คนที่เกิดยุคก่อนกับยุคนี้กับการบรรลุธรรม

ปฏิปทาเพื่อบรรลุมรรคผล ของบุคคลทั่วไป (นัยที่ ๑) "ภิกษุทั้งหลาย ! บุคคลใดบุคคลหนึ่ง จะเป็นภิกษุหรือภิกษุณีก็ตาม เจริญกระทำให้มาก ซึ่งธรรม ๕ ประการ; ผู้นั้น...พึงหวังผลอย่างใดอย่างหนึ่งได้ ใน

ถ้าเราได้ศึกษาประวัติของพระพุทธเจ้า เราจะพบว่าในยุคพุทธกาลการสอนศาสนาพุทธ ผู้ที่ทำการสอนต้องเป็นผู้ที่ปฏิบัติได้จริง บรรลุธรรมจริง ถ้าผู้ใดยังปฏิบัติไม่ได้หรือยังไม่บรรลุธรรมเค้าก็จะไม่สอน คือมีความละ

ในแง่ การปฏิบัติธรรมนะ เราเชื่อไตรลักษณ์ เพราะเราปฏิบัติธรรม แล้วเราสามารถเห็นจริงได้ "เลยเชื่อ" นำไปสู่กับ เกิดปัญญาเห็นธรรม พาไปสู่กับบรรลุธรรม แต่เราไม่เห็นบาปกรรม เราไม่สามารถเชื่อแบบเห็

โพธิปัฏขิยธรรม ๓๗ ประการ หาใช่เพียง แต่รู้เฉยๆ  หรือสักแต่ปล่อยวาง แลัวจะเจริญขี้นได้ ยกเว้นแต่ผู้ที่ผู้ที่เจริญถึงพร้อมอยู่แล้ว อย่างเข่นพระพาหิยะ  ด้วยการสั่งบารมีมาอย่างยาวนานถึง แสน

38. ผาตึ กยิรา อวิเหฐยํ ปรํ ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่น ควรทำแต่เรื่องล้วน.........ชวนเจริญ อย่าเบียดเบียนกันเกิน.....ท่านห้าม คุณธรรมก่อดีเพลิน.........เป็นสุข ทุกข์บาปกรรมนำคร้าม....

การเห็นแต่ละหนึ่ง ที่ไม่ปะปนกันเลย ไม่มีแสดงในพระสูตร แล้วที่ปฏิบัติตามๆพระสอนกันนั้น จะสามารถบรรลุธรรมได้ไง

ปัญจังคิกสูตร ส่วนเชิงอรรถข้อ ปัจจเวกขณนิมิต (สัมมาสมาธิที่ประกอบด้วยองค์ ๕ อันเป็นอริยะ ประการที่ ๕) อธิบายว่าหมายถึง ปัจจเวกขณญาณ (วิปัสสนาญาณที่ ๑๖ ในโสฬสญาณ) อ่านดูแล้วมันน่าจะขัดกันกับสภาวะจริง

ในเมื่อท่านเหล่านั้น ยังไม่บรรลุธรรมขั้นสูงสุด ไปฟัง/อ่าน เทศนาคำสอนจากพระพุทธเจ้า (ในพระไตรปิฎก) หรือพระอรหันต์...ซึ่งบรรลุธรรมขั้นสูงสุดแล้ว...ไม่ดีกว่าหรือ? ********** ...ก็ในเมื่อ คน (พระ, ฆราว