ไม่ต้องพูดอะไรมาก เชิญชม !!
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

'ครั้งแรกที่เจอกับโทโมเอะ ... เพราะรู้สึกว่าเขาเป็นปีศาจ จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
เพราะฉะนั้นฉันจึงหวาดกลัว แล้วเขายังชอบข่มขู่คนอื่น ซ้ำยังปากเสียอีกด้วย แต่ว่า ...'
'ชอบเขาเสียแล้ว ... ใช้เวลาเพียงไม่นาน'
'ห้าร้อยปีผ่านไป เขาก็ยังคงรอฉันอยู่ ...'


'รออีกวันไม่ไหวแล้ว ต้องรีบกลับไปยังปัจจุบันและหาปิ่นปักผม'
'ถึงแล้ว!! ที่ศาลเจ้ามิคาเงะ'

'ในที่สุดฉันก็กลับมาแล้ว มิคาเงะซัง!'

- นานามิโผเข้าไปกอดมิคาเงะที่นั่งอยู่ในบริเวณศาลเจ้าทันทีที่เธอมาถึง

"เหมือนที่มิคาเงะซังบอกเลยค่ะ อีกแค่นิดเดียวก็จะสำเร็จแล้ว ในที่สุด ..."
"ฉันหาวิธีแก้คำสาปได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็จะช่วยโทโมเอะได้แล้ว ในที่สุดก็จะได้เจอกับโทโมเอะแล้ว ในที่สุด ..."

- แต่มิคาเงะกลับถามนานามิกลับไปว่า เธอเป็นใคร? ทำไมถึงรู้เรื่องของโทโมเอะได้?

"ฉัน ... ฉันก็คือนานามิไง มิคาเงะซังยกศาลเจ้านี้ให้กับฉันไม่ใช่เหรอคะ?"

'ศาลเจ้ามิคาเงะสะอาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ที่นี่ ...'

- ขณะที่นานามิกำลังคิดอยู่นั้น มิคาเงะก็ถามนานามิว่า เธอจะมาช่วยโทโมเอะหรือ? และบอกให้เธอเล่าเรื่องของเธอให้เขาฟังหน่อย

ตัดมาที่ศาลเจ้ามิคาเงะในยุคปัจจุบัน

- มิซูกิเห็นพวกราชามังกรกับเจ้าหญิงบึงนอนหลับกันสบายแบบนั้น ก็โมโหขึ้นมาและเดินไปฟ้องมิคาเงะ แต่มิคาเงะไม่ทุกข์ร้อนอะไรและบอกกับมิซูกิว่า ให้พวกนั้นนอนต่อไปเถอะ แต่มิซูกิเห็นพวกนั้นแล้วก็ยังไม่พอใจอยู่ดี และบอกว่า นานามิลำบากอยู่แท้ๆพวกนี้กลับนอนขี้เกียจอยู่อย่างนี้ได้ยังไงกัน
  
- มิซูกิเปลี่ยนมาถามมิคาเงะแทนว่า มิคาเงะกำลังเป็นห่วงโทโมเอะรึเปล่า ซึ่งมิคาเงะก็ตอบว่าแน่นอนสิ แต่มิซูกิก็ยังถามต่อว่า ถ้าอย่างนั้นทำไมมิคาเงะถึงออกจากศาลเจ้าไปถึงยี่สิบปีล่ะ

"ข้าน่ะหรือ? ตั้งแต่ให้โทโมเอะมาเป็นสัตว์เทพพิทักษ์ศาลเจ้ามา ข้าก็เป็นห่วงเรื่องของเขามาโดยตลอด"
"โทโมเอะไม่รู้วิธีรับมือกับเรื่องต่างๆ ตัวเองอุ้มระเบิดลูกใหญ่อยู่ก็ยังไม่รู้ตัว(หมายถึงคำสาป)ว่าเขาควรจะทำอย่างไรดี?"
"ก็แบบนี้แหละ ข้าลองมาหลายวิธี แต่ก็ไม่สำเร็จ ... ในวันนึงเมื่อยี่สิบปีก่อน อยู่ๆก็เหมือนกับมีแสงส่องเข้ามาที่หมอก ..."
"นั้นเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดเลยล่ะ"

- อยู่ๆมินามิก็โผล่ขึ้นมาในศาลเจ้า มิซูกิเห็นแล้วก็ดีใจโผเข้ากอดเธอทันที และบอกว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้าน จากนั้นก็ถามต่อว่า ร่างกายของเธอเป็นอย่างไรบ้าง นานามิตอบว่า เธอปวดตัวมาก

- มิคาเงะพูดว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้านกับนานามิเช่นกัน และถามต่อว่า เธอเจอวิธีที่จะแก้คำสาปหรือยัง? ซึ่งนานามิยิ้มและตอบว่า อื้ม

'เวลานานเหลือเกิน ... แต่ว่าใกล้จะไปรับเธอแล้ว ดังนั้นรอหน่อยนะ ... โทโมเอะ'


'โทโมเอะ'
'เหมือนได้ยินเสียงของนานาิมิ ... ไม่สิ เสียงของยูคิจิ ... แต่ว่านั้นเป็นไปไม่ได้'
'เพราะว่าเธอตายไปตั้งนานแล้ว ... มืดจนแม้แต่ใบหน้าของเธอก็มองไม่เห็นแล้ว ... เหมือนกับกำลังโดนความมืดพาตัวไป ...'

- ขณะที่โทโมเอะกำลังจมอยู่ในห้วงความคืดนั้น มิคาเงะก็ปรากฎตัวขึ้นและบอกว่า โทโมเอะมานอนอยู่ที่นี่เอง โทโมเอะเข้ามาอยู่ในกระจกแบบนี้ไม่ดีเลย เขาบอกให้โทโมเอะออกจากกระจกนี้ไปพร้อมกับเขาได้แล้ว ออกไปในที่ที่เจอกับแสงสว่าง

- แต่โทโมเอะกลับบอกว่า เขาจะไม่ออกไป มิคาเงะได้ยินดังนั้นก็บอกว่า โทโมเอะช่างเป็นเด็กเอาแต่ใจเสียเหลือเกิน มิคาเงะชี้ให้โทโมเอะมองขึ้นไปที่โลกภายนอกกระจก และบอกว่าข้างนอกนั้นนานามิกำลังไปเอาของทำสัญญากลับมา แล้วก็นั่งรถราตรีหมอกไปด้วย เดี๋ยวแป๊บเดียวเธอก็เอาของกลับมาได้แล้ว

'นานามิ'

- มิซูกิถามนานามิว่า เธอมาภูเขาถูกลูกแน่หรือ? นานามิตอบว่าใช่ มิซูกิบอกว่า วันนี้ทั้งลม หมอก ฝนแรงมาก และถามว่านานามิว่าจะมาใหม่ในวันพรุ่งนี้ไหม อากาศน่าจะไม่ร้ายแรงขนาดนี้ ไม่น่ามีปัญหา

- นานามิยื่นตัวออกไปนอกรถและบอกว่า เธอจำภูเขาลูกนั้นได้ มิซูกิเตือนเธอว่า ยื่นตัวออกไปขนาดนั้นมันอันตรายนะ แต่ยังพูดไม่ทันขาดคำ นานามิก็ร่วงตกจากรถหล่นไปติดอยู่บนต้นไม้ แต่ัตัวเธอกลับไม่สนใจตัวเองและบอกกับมิซูกิว่า ของอยู่ข้างล่างนี้ ให้จอดรถลงข้างล่างนี้แหละ

- โทโมเอะที่ดูอยู่ในกระจกเห็นนานามิต้องเสี่ยงชีวิตขนาดนั้นก็ทั้งโกรธทั้งเป็นห่วง และพึมพำขึ้นมาว่าพวกนั้นทำอะไรกันอยู่เนี้ย มิคาเงะก็ตอบว่า นานาิมิน่ะ ต้องไปเอาของทำสัญญากลับมาเพื่อช่วยโทโมเอะ ถ้าหากว่าโทโมเอะคำสาปหายไปแล้วก็จะเป็นอิสระ ดังนั้นเขาเลยมารับโทโมเอะออกไป

- โทโมเอะบอกว่าคำสาปพวกนั้นน่ะไม่หายไปหรอก เพราะยูคิจิจากไปแล้ว มนุษย์ช่างอ่อนแอ นานามิเองก็เช่นกัน ... เขาปล่อยวางแล้ว มิคาเงะได้ยินโทโมเอะพูดอย่างนั้นก็บอกว่า โทโมเอะนี่ไม่ได้เข้าใจอะไรเลย พวกมนุษย์น่ะใช้ชีวิตไม่เหมือนกับพวกโทโมเอะหรอก และถามโทโมเอะว่า ยูคิจิตายหลังจากคลอดลูกสินะ โทโมเอะบอกว่า ใช่ เจ้าสิ่งที่ทั้งเล็กทั้งอ่อนแอนั่น มิคาเงะถามต่อว่า ตอนนั้นเด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง โทโมเอะบอกว่า ก็ตายแน่อยู่แล้วล่ะ ...

"ไม่ใช่! เด็กคนนั้นโตขึ้นมาอย่างปลอดภัย แล้วก็ให้กำเนิดเด็กขึ้นมา จากนั้นเด็กคนนั้นก็โต ..."
"สืบทอดชีวิตเรื่อยมารุ่นต่อรุ่น ภายหลัง ก็เกิดเป็นรุ่นของนานามิ นานามิเป็นลูกหลานของยูคิจิยังไงล่ะ"
"ก็เหมือนกับพวกเจ้าที่ใช้ชีวิตอยู่มาหลายร้อยปี พวกเขาก็สืบทอดชีวิตมาเช่นกัน"
"มนุษย์น่ะ ไม่อ่อนแอหรอกนะ หลักฐานที่ชัดเจนที่สุดก็คือการที่นานามิยังมีชีวิตอยู่ยังไงล่ะ"

- มิคาเงะพูดจบก็บอกให้โทโมเอะรีบๆออกมาได้แล้ว อยู่ในนี้นานไปจะยิ่งอันตราย

"โทโมเอะ!"
"ฉันมารับนายแล้ว"


'เมื่อถึงเวลานั้น ... '
"ฉันจะเป็นภรรยาของนาย สัญญากันแล้วนะ"
'ข้าจะเป็นภรรยาของท่าน'
'สัญญาแล้วนะ โทโมเอะ'


'ผ่านไปห้าร้อยปี ... ความทรงจำที่หายไป ... การพบกันที่ไม่เหมือนเดิม ... แต่ถึงอย่างนั้น'
'เธอก็ยังหาฉันเจอ ...'
"ดูสิ ... คำสาปหายไปแล้ว"
'ตอนนั้นยังมีคำพูดอีกมากมายที่ยังไม่ได้พูดออกไป'


"โทโมเอะ ฉันเป็นใคร?"
"นานามิ"
'ดีจังเลย ... '


'ข้ารักเจ้ามากถึงขนาดนี้ จากนี้ไปข้าจะแสดงออกให้เจ้าเห็นเอง'

ฟินมากกกกกกกกกก
ในที่สุดก็ย้อนอดีตจบซักที แล้วก็แฮปปี้มากค่าาาา
เราร้องไห้น้ำตาแตกอีกแล้วค่ะ !!!

ใครงงว่าทำไมนานามิไปโผล่ที่ศาลเจ้ามิคาเงะในอดีตนะคะ ก็อย่างที่มิคาเงะบอกว่า วันหนึ่งเมื่อ20ปีก่อน
มิคาเงะได้เจอวิธีแก้ปัญหา ซึ่งก็คือตัวนานามิที่มาบอกเล่าเรื่องราวให้ฟังในอดีตนั้นเอง จากนั้นมิคาเงะคง
จะทำตามที่นานามิเล่าน่ะค่ะ (เช่น เล่าว่ามิคาเงะหนีออกจากบ้าน 20 ปี พี่แกเลยไปจริงๆ) เพื่อให้อดีตส่งผลใน
อนาคตเหมือนเดิม จะได้เกิดเป็นอนาคตที่นานาิมิอยู่นั้นเองค่ะ

ใครอ่านแล้วยังจำได้ ช่วงที่นานามิไปที่เสานักษัตรแล้วย้อนอดีตตอนเด็กๆ แม่ของนานามิเคยบอกว่า
ตระกูลของนานามิจะให้กำเนิดแต่ลูกผู้หญิงแค่คนเดียวเท่านั้น .. เอาจริงๆก็ไม่รู้ว่าทำไมเนอะ ฮ่าๆๆ
แค่สงสัยน่ะค่ะ หรือเพราะว่า มีแต่ลูกผู้หญิง จะได้ให้กำเนิดสายเลือดของยูคิจิต่อไปได้เรื่อยๆก็ไม่รู้สินะ
(ถ้าเป็นผู้ชายก็ถือว่าให้กำเนิดได้เหมือนกัน แต่ว่าไม่ได้อุ้มท้องรึเปล่า เลยไม่นับ ฮ่าๆๆ)    

คราวนี้ตั้งใจทำสปอยสุดๆเลยล่ะ ไม่ได้ัตัดส่วนไหนออกไปเลยนะคะ แต่แปลมาจากภาษาจีนอีกที
ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยนะคะ