม ลึกเข้าไปในนั้นผมมองไม่เห็นสิ่งใด...