แม่เจ้าประคูณ มาอยู่กับเราแค่ 2 วัน ทำเอาเครียดเลย...เฮ้อๆๆๆๆ
พยายามคิดว่า "ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ไปแล้ว แม่สามีก็เหมือนแม่เรา ไม่ได้อยู่กับเราตลอด มาเยี่ยมๆๆๆ เดี๋ยวกลับๆๆๆๆๆ
นะโมพุธโธ สังโฆ ต้องรักเหมือนแม่เราเอง...แต่ว่า...ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ไหวแล้ว ขอระบายหน่อยเถอะ พูดกับใครก็ไม่ได้ เดี๋ยวภาพลูกสะใภ้ที่แสนดี (ที่แสร้งทำมานานปี)จะมลายหายไป"
เราเรียกแม่สามีว่า "หม่าม้า" นะคะ..ได้เดินทางมาเยี่ยมลูกชายประจำค่ะ มาจากตจว.
ส่วนใหญ่จะพักที่บ้านของหม่าม้าเอง แล้วครอบครัวเราก็เดินทางไปหา ไปกินข้าวเย็นแล้วก็กลับ
มาไม่กี่วันก็บินกลับตจว.แล้ว...ที่ผ่านมาเลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไร
แต่คราวนี้มาอยู่นาน เลยมาพักที่บ้านครอบครัวเราบ้าง เผื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
มาถึงอันดับแรก ก็ไม่ค่อยพอใช้แม่บ้านเราเท่าไหร่ บ่นว่าเราตามใจนู้นนี่ และต้องหักเงินนะเวลาไม่ทำงาน (เป็นแม่บ้านไปกลับ)
แต่เราไม่หักหรอกค่ะ เพราะไม่ได้หยุดบ่อย แล้วที่หยุดไปก็คือป่วย แล้วอะไรนิดหน่อยก็หยวนกันไปค่ะ
เพราะแม่บ้านคนนี้ไว้ใจได้ เงินเดือนก็ไม่ได้แพงมาก ฝากดูแลน้องได้ อธิบายให้หม่าม้าฟัง ก็ไม่ค่อยพอใจ
ประมาณเราทำไม่ถูกต้อง......
อันดับสอง ไปจ่ายตลาดกัน ต่อราคาของซะน่ากลัวเชียว แม่ค้าไม่ให้ก็ต่ออยู่นั้นแหละ จนแม่ค้าโกรธ
หม่าม้าก็โกรธกลับอีก...อู้ยยยยย คราวหน้าตรูจะเดินตลาดไปได้ไหมเนี้ย เสียววูบๆ
อันดับสาม ไม่พอใจลูกเราอีก เพราะว่ากินแต่ข้าวเหนียว หม่าม้าต้มข้าวให้กินก็ไม่กิน ก็จะบังคับหลานให้กิน
บอกว่ามันย่อยง่าย กินข้าวเหนียวแล้วท้องอืด เหน็บลูกเราทุกครั้งที่กินข้าวเหนียวว่า "ลาว"
ถึงแม้ว่าลูกเราแค่ 3 ขวบกว่า ๆ ไม่เข้าใจความหมายหรอกนะคะ แต่น้ำเสียงมันดูเหยียดมาก...
ลูกเหมือนมีเซ้นส์ ไม่ค่อยเข้าใกล้อาม่าเลย เหมือนเคมีไม่ตรงกันซะเท่าไหร่....
อันดับสี่...หม่าม๊าเป็นคนมองโลกในแง่ลบ และพยายามสอนเราและลูกแบบไม่ให้เสียเปรียบใคร เช่น
- คนรวยแล้ว ไม่ต้องให้หรอก หม่าม๊าให้แต่คนจน ๆไม่มีจะกินเท่านั้น แต่บ้านเราสอนให้คิดอีกแบบ
จะมีจะจน เราคิดจะให้ก็ให้ไปเถอะ อย่าไปยึดติด อย่าไปลำเอียง....
- คนงานเราจ้างไปแล้ว ต้องใช้ให้คุ้ม จนเกินคุ้มเลยได้ยิ่งดี แต่เรากลับคิดว่าทำได้ตามค่าแรงที่จ้างก็คุ้มแล้ว
จะแย่ไปซักหน่อยก็ช่างมัน ดีกว่าไม่มีคนทำงานให้ ถ้าคนงานทำเกินค่าแรงที่ให้ไปก็ถือว่าเป็นบุญของเรา ได้กำไรไป
- รื้อของทุกอย่างออกมา หมดอายุแล้วยังจะกินอีก แล้วบอกว่าไม่เห็นเป็นไรไม่เปรี้ยวไม่บูด ไม่ขึ้นรา
พยายามทำให้เราเห็นว่าต้องกินอย่างประหยัด ซื้อมาต้องกินให้หมด...เอ้อ...หม่าม้ากินไปคนเดียวเถอะ
ยังไม่อยากไปนอนรพ. แต่ก็แปลกนะหม่าม้ากินไปก็ไม่เป็นไรเลย
สุดท้ายแล้ว..รื้อของที่เราจะเอาไปบริจาค กับ บางส่วนจะเอาไปให้พี่สาว เพราะเป็นของเด็กผู้ชาย
หม่าม้าก็ไม่พอใจบอกว่าทำไมไม่ให้ลูกสาวที่กำลังจะเกิดมาใช้ต่อ...คือว่าบางอันมันเป็น unisex
เราก็ของกลับมาใช้ต่อ..แต่บางอันแล้วไม่ได้ใช้แล้ว แล้วก็เป็นของเด็กผู้ชายจริงๆ เช่น ชุดว่ายน้ำ
หม่าม้าก้ไม่พอใจอีก ประมาณว่าเราไม่ประหยัดเลย...เฮ้อ หนูอ่ะประหยัดค่ะหม่าม้า แต่ถ้าอย่างหม่าม้า
ที่บ้านหนูเรียกว่าเค็มค่าาาาาาาาา (คิดในใจนะ 5555)
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ มันแน่นอกจริง ๆ ค่ะ บอกตรง ๆ
พยายามคิดว่าอย่างน้อย เราก็แยกบ้านกันอยู่ อยู่กันคนละจังหวัด
ครอบครัวอื่น มีเจอเยอะกว่าเราอีก...คิดอย่างนี้ก็สบายใจขึ้น
แต่ขอระบายนิดส์นึงนะคะ...ต้องยกออกจริงค่ะ...
+++ มันแน่นอก ต้องยกออก ไม่ไหวแล้ว ขอระบายแม่สามีหน่อยเถอะ+++
พยายามคิดว่า "ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ไปแล้ว แม่สามีก็เหมือนแม่เรา ไม่ได้อยู่กับเราตลอด มาเยี่ยมๆๆๆ เดี๋ยวกลับๆๆๆๆๆ
นะโมพุธโธ สังโฆ ต้องรักเหมือนแม่เราเอง...แต่ว่า...ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ไหวแล้ว ขอระบายหน่อยเถอะ พูดกับใครก็ไม่ได้ เดี๋ยวภาพลูกสะใภ้ที่แสนดี (ที่แสร้งทำมานานปี)จะมลายหายไป"
เราเรียกแม่สามีว่า "หม่าม้า" นะคะ..ได้เดินทางมาเยี่ยมลูกชายประจำค่ะ มาจากตจว.
ส่วนใหญ่จะพักที่บ้านของหม่าม้าเอง แล้วครอบครัวเราก็เดินทางไปหา ไปกินข้าวเย็นแล้วก็กลับ
มาไม่กี่วันก็บินกลับตจว.แล้ว...ที่ผ่านมาเลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไร
แต่คราวนี้มาอยู่นาน เลยมาพักที่บ้านครอบครัวเราบ้าง เผื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
มาถึงอันดับแรก ก็ไม่ค่อยพอใช้แม่บ้านเราเท่าไหร่ บ่นว่าเราตามใจนู้นนี่ และต้องหักเงินนะเวลาไม่ทำงาน (เป็นแม่บ้านไปกลับ)
แต่เราไม่หักหรอกค่ะ เพราะไม่ได้หยุดบ่อย แล้วที่หยุดไปก็คือป่วย แล้วอะไรนิดหน่อยก็หยวนกันไปค่ะ
เพราะแม่บ้านคนนี้ไว้ใจได้ เงินเดือนก็ไม่ได้แพงมาก ฝากดูแลน้องได้ อธิบายให้หม่าม้าฟัง ก็ไม่ค่อยพอใจ
ประมาณเราทำไม่ถูกต้อง......
อันดับสอง ไปจ่ายตลาดกัน ต่อราคาของซะน่ากลัวเชียว แม่ค้าไม่ให้ก็ต่ออยู่นั้นแหละ จนแม่ค้าโกรธ
หม่าม้าก็โกรธกลับอีก...อู้ยยยยย คราวหน้าตรูจะเดินตลาดไปได้ไหมเนี้ย เสียววูบๆ
อันดับสาม ไม่พอใจลูกเราอีก เพราะว่ากินแต่ข้าวเหนียว หม่าม้าต้มข้าวให้กินก็ไม่กิน ก็จะบังคับหลานให้กิน
บอกว่ามันย่อยง่าย กินข้าวเหนียวแล้วท้องอืด เหน็บลูกเราทุกครั้งที่กินข้าวเหนียวว่า "ลาว"
ถึงแม้ว่าลูกเราแค่ 3 ขวบกว่า ๆ ไม่เข้าใจความหมายหรอกนะคะ แต่น้ำเสียงมันดูเหยียดมาก...
ลูกเหมือนมีเซ้นส์ ไม่ค่อยเข้าใกล้อาม่าเลย เหมือนเคมีไม่ตรงกันซะเท่าไหร่....
อันดับสี่...หม่าม๊าเป็นคนมองโลกในแง่ลบ และพยายามสอนเราและลูกแบบไม่ให้เสียเปรียบใคร เช่น
- คนรวยแล้ว ไม่ต้องให้หรอก หม่าม๊าให้แต่คนจน ๆไม่มีจะกินเท่านั้น แต่บ้านเราสอนให้คิดอีกแบบ
จะมีจะจน เราคิดจะให้ก็ให้ไปเถอะ อย่าไปยึดติด อย่าไปลำเอียง....
- คนงานเราจ้างไปแล้ว ต้องใช้ให้คุ้ม จนเกินคุ้มเลยได้ยิ่งดี แต่เรากลับคิดว่าทำได้ตามค่าแรงที่จ้างก็คุ้มแล้ว
จะแย่ไปซักหน่อยก็ช่างมัน ดีกว่าไม่มีคนทำงานให้ ถ้าคนงานทำเกินค่าแรงที่ให้ไปก็ถือว่าเป็นบุญของเรา ได้กำไรไป
- รื้อของทุกอย่างออกมา หมดอายุแล้วยังจะกินอีก แล้วบอกว่าไม่เห็นเป็นไรไม่เปรี้ยวไม่บูด ไม่ขึ้นรา
พยายามทำให้เราเห็นว่าต้องกินอย่างประหยัด ซื้อมาต้องกินให้หมด...เอ้อ...หม่าม้ากินไปคนเดียวเถอะ
ยังไม่อยากไปนอนรพ. แต่ก็แปลกนะหม่าม้ากินไปก็ไม่เป็นไรเลย
สุดท้ายแล้ว..รื้อของที่เราจะเอาไปบริจาค กับ บางส่วนจะเอาไปให้พี่สาว เพราะเป็นของเด็กผู้ชาย
หม่าม้าก็ไม่พอใจบอกว่าทำไมไม่ให้ลูกสาวที่กำลังจะเกิดมาใช้ต่อ...คือว่าบางอันมันเป็น unisex
เราก็ของกลับมาใช้ต่อ..แต่บางอันแล้วไม่ได้ใช้แล้ว แล้วก็เป็นของเด็กผู้ชายจริงๆ เช่น ชุดว่ายน้ำ
หม่าม้าก้ไม่พอใจอีก ประมาณว่าเราไม่ประหยัดเลย...เฮ้อ หนูอ่ะประหยัดค่ะหม่าม้า แต่ถ้าอย่างหม่าม้า
ที่บ้านหนูเรียกว่าเค็มค่าาาาาาาาา (คิดในใจนะ 5555)
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ มันแน่นอกจริง ๆ ค่ะ บอกตรง ๆ
พยายามคิดว่าอย่างน้อย เราก็แยกบ้านกันอยู่ อยู่กันคนละจังหวัด
ครอบครัวอื่น มีเจอเยอะกว่าเราอีก...คิดอย่างนี้ก็สบายใจขึ้น
แต่ขอระบายนิดส์นึงนะคะ...ต้องยกออกจริงค่ะ...