สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 6
ผมเข้าใจความรู้สึกนะ ผมจำได้
วันแรกที่ผมขึ้น มาเรียนที่ กรุงเทพฯ ใหม่ๆ
มาเจอห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ความรู้สึกมันเหมือนอยู่ในคุกเลย
คนเคยอยู่บ้าน เคยวิ่งเล่นกับพื้นที่กว้างๆ แล้ว มาอยู่ในห้องแคบๆ นี่ เป็นอะไรที่อีดอัดมากๆ
คิดถึงแม่ ก็คิดถึง สมัยนั้น ไม่มีมือถือ จะโทรศัพท์ไปที่บ้าน ก็ลำบากเค้าไปตามแม่มารับ
ผมต้องอาศัยเขียนจดหมายคุยกับแม่เอา ผมใช้ชีวิตต่างจากเพื่อนในมหาลัยนะ
เพราะผมต้องหาเงินเรียนเอง ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย
เวลาเลิกงานดึกๆ กลับมาห้อง ผมจะต้องมาส่องที่ตะกร้า ที่เค้าเก็บจดหมายทุกวั๊น ทุกวัน
มารอจดหมายแม่ จนเจ้าของหอเค้าจำได้ เมื่อไหร่...?? จดหมายแม่มาถึง เค้าจะเก็บแยกไว้ให้เลย
ดึกๆ ผมก็จะเอาจดหมายแม่นะแหล่ะ ไปนั่งอ่านบนดาดฟ้า และก็อ่านหนังสือไป นอนดูดาวไป บางทีหลับบนดาดฟ้าก็มี
เพราะที่ห้องเพื่อนๆ มันกินเหล้าบ้าง เล่นดนตรีบ้าง เปิดหนังโป๊ ดูกันบ้าง กว่าผมจะได้นอนก็ตี 1 ตี 2
แต่สมัยเรียนผมโชคดีอยู่อย่าง เพื่อนๆ เข้าใจว่าผมทำงาน เวลามีรายงาน ผมไม่ค่อยได้ทำกะเค้าหรอก
มีหน้าที่อ่าน แล้วก็ไป Present อย่างเดียว
เวลาไม่มีเงินกินข้าว ผมก็โดดเรียน ไปทำงาน เพื่อไปรออาหารที่ลูกค้าเค้ากินเหลือกัน
เพื่อนคนนู้น คนนี้ ให้ยื๊ม ผมก็ไม่เคยยืมนะ ผมยอมอด ไปกินที่ร้านเอา
เวลาจะสอบที ก็ต้องพกหนังสือไปอ่านตอนเย็นๆด้วย
ช่วงพัก ก็ไปนั่งอ่านตรงบันไดหนีไฟ ยามก็ชอบมาไล่ประจำ
สมัยนั้น Part time ชั่วโมงละ 21 บาท เองมั๊ง ทำตั้งหลายชั่วโมง ได้เงินแค่ 100 กว่าบาท
เวลาเลิกงานดึกๆ 4-5 ทุ่ม ผมต้องเดินผ่านมหาลัย เข้าไปหอพัก
ต้องวิ่งหนีหมา ทุกคืนๆ นึกแล้วขำตัวเอง
หมาแมร่ง...!! ก็ใจด๊ำ ใจดำ เจอกันทุกคืน ก็ยังวิ่งไล่กวดกันทุกคืน 5555++
4 ปี กว่าจะจบได้ บอกตรงๆ เหนื่อยสุดๆ ก็แค่เล่าประสบการณ์แบ่งปัน สู่กันฟังอ่ะนะ
อย่าท้อนะ ตั้งใจเรียนให้จบ ชีวิตวันข้างหน้า ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ อุปสรรค ขวากหนาม มันยังรอทดสอบเราอีกเพียบ
ชีวิตคนเรา บางทีมันก็เหมือนในเกมส์ ไปเจอด่านนึงว่าโหดแล้ว ด่านต่อไปยิ่งโหดกว่า
สุดท้ายแล้ว เราก็หนีมันไม่พ้น ในเมื่อหนีไม่พ้น ทำไง.....??
ก็แค่สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็บอกกับตัวเองว่า " ไปต่อ " แค่นั้นเอง
วันแรกที่ผมขึ้น มาเรียนที่ กรุงเทพฯ ใหม่ๆ
มาเจอห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ความรู้สึกมันเหมือนอยู่ในคุกเลย
คนเคยอยู่บ้าน เคยวิ่งเล่นกับพื้นที่กว้างๆ แล้ว มาอยู่ในห้องแคบๆ นี่ เป็นอะไรที่อีดอัดมากๆ
คิดถึงแม่ ก็คิดถึง สมัยนั้น ไม่มีมือถือ จะโทรศัพท์ไปที่บ้าน ก็ลำบากเค้าไปตามแม่มารับ
ผมต้องอาศัยเขียนจดหมายคุยกับแม่เอา ผมใช้ชีวิตต่างจากเพื่อนในมหาลัยนะ
เพราะผมต้องหาเงินเรียนเอง ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย
เวลาเลิกงานดึกๆ กลับมาห้อง ผมจะต้องมาส่องที่ตะกร้า ที่เค้าเก็บจดหมายทุกวั๊น ทุกวัน
มารอจดหมายแม่ จนเจ้าของหอเค้าจำได้ เมื่อไหร่...?? จดหมายแม่มาถึง เค้าจะเก็บแยกไว้ให้เลย
ดึกๆ ผมก็จะเอาจดหมายแม่นะแหล่ะ ไปนั่งอ่านบนดาดฟ้า และก็อ่านหนังสือไป นอนดูดาวไป บางทีหลับบนดาดฟ้าก็มี
เพราะที่ห้องเพื่อนๆ มันกินเหล้าบ้าง เล่นดนตรีบ้าง เปิดหนังโป๊ ดูกันบ้าง กว่าผมจะได้นอนก็ตี 1 ตี 2
แต่สมัยเรียนผมโชคดีอยู่อย่าง เพื่อนๆ เข้าใจว่าผมทำงาน เวลามีรายงาน ผมไม่ค่อยได้ทำกะเค้าหรอก
มีหน้าที่อ่าน แล้วก็ไป Present อย่างเดียว
เวลาไม่มีเงินกินข้าว ผมก็โดดเรียน ไปทำงาน เพื่อไปรออาหารที่ลูกค้าเค้ากินเหลือกัน
เพื่อนคนนู้น คนนี้ ให้ยื๊ม ผมก็ไม่เคยยืมนะ ผมยอมอด ไปกินที่ร้านเอา
เวลาจะสอบที ก็ต้องพกหนังสือไปอ่านตอนเย็นๆด้วย
ช่วงพัก ก็ไปนั่งอ่านตรงบันไดหนีไฟ ยามก็ชอบมาไล่ประจำ
สมัยนั้น Part time ชั่วโมงละ 21 บาท เองมั๊ง ทำตั้งหลายชั่วโมง ได้เงินแค่ 100 กว่าบาท
เวลาเลิกงานดึกๆ 4-5 ทุ่ม ผมต้องเดินผ่านมหาลัย เข้าไปหอพัก
ต้องวิ่งหนีหมา ทุกคืนๆ นึกแล้วขำตัวเอง
หมาแมร่ง...!! ก็ใจด๊ำ ใจดำ เจอกันทุกคืน ก็ยังวิ่งไล่กวดกันทุกคืน 5555++
4 ปี กว่าจะจบได้ บอกตรงๆ เหนื่อยสุดๆ ก็แค่เล่าประสบการณ์แบ่งปัน สู่กันฟังอ่ะนะ
อย่าท้อนะ ตั้งใจเรียนให้จบ ชีวิตวันข้างหน้า ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ อุปสรรค ขวากหนาม มันยังรอทดสอบเราอีกเพียบ
ชีวิตคนเรา บางทีมันก็เหมือนในเกมส์ ไปเจอด่านนึงว่าโหดแล้ว ด่านต่อไปยิ่งโหดกว่า
สุดท้ายแล้ว เราก็หนีมันไม่พ้น ในเมื่อหนีไม่พ้น ทำไง.....??
ก็แค่สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็บอกกับตัวเองว่า " ไปต่อ " แค่นั้นเอง
สมาชิกหมายเลข 8491206 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 6305395 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 5970469 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1336698 ถูกใจ, เมียวเมียวโกะ ถูกใจ, แมวโฉด โหด 800 ขุมนรก ซึ้ง, ผีกล่องกระดาษ ซึ้ง, keerapat ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1220912 ถูกใจ, aell ถูกใจรวมถึงอีก 23 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ช่วยที่ค่ะ รู้สึกแย่ หดหู่ เฉื่อยชา อยากนั่งนิ่งๆ นอนหลับ หนีไปไกลๆ จะแก้อาการเหล่านี้อย่างไรดีคะ
เรียนก็เยอะ วันหยุดก็ไม่ค่อยมี ทำให้ไม่ค่อยได้กลับบ้านไปหาครอบครัวที่รักสักเท่าไหร่
เกิดความรุ้สึกว้าเหว่ในจิตใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะคุยกับที่บ้านทุกวัน แต่ว่าความรู้สึกโดดเดี่ยวก็ยังคงมีอยู่ และนับวันชักจะอาการหนักยิ่งขึ้นไปอีก ช่วงนี้ก็เริ่มเข้าหาธรรมมะมากขึ้น แต่เหมือนมันก็ยังไม่พอ มันยังขาดๆ อะไรไปไม่รู้ ทำให้ยังซึมๆ เนือยๆ อยู่แบบนี้ T T
- จขกท เป็นคนมีเพื่อนน้อย คุยไม่เก่งเท่าไหร่ จะคุยเยอะๆ กับคนที่เริ่มรู้สึกว่าคุ้นเคยสนิทกันจริงๆ แล้วเท่านั้น แฟนไม่มี เพื่อนที่สนิทก็เรียนที่จังหวัดอื่น ไกลกัน ไม่ค่อยได้คุย
- เรียนก็ไม่ดี ทำให้ท้อ ไม่อารมทำอะไร ขี้เกียจ เหนื่อย
- เวลาอ่านหนังสือก็ไม่มีสมาธิ รู้สึกไม่อยากอ่านเลย อยากทำอะไรอย่างอื่นให้สบายใจ แก้ฟุ้งซ่าน
- ที่บ้านก็มีปัญหาเรื่องครอบครัว ทำให้มีเรื่องไม่สบายใจอยู่เป็นระยะๆ เสมอ
มันมีแต่เรื่องแย่ๆ บางครั้งก็อยากอยู่นิ่งๆ นั่งนิ่งๆ นอน ไม่มีอารมทำอะไรเลยจริงๆ
จะแก้ไขอาการแบบนี้ได้อย่างไรคะ เราไม่อยากเป็นคนเฉื่อย เนือยๆ ไม่กระตือรือร้นแบบนี้เลย