เมื่อต้องทอดปลากินเอง คิดถึงพ่อ กับปลาของพ่อจัง

น้ำเป็นลูกทะเลค่ะ พ่อเป็นชาวประมง มีเรือเล็กๆ แหล่งรายได้หลักของพ่อคืออ่าวพร้าวค่ะ
ตั้งแต่ข่าวน้ำมันดิบรั่วไหลลงทะเล ทำลายหาดอ่าวพร้าวและระบบนิเวศน์ใต้น้ำ

พ่อได้รับผลกระทบมากค่ะ ออกหาปลาหาหมึกอย่างก่อนไม่ค่อยได้
แต่ยังดีที่พ่อได้รับเงินชดเชยจากความเสียหายที่เกิดขึ้นในครั้งนี้
แม้จะไม่มาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้เลยสักแดงเดียว

ตั้งแต่น้ำมันดิบรั่ว พ่อยังไปทะเลอยู่นะคะ แต่ต้องขยับออกไปไกลจากอ่าวพร้าว หาแหล่งใหม่ๆ
ค่าน้ำมันมากขึ้น แต่จับสัตว์น้ำได้ไม่มาก บางวันไม่ได้เลยสักตัว ช่วงนี้พายุเข้าด้วย พ่อก็พักยาวเลยค่ะ

อย่างว่าล่ะค่ะ เราชาวเล เกิดและโตด้วยอาหารทะเลกับอาชีพจับสัตว์น้ำ ครอบครัวน้ำไม่เคยต้องหาซื้ออาหารทะเลเลยค่ะ
เรามีแบบสดๆ ขึ้นจากทะเลทุกวัน ใช้ประกอบอาหารไม่ขาด ทั้งปลา ปู หมึก กุ้ง หอย

ตอนเด็กๆ การได้กินหมู กินไก่ ถือเป็นอาหารวิเศษของน้ำเลยล่ะค่ะ เพราะไม่ค่อยได้กิน
ได้กินแต่อาหารทะเล กินกันทุกวัน กินกันจนเบื่อไปข้างนึง

แต่พอโตขึ้น ไปเรียนไกลบ้านเกิด ไม่มีอาหารทะเลให้กิน กินหมู ไก่ ไข่ ทุกวัน จนเอียน
และคิดถึงอาหารที่บ้านสุดๆค่ะ คิดถึงฝีมือทำกับข้าว ของพ่อกับแม่มากที่สุดเลย

ตอนนี้ ของทะเลหายากแล้ว พ่อน้ำก็แก่ตัวลงมากแล้ว สู้ไม่ไหวเหมือนตอนหนุ่มๆ
เราจึงต้องหาซื้ออาหารทะเลกิน หากเราอยากจะกิน เหมือนอย่างเมื่อวานนี้
นึกอยากกินปลาทอดราดน้ำปลา น้ำก็ต้องไปหาซื้อปลามาทอดกินเองค่ะ



ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน๊ตค่ะ

เรือเล็กๆ ของพ่อ จอดอยู่ที่นี่ล่ะค่ะ ใครเคยไป ศูนย์แสดงพันธุ์สัตว์น้ำระยอง
ก็คงเคยเห็นสถานที่จอดเรือของชาวประมงแถบนั้นค่ะ