คนที่เกิดยุคก่อนกับยุคนี้กับการบรรลุธรรม

ปฏิปทาเพื่อบรรลุมรรคผล ของบุคคลทั่วไป (นัยที่ ๑) "ภิกษุทั้งหลาย ! บุคคลใดบุคคลหนึ่ง จะเป็นภิกษุหรือภิกษุณีก็ตาม เจริญกระทำให้มาก ซึ่งธรรม ๕ ประการ; ผู้นั้น...พึงหวังผลอย่างใดอย่างหนึ่งได้ ใน

ถ้าเราได้ศึกษาประวัติของพระพุทธเจ้า เราจะพบว่าในยุคพุทธกาลการสอนศาสนาพุทธ ผู้ที่ทำการสอนต้องเป็นผู้ที่ปฏิบัติได้จริง บรรลุธรรมจริง ถ้าผู้ใดยังปฏิบัติไม่ได้หรือยังไม่บรรลุธรรมเค้าก็จะไม่สอน คือมีความละ

ในแง่ การปฏิบัติธรรมนะ เราเชื่อไตรลักษณ์ เพราะเราปฏิบัติธรรม แล้วเราสามารถเห็นจริงได้ "เลยเชื่อ" นำไปสู่กับ เกิดปัญญาเห็นธรรม พาไปสู่กับบรรลุธรรม แต่เราไม่เห็นบาปกรรม เราไม่สามารถเชื่อแบบเห็

โพธิปัฏขิยธรรม ๓๗ ประการ หาใช่เพียง แต่รู้เฉยๆ  หรือสักแต่ปล่อยวาง แลัวจะเจริญขี้นได้ ยกเว้นแต่ผู้ที่ผู้ที่เจริญถึงพร้อมอยู่แล้ว อย่างเข่นพระพาหิยะ  ด้วยการสั่งบารมีมาอย่างยาวนานถึง แสน

ในเมื่อท่านเหล่านั้น ยังไม่บรรลุธรรมขั้นสูงสุด ไปฟัง/อ่าน เทศนาคำสอนจากพระพุทธเจ้า (ในพระไตรปิฎก) หรือพระอรหันต์...ซึ่งบรรลุธรรมขั้นสูงสุดแล้ว...ไม่ดีกว่าหรือ? ********** ...ก็ในเมื่อ คน (พระ, ฆราว

ผมมีข้อสงสัยอย่างหนึ่งเกี่ยวกับ พระภิกษุ ตรงที่ว่าถ้า พระภิกษุรูปนั้นท่านเป็นพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ รวมถึงสำเร็จการเจริญวิปัศนากรรมฐาน   หากท่านมรณะภาพไปแล้วไปจุติเป็นเทวดาท่านจะทำอย่างไรต่อ

ปัญจังคิกสูตร ส่วนเชิงอรรถข้อ ปัจจเวกขณนิมิต (สัมมาสมาธิที่ประกอบด้วยองค์ ๕ อันเป็นอริยะ ประการที่ ๕) อธิบายว่าหมายถึง ปัจจเวกขณญาณ (วิปัสสนาญาณที่ ๑๖ ในโสฬสญาณ) อ่านดูแล้วมันน่าจะขัดกันกับสภาวะจริง