ผมไม่รู้นะ ใครหนอ ช่างคิด วาทะกรรมนี้ออกมา
ยุติธรรมไม่มี สามัคคีไม่เกิด
ให้แพร่หลายในหมู่ชนกลุ่มหนึ่ง
ความเห็นส่วนตัวนะครับ ส่วนตัวจริงๆ
ว่าถ้าจะต้องให้บ้านเมืองเป็นไปตามตรรกะนี้
ชาตินี้ บ้านเมืองนี้ไม่มีวันมีความสามัคคี
ไม่มีทาง !
มันจะเป็นไปได้อย่างไรล่ะครับ
ถ้าความยุติธรรมของคนกลุ่มหนึ่ง มันหมายถึงความ อ-ยุติธรรมของคนอีกกลุ่มหนึ่ง
อย่างเช่นคนเสื้อแดง ที่รู้สึกว่า วันนี้ ตน ไม่ได้รับความยุติธรรมเพียงพอ
สมมุติ ว่า พรุ่งนี้ คนเสื้อแดงได้รับสิ่งที่ตนต้องการทุกอย่าง
แล้วการที่คนเสื้อแดงได้รับสิ่งที่ตนต้องการทุกอย่าง แต่แล้วมันสร้างความไม่ยุติธรรมในสังคม
สร้างความเดือดร้อนให้ผู้คนที่เหลือของสังคม
คนเสื้อแดงห่วยๆอาจจะยอม
แต่คนเสื้อแดงดีๆ เขาจะยอมหรือ...
คนเสื้อแดงที่เขาไม่เห็นแก่ตัว ไม่อยากเอาเปรียบใคร และรู้จักใจเขา-ใจเราน่ะ
เขาจะยอมหรือ...
ความขัดแย้งก็ไม่หายไปไหน มิหนำซ้ำ พวกเดียวกันก็อาจจะเห็นต่างกันก็ได้
คนที่เหลือของประเทศก็ได้รับความอยุติธรรม ในขณะที่คนเสื้อแดงได้ทุกอย่าง
คุณยอมได้ดีอยู่คนเดียวหรือ เมือเพื่อนร่วมชาติของคุณต้องเดือดร้อน
นี่ไงครับ
เราถึงต้องเคารพความต่างของผู้อื่นบ้าง
เพราะประชาธิปไตยคือระบอบที่บริหารความต่างอย่างสันติ
ผมทราบดีครับ วันนี้ สามัคคีไม่มีวันเกิดแน่ๆ
ไม่มีวัน.
เพราะความยุติธรรมไม่เคยมีอยู่จริง
ไม่เคย.
แล้วใจคนเราน่ะ มันยุติธรรมนักหรือ 5 5 5 5
ผมไม่คนนึงล่ะ.
ก็ในเมื่อ ถ้าใจของเรา มันยังไม่ค่อยจะยุติธรรมต่อความเป็นจริง
แล้วเป็นกันอย่างนี้ทั้งบ้านทั้งเมือง
มันจะมีวันสงบสุข สามัคคีมั๊ย...
ไม่มีทาง.
ผมนั่งนึกมาหลายปีในวงเหล้า...นอกเรื่องหน่อยนะครับ
ว่าถ้ามีอะไรซักอย่าง ที่จะทำให้คนไทยกลับมามีความสามัคคี
มันต้องมีอะไรซักอย่าง ที่มีคุณสมบัติดังต่อไปนี้ แล้วคนไทยจะ "เริ่ม" รักกัน
1) ต้องเป็น "ภัย" ร่วมกันทั้งประเทศ
2) ต้องเป็น "ภัย" จากข้าศึกศัตรูภายนอกประเทศ เท่านั้น ... นำท่วมทั้งประเทศยังไม่ "แรง" พอ
3) ทุกคน ทุกสี ต้องได้รับความเดือดร้อนจาก ภัยนี้ ร่วมกัน เท่านั้น
ประมาณนี้แหละ
เอาเป็นว่า ถ้าคนไทยไม่ลำบากร่วมกัน คนไทยจะ กัดกันเอง
แต่เมื่อไหร่ ประเทศชาติมีภัยจากภายนอก ย้ำ...จากภายนอก
คนไทยจะลืมความอยุติธรรม ลืมขั้วข้างทางการเมือง ลืมสีสรร ต่างๆ
คนไทยจะเริ่มหันมามองหน้ากัน ร่วมแรงร่วมใจกัน เคียงบ่า เคียงไหล่ ต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคนั้นไป
ความสำนึกในความเป็นชาติมันถึงได้บังเกิด
อย่างที่มันเคยมี เคยเป็น และซึมซาบอยู่ในเลือดเนื้อคนไทยมานับร้อยปี
แต่ทุกวันนี้ เพราะมันขาด สำนึกในความเป็นชาติ
สำนึกร่วมกัน และจิตที่เป็นสาธารณะ
สังคมไทยมันถึงแบ่งเขา แบ่งเรา ขนาดนี้ อย่างทุกวันนี้
เพราะเราอยู่สบายมากว่า 200 ปี แล้ว
ไม่ต้องรบกับใคร
เ ร า จึ ง ไ ม่ เ ค ย เ ห็ น ค ว า ม สำ คั ญ ข อ ง ค ว า ม ส า มั ค คี . . .
และ ความสามัคคีของคนไทยจะเกิดได้จาก scenario นี้ อย่างเดียวจริงๆเท่านั้น
และเมื่อภัยเหล่านั้น ผ่านพ้นไปซัก 100 ปี คนไทยก็จะลืมความสามัคคี
ลืมสำนึกในความเป็นชาติ...
...
...
...
แล้วหันมากัดกันอีกครั้ง 5 5 5 5
เป็นวงจรอุบาทย์ จริงๆครับ
และเรากำลังอยู่ท่ามกลางวงจรนี้ นี่แหละ
เพราะตรง-จึงแรง
ขออภัยมา ณ ที่นี้ ด้วยใจจริงครับ
ถึงยุติธรรม - มี สามัคคีก็ไม่เกิด...
ยุติธรรมไม่มี สามัคคีไม่เกิด
ให้แพร่หลายในหมู่ชนกลุ่มหนึ่ง
ความเห็นส่วนตัวนะครับ ส่วนตัวจริงๆ
ว่าถ้าจะต้องให้บ้านเมืองเป็นไปตามตรรกะนี้
ชาตินี้ บ้านเมืองนี้ไม่มีวันมีความสามัคคี
ไม่มีทาง !
มันจะเป็นไปได้อย่างไรล่ะครับ
ถ้าความยุติธรรมของคนกลุ่มหนึ่ง มันหมายถึงความ อ-ยุติธรรมของคนอีกกลุ่มหนึ่ง
อย่างเช่นคนเสื้อแดง ที่รู้สึกว่า วันนี้ ตน ไม่ได้รับความยุติธรรมเพียงพอ
สมมุติ ว่า พรุ่งนี้ คนเสื้อแดงได้รับสิ่งที่ตนต้องการทุกอย่าง
แล้วการที่คนเสื้อแดงได้รับสิ่งที่ตนต้องการทุกอย่าง แต่แล้วมันสร้างความไม่ยุติธรรมในสังคม
สร้างความเดือดร้อนให้ผู้คนที่เหลือของสังคม
คนเสื้อแดงห่วยๆอาจจะยอม
แต่คนเสื้อแดงดีๆ เขาจะยอมหรือ...
คนเสื้อแดงที่เขาไม่เห็นแก่ตัว ไม่อยากเอาเปรียบใคร และรู้จักใจเขา-ใจเราน่ะ
เขาจะยอมหรือ...
ความขัดแย้งก็ไม่หายไปไหน มิหนำซ้ำ พวกเดียวกันก็อาจจะเห็นต่างกันก็ได้
คนที่เหลือของประเทศก็ได้รับความอยุติธรรม ในขณะที่คนเสื้อแดงได้ทุกอย่าง
คุณยอมได้ดีอยู่คนเดียวหรือ เมือเพื่อนร่วมชาติของคุณต้องเดือดร้อน
นี่ไงครับ
เราถึงต้องเคารพความต่างของผู้อื่นบ้าง
เพราะประชาธิปไตยคือระบอบที่บริหารความต่างอย่างสันติ
ผมทราบดีครับ วันนี้ สามัคคีไม่มีวันเกิดแน่ๆ
ไม่มีวัน.
เพราะความยุติธรรมไม่เคยมีอยู่จริง
ไม่เคย.
แล้วใจคนเราน่ะ มันยุติธรรมนักหรือ 5 5 5 5
ผมไม่คนนึงล่ะ.
ก็ในเมื่อ ถ้าใจของเรา มันยังไม่ค่อยจะยุติธรรมต่อความเป็นจริง
แล้วเป็นกันอย่างนี้ทั้งบ้านทั้งเมือง
มันจะมีวันสงบสุข สามัคคีมั๊ย...
ไม่มีทาง.
ผมนั่งนึกมาหลายปีในวงเหล้า...นอกเรื่องหน่อยนะครับ
ว่าถ้ามีอะไรซักอย่าง ที่จะทำให้คนไทยกลับมามีความสามัคคี
มันต้องมีอะไรซักอย่าง ที่มีคุณสมบัติดังต่อไปนี้ แล้วคนไทยจะ "เริ่ม" รักกัน
1) ต้องเป็น "ภัย" ร่วมกันทั้งประเทศ
2) ต้องเป็น "ภัย" จากข้าศึกศัตรูภายนอกประเทศ เท่านั้น ... นำท่วมทั้งประเทศยังไม่ "แรง" พอ
3) ทุกคน ทุกสี ต้องได้รับความเดือดร้อนจาก ภัยนี้ ร่วมกัน เท่านั้น
ประมาณนี้แหละ
เอาเป็นว่า ถ้าคนไทยไม่ลำบากร่วมกัน คนไทยจะ กัดกันเอง
แต่เมื่อไหร่ ประเทศชาติมีภัยจากภายนอก ย้ำ...จากภายนอก
คนไทยจะลืมความอยุติธรรม ลืมขั้วข้างทางการเมือง ลืมสีสรร ต่างๆ
คนไทยจะเริ่มหันมามองหน้ากัน ร่วมแรงร่วมใจกัน เคียงบ่า เคียงไหล่ ต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคนั้นไป
ความสำนึกในความเป็นชาติมันถึงได้บังเกิด
อย่างที่มันเคยมี เคยเป็น และซึมซาบอยู่ในเลือดเนื้อคนไทยมานับร้อยปี
แต่ทุกวันนี้ เพราะมันขาด สำนึกในความเป็นชาติ
สำนึกร่วมกัน และจิตที่เป็นสาธารณะ
สังคมไทยมันถึงแบ่งเขา แบ่งเรา ขนาดนี้ อย่างทุกวันนี้
เพราะเราอยู่สบายมากว่า 200 ปี แล้ว
ไม่ต้องรบกับใคร
เ ร า จึ ง ไ ม่ เ ค ย เ ห็ น ค ว า ม สำ คั ญ ข อ ง ค ว า ม ส า มั ค คี . . .
และ ความสามัคคีของคนไทยจะเกิดได้จาก scenario นี้ อย่างเดียวจริงๆเท่านั้น
และเมื่อภัยเหล่านั้น ผ่านพ้นไปซัก 100 ปี คนไทยก็จะลืมความสามัคคี
ลืมสำนึกในความเป็นชาติ...
...
...
...
แล้วหันมากัดกันอีกครั้ง 5 5 5 5
เป็นวงจรอุบาทย์ จริงๆครับ
และเรากำลังอยู่ท่ามกลางวงจรนี้ นี่แหละ
เพราะตรง-จึงแรง
ขออภัยมา ณ ที่นี้ ด้วยใจจริงครับ