ก่อนพิมพ์นี้ สิ่งแรกที่ผมคิดในหัวคือ บุคคลที่ผมเอ่ยพาดพิงถึงในเรื่องราวต่อจากนี้ เค้าจะเข้ามาเห็นหรือเปล่านะ
ถ้าเค้าเผอิญเข้ามาอ่าน (แต่จริงๆก็คงจะยากเพราะถ้าพูดถึงเรื่องบอร์ดพันทิพ เค้าคงจะเข้ามาอ่านแค่ห้องสินธร เสียเป็นส่วนใหญ่)
แต่ช่างเถอะ ผมไม่ได้ลงชื่อเค้า และถึงเค้าจะรู้ มันก็คงไม่ทำให้มีอะไรดีขึ้นหรือแย่ลงกว่านี้
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่อยากอยู่คนเดียวได้ขนาดนี้ ? คงมีหลายคนที่คิดเหมือนกันว่าเราเกิดมาอาภัพนัก ไม่มีคู่คิด คู่ชีวิตเหมือนใครเขา
ผมเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาออกไปทางขี้เหร่ ที่ชอบเก๊กฟอร์ม วางมาด ไม่หลีหญิงก่อน แต่กลับเลือกชายตามองแต่สาวๆที่หน้าตาเป็นอันดับแรก ฟังดูก็คงไม่แปลกสำหรับคุณผู้หญิง ถ้าผมจะอกหักซ้ำแล้วซ้ำอีก (หลายท่านอ่านมาถึงตรงนี้ คงนึกสมน้ำหน้าผมอยู่ในใจ ก็เป็นซะอย่างนี้ไง)
โปรไฟล์ ผมก็ไม่ได้มีอะไรดีเด่ไปกว่าคนอื่นเท่าไหร่ ในขณะที่อายุย่างเข้าเลขสาม แต่ยังคงพยายามสร้างเนื้อสร้างตัว
เพิ่งซื้อรถในฝันได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเอง ซึ่งก็ภูมิใจนะ ที่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสำเร็จ แต่แล้วยังไงต่อ มันก็ไม่ใช่คำตอบสำหรับการที่จะมีใครสักคนที่ดีมานั่งเบาะข้างๆได้ให้อุ่นใจ
หลายๆครั้งผมนั่งขับรถไปคนเดียวชิลๆ บนทางด่วน ผมคิดเสมอว่าอะไรๆที่ผมไล่ตามอยู่ไม่ว่าจะเป็นเป้าหมายของชีวิต ความมั่นคงในหน้าที่การงาน ความมั่งคั่งในชีวิตและทรัพย์สิน ก่อนที่จะได้พบกับใครสักคนที่จะใช้ชีวิตไปด้วยกัน ... จนบั้นปลาย
ฟังดูสวยงามและเพ้อฝันใช่ไหมครับ
บางคนบอกว่า ถ้าเค้าเป็นผมเค้าคงแฮปปี้แล้ว จะมีแฟน จะมีคู่รักทำไม แกมีทั้งเงิน มีอนาคตที่ดี หน้าที่การงานที่ดูแล้วมั่นคง
ไม่ต้องรีบร้อนเลยสำหรับผู้ชายสมัยนี้
แต่สิ่งที่ผมคิดกลับกังวลไปมากกว่านั้น เพราะเมื่อผมมีในสิ่งที่คนทั่วไปเหล่านั้นคิด ....
คำถามที่เกิดขึ้นในหัวในเวลาต่อมาคือ แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่จะเข้ามาในชีวิต ไม่ได้มองจากจุดนั้น
จะรู้ได้ยังไงว่าเค้ามองที่ความเป็นตัวเราจริงๆ
แต่มันยาก ผู้ชายหน้าตาขี้เหร่คนหนึ่ง พยายามทุกวันที่จะบำรุงหนังหน้าตัวเอง พยายามที่จะเข้าฟิตเนสเพื่อพัฒนาบุคลิกภาพมาตลอดปี
ในบางวันผมรู้สึกว่าผมกำลังวิ่งอยู่บนรอก ไม่ต่างอะไรกับหนูติดจั่นที่หาทางออกที่มีความสุขจริงๆให้ชีวิตยังไม่เจอ
เวลาที่ผมมีเงิน ผมมักจะใช้แบบไม่มีสมอง ไม่ผ่านรอยหยักให้มากพอ
กับคนที่ผมรักผมชอบเค้า ก็ให้ไปทุกอย่าง เขาขออะไร อยากได้อะไร ก็หาให้ได้ไปเสียทุกสิ่ง
แต่คำถามคือ เพื่ออะไร ? ในเมื่อเขาไม่ได้รักเราแบบนั้น
และมันก็เป็นแบบนั้น สตอรี่ในทุกๆครั้งของช่วงชีวิต วนลูปง่ายๆ ดังนี้
แรกพบ > ชอบ > ทำความรู้จัก > เริ่มสนิท > ทุ่มเท > ให้ทุกอย่าง > ผิดหวัง > จบ > เจ็บ
ผมไม่เคยกล่าวโทษว่าผู้หญิงเป็นคนผิด ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หน เพราะความจริงคือมันไม่ใช่ ถ้าจะผิดก็ผิดทีผมเอง
ที่ไปรักไปชอบคนที่เขาไม่มีใจ คนที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเค้า
........
วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่มันกำลังจะหมดวัน
ผมเขียนบ่นๆให้คุณอ่านกัน จะด่าจะว่าอะไรผมก็เชิญ
แต่อยากจะบอกว่า
ครั้งหนึ่ง ผมเคยเชื่อมั่นในความคิดตัวเอง ว่าตัวผมน่ะมันแน่ มันไม่เคยต้องรู้สึกท้อแท้ผิดหวังเลย
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ผมรู้สึกว่า ถึงผมจะมาได้ไกลกับทุกๆเรื่องในชีวิต แต่ผมก็ยังขาดสิ่งหนึ่งอยู่ดี ...
ขอบคุณครับ
ขอใช้พื้นที่เล็กๆในบอร์ดพันทิพ ระบายความรู้สึกของผู้ชายห่วยๆคนนึง
ถ้าเค้าเผอิญเข้ามาอ่าน (แต่จริงๆก็คงจะยากเพราะถ้าพูดถึงเรื่องบอร์ดพันทิพ เค้าคงจะเข้ามาอ่านแค่ห้องสินธร เสียเป็นส่วนใหญ่)
แต่ช่างเถอะ ผมไม่ได้ลงชื่อเค้า และถึงเค้าจะรู้ มันก็คงไม่ทำให้มีอะไรดีขึ้นหรือแย่ลงกว่านี้
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่อยากอยู่คนเดียวได้ขนาดนี้ ? คงมีหลายคนที่คิดเหมือนกันว่าเราเกิดมาอาภัพนัก ไม่มีคู่คิด คู่ชีวิตเหมือนใครเขา
ผมเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาออกไปทางขี้เหร่ ที่ชอบเก๊กฟอร์ม วางมาด ไม่หลีหญิงก่อน แต่กลับเลือกชายตามองแต่สาวๆที่หน้าตาเป็นอันดับแรก ฟังดูก็คงไม่แปลกสำหรับคุณผู้หญิง ถ้าผมจะอกหักซ้ำแล้วซ้ำอีก (หลายท่านอ่านมาถึงตรงนี้ คงนึกสมน้ำหน้าผมอยู่ในใจ ก็เป็นซะอย่างนี้ไง)
โปรไฟล์ ผมก็ไม่ได้มีอะไรดีเด่ไปกว่าคนอื่นเท่าไหร่ ในขณะที่อายุย่างเข้าเลขสาม แต่ยังคงพยายามสร้างเนื้อสร้างตัว
เพิ่งซื้อรถในฝันได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเอง ซึ่งก็ภูมิใจนะ ที่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสำเร็จ แต่แล้วยังไงต่อ มันก็ไม่ใช่คำตอบสำหรับการที่จะมีใครสักคนที่ดีมานั่งเบาะข้างๆได้ให้อุ่นใจ
หลายๆครั้งผมนั่งขับรถไปคนเดียวชิลๆ บนทางด่วน ผมคิดเสมอว่าอะไรๆที่ผมไล่ตามอยู่ไม่ว่าจะเป็นเป้าหมายของชีวิต ความมั่นคงในหน้าที่การงาน ความมั่งคั่งในชีวิตและทรัพย์สิน ก่อนที่จะได้พบกับใครสักคนที่จะใช้ชีวิตไปด้วยกัน ... จนบั้นปลาย
ฟังดูสวยงามและเพ้อฝันใช่ไหมครับ
บางคนบอกว่า ถ้าเค้าเป็นผมเค้าคงแฮปปี้แล้ว จะมีแฟน จะมีคู่รักทำไม แกมีทั้งเงิน มีอนาคตที่ดี หน้าที่การงานที่ดูแล้วมั่นคง
ไม่ต้องรีบร้อนเลยสำหรับผู้ชายสมัยนี้
แต่สิ่งที่ผมคิดกลับกังวลไปมากกว่านั้น เพราะเมื่อผมมีในสิ่งที่คนทั่วไปเหล่านั้นคิด ....
คำถามที่เกิดขึ้นในหัวในเวลาต่อมาคือ แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่จะเข้ามาในชีวิต ไม่ได้มองจากจุดนั้น
จะรู้ได้ยังไงว่าเค้ามองที่ความเป็นตัวเราจริงๆ
แต่มันยาก ผู้ชายหน้าตาขี้เหร่คนหนึ่ง พยายามทุกวันที่จะบำรุงหนังหน้าตัวเอง พยายามที่จะเข้าฟิตเนสเพื่อพัฒนาบุคลิกภาพมาตลอดปี
ในบางวันผมรู้สึกว่าผมกำลังวิ่งอยู่บนรอก ไม่ต่างอะไรกับหนูติดจั่นที่หาทางออกที่มีความสุขจริงๆให้ชีวิตยังไม่เจอ
เวลาที่ผมมีเงิน ผมมักจะใช้แบบไม่มีสมอง ไม่ผ่านรอยหยักให้มากพอ
กับคนที่ผมรักผมชอบเค้า ก็ให้ไปทุกอย่าง เขาขออะไร อยากได้อะไร ก็หาให้ได้ไปเสียทุกสิ่ง
แต่คำถามคือ เพื่ออะไร ? ในเมื่อเขาไม่ได้รักเราแบบนั้น
และมันก็เป็นแบบนั้น สตอรี่ในทุกๆครั้งของช่วงชีวิต วนลูปง่ายๆ ดังนี้
แรกพบ > ชอบ > ทำความรู้จัก > เริ่มสนิท > ทุ่มเท > ให้ทุกอย่าง > ผิดหวัง > จบ > เจ็บ
ผมไม่เคยกล่าวโทษว่าผู้หญิงเป็นคนผิด ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หน เพราะความจริงคือมันไม่ใช่ ถ้าจะผิดก็ผิดทีผมเอง
ที่ไปรักไปชอบคนที่เขาไม่มีใจ คนที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเค้า
........
วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่มันกำลังจะหมดวัน
ผมเขียนบ่นๆให้คุณอ่านกัน จะด่าจะว่าอะไรผมก็เชิญ
แต่อยากจะบอกว่า
ครั้งหนึ่ง ผมเคยเชื่อมั่นในความคิดตัวเอง ว่าตัวผมน่ะมันแน่ มันไม่เคยต้องรู้สึกท้อแท้ผิดหวังเลย
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ผมรู้สึกว่า ถึงผมจะมาได้ไกลกับทุกๆเรื่องในชีวิต แต่ผมก็ยังขาดสิ่งหนึ่งอยู่ดี ...
ขอบคุณครับ