ขอพื้นที่ระบายค่ะ
อึดอัด อัดอั้นมานานค่ะ คือเรามีลูกน้อย อายุประมาณ 8 เดือน อาศัยอยู่บ้านสามีค่ะ ซึ่งอยู่คนละจังหวัดกับบ้านเราเลย
เราทำงานด้วย ส่วนลูกแม่สามีจะเป็นคนเลี้ยงให้ค่ะ เราทำงาน 6 วัน และจะเลิกจากที่ทำงานช้า เกือบทุกวันค่ะ
(จากคนปกติเลิกงาน 5 โมงเย็น เราอาจจะกลับถึงบ้าน ประมาณ หกโมงครึ่งบ้าง ทุ่มบ้าง ทุ่มครึ่งบ้าง) สามีจะบ่นตลอด
บางทีแม่สามี ก็แอบบ่นค่ะ เรารู้ ที่เราต้องกลับบ้านช้า เพราะงานเราเยอะจริงค่ะ เราเป็นหัวหน้าต้องรอรายงานจากลูกน้อง
ส่งให้ผจก.อีกที มันก็เลยช้าค่ะ และบางครั้งมันมีงานด่วนเข้ามาใกล้เลิกงานบ้าง เราก็ต้องทำ เราเข้ามาระบายเพราะรู้สึกเบื่อกับสิ่งที่ต้องเจอ เคยคุยกับสามีแล้วเรื่องนี้ แต่เค้าก็ไม่เคยเข้าใจเราเลย ช่วงนี้รู้สึกท้อแท้เหลือเกินค่ะ เพราะมีทั้งเรื่องงานและปัญหาต่างๆอีกมากมายที่มารุมเร้า จนทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยค่ะ เหนื่อยกับงานก็มากพอ แถมยังต้องมาเหนื่อยใจกับคนข้างกายอีกค่ะ
เคยเป็นกันบ้างมั้ยค่ะ อยู่ต่างบ้านต่างเมือง ไม่มีญาตพี่น้อง ไม่รู้จะไปพึ่งใคร และเราก็คิดว่าแต่งงานมีลูกกันก็ควรที่จะพึ่งคนข้างกานเราได้ แต่คนข้างกายเรา เค้ากลับไม่เคยเข้าใจเราเลย ไม่มีแม้กระทั่งคำปรึกษา (เวลามีปัญหาก็ไม่อยากจะพูดให้ฟัง เพราะพูดไปก็ไม่เคยได้รับคำปรึกษา หรือคำปลอบใจดีๆเลยค่ะ) คำปลอบใจ ความห่วงใยเลย ทุกวันนี้อยู่ด้วยกัน แต่ก็เหมือนกับเราอยู่คนเดียว แค่อาศัยบ้านเค้าอยู่เลย และที่ทุกวันนี้อยู่ก็เพราะลูกอีก สงสารลูกค่ะ เลยไม่รู้จะทำยังไง
รู้สึกเหนื่อย และท้ออย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ว่าควรทำยังไงต่อ จะอยู่ต่อ หรือว่าจะหยุดไว้เพียงแค่นี้ดีค่ะ
เพราะเรารู้สึกว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นไปจากนี้เลยค่ะ
"ทำไมเราถึงไม่โชคดีเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง" ขอระบายค่ะ
อึดอัด อัดอั้นมานานค่ะ คือเรามีลูกน้อย อายุประมาณ 8 เดือน อาศัยอยู่บ้านสามีค่ะ ซึ่งอยู่คนละจังหวัดกับบ้านเราเลย
เราทำงานด้วย ส่วนลูกแม่สามีจะเป็นคนเลี้ยงให้ค่ะ เราทำงาน 6 วัน และจะเลิกจากที่ทำงานช้า เกือบทุกวันค่ะ
(จากคนปกติเลิกงาน 5 โมงเย็น เราอาจจะกลับถึงบ้าน ประมาณ หกโมงครึ่งบ้าง ทุ่มบ้าง ทุ่มครึ่งบ้าง) สามีจะบ่นตลอด
บางทีแม่สามี ก็แอบบ่นค่ะ เรารู้ ที่เราต้องกลับบ้านช้า เพราะงานเราเยอะจริงค่ะ เราเป็นหัวหน้าต้องรอรายงานจากลูกน้อง
ส่งให้ผจก.อีกที มันก็เลยช้าค่ะ และบางครั้งมันมีงานด่วนเข้ามาใกล้เลิกงานบ้าง เราก็ต้องทำ เราเข้ามาระบายเพราะรู้สึกเบื่อกับสิ่งที่ต้องเจอ เคยคุยกับสามีแล้วเรื่องนี้ แต่เค้าก็ไม่เคยเข้าใจเราเลย ช่วงนี้รู้สึกท้อแท้เหลือเกินค่ะ เพราะมีทั้งเรื่องงานและปัญหาต่างๆอีกมากมายที่มารุมเร้า จนทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยค่ะ เหนื่อยกับงานก็มากพอ แถมยังต้องมาเหนื่อยใจกับคนข้างกายอีกค่ะ
เคยเป็นกันบ้างมั้ยค่ะ อยู่ต่างบ้านต่างเมือง ไม่มีญาตพี่น้อง ไม่รู้จะไปพึ่งใคร และเราก็คิดว่าแต่งงานมีลูกกันก็ควรที่จะพึ่งคนข้างกานเราได้ แต่คนข้างกายเรา เค้ากลับไม่เคยเข้าใจเราเลย ไม่มีแม้กระทั่งคำปรึกษา (เวลามีปัญหาก็ไม่อยากจะพูดให้ฟัง เพราะพูดไปก็ไม่เคยได้รับคำปรึกษา หรือคำปลอบใจดีๆเลยค่ะ) คำปลอบใจ ความห่วงใยเลย ทุกวันนี้อยู่ด้วยกัน แต่ก็เหมือนกับเราอยู่คนเดียว แค่อาศัยบ้านเค้าอยู่เลย และที่ทุกวันนี้อยู่ก็เพราะลูกอีก สงสารลูกค่ะ เลยไม่รู้จะทำยังไง
รู้สึกเหนื่อย และท้ออย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ว่าควรทำยังไงต่อ จะอยู่ต่อ หรือว่าจะหยุดไว้เพียงแค่นี้ดีค่ะ
เพราะเรารู้สึกว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นไปจากนี้เลยค่ะ